Staatsjournaal 26 Nov 2009

Eigenlijk mag ik er van m’n vrouw en de dokter niet meer naar kijken maar de dokter is ziek en m’n vrouw doet boodschappen. Het is acht uur, het is goedenavond Sacha de Boer.

"Maar mevrouw de Minister, we krijgen straks al de kilometerheffing, bent u niet bang dat met de aangekondigde verhoging van de energieprijzen de burger denkt: wanneer houdt het nu eens op"? Maria van der Hoeven mag uitleggen waarom de voorgestelde verhoging van de energiekosten alleszins redelijk is.

We krijgen windmolens in beeld. Want daar gaat het om, windmolens. Er moeten de komende jaren namelijk vele duizenden van deze nooit-renderende en onbetaalbare Don Quichote-bliksemafleiders bijgebouwd worden. En dat kost geld, heel veel geld maar ‘wij’ hebben dat beloofd; aan Europa, aan Kyoto. "Alles heeft zijn prijs", legt onze Minister geduldig uit. "Als we dingen willen met elkaar, en we willen dingen met elkaar, we willen een schoner milieu en duurzame energie, dan moeten we er rekening mee houden dat daar een prijskaartje aan hangt".

Ik zit erbij en ik kijk ernaar. Ben ik nou de enige? Ben ik de enige in mijn omgeving die verstaat wat de Minister zegt? Die begrijpt dat onze Minister van Economische zaken middels uitgekauwde cliché’s probeert baarlijke nonsens aan aperte onwaarheden te koppelen? En als ik straks ga slapen, kruipt dan mijn bodysnatchende dubbelganger uit zijn peul en doneer ik vanaf morgen aan Greenpeace en Oxfam Novib?

Er is niets mis met ons milieu mevrouw de Minister! Het is sinds vijftig jaar nog nooit zo schoon geweest. De lucht, het water, de grond, het kruipt en krioelt van nieuw leven. En al dat leven wordt beschermd. Met wetten. Met hekjes. Met spandoeken, kluppies en subsidies. En dat weet u heus wel mevrouw Van der Hoeven; u weet heel erg goed dat de door u voorgestelde verhoging van de energieprijzen niets te maken heeft met ‘het milieu’ maar alles met ‘het klimaat’.

Het klimaat dat volgens de malafide industriebestrijders van het IPCC niet tegen CO2 kan. Deze club, en deze club alleen is er de oorzaak van dat de energierekening omhoog gaat. Deze club, gezeten op een kerkhof van gefalsificeerde hypothesen lukt het om het samen met de mastodonten van de anti-kernenergiebeweging voor elkaar te krijgen dat wij, gebrainwashte idioten die we inmiddels zijn, miljarden inzetten op windmolentjes die nooit nooit nooit in welke energiebehoefte dan ook zullen voorzien.

Maar dat is ook niet de bedoeling. Want waar het om gaat is de lang gekoesterde wens de Westerse welvaart eerlijker te verdelen. Met ontwikkelingshulp is dat nooit gelukt, maar als je bedrijven scherp kunt bijsturen in de keuze van hun vestigingsplaats, om maar eens wat te noemen, dan ben je een eind op de goede weg. Dan ben je ook gelijk minder afhankelijk van de medewerking van de lokale bevolking. De Westerse multinationals kun je sturen, de Mugabes niet.

En dat weten inmiddels ook de ontwikkelingslanden in kwestie. Afrika vraagt om 65 miljard extra per jaar. De VN waarschuwt voor klimaatvluchtelingen en China zegt "dat de ontwikkelde landen in Kopenhagen extra moeten bijdragen. Zij hebben immers 200 jaar voorsprong". Bram Schilham zit in Kopenhagen klaar te wezen voor de komende klimaattop "waarvan veel zal afhangen".

De voormalig politiek redacteur is gepromoveerd tot NOS-klimaatcorrespondent, Sacha memoreert het voor de zekerheid nog maar even. Deze Bram Schilham dus, hoorde Minister Cramer naar aanleiding van de Chinese chantagepraat zeggen: "dát is de stap waar we op zaten te wachten".

Het is duidelijk dat mijn klimaatneutrale peul nog niet is opengebarsten. Ik ben volgens mij de enige die het niet begrijpt; "er moeten vele miljarden op tafel komen om de ontwikkelingslanden tegemoet te komen en te beschermen" voiceovert Bram. Bram begrijpt het wél. Misschien is het morgen mijn tijd, misschien barst mijn peul en dan begrijp ik het ook.

Maar genoeg kille wetenschap en moeilijke argumenten moet Laroes gedacht hebben, nu een onderwerp dat iedereen begrijpt: Israël is een bastaard.

Het besluit om de komende tien maanden geen nieuwe nederzettingen te bouwen is een geste richting Obama maar zal niet tot nieuwe vredesonderhandelingen leiden, zo vernemen wij. Want noch Palestijnen noch kolonisten (ook wel ‘dé Israëliërs’genoemd) waren blij met Natanyahu’s aankondiging. De kolonisten zien het als een toegeven aan de Palestijnen, de Palestijnen op hun beurt willen niet praten zolang Jeruzalem niet op voorhand tot Palestijns gebied wordt gerekend. Kortom, de bekende Israëlische mediamanipulatie zo weet de kijker na afloop.

Bij wijze van human interest volgt hierna een korte reportage naar aanleiding van het bloedbad dat islamitische terroristen een jaar geleden in Mumbai aanrichtten. De enige terrorist die het overleefde staat momenteel terecht. Aanleiding genoeg voor NOS-correspondente Wilma van der Maten om eens rond te vragen in het geboortedorp van de terrorist. En wat bleek?

Er wonen daar dus helemaal geen boze baarden. Iedereen was geschrokken en geschokt over het gebeurde. Het verhaal ging dat zijn vader hem aan extremisten had verkocht omdat de sociale en economische omstandigheden in het dorp nogal te wensen overlieten. Een zienswijze die ook door de burgemeester werd bevestigd: "als Kasaf gewoon naar school was gagaan, was dit niet gebeurd". En omdat alles uit sociaaleconomische motieven verklaard kon worden, had het voor de rapportage geen toegevoegde waarde om de woorden ‘moslim’ en ‘islam’ te gebruiken. Wat Wilma dan ook niet deed.

Die woorden kwamen pas in het laatste item over Sacha’s lippen. Het is namelijk weer Hadj. En wat hebben ze het zwaar dit jaar lieve kijkers. Gisteren was het noodweer, vandaag was het bloedje heet en morgen werd er opnieuw slecht weer voorspeld. En dan ook nog de Mexicaanse griep. Er waren dit jaar al vier doden gevallen. "Maar", zo vertelt een jongeman die ernstig de camera inkijkt: "mensen die op bedevaart gaan moeten niets vrezen". Inshallah! Ja, zelf was hij wel ingeënt, ook inshallah. En terwijl het Allahu Akbar uit de menigte opstijgt schakelen we terug naar Sacha de Boer, het gezicht vol begrip.

Mijn gezicht is inmiddels ook vol begrip, voor mijn vrouw en mijn dokter.