De Nederlandse politiek wordt gekenmerkt door herdersdrang. Vanuit religieuze, economische en sociale beginselen worden doelgroepen benoemd, bediend en bijeengehouden. Dat deze vroeg twintigste-eeuwse insteek het liberale en geïndividualiseerde Nederland om zeep helpt, lijkt geen enkele politicus te deren.
Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw heeft het maatschappelijk landschap in Europa een metamorfose ondergaan. Religieuze en sociale verzuiling maakten plaats voor het individu. Techniek, reizen, vrij toegankelijk onderwijs en een aanzwellende informatiestroom maakten het samen met de opkomende verzorgingsmaatschappij mogelijk dat personen zich ontworstelden aan knellende kerk-, dorps- en familiebanden. Ieder individu had recht op dezelfde ontplooiingskansen en mocht gaan en staan waar het hem uitkwam.
Dat is het Nederland waarin ik ben opgegroeid. Dat, voor mij, is de Nederlandse identiteit. Geen alom geaccepteerde groepsvoorschriften maar ‘ikke zelf’. Een ik die op geheel vrijwillige basis sociale verbanden aangaat. Die zijn zelfstandigheid verzekerd weet maar zich tegelijkertijd realiseert dat aan ieder sociaal vangnet een prijskaartje hangt.
Deze ontwikkeling nu, is aan sociaaldemocraten en christendemocraten voorbijgegaan. Hier denkt men nog steeds in termen van doelgroepen en zuilen in plaats van ongebonden individuen. De komst van honderdduizenden migranten afkomstig uit gebieden die de individualiseringsslag nog niet hebben doorgemaakt, is dan ook een godsgeschenk voor de communitaire beroepspolitici binnen CDA en PvdA.
Met name Turken, Marokkanen en Afrikanen vormen dankbare maatschappelijke ‘objecten’. Ze verbeelden ‘de arbeidersklasse’, ‘de sociaal zwakkeren’ en zijn aan te spreken op hun religieuze identiteit. Gefundenes Fressen voor al wie de Westerse identiteit niet begrijpt of niet wil begrijpen. Een onvermijdelijke gevolg van dit soort politiek is evenwel dat het de nieuwkomers onmogelijk gemaakt wordt zich te ontwikkelen tot individu, tot volwaardig en intellectueel mondig Nederlander.
Een ander minstens zo kwalijk effect is dat misdragingen van individuen die toevallig afkomstig zijn uit de groep van protegés, worden gebagatelliseerd of verzwegen. Dan ineens bestaan individuen wel. Dan ineens gaat het om acties van eenlingen waarop je de groep niet mag afrekenen. Dan mag niet de hele kudde over één kam geschoren worden, zeggen de herders. Dat de herders de kudde zelf bijeen hebben gedreven en er hun brood mee verdienen moeten we in zo’n geval maar even vergeten.
Deze insteek is inconsistent en kwalijk. De Nederlander verwacht dat iedereen persoonlijk op zijn handelen wordt aangesproken en afgerekend, ongeacht afkomst, religie of ras. In Nederland heeft religieuze en sociale overerving afgedaan. Wie voor een dubbeltje geboren is heeft alle mogelijkheden zichzelf tot kwartje op te werken. Je toekomstmogelijkheden zijn niet minder als je uit een katholieke moeder geboren bent. Dat was in de negentiende eeuw zo. Maar nu niet meer. En dat is een situatie waarnaar we vooral niet moeten terugverlangen.
Toch wordt daar nu uit domme onwetendheid en koele berekening op aangestuurd. Vanuit een pathologisch verlangen mensen groepsgewijs te verheffen, hebben sociaaldemocraten de maatschappij langs etnisch-culturele lijnen opgeknipt en zijn begonnen aan een nieuwe verheffingsronde. Het object van hun affectie: ‘moslims’ en Afrikanen. Die zijn als doelgroep gemakkelijk te herkennen. (Merk hierbij op dat de honderdduizenden Aziaten die zich de afgelopen decennia in Nederland gevestigd hebben niet tot de doelgroep behoren. Zij zijn geïndividualiseerd, zij hebben de Westerse identiteit wél begrepen.)
Mohammed Benzakour verwoordt de ziekelijke neiging mensen een individuele identiteit te onthouden deze week perfect in zijn jeremiade in de Volkskrant waarin hij betoogt: “sociaal zwakkeren [moslims] zijn niet te verheffen als constant hun identiteit [islam] verdacht wordt gemaakt”. Bezakour zegt hier: moslims zijn geen individuen, moslims zijn in hun identiteit geboren en die identiteit ontlenen zij aan de koran. Apostasie is uitgesloten.
