”Dit is gewoon crimineel. Het is onacceptabel”. Minister Cramer reageert dinsdag fel op vragen van de PVV. De klimaatsceptische PVV wil van de Minister weten of het waar is dat het IPCC al tien jaar de kluit belazert.
Voor de goede orde: niet het IPCC is in de ogen van de Minister crimineel, maar de hackers die opgehengelde mails en documenten online zetten. Zij hebben gegoocheld met de cijfers beweert Minister Cramer en zij bevestigde de Kamer voor alle duidelijkheid nog eens: ”ons ijkpunt is het IPCC”.
Maar dat wisten we natuurlijk al. En dat maakt deze hele affaire zo interessant. Héél de wereld baseert zich immers op de data van het IPCC. Iedere klimaattop is gebaseerd op de data van het IPCC. Zó gesteld zijn overheden op het IPCC, dat zij de financiering van deze club volledig voor hun rekening hebben genomen. En als dank wordt vervolgens de milieuministers van meebetalende landen de gelegenheid geboden IPCC-rapporten vooraf in te zien.
De Minister, van huis uit bioloog en daarmee wetenschapper, vindt dit geen probleem. Zij is niet bang dat het IPCC naar aanleiding van commentaar door sponsorende policy makers genegen zal zijn rapporten in een bepaalde richting te schrijven. (Overigens dezelfde richting als waarin de activistische oprichters van het IPCC de wereld tien jaar geleden stuurden, maar dit terzijde.)
Voor wie niet goochelt maar googelt was het al enige tijd duidelijk dat het IPCC en haar toeleveranciers in de wetenschappelijke wereld niet van onbesproken gedrag zijn. Om het netjes te zeggen: het IPCC heeft menige contra-expertise vakkundig gefrustreerd of om zeep geholpen. Eveneens is het opvallend dat critici van het IPCC bijna altijd met emeritaat of pensioen zijn; in ieder geval zijn ze onafhankelijk van subsidiestromen. Want, zo bevestigen ook de onderschepte e-mails, als je het IPCC tegen je hebt dan kun je niet alleen fluiten naar je onderzoeksgelden, ook je wetenschappelijke carrière eindigt abrupt.
Een wetenschappelijk geschoold Minister dient dergelijke signalen serieus te nemen. Zeker als het nationale klimaatbeleid volledig trekt op de rapporten van dit IPCC. De wetenschappelijke integriteit van een instituut dat op het punt staat – door haar aanbevelingen – de (industriële) wereld ingrijpend te veranderen, hoort boven iedere verdenking verheven te zijn. Wanneer dit niet het geval is, dan moet je je als wetenschapper achter de oren krabben, dan moet je een second opinion zoeken en niet à priori de vragensteller als nitwit, leugenaar of querulant wegzetten.
En dat geldt in het bijzonder voor een Minister die zelf afkomstig is uit de Wetenschappen. Haar past het niet om antwoorden op Kamervragen te larderen met suggestieve adjectieven als “gegoochel” en “crimineel” en “selectief”. Ook niet als zij jarenlang bestuurslid was van een instituut als Milieudefensie. Ook niet als zij indertijd acties als die van Wijnand Duyvendak en Bluf! ondersteunde (inbraak in Ministerie Economische Zaken n.a.v. geruchten over de bouw van een nieuwe kerncentrale).
Posts
Fijn dat zoiets eindelijk aan het licht komt,het is maar om een ding ,en dat is geld.Kan niet begrijpen dat de regering dit soort lui,een post als deze geeft,met haar achtergrond van activist.
ReplyDeleteHet eigenlijke probleem is dat het wetenschappelijke proces op dit terrein (klimatologie) niet meer functioneert. Doordat politici als Al Gore zich ermee hebben bemoeit door een van de hypothesen als “waar” te bestempelen is er in de wetenschap een tweedeling ontstaan waarin wetenschappijke gebruiken als: het publiekelijk beschikbaar stellen van onderzoeksdata en het kunnen publiceren van alternatieve hypothesen of wetenschappelijke kritiek in vakliteratuur niet meer zo vanzelfsprekend is.
ReplyDeleteAangezien een wetenschappelijke theorie juist zijn kracht ontleent aan de mogelijkheid tot falsificatie en gebaat is bij een vrij en democratisch discours, dreigt de academische waarheidsbevinding juist in deze klimaatskwestie ons te ontglippen.
