Resolutie 1605, again

”Has there been a discussion on sort of bulldozering the UN building?"

De OIC (Organization of the Islamic Council), zal binnenkort haar infameuze blasfemie-resolutie voor de derde maal voorleggen aan een Vergadering van de Verenigde Naties, ditmaal met het verzoek de resolutie bindend te verklaren voor alle lidstaten. Aangesloten landen worden daarmee verplicht maatregelen te treffen die het beledigen van de islam strafbaar stellen.

Eerder, in 2007, werd de resolutie al aangenomen door de VN Commissie voor de Mensenrechten en in 2008 door de Algemene Vergadering. De huidige status van resolutie 1605, ‘Against the Defamation of Religions’, is die van een advies. Een door de VN gesanctioneerde richtlijn die lidstaten al dan niet kunnen implementeren. De Verenigde Staten en West-Europa doen dit niet, de islamitische wereld heeft het al lang geleden gedaan; het beledigen van de islam geldt sinds 1400 jaar als een halsmisdrijf.

Maar dat is voor de OIC niet voldoende. Het is niet voldoende de islam alleen op moslims te betrekken. De islam is een universele staatsvorm met een universele geldigheid en dient door iedereen, moslims en niet-moslims gerespecteerd te worden. Wie dit niet doet verklaart impliciet dat de golf van terreur en dreiging die twintig jaar geleden inzette met de fatwa tegen Rushdie, gedragen en gelegitimeerd wordt door de islam. Een schending van de mensenrechten volgens OIC en VN.

Dus verklaren nu landen als Tsjaad, Somalië en Nigeria - tussen het stenigen, amputeren en besnijden door - dat de Amerikaanse Bill of Rights niet meer kan zijn dan een voetnoot van de universele sharia. Dat kritiek op de islam en de profeet niet langer gerechtvaardigd mag worden met een beroep op democratische wetten en vrijheden. The lunatics have taken over the asylum zingt het door mijn hoofd.

Zo ook bij CNN presentator Lou Dobbs (fragment hierboven) bij wie het free-speechkwartje inmiddels gevallen is: “The UN is getting a bit burdensome to anyone who’s interested in freedom” om daaraan toe te voegen: “whether global warming whether blasfemy, the UN is becoming a totalitarian organization”. De ingehouden woede waarmee Dobbs vraagt of iemand wel eens heeft voorgesteld met een bulldozer door het VN-Hoofdkwartier te gaan, is de woede van iemand die tot het inzicht is gekomen dat de wereld met een serieus, geïnstitutionaliseerd probleem zit.

De dodelijke cocktail van geweld, dreigen met geweld, begrip, sociale onrust, olie-afhankelijkheid en misplaatst schuldgevoel opgediend door een verzorgingsindustrie die constant op zoek is naar nieuwe ‘klanten’, hebben er de afgelopen twintig jaar voor gezorgd dat wij afgestompt zijn geraakt.

Hoe is het anders te verklaren dat links en rechts in 1989 nog om het hardst riepen dat Salman Rushdie alle recht van spreken had en dat Khomeini’s fatwa een middeleeuwse straf was. Volstrekt onacceptabel luidde het oordeel. Maar anno 2009 zien diezelfde mensen niet dat Khomeini’s motivatie om Rushdie te vervolgens in geen enkel opzicht verschilt van die van het Hof van Amsterdam om Geert Wilders te vervolgen: de islam is in een kwaad daglicht gesteld. Het is deze motivatie die de OIC middels resolutie 1605 wil legitimeren.

En zoals gebruikelijk lopen we in Nederland, daar waar het appeasement betreft, een flink eind op de troepen vooruit. Hier vindt de gemeentelijke overheid het een tof idee gescheiden loketten voor mannen en vrouwen in te richten. Hier vindt een theaterdirectie het doodgewoon als humor-Marokkaan Salaheddin vraagt of de vrouwelijke toeschouwers apart gezet kunnen worden. Ook knipperen weinigen nog met de ogen als treiteradvocaat Enait uit formele respectloosheid weigert op te staan voor de rechterlijke macht. We leven nu eenmaal in een multiculturele samenleving nietwaar?

Nee, dat leven we niet want de multiculturaliteit die hier en met de OIC-resolutie wordt nagestreefd is de multiculturaliteit van God versus de mens. Van goddelijke ongelijkheid versus menselijke gelijkheid. Van Gods restricties versus de ’Bill of Rights’. Het is een vorm van multiculturaliteit die we achter ons hadden gelaten en die nooit meer terug mag keren, hoe aardig of zielig haar aanhangers ook zijn.

Een geloof dat zijn ‘puurheid’ al 1400 jaar lang met verve verdedigt kan niet in ongebluste vorm in een Westerse democratie worden opgenomen; niet uit compassie en niet vanwege welke VN-resolutie dan ook.