De Tiende Penning

Dat de Opstand tegen Spanje in het moderne geschiedenis-onderwijs nog vrij is van corrigerende voetnoten mag, gezien de deconfiture van onze zeehelden en handelscompagnieën met recht een wonder heten. De opstand immers bepaalde zich tot strijd tegen 'ongelovigen', het verlies van zeggenschap en een verhoogde belastingdruk: de tiende penning. Stuk voor stuk motieven die in het Europa van nu als 'cancerous nationalism' te boek staan en niet meer passen in een tijd van broederschap, solidariteit en eerlijk delen.

Er is in vier eeuwen veel gebeurd: koninkrijken kwamen en gingen, opstanden stonden en vielen, ideeën bloeiden en verwelkten; wat bleef was de morele rechtvaardiging voor een revolte als die van 1568. Een revolte die door elke Europeaan – mutatis mutandis – werd onderschreven. Zelfbeschikking en culturele identiteit waren de bepalende factoren voor het welzijn en de stabiliteit van een natie. Maar precies vier eeuwen later, met de studentenopstand van 1968 en de nakomende machtsovername door de soixante-huitards, veranderde dat inzicht radicaal.

Volk, eenheid en natie werden tot besmette begrippen verklaard en in weerwil van de Pax Europea die in West-Europa dankzij economische vervlechting, groeiende welvaart en transparante communicatie de facto heerste, werd gewaarschuwd voor oorlog. Een oorlog die alleen voorkomen kon worden door troebele, onnatuurlijke hippie-idealen tot staatsgeloof te verheffen. En zo werden alle Europeanen gedwongen tot geveinsd broederschap, tot ijdele solidariteit en tot overgave aan 'de Brusselse idealen'. Waar Caesar, Napoleon en Hitler nog een leger nodig hadden om hun denkbeelden op te leggen, daar stichtten de soixante-huitards hun Vierde Rijk in mist en heimelijkheid door onderduims en zonder mandaat verdrag op verdrag te stapelen.

Men tekende om een papieren oorlog te voorkomen en een papieren vrede te borgen. Men tekende om de papieren economie te steunen en het papieren Europa uit te breiden. Men tekende om 'ongelovigen' uit te nodigen en tot broeders te verklaren, men tekende om zeggenschap over te dragen en om belastingen te heffen. Men tekende en men tekende tout entre-nous. Het Europa van 'Maastricht' is niets dan een Babylonische bundel papier; een papieren Europa, een droom, een nachtmerrie en een slechte trip die onafwendbaar zal eindigen in een papierloze opstand.

Het enige echte aan dit Europa zijn de astronomische kosten. Er wordt belasting geheven door gemeenten, waterschappen, provincies, landelijke overheid en het is onvermijdelijk dat daar nog een supranationale heffing voor het Vierde Rijk bij zal komen. We betalen BTW, leges en accijnzen in de vaste wetenschap dat het nooit genoeg zal zijn. In sommige Europese landen wordt nu al het BNP voor zestig procent of meer bepaald door overheidsuitgaven. Uitgaven afkomstig uit heffingen op arbeid en productie van burgers en bedrijfsleven. Heffingen noodzakelijk om de doldwaze idealen van een kader- en mateloze elite te bekostigen. Een elite die slechts gestopt kan worden door opstand of een radicale inperking van hun middelen:

want gheeft men dick van thienen één

daer blijft ten lesten één noch gheen

wol mag een herder stillen

dees wolf is met wol noch melck tevreen

hij wil de schaepkens villen

(Uit het Geuzenliedboek van 1581: "Den Thienden Penninck")

Streepjes-kanker

De aanleiding kan van alles zijn – voetbal, islam, Ebru Umar of een halfwas staatsgreep – maar het resultaat is steevast hetzelfde: een explosie van nationalistisch vertoon en horden hysterische toeter-Turken die de Nederlandse straten en pleinen vullen om van hun trouw aan de profeet, de dictator en Turkije te getuigen: Türkiye hoezee! Nederland weg ermee!

Ik kan me voorstellen dat je als derde of vierde generatie migrantenkind nieuwsgierig bent naar het land van je groot- en overgrootouders ook al ben je in Nederland geboren en getogen. Wat ik me niet kan voorstellen is dat je als derde of vierde generatie migrantenkind in je diepste wezen nog steeds een Turk bent. Een Turk in ballingschap lijdend onder Westerse ideeën en idealen die iedere gelegenheid aangrijpt om trouw te zweren aan de Turkse vlag, de Turkse president en oproept andersdenkenden te bestrijden. Je bent dan als Nederlander volkomen misplaatst en mislukt.

