Het
bestuurscollege van de EU lijkt vooralsnog niet van plan zich te
verdiepen in de beweegredenen achter de Brexit. Nee, de Brit heeft
gekozen en dus moeten de nestbevuilers maar zo snel mogelijk uit
Project Europa worden gezet, no questions asked. Dat het juist deze
houding van inspraakloze dwang en regentesk paternalisme is geweest
die het leave-kamp aan de overwinning hielp, ontgaat de aristocraten
volledig.
Na haar oprichting in '92 is de EU een weg ingeslagen die het succes van
de EEG om zeep heeft gebracht. In minder dan 25 jaar slaagde men erin
het voor Europa unieke gevoel van saamhorigheid en economisch
optimisme om te buigen in een atmosfeer van intra-nationaal
wantrouwen en monetaire scepsis. En dat is welbeschouwd een misdaad,
een misdaad tegen de Europese burger. Een misdaad waarop 'de burger'
desondanks uitgesproken beschaafd heeft gereageerd, namelijk met een
stembusgang en niet met een revolte.
De
enige revolutionairen in Europa vinden we uiteindelijk in Brussel.
Onder leiding van gesjeesde Maoïsten en verstokte socialisten is een
project in gang gezet dat wars van historische eigenaardigheden,
culturele identiteit en nationale soevereiniteit inzette op égalité
en fraternité
op Europees niveau. Geen seconde heeft men willen accepteren dat
fraternité
een affectie is die
groeit uit een gevoel van gelijkwaardigheid en coöperatie zoals dat
ontstaat in naties die na eeuwen van onderlinge verdeeldheid
uiteindelijk tot een modus vivendi zijn gekomen. Het is niet iets dat
men kan afdwingen met wetgeving en dreigementen zoals de EU dat de
afgelopen jaren heeft gedaan.
De
EU is een model van politieke dwang en economisch nivelleren waar de
EEG er juist een was van soevereine vrijheid en excellent produceren.
Niemand onder de Brexit stemmers is tegen Europa of tegen economische
samenwerking, laat staan vóór een Europese burgeroorlog. Ik durf
daarvoor alles wat mij lief is in het vuur te steken. Maar deze
mensen zijn wel voor een zekere mate van autonomie en nationale
geborgenheid, iets dat ze wordt ontzegd door de Directie van het
Europees Project dat in iedere kritiek ontluikend fascisme vermoedt.
Evenwel,
hoezeer ik een Brexit ook toegenegen ben, voor het democratisch
fundament onder de Britse samenleving is dit geen goede zaak. Wanneer
een krappe meerderheid van 51,9% volstaat om een zo ingrijpende en
onomkeerbare wijziging door te voeren, dan kun je stellen dat de
minderheid door de meerderheid wordt genegeerd, een tussenweg is hier
immers niet mogelijk. Aan de andere kant, de reacties uit Brussel tot
nu getuigen zozeer van bestuurlijk dedain en politieke ploertigheid
dat een exit ongeacht de stemverhoudingen toegejuicht moet worden.
Posts