Emotionele reacties hebben, ondanks hun maatschappelijk betrokken karakter, geen enkele wetenschappelijke basis. Een echte wetenschapper (hoe maatschappelijk betrokken hij ook mag zijn in zijn priveleven) schakelt zijn gevoel uit en produceert een hypothese gebaseerd op feiten verkregen uit onderzoek. Hij maakt zijn theorie bekend samen met de resultaten van zijn onderzoek en stelt zich bloot aan kritiek.
Het zou verstandig zijn als de media helpen het wetenschappelijke proces in deze kwestie weer op gang te helpen en het IPCC-monopolie te helpen doorbreken door ook eens non-IPCC wetenschappers aan het woord te laten en een platform te bieden voor alternatieve therorien, zonder partij te kiezen voor een stroming.
Wat er gebeuren kan indien in dit soort kwesties teveel wordt geluisterd naar het gevoel is bijvoorbeeld te zien aan het feit dat er grote gebieden op de wereld ontbost dreigen te worden als gevolg om de roep om biobrandstoffen door de milieubeweging zo’n jaar of 12 terug. Doordat dit destijds is opgepakt door de politiek is ontbossing vandaag de dag een reel probleem in Zuid-Amerika, Afrika en Zuid-Oost Azie. De onmiddelijke effecten ervan voor de bewoners van deze streken zijn groter dan een negatief klimaatseffect.
Het is te hopen dat de klimatologie deze crisis te boven komt. In de toekomst doet de wetenschap er dan ook verstandig aan iedere politieke en ideologische invloed van buitenaf af te wijzen, willen zij niet worden aangezien voor propagandainstituten van een politieke/ideologische/zakelijke aard.
Wat dat betreft lijkt het beroep van de wetenschapper wel wat op dat van de rechter.
Het eigenlijke probleem is dat het wetenschappelijke proces op dit terrein (klimatologie) niet meer functioneert. Doordat politici als Al Gore zich ermee hebben bemoeit door een van de hypothesen als “waar” te bestempelen is er in de wetenschap een tweedeling ontstaan waarin wetenschappijke gebruiken als: het publiekelijk beschikbaar stellen van onderzoeksdata en het kunnen publiceren van alternatieve hypothesen of wetenschappelijke kritiek in vakliteratuur niet meer zo vanzelfsprekend is.
ReplyDeleteAangezien een wetenschappelijke theorie juist zijn kracht ontleent aan de mogelijkheid tot falsificatie en gebaat is bij een vrij en democratisch discours, dreigt de academische waarheidsbevinding juist in deze klimaatskwestie ons te ontglippen.
Emotionele reacties hebben, ondanks hun maatschappelijk betrokken karakter, geen enkele wetenschappelijke basis. Een echte wetenschapper (hoe maatschappelijk betrokken hij ook mag zijn in zijn priveleven) schakelt zijn gevoel uit en produceert een hypothese gebaseerd op feiten verkregen uit onderzoek. Hij maakt zijn theorie bekend samen met de resultaten van zijn onderzoek en stelt zich bloot aan kritiek.
Het zou verstandig zijn als de media helpen het wetenschappelijke proces in deze kwestie weer op gang te helpen en het IPCC-monopolie te helpen doorbreken door ook eens non-IPCC wetenschappers aan het woord te laten en een platform te bieden voor alternatieve therorien, zonder partij te kiezen voor een stroming.
Wat er gebeuren kan indien in dit soort kwesties teveel wordt geluisterd naar het gevoel is bijvoorbeeld te zien aan het feit dat er grote gebieden op de wereld ontbost dreigen te worden als gevolg om de roep om biobrandstoffen door de milieubeweging zo’n jaar of 12 terug. Doordat dit destijds is opgepakt door de politiek is ontbossing vandaag de dag een reel probleem in Zuid-Amerika, Afrika en Zuid-Oost Azie. De onmiddelijke effecten ervan voor de bewoners van deze streken zijn groter dan een negatief klimaatseffect.
Het is te hopen dat de klimatologie deze crisis te boven komt. In de toekomst doet de wetenschap er dan ook verstandig aan iedere politieke en ideologische invloed van buitenaf af te wijzen, willen zij niet worden aangezien voor propagandainstituten van een politieke/ideologische/zakelijke aard.
Wat dat betreft lijkt het beroep van de wetenschapper wel wat op dat van de rechter.