Deze massamens die zijn egoloze slavenmentaliteit paart aan een fascistoïde hang naar zelfbevestiging maakt me kotsmisselijk. Hij vlagt voor een totalitaire religie die het Westen beoorloogt. Hij vlagt voor een megalomane dictator die lak heeft aan alles waar de stichter van Turkije voor stond. Hij vlagt tegen zijn afkomstgenoten die hier wel geaard zijn. Hij vlagt tegen de vrijheid die hem het vlaggen mogelijk maakt. Hij vlagt tegen iedereen die niet tot zijn stam behoort. Hij vlagt tegen mij en mijn manier van leven. In Nederland!

De oninpasbaarheid en agressie van deze hermetisch gesloten import-gemeenschappen maakt dat de natie waar zij hun tenten opslaan afweerverschijnselen gaat vertonen. Geen afweer op basis van ras, maar een afweer tegen de schaamteloze minachting en afwijzing van alles wat die natie tot natie maakt. Guy Verhofstadt, posterboy van de EU, noemt deze afweer 'cancerous nationalism' en roept Brussel op haar te bestrijden. Erdogan vergelijkt zijn opponenten met een 'uitgezaaide kanker' en zweept zijn aanhangers op tot een wereldwijde klopjacht.

Ik ben het verdomd zat door deze dwingelanden voor kanker uitgemaakt te worden, net als ik het zat ben steeds weer voor racist gehouden worden. Maar ik doe er weinig tegen. Want totdat ik het Europese adagium: 'niet integreren maar accepteren' onderschrijf, ben ik het die afwijkt. Ben ik de kanker. De kans dat een streepjes-Turk een streep zet door zijn verblijf alhier omdat hij z'n hart elders heeft, is dan ook vele malen kleiner dan de kans dat hij in het grenzeloze Europa van Verhofstadt en z'n oncologenbende straks een autonome gemeenschap kan stichten. Want daar is het wachten op.

De DENK taxonomie

Het taxonomisch instituut van DENK, belast met de classificatie van alle Nederlanders, liet ons dit weekend via Facebook weten dat de gekleurde bevolking van Nederland als volgt zal worden onderverdeeld: er zijn huisnegers en er zijn veldnegers.

Veldnegers – zoals Sylvana Simons – beseffen dat zij worden uitgebuit en eisen hun rechten op, inclusief een schadevergoeding namens hun verre voorouders. In de komende strijd zullen veldnegers worden opgenomen in de rangen van het Denk-negerleger dat onder bevel van Turkse moslims de witte-kruisvaardersbastions zal slopen. Zij krijgen het Black Panthersuniform uitgereikt - met die stoere zwarte baret. Huisnegers daarentegen zijn verraders die liegen dat zij hun welvaart en maatschappelijke positie op eigen kracht bereikten, terwijl zij dit in werkelijkheid deden door “hun gelijken te verloochenen, te bespotten of te negeren”.

Tot zover de grap, want om Denk moet niet te veel gelachen worden. Denk is druk doende alle ziektekiemen die de afgelopen veertig jaar door linkse doktoren en politiek-correct verplegend personeel in het maatschappelijk lichaam zijn geïntroduceerd, op te kweken tot een dodelijk virus. Denk – met als motto: niet integreren maar accepteren! – heeft zich ten doel gesteld Nederland op te delen langs etnische en religieuze lijnen. Zij verzamelt daartoe anti-racisten die racisten zijn, anti-fascisten die fascisten zijn en Turkse en Marokkaanse Nederlanders die vooral geen Nederlander willen zijn.

Denk, begonnen als agentschap van Erdogans AK-partij, is in korte tijd uitgegroeid tot een club van intriganten en onruststokers met maar één doel voor ogen: het creëren van parallelle samenlevingen door het zaaien van wantrouwen en verdeeldheid. Geen enkel woord, geen enkele daad en geen enkele publicatie van deze club droeg tot op heden bij aan haar mission statement: bruggen slaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij de PVV nooit inhoudelijk aanvalt op juist dat punt waar de linkse partijen zo op hameren: segregatie. Denk wil immers nog drie stappen verder dan dat.

Als politieke partij zal dit segregatievehikel voorlopig geen potten breken in de Kamer, maar als coördinatie- en publicatieplatform voor slachtofferend en saboterend Nederland kan zij dat wel. Wie in Nederland, waar gelijkheid tot op op drie decimalen is gegarandeerd, decreteert dat wij leven in een maatschappij waar 'white privilege' de norm is en 'witte Meesters' heersen, is behalve een particulier onbenul ook een kwaadaardig provocateur. Een provocateur bovendien die schaamteloos de 'under-priviliged' en half-begaafden het vuile werk laat opknappen. In mijn eigen taxonomie: een slavenhouder.