Van dit soort uitspraken zouden iedere moderne Europeaan de haren te berge moeten rijzen. Maar niets is minder waar. De sociaaldemocraten, voorheen strijdend tegen de autoriteit van kerk en kapitaal, omarmen de islam als nieuwe groepsbinder. Want groepen moeten er zijn. Zonder herkenbare groepen geen electoraat voor de sociaaldemocraten; dan liever heulen met wat je als emancipatiepartij genadeloos zou moeten bevechten.
De overlap tussen sociale doelgroep en religie maakt tevens dat sociaaldemocraten en christendemocraten tegenwoordig vaak op één lijn zitten. De vroegere vijanden strijden nu zij aan zij vóór religieuze identiteit en tegen secularisering. Net als Benzakour zijn christendemocraten als Hirsch Ballin namelijk van mening dat mensen hun identiteit aan religie ontlenen. Dat zij zonder religie niet kunnen functioneren, dat zij zonder Boek en voorganger programmaloze robots zijn.
De christendemocraten zien de huidige moslimgemeenschap als breekijzer om het door hen zo verfoeide en geseculariseerde Nederland open te breken en terug te brengen in een staat zoals die in de eerste helft van de vorige eeuw bestond. Een keurig georganiseerde, langs religieuze en culturele lijnen verzuilde maatschappij waarbij de politiek slechts tot taak heeft een vreedzame coëxistentie te bewerkstelligen. Ziehier het communitarische denken van de heer Etzioni, het politieke baken van onze Minister President.
Wat de christendemocraten in hun geïnspireerde opwinding echter vergeten is dat de vroegere zuilen bestonden bij gratie van groepsdenken en onwetendheid. De traditionele autoriteit werd algemeen aanvaard. Men moest wel, er waren geen alternatieve informatiebronnen en buiten de zuil kon niemand financieel onafhankelijk zijn. Maar die tijd is voorbij. Anno 2010 zijn Nederlanders te geëmancipeerd en te zeer geïndividualiseerd om de zuilen weer op te richten.
Dat is te zeggen, op één zuil na. De islamitische. Binnen de islamitische geloofsgemeenschap leeft op hoofdlijnen nog wel het besef dat men door geboorte en komaf normen en waarden deelt. Dat men een groepsidentiteit heeft. Een identiteit die door de religieuze leiders gepredikt wordt en door de Nederlandse politiek, de elite en de media in woord en daad wordt bevestigd.
In weerwil van alle integratiedoelstellingen zijn we in Nederland zo op weg een monoliet op te richten. Een zuil die in gesloten afzondering temidden van vijftien miljoen individuen staat en van waaruit geen ontsnappen mogelijk is; Leer noch politiek staan het toe. Een zuil die door de herders van de multiculturaliteit wordt gevierd als toppunt van diversiteit, maar die in de ogen van de moderne Europeaan symbool staat voor de nieuwe apartheid.
Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw heeft het maatschappelijk landschap in Europa een metamorfose ondergaan. Religieuze en sociale verzuiling maakten plaats voor het individu. Techniek, reizen, vrij toegankelijk onderwijs en een aanzwellende informatiestroom maakten het samen met de opkomende verzorgingsmaatschappij mogelijk dat personen zich ontworstelden aan knellende kerk-, dorps- en familiebanden. Ieder individu had recht op dezelfde ontplooiingskansen en mocht gaan en staan waar het hem uitkwam.
Dat is het Nederland waarin ik ben opgegroeid. Dat, voor mij, is de Nederlandse identiteit. Geen alom geaccepteerde groepsvoorschriften maar ‘ikke zelf’. Een ik die op geheel vrijwillige basis sociale verbanden aangaat. Die zijn zelfstandigheid verzekerd weet maar zich tegelijkertijd realiseert dat aan ieder sociaal vangnet een prijskaartje hangt.
Deze ontwikkeling nu, is aan sociaaldemocraten en christendemocraten voorbijgegaan. Hier denkt men nog steeds in termen van doelgroepen en zuilen in plaats van ongebonden individuen. De komst van honderdduizenden migranten afkomstig uit gebieden die de individualiseringsslag nog niet hebben doorgemaakt, is dan ook een godsgeschenk voor de communitaire beroepspolitici binnen CDA en PvdA.
