Free at last?

“Free at last, free at last, thank God almighty we are free at last”. Vijf en veertig jaar na de legendarische toespraak van Martin Luther King is nu eindelijk ook Nederland bevrijd. Bevrijd van het schuldgevoel dat al decennia lang als een molensteen om haar nek hing, dat geen slavernijmonument of mea culpa ooit weg heeft kunnen nemen.

Alleen met de epigenetische variant van het Freudiaans schuldgevoel valt de euforie na Obamas verkiezingswinst in sociaal-liberaal Nederland te verklaren. Op basis van programmatechnische overeenkomsten alleen kom je er niet uit. Het multicultureel kompas van de Volkskrant, Thomas von der Dunk zegt zelfs: “idiote standpunten heeft Obama natuurlijk ook, inzake wapenbezit, doodstraf en Israël, maar die zijn in Amerika algemeen”; dus dan telt het niet? Typisch gevalletje cultuurrelativisme.

Amerika, inclusief Obama en zijn Democratische partij hebben werkelijk niets met Europees socialisme. “European Socialism” gold tijdens de campagne als modder om mee te gooien, het socialisme als verwijt; socialistisch Nederland vond het prima. Een afvaardiging van ‘de jonge socialisten’ mocht alleen meewerken aan de Democratische campagne als ze dat vermaledijde woord uit hun naam zouden halen, wat ze natuurlijk deden.

Toch biggelden de tranen 5 november over de witte wangetjes. Change is about to happen, can we do it? Yes we can! En in feite heeft Obama het al gedaan, nog voordat hij is ingezworen. Het boegbeeld van blank imperialisme, de Verenigde Staten van Amerika, heeft een zwarte ‘president-elect’. How’s that for a change?

Wel, dat is prima. Obama en Biden hadden meer in hun mars dan McCain en Palin. Afgezien van de politieke kleur is het namelijk belangrijk dat het machtigste land ter wereld een president heeft die door de rest van de wereld serieus genomen wordt. Dat ontbrak er de laatste tijd aan. Maar het verklaart niet de intensiteit waarmee Obama’s campagne het afgelopen jaar is gevolgd in de Nederlandse media, noch de hysterische ontlading bij zijn verkiezing. Daar schieten rationele argumenten te kort.

De essentie van de Nederlandse blijdschap moet dan ook verklaard worden vanuit emoties. Vanuit dezelfde emoties die ook het gedrocht van de multiculturele samenleving hebben voortgebracht en die ons jaarlijks miljarden laten overmaken naar volstrekt corrupte landen en non-existente economieën: schuldgevoel en altruïsme. Nobele emoties, maar gemengd vomen ze een vieze cocktail.

Obama is de representant van een groep die door onze voorouders als minderwaardig werd gezien en ook als zodanig is behandeld. Gegeven onze moderne kijk op mensenrechten een absolute doodzonde. En het is die doodzonde die wij met terugwerkende kracht van toepassing verklaarden op het verleden om haar vervolgens als erfzonde met ons mee te dragen.

Obamas overwinning neemt deze erfzonde weg. Obama wordt de machtigste man ter wereld en zal heersen over zwart en blank. Na decennia van zorg en bescherming staat plots uit de groep van onderdrukten een verlosser op. De strijd is gestreden, gerechtigheid heeft gezegevierd. Nederland juicht: free at last, free at last.

Obama for president, Abhoutaleb for mayor. Het zal nog even duren maar hopelijk maak ik het mee: dat ooit de Nederlandse goedmens personen op hun individuele en feitelijke meritus gaat beoordelen, ongeacht kleur, herkomst of sociale status.