20 januari

Mijn laatste demonstratie was op het museumplein, tegen de neutronenbom. De willekeur en onredelijkheid daarvan gingen mijn jongensverstand te boven. 20 januari sta ik aan de Parnassusweg, vanuit dezelfde motivatie.

Ik zal er niet zozeer staan ter verdediging van de persoon Wilders of ter verdediging van de PVV - al zullen de stormtroepers van de antifascistische Jugend daar waarschijnlijk geen boodschap aan hebben. Ik zal er staan omdat ik geloof dat grondwet noch wetboek een collectie vrij te interpreteren politieke openbaringen bevat. Ik zal er staan omdat ik wél geloof in gelijke kansen voor ieder individu. Ik zal er staan omdat een congsi van onnozelen en kwaadwillenden een frontale aanval op de fundamenten van het vrije Westen heeft ingezet.

De coalitie tegen Wilders is ongekend divers. Een feit dat op zich al fascineert want hoe is het mogelijk dat één man met een handvol boude uitspraken een zó incoherente groep tegen zich in het harnas jaagt? Hoe is het mogelijk dat zijn islamkritiek christendemocraten, salafisten, sociaaldemocraten, linksextremisten, mainstream media en zelfs Het Hof tot een gemeenschappelijke aanklacht beweegt?

Het proces tegen Wilders brengt die waanzin in kaart. Als je dan persé iets positiefs wilt zien is dat het wel. Dit proces dwingt om de motivatie van de ‘coalitie van de goeden’ tegen het licht te houden. En dat levert geen frisse beelden op. Zelotisme, heilstaatsidealen, zelfhaat, kwaadaardigheid, goedgelovigheid en pure domheid strijden om voorrang. Eén drijfveer hebben de aanklagers echter gemeen: allen zijn anti-liberaal gemotiveerd.

Van christendemocraat tot ‘antifascist’, van sociaaldemocraat tot salafist. De klagers zijn van mening dat burgers in de eerste plaats tot een groep behoren en pas in tweede instantie zelfstandig burger zijn. Klagers achten het bovendien de taak van de Overheid deze gemeenschappen te beschermen tegen verstorende invloeden immers, het individu ontleent zijn identiteit in hun visie aan de groep, niet aan zichzelf. Het ideaal van de multiculturele samenleving past hierin wonderwel.

En dat de verschillende klagers de moslimgemeenschap ieder een ander nut toedichten doet dan niet meer terzake. Het gaat erom dat ze als groep behouden blijft. Zelfdenkende individuen zijn de klagers een gruwel want denken, dat kunnen ze zelf veel beter.

Zo denken de christendemocraten dat de inspanningen van moslimleiders hun god kenbaar te maken in de openbare ruimte, op den duur ook de christengod weer salonfähig zal maken. Maar vanwege dit gelukzalig vooruitzicht vergeten zij achterom te kijken. Zij zien daarom niet dat nog zeer recent protestanten en katholieken elkaar de hersens insloegen. Zij zien niet dat de zo veelgeprezen en veelmisbruikte geloofsvrijheid slechts tot stand kon komen nadat beide partijen zich expliciet uit de openbare ruimte hadden teruggetrokken. Geloofsvrijheid, zo spraken zij af, beperkte zich tot de boezem van de kerk.

Net zo min zien sociaaldemocraten in dat, nu de arbeidersklasse op de bank ligt en TV kijkt, het definiëren van een nieuw electoraat meer inhoudt dan het langs alternatieve weg doorsnijden van de samenleving. Om vervolgens de zuil met het laagste inkomen en de grootste problemen te omarmen. De Nederlandse maatschappij heeft geen eenduidig aanwijsbare onderklasse meer, PvdA en SP kunnen zichzelf opheffen. Maar in plaats daarvan kantelen zij hun nieuwgevonden zuil en verklaren deze tot te verheffen onderklasse, precies: de moslims. Een beschermwaardige groep.

Zo mogelijk nog simplistischer redeneren de Internationale Socialisten. Opgegroeid in dichtgetimmerde kraakpanden is het succes van de sociaaldemocraten aan hun aandacht ontsnapt. Met kaarsstompjes in de hand lezen zij vergeelde manifesten en dromen van de revolutie. Van een opstand der horigen die de bourgeoisie uit hun koophuizen verdrijft en ten lange leste de arbeidersheilstaat zal verwezenlijken. Maar omdat god volgens deze manifesten niet bestaat spelen moslims in hun droom niet de rol van onderdrukte gelovigen, nee, ze vormen het nieuwe proletariaat; kameraden.

De salafisten tenslotte laten zich al deze onverwachte steun en belangstelling lekker aanleunen. Islamitische hardliners die we nu eens door Fawaz Jneid dan weer door Tariq Ramadan vertegenwoordigd zien. Zij leggen de zwaarste claim op de Nederlandse moslims. Zij eisen hun ziel en zaligheid en worden daartoe gelegitimeerd door alle bovengenoemde communitaristen. Communitaristen die zonder dit soort groepsindelingen hun pathologische maatschappijvisies niet kunnen verwezenlijken.

Ik word daar onpasselijk van. Sociaaldarwinisme van achter de tekentafel. Intellectueel racisme dat individuen ongevraagd een groepsidentiteit oplegt. De aanklacht tegen Wilders is erop gericht deze vorm van culturele humaantaxonomie bij wet te bekrachtigen.

De coalitie van aanklagers ziet niet in dat de kracht van het Westen hem zit in de vrijheid om waarden en tradities tegen het licht te houden en vastgeroeste gewoontes los te kloppen. Om gericht en ongericht te schieten op al wat algemeen aanvaard is. En dat net zo lang tot er een individu uit zijn heilige huisje stapt en een beter huis bouwt. That’s how the West was won, door individuen. Niet door heilige huisjes.