Verdeelde Toekomst

De PvdA presenteerde onlangs haar integratienota 'verdeeld verleden, gedeelde toekomst' waarin harde taal en met de vuist op tafel. Zozeer zelfs dat de PVV zich hardop afvroeg of voorzitster Ploumen er misschien met Wilders’ agendapunten vandoor wilde. Men kan gerust zijn, de islamisering wordt met deze nota niet gestopt noch zal ze tot een oplossing van het integratievraagstuk leiden.

Het integratieverleden van de PvdA is een verleden waarin kritiek op het door cultuur geïnspireerde doen en laten van (met name) moslimse Nederlanders werd gezien als een verraad aan de spreekwoordelijke Hollandse tolerantie. Daarmee stigmatiseerde je een hele groep en werkte je integratie tegen. We moesten een stapje opzij, we moesten inschikken en niet alles zeggen wat er in ons opkwam. Dus, als je dan na 25 jaar inschikken en inslikken verrast wordt met een nota die rept van "een compromisloze verdediging van het vrije debat", dan word je blij. Vandaar ook die gelukzalige glimlach op het gezicht van menig kritisch lid.

In een opiniestuk in de Volkskrant van 13 januari vatten Eddy Terstall en Marcel Duyvestijn (beiden kritisch en uitgesproken seculier) het als volgt samen: “Op gebied van integratie, religie en migratie werd continu weggekeken. Het moest van beide kanten komen, was de mening. Of nog erger: wacht maar af, dan komt het vanzelf goed”. “Iemand als Bolkestein werd verweten ‘te vissen in troebel water’. Pim Fortuyn werd gemakshalve linea recta in de bruine hoek gezet en men was apetrots op de eigen oogkleppen”. Deze met-de-billen-bloot nota van Ploumen leidt bij Terstall en Duyvestijn dan ook tot de conclusie: “haar integratienotitie ging verder dan we ooit hadden durven dromen”.

De notitie richt zich inderdaad ondubbelzinnig tegen de misstappen uit het PvdA-verleden, en eveneens tegen die moslims en geestelijken die de seculiere Nederlandse samenleving en de Nederlandse Grondwet op grond van hun cultuur afwijzen. Niet langer hoeven we van Ploumen homohaters met fluwelen handschoentjes aan te pakken omdat homo’s islamtechnisch gezien 'nu eenmaal moeilijk liggen'. Nee, homo’s horen erbij en kritiek is toegestaan. Een openbare schuldbelijdenis waar de vrijzinnigen binnen de PvdA terecht blij mee zijn. Maar een afrekening met het verleden is nog geen plan voor de toekomst.

De integratienota is opgesteld vanuit een Westers, seculier perspectief en vanuit de gedachte dat alle nieuwkomers net zo willen worden als ‘wij’: zelfstandig denkende en opererende individuen voor wie de rechten en plichten van de eigen ‘ik’ zwaarder wegen dan die van de groep. Emancipatie en verheffing van het individu vormen dan ook de rode draad in Ploumens betoog. Evenwel onderkent zij dat er allochtonen zijn die een zodanige groepsdruk ervaren dat dit hun emancipatie in de weg staat, maar ook hierover is de nota duidelijk: “de PvdA kiest altijd de kant van het individu in zijn of haar emancipatie”.

Helaas moeten we constateren dat juist op die punten waar groepsdenken en ik-denken met elkaar botsen, op punten waar emancipatie en ontsnappen aan de groepsdruk een aanvang hadden kunnen nemen, de PvdA kiest voor de rechten van de groep, en daarmee tegen de emancipatie van het individu. De burka moet kunnen. Niet altijd maar "het staat iedereen vrij te geloven wat hij wil ... ook wanneer het om orthodoxe geloofsopvattingen gaat" Zo wordt de emancipatie van wij-denkers tot ik-denkers in de kiem gesmoord en kunnen individuen zich vrijwillig of onvrijwillig blijven verschuilen achter de hoge muren van de umma.

