Schieten op de boodschapper

Geweld tegen asielzoekers is fout. Het is fout om meer dan één reden maar ik beperk me nu tot deze ene reden: asielzoekers zijn niet de oorzaak, ze zijn het gevolg.

Oorzaak en gevolg versmelten onder druk van emotie soms tot één: de boodschapper. Deze wordt tot zinnebeeld van affectie voor de een, en tot object van weerzin voor de ander. Het is absoluut menselijk, maar het is niet rationeel en daarom verwerp ik het. Ik hecht aan rationaliteit omdat alleen hierin de mens zich onderscheidt van de beesten. Redeloosheid, voor mij, is het prerogatief van de linkse kerk, waar ik geen lid van ben.

De miljoen migranten die nu uit sporthallen en opvangcentra puilen zijn een probleem, een groot probleem. Maar ze zijn niet hun eigen oorzaak. Die oorzaak ligt bij een bestuurlijke elite die onder het vaandel van de multiculturaliteit acteert als een door god aangestelde gideonsbende en het kamp van de Europese burgerij met lege frasen in haar slaap heeft overvallen (vrij naar Richteren 7:1). 

To rub the right's nose in diversity, to bring democracy to the world, pour égalité et fraternité ... de ingrediënten zijn 'verheven', de kok heet 'maakbaarheid' maar het resultaat smaakt naar stront. En de Europese burger wordt gedwongen deze stront te vreten. Ik kan me goed voorstellen dat dan na de vierde gang een opstand uitbreekt.

Ook begrijp ik de frustratie die voortkomt uit de historische zekerheid dat het gros van deze asielmigranten onintegreerbaar zal blijken, dat de segregatie in Europa hierdoor nóg ernstiger vormen aanneemt en dat woorden voor menigeen niet langer toereikend zijn. 

Desondanks zeg ik: blijf van die vrouwen en kinderen af. Het aanvallen van asielzoekers blijft het aanvallen van de boodschapper. Ik veroordeel het wanneer het Wilders overkomt en ik veroordeel het nu.