Het ongelijk van 'Vogelaar'

Het meest fascinerende aan het vertrek van Vogelaar is niet het feit dát ze weg gaat, en ook niet de backstabbing-achtige wijze waarop. Nee, het meest fascinerend zijn de secundaire reacties uit linkse hoek. Het is alsof we naar een botsing in de Large Hadron Collider zitten te kijken waarbij een regen van elementaire deeltjes de monitoren doet oplichten.

Diepe onuitgesproken gevoelens die tot op heden onder de beschermende schil van het politiek-socialisme verborgen konden blijven worden nu, door de impact van haar ontslag zichtbaar in columns en interviews. Vogelaar die stond voor de 'zwakkeren' in de samenleving, die stond voor 'gelijke kansen' is geofferd aan de radicalen zo luidt het oordeel. Radicalen wier enige doel het is een aanwijsbare groep zwakkeren het recht op een fatsoenlijk bestaan te ontzeggen. Enkel en alleen omdat ze moslim zijn.

Waar komt deze verontwaardiging vandaan? Ik denk dat ze drie oorzaken heeft. In de eerste plaats is Vogelaar natuurlijk het mikpunt geweest van krachten die we als niet-correct zouden kunnen omschrijven. Het infameuze 'interview' met Rutger van Castricum van het vermaledijde GeenStijl heeft de Minister geen goed gedaan. Ook het niet aflatende 'hakken' op de Minister door met name de rechtse Kamer-fracties heeft een bepaald beeld geschapen. In de ogen van velen was Ella Vogelaar daarom het boegbeeld van politiek-correct integratiedenken. Resultaten kwamen op de tweede plaats. Zo'n 'dijk van een wijf' aan de kant zetten is toegeven aan rechts populisme. Een emotionele oorzaak dus.

Een tweede groep is verontwaardigd omdat zijzelf een dubbele agenda heeft. Deze groep, verenigd rondom de Internationale Socialisten heeft, om haar doelstellingen te bereiken behoefte aan een manipuleerbare groep 'domme krachten'. Aan mensen die ontevreden zijn en dat vooral ook moeten blijven. De moslimgemeenschap wordt door hen gezien als het proletariaat dat de Trotskistische heilstaat zal helpen stichten; niet via verkiezingen maar door revolutie. De Nederlandse moslimgemeenschap, weggezet als amorfe groep ontevreden onmondigen, fungeert hierbij als hefboom.

In deze kringen was Vogelaar populair omdat haar beleid dit groepsdenken in stand hield. Liever knapte ze wijken en groenstroken op dan dat ze mensen losmaakte uit de groep en ze aansprak op hun individuele verantwoordelijkheden. De groep bleef op deze manier zwak, anoniem en hulpbehoevend. Dat daarnaast, volgens de Minister, de islamitische cultuur integraal naast de joods-christelijke gezien moest worden, was de slagroom op deze lieden hun taart. De Nederlandse moslims werden als ondeelbare groep bevestigd.

De derde en grootste groep tenslotte, bestaat uit wat tegenwoordig 'oud-links' heet. Oud-links heeft een zorgcomplex. Op zich is het helemaal niet verkeerd om voor anderen te willen zorgen, het probleem is alleen dat deze georganiseerde collectieve zorgdrang niet strookt met de geïndividualiseerde Nederlandse maatschappij anno 2008. Vangnetje prima, maar geen zorg om het zorgen.

Lang geleden, in de jaren zestig, maakte het individu zich los uit de groep en ging een eigen leven leiden. Afgezien van de vele economische en technische ontwikkelingen hebben met name de linkse partijen destijds de hand gehad in deze ontwikkeling. Want dankzij hun strijd voor de rechten van 'de gewone man', heeft deze zich kunnen bevrijden van het clericale en kapitalistische juk. Plots wás hij iemand. Vandaag de dag treffen we de gewone man 's avonds thuis voor de buis. Mission accomplished zou je denken.

Fout, het eigen succes is namelijk aan oud-links voorbijgegaan. Oud-links is nog steeds op zoek naar 'het achtergestelde collectief'. En wat blijkt, behalve in Afrika kun je ook in Nederland nog achtergestelden vinden als je een beetje je best doet. De moslims! Joepie, zorgen zorgen zorgen. Gordijntje om het bed, eten geven, drinken geven en bovenal, heel veel liefde en begrip. Want dat hebben we in het verleden veel te weinig gedaan. Wisten wij veel, ze zouden toch weer teruggaan?

Maar deze benadering is op niets uitgelopen. Ze leidde niet tot integratie, zelfs niet tot het begin ervan. Want wij vinden iemand pas goed geïntegreerd in de Nederlandse samenleving als de betreffende persoon zich als individu heeft waargemaakt. Als hij of zij uit de rijen der zorgbehoevenden is getreden en op eigen benen staat. Als iemand de omschakeling heeft gemaakt van wij-niet, naar ik-wel.

Oud-links geeft daartoe echter geen ruimte. Door consequent en bij herhaling de normen en waarden van de groep de hemel in te prijzen, door de bijbehorende rituelen te faciliteren (zelfs al zijn ze de Nederlandse maatschappij wezensvreemd), door de knoet van de clerus te accepteren ook al streed men tegen de kerk, en door groepsverlaters die wat al te duidelijk de oude normen en waarden bekritiseren te laten vallen, maakt oud-links een vrijwillige keuze voor de Nederlandse samenleving wel heel erg moeilijk.

Tel daarbij dat immigranten uit Nergenswater die zich geconfronteerd zien met een cultureel gat van zo'n 250 jaar snel geneigd zullen zijn voor de zekerheid van 'het bekende' te kiezen, en de liefde is wederzijds. Aan de ene kant hoeft niemand van de zorgenkindjes ook maar één stap richting Nederland te zetten, en aan de andere kant behoudt oud-links een heerlijk zorgobject. Geen integratie maar geïnstitutionaliseerde segregatie: de parallelle samenleving is geboren.

Deze impasse moet doorbroken worden. Nederland is een ontzuilde, seculiere staat waar mensen in de eerste plaats individu zijn en geen zuil. Geen protestantse zuil, geen katholieke zuil en geen islamitische zuil. Je bent Nederlander door de vrijheid die je krijgt en door de vrijheid die je geeft. Respect voor wat eigen is, tolerantie voor wat vreemd is. Wel maatschappelijke plichten, geen maatschappelijke eisen.

En dit is geen vuig nationalisme zoals Willem Jan Duyvendak, Bas Heijne, Vogelaar en tout geborneerd socialistisch Nederland nu verkondigen, dit is een herijking. Een herijking van het integratiebeleid op de maatschappelijke werkelijkheid. Het is de veel te lang uitgestelde overgang van groepsgericht denken naar individugericht denken daar waar het onze immigranten betreft.

Mede dankzij 50 jaar socialistische strijd in de vorige eeuw zijn wij nu wie we zijn: welvarende en zelfstandige individuen. Waarom zou je als socialist anderen deze ontwikkeling willen onthouden? Voor je eigen bevrediging?