Emancipatiepartij nummer één kiest in voorkomende gevallen voor de vrijheid van godsdient (artikel 6) en tégen emancipatie. De vrijheid van godsdienst houdt in Nederland in dat iemand mag kiezen om gehuld in zwarte lappen als analfabete nietsnut door het leven te gaan. Hooguit kan zij verplicht worden tot een inburgeringscursus die, om gehoor te geven aan de rest van haar religieuze rechten, ook ‘women-only’ verkrijgbaar is. Deze mevrouw is daarmee niet langer een persoon, maar een beschermd cultuurfenomeen. Einde verhaal, einde nota, en alles bleef zoals het was.

Het burkaprobleem lijkt marginaal want, om met Cohen te spreken, waar hébben we het nu helemaal over? Over honderd, tweehonderd, duizend vrouwen misschien? Daar lopen we toch niet op leeg? Nee, daar lopen we niet op leeg, maar daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat, in dit geval vanwege de keuze voor artikel 6, het groepsdenken, de groepseenheid, en daarmee het ongeëmancipeerde groepsgedrag in stand wordt gehouden. En niet alleen in stand gehouden, dankzij artikel 23 kan het segregatiedenken ook op school al vroeg worden bijgebracht. En is er geen art. 23 school in de buurt? Geen nood, ook aan de openbare scholen is straks koranonderwijs mogelijk.

Groepen kun je wel beschermen maar niet emanciperen. De PvdA is daar getuige de nota inmiddels wel achter. Kritiek op groepswaarden is daarom weer toegestaan, en de emancipatie richt zich op individuele leden van de groep. Maar als je dan vervolgens moet constateren dat een emancipatievijandig normenkader als de umma, meer rechten kan claimen dan het individu, dan dien je jezelf in gemoede af te vragen of Thorbecke dit in gedachten had toen hij in 1848 de basis legde voor onze moderne democratie. Thorbecke nota bene, die zichzelf opwerkte van armeluiszoon tot staatsman.

Je kunt scholing, kansen en banen bieden tot je een ons weegt, als acceptatie ervan gezien wordt als verraad aan de groep (een HAVO opleiding als toppunt van verkazing bijvoorbeeld) of als de toegeeflijkheid van ondergeschikten (de Arabische cultuur is superieur), dan zullen nooit ofte nimmer de door de PvdA gedroomde geëmancipeerde jongens en meisjes opstaan. Dan verhuist men liever naar Marcouch’ nieuwe moslimstad waar je onder elkaar kunt zijn. Met bekende groepsnormen, met een eigen groepscultuur, met eigen wetten en regels. Dan wordt Ploumens hartekreet: “emancipatie draait om vrijheid, om de vrijheid van al die mensen die zelf willen bepalen hoe ze willen leven”, een heel droeve gedachte. Dan 'kiezen' de ongeëmancipeerde jongens en meisjes ervoor zich af te zonderen en op te sluiten in afwachting van 'betere' tijden.

Emancipatie en kuddegedrag staan lijnrecht tegenover elkaar. Emancipatie kan pas beginnen als je de individuen uit de groep (de zuil) losweekt. Dit is in Nederland gebeurd, mede dankzij de progressieve wind die vanaf de jaren ’60 door Europa woei. Individualisering is de enige manier om mensen aan te spreken op het eigen succes of falen. Het is tevens het enige medicijn tegen de islamisering van het Westen.

Want of het nu salafistische islamisten of moderne islamisten zijn, Fawaz Djneid en Tariq Ramadan kunnen alleen dan hun kalifaat verwezenlijken als zij de beschikking hebben over mensen die zich als één groep, de umma, laten aanspreken en behandelen. Emancipatie, individualisering en zelfstandig denken is deze lieden een gruwel.

‘Zelfverkozen’ onvrijheid mogen we daarom nooit als vrijheid aanmerken, ongeacht de mogelijkheden die de wetgever daartoe biedt. Ze is namelijk niet in lijn met de strekking van de wet, noch met het karakter van de geïndividualiseerde Nederlandse maatschappij. Toe blijven geven aan dit recht op onvrijheid en daarmee aan het voortbestaan van een autonoom en wezensvreemd cultureel bolwerk binnen Nederland, leidt onherroepelijk tot parallelle samenlevingen en een verdeelde toekomst.