Met name Turken, Marokkanen en Afrikanen vormen dankbare maatschappelijke ‘objecten’. Ze verbeelden ‘de arbeidersklasse’, ‘de sociaal zwakkeren’ en zijn aan te spreken op hun religieuze identiteit. Gefundenes Fressen voor al wie de Westerse identiteit niet begrijpt of niet wil begrijpen. Een onvermijdelijke gevolg van dit soort politiek is evenwel dat het de nieuwkomers onmogelijk gemaakt wordt zich te ontwikkelen tot individu, tot volwaardig en intellectueel mondig Nederlander.
Een ander minstens zo kwalijk effect is dat misdragingen van individuen die toevallig afkomstig zijn uit de groep van protegés, worden gebagatelliseerd of verzwegen. Dan ineens bestaan individuen wel. Dan ineens gaat het om acties van eenlingen waarop je de groep niet mag afrekenen. Dan mag niet de hele kudde over één kam geschoren worden, zeggen de herders. Dat de herders de kudde zelf bijeen hebben gedreven en er hun brood mee verdienen moeten we in zo’n geval maar even vergeten.
Deze insteek is inconsistent en kwalijk. De Nederlander verwacht dat iedereen persoonlijk op zijn handelen wordt aangesproken en afgerekend, ongeacht afkomst, religie of ras. In Nederland heeft religieuze en sociale overerving afgedaan. Wie voor een dubbeltje geboren is heeft alle mogelijkheden zichzelf tot kwartje op te werken. Je toekomstmogelijkheden zijn niet minder als je uit een katholieke moeder geboren bent. Dat was in de negentiende eeuw zo. Maar nu niet meer. En dat is een situatie waarnaar we vooral niet moeten terugverlangen.
Toch wordt daar nu uit domme onwetendheid en koele berekening op aangestuurd. Vanuit een pathologisch verlangen mensen groepsgewijs te verheffen, hebben sociaaldemocraten de maatschappij langs etnisch-culturele lijnen opgeknipt en zijn begonnen aan een nieuwe verheffingsronde. Het object van hun affectie: ‘moslims’ en Afrikanen. Die zijn als doelgroep gemakkelijk te herkennen. (Merk hierbij op dat de honderdduizenden Aziaten die zich de afgelopen decennia in Nederland gevestigd hebben niet tot de doelgroep behoren. Zij zijn geïndividualiseerd, zij hebben de Westerse identiteit wél begrepen.)
Mohammed Benzakour verwoordt de ziekelijke neiging mensen een individuele identiteit te onthouden deze week perfect in zijn jeremiade in de Volkskrant waarin hij betoogt: “sociaal zwakkeren [moslims] zijn niet te verheffen als constant hun identiteit [islam] verdacht wordt gemaakt”. Bezakour zegt hier: moslims zijn geen individuen, moslims zijn in hun identiteit geboren en die identiteit ontlenen zij aan de koran. Apostasie is uitgesloten.
Van dit soort uitspraken zouden iedere moderne Europeaan de haren te berge moeten rijzen. Maar niets is minder waar. De sociaaldemocraten, voorheen strijdend tegen de autoriteit van kerk en kapitaal, omarmen de islam als nieuwe groepsbinder. Want groepen moeten er zijn. Zonder herkenbare groepen geen electoraat voor de sociaaldemocraten; dan liever heulen met wat je als emancipatiepartij genadeloos zou moeten bevechten.
De overlap tussen sociale doelgroep en religie maakt tevens dat sociaaldemocraten en christendemocraten tegenwoordig vaak op één lijn zitten. De vroegere vijanden strijden nu zij aan zij vóór religieuze identiteit en tegen secularisering. Net als Benzakour zijn christendemocraten als Hirsch Ballin namelijk van mening dat mensen hun identiteit aan religie ontlenen. Dat zij zonder religie niet kunnen functioneren, dat zij zonder Boek en voorganger programmaloze robots zijn.
De christendemocraten zien de huidige moslimgemeenschap als breekijzer om het door hen zo verfoeide en geseculariseerde Nederland open te breken en terug te brengen in een staat zoals die in de eerste helft van de vorige eeuw bestond. Een keurig georganiseerde, langs religieuze en culturele lijnen verzuilde maatschappij waarbij de politiek slechts tot taak heeft een vreedzame coëxistentie te bewerkstelligen. Ziehier het communitarische denken van de heer Etzioni, het politieke baken van onze Minister President.
Wat de christendemocraten in hun geïnspireerde opwinding echter vergeten is dat de vroegere zuilen bestonden bij gratie van groepsdenken en onwetendheid. De traditionele autoriteit werd algemeen aanvaard. Men moest wel, er waren geen alternatieve informatiebronnen en buiten de zuil kon niemand financieel onafhankelijk zijn. Maar die tijd is voorbij. Anno 2010 zijn Nederlanders te geëmancipeerd en te zeer geïndividualiseerd om de zuilen weer op te richten.
Dat is te zeggen, op één zuil na. De islamitische. Binnen de islamitische geloofsgemeenschap leeft op hoofdlijnen nog wel het besef dat men door geboorte en komaf normen en waarden deelt. Dat men een groepsidentiteit heeft. Een identiteit die door de religieuze leiders gepredikt wordt en door de Nederlandse politiek, de elite en de media in woord en daad wordt bevestigd.
In weerwil van alle integratiedoelstellingen zijn we in Nederland zo op weg een monoliet op te richten. Een zuil die in gesloten afzondering temidden van vijftien miljoen individuen staat en van waaruit geen ontsnappen mogelijk is; Leer noch politiek staan het toe. Een zuil die door de herders van de multiculturaliteit wordt gevierd als toppunt van diversiteit, maar die in de ogen van de moderne Europeaan symbool staat voor de nieuwe apartheid.
Posts
In één woord: Prachtig!
ReplyDeleteUitstekend stuk, maar weet je, hoe nu verder? Probeer de huidige situatie te zien als een uurwerk dat verkeerd is opgewonden en uit elkaar gaat knallen. Wat zijn de maatregelen in hun onderlinge volgorde en samenhang om deze tijdbom op tijd onschadelijk te maken.
ReplyDeletePeter Pan
Het zijn niet alleen de traditionele partijen CDA en PvdA die de nieuwe verzuiling omarmen. Het is nog veel erger. Opvallend is dat een aantal 'Benzakouris', zoals de medestanders van Benzakour ergens zijn gedoopt, afkomstig is van GroenLinks en zelfs van D66, partijen die hun bestaansrecht ontlenen aan het afwijzen van de verzuiling.
ReplyDeleteDe naoorlogse jaren waren voor verzuild Nederland een tijd om onder te duiken.
ReplyDeleteBurger bescherming bouwde bunkers voor het geval wat eigenlijk een zekerheid was.
Die daarbuiten vrij en blij individueel mochten overleven, wel kijk naar Hiroshima.
De cream kwam uit die bunkers toen bleek dat bij van koud naar heet Nederland weggevaagd ging worden door een vriend.
De vijand mocht geen havens en de rest in handen vallen, een soort verbrande aarde methode.
Het betekende gelijk een start van het begin van het einde van vrijheid voor de non cream met de introductie bezuiniging wat nog steeds actueel is.
Kapitaal stromen [gas inkomsten] werden op gang gezet naar de vriend U.S om de cream een soort kolonie bestaansrecht te geven als [er zou, zoals in 40 gewaarschuwd worden] de 3e oorlog van koud heet zou worden.
Het einde van die oorlog bracht een nieuw perspectief voor de cream die via Nato een vrij en blij Europa zag met Rusland als de prijs.
Via Boris kwam er een cream in Rusland wat oligarch werd genoemd om het allemaal mogelijk te maken.
Zoals bekend, Putin stopte die droom wat uitsputterde in Georgië.
De Euro als onderdeel van de ex droom kwam er wel.
Wat nu zichtbaar word is het begin van een ineenstorting van de start van een imperium wat iets anders is als verzuiling.
De non cream hangt aan elkaars keel met namen als autochtoon en allochtoon met net als in die goede oude tijd geloof als basis heeft en slachtoffer is van drie honden om een been met als toetje verdeel en heerst.
Terwijl de cream aan de uittocht bezig is die eigenlijk begon in 45 maar 60 jaar later van start ging met Argentinië als laatst genoemde naam.
Geweldig verwoord en helemaal herkenbaar. Hoewel ik wel gelovig ben (geen kerk) ben ik ook als (verantwoordelijk)individu opgegroeid en dat bevalt uitstekend. Hoe kunnen we deze ontwikkeling naar de achterlijkheid een halt toebrengen? De politici wachten op een meerderheid aan verzuilden en kunnen dan zonder al te veel tegenstand doorpakken.. Innerlijke ontwikkeling kunnen zij echter niet tegenhouden. Ook van nog verzuilden zullen de schellen van de ogen moeten vallen, maar dat kan een lange weg zijn, zeker gezien alle belangen die verdedigd moeten worden door de politieke, economische en "geