Zonder ook maar één SGP-vrouw te vertegenwoordigen, lopen vrouwenrechtenorganisaties al sinds begin negentiger jaren de deur plat bij gerechtshoven om deze groep aan hun recht te helpen. Om lidmaatschap te eisen, om bestuursfuncties te eisen, om passief kiesrecht te eisen. Omdat het moet. Van Artikel 1, van de VN, van Aletta Jacobs en van Clara Wichmann.
Deze week oordeelde de Raad van State in een cassatieberoep, aangespannen door de Staat en de SGP, dat het onthouden van passief kiesrecht aan vrouwen binnen de SGP niet door de beugel kan. Het Clara Wichmannfonds ziet hiermee een jarenlange strijd beloond. Niet langer mag de SGP met een beroep op de bijbel vrouwen van de kieslijst weren.
Voorzitter Kolijn reageert: "Dat is een inperking van de eigen vrijheid. Ons wordt de mogelijkheid onthouden om een eigen vereniging in te richten zoals leden dat op grond van onze lezing van de Bijbel willen''. En die lezing is vrij eenvoudig: mannen en vrouwen zijn God even lief maar beiden hebben een andere roeping; waarbij de roeping van de vrouw in 1922 als volgt werd verwoord: "Haar levensdoel, haar levenstaak, haar levenslust is thuis. Zulken vrouwen eren wij naar het Woord Gods, als de wijze, die haar huis bouwt. En we verachten de vrouw die zich haar huis onttrekt, en haar leven zoekt buiten in het publieke leven".
Niet verwonderlijk dat je je hier als voorvechtster van gelijke rechten tegen verzet. De vraag is alleen of je dit ook moet doen als de vrouwelijke SGP-aanhang het hartstochtelijk met je oneens is. Deze vrouwen betonen zich volgens Kolijn namelijk "zeer verontwaardigd en bezorgd". De moraal van waaruit de ‘Clara Wichmannvrouwen’ het proces hebben gevoerd is strijdig met de normen en waarden van de SGP-vrouwen. De emancipatiemoraal van de jaren zestig wordt opgelegd aan vrouwen die hierom niet hebben gevraagd.
Deze morele normoplegging verschilt in niets met de evangelisatiemoraal van pak-em-beet de ChristenUnie, die aanstaande moeders (op geloofsgronden) niet wilde toestaan hun embryo’s op erfelijke borstkanker te laten screenen. En bovendien handelt het Clara Wichmannfonds inconsequent. Want waarom wil men wél deze gereformeerde vrouwen dwingend emanciperen maar laat men moslimvrouwen ‘in de kou staan’? Waarom gaat men voorbij aan het feit dat de rol van de vrouw volgens de Koran nog beperkter is dan de rol zoals die aan de mannenbroeders van de SGP is geopenbaard?
Soera 4:34. "De mannen zijn zaakwaarnemers voor de vrouwen, omdat God hen boven haar heeft gesteld en omdat zij van hun eigendommen uitgeven aan de vrouwen. En de oprechte vrouwen zijn gehoorzame vrouwen en zij waken over zichzelf en de eigendommen in de afwezigheid, zoals Allah ook waakt. En wat betreft de echtgenotes waarvan jullie ongehoorzaamheid vrezen: vermaant hen, als dat niet helpt, negeert hen in bed, en als dat niet helpt, slaat hen licht. Indien zij jullie dan gehoorzamen: zoek dan geen voorwendsel om hen lastig te vallen."
En als een moslimse vrouw wil aangeven dat zij zich in deze rol schikt, dan draagt zij een hoofddoek. "Als uiting van religiositeit" zegt Fatima Elatik. En dan applaudiseert de vrouwenbeweging, tot tranen toe geroerd om zoveel emancipatoire durf. Want witte mannen houden daar niet van, van hoofddoekjes. Dat is omdat ze vrouwen met een eigen wil nog steeds niet kunnen lijden. En al helemaal niet als ze daarnaast ook nog een kleurtje hebben, zo weten deze voorvechtsters.
Wat er bij de hedendaagse feministen niet in wil is dat beide uitingen, passief kiesrecht en hoofddoek, loten zijn aan dezelfde boom. Het gaat in beide gevallen om onderwerping aan religieuze tradities; tradities die gezien het patriarchale karakter, veelal door mannen zijn ingesteld. De ene bevechten en de andere toejuichen is van de gekke. Dat neigt naar racisme. Betuttelracisme.
De Nederlandse maatschappij is ingericht op zelfstandig denkende mensen. Voor traditionele onderwerping, kuddegedrag en verzuiling is weinig plaats meer. Misschien nog net voor die 10.000 SGP-vrouwen maar niet voor honderdduizend jonge moslima’s die uit respect voor soera 4:34 hun hoofd bedekken.
Wanneer het instellingen als het Clara Wichmannfonds daadwerkelijk om emancipatie te doen is, dan trekken zij ten strijde tegen overheidsbeleid en subsidiestromen die de emancipatie van deze groep in de weg staan. Dan trekken zij alle registers open om individuele vrouwen uit de oemma los te weken. Om ze zo dezelfde kansen te geven als Nederlandse vrouwen vanaf de jaren zestig kregen. Want heus, een hoofddoek is geen teken van emancipatie, het is een teken van onderwerping.
Helaas is de vrouwenrechtenbeweging in Nederland het spoor volledig bijster. Niet alleen blijft zij inhakken op het gebeente van een vijand die al vijftig jaar geleden werd verslagen, veel ernstiger is het dat zij de nieuwe vijand niet herkent. De islamitische traditie doet in niets onder voor de meest exreem-patriarchale varianten van het Christendom zoals we die uit de geschiedenis kennen. Toch wordt ze als een vriend onthaald. Zozeer zelfs dat nieuwe Opzij-leden in 2008, als welkomstgeschenk, een exemplaar van de Koran cadeau kregen. Inclusief soera 4:34. Is dit de nieuwe norm voor vrouwenrechten, of is het gewoon krom?
Posts
