Rechte grenzen en multiculturaliteit

rechte grenzen en multiculturaliteit

Begin dit jaar kwam ik een oude bekende tegen van wie ik weet dat ze een fervent aanhangster is van het multiculturele samenlevingsmodel. Zij is ook bekend met mijn ideeën en daarom laten we het onderwerp meestal rusten. Evenwel kwam het gesprek op Syrië en de algehele onrust in dat gebied. Zij was van mening dat de kiem hiervoor gelegd was door de Europese kolonisator, die stam- en cultuurgebieden met willekeurige grenslijnen doorsneden had. En dat verbaasde me.

Want dit standpunt is onverenigbaar met het idee dat de multiculturele samenleving het antwoord is. Wat immers, is het verschil tussen een selectie kennelijk onverenigbare volken samen in een nieuw land te plaatsen, en een handvol onverenigbare volken samen te brengen in een bestaand land? Beide handelingen komen op hetzelfde neer. Hoe kun je vervolgens beweren dat zoiets in het ene geval leidt tot oorlog, en in het andere tot een vreedzaam samenleven?

Ik kan mij slechts voorstellen dat deze gedachte voortkomt vanuit de idée fixe dat iedereen graag Nederlander wil zijn, en dat wij dus gastvrij en tolerant moeten wezen zodat alles vanzelf goedkomt. En inderdaad, soms lukt dat. Dan wordt het multiculturele samenleven een multiculinair samenleven met etensluchtjes in het portiek en al het moois waar Alexander Pechtold zo dol op is. De werkelijkheid is helaas weerbarstiger: niemand wil Nederlander zijn wanneer het Nederlanderschap strijdig is met de waarden en normen die men met van huis uit heeft meegekregen. Het Nederlanderschap wordt door vreemde culturen alleen dan geaccepteerd en verinnerlijkt wanneer de overlap met de eigen cultuur dit niet in de weg staat.

De afgelopen twintig jaar hebben we geconstateerd dat in sommige gevallen de keuken onvoldoende bindkracht heeft om een vreemde cultuur aan de Nederlandse samenleving te hechten. De Arabisch-islamitische cultuur is er daar een voorbeeld van. Ik vermoed dat het Arabische machismo in combinatie met een principieel onintegreerbaar geloof hieraan debet zijn. De macho-man aardt niet omdat de goedopgeleide en gefeminiseerde metro-man in Nederland de norm is, en de islam aardt niet omdat ze een religie is van dominantie en niet van integratie. Op z'n best leven we langs elkaar heen, zoals Balkenende met zijn communitarisme voorstond, maar van integratie zal nooit sprake zijn.

De koloniale opdeling van Afrika en het Midden-Oosten heeft in voorkomende gevallen niet bijgedragen tot de vorming van coherente staten. En dat is om één simpele reden: het werden geen natiestaten. Naties die elkaar naar het leven staan en niet door een dictatuur bijeengehouden worden zullen nooit in staat zijn samen iets op te bouwen. En dit, lieve vriendin, geldt ook voor multiculturaliteit. Wanneer een volk niets van de cultuur van haar landgenoten moet hebben dan is de staat gedoemd te mislukken, ongeacht of ze nu in Afrika of in Europa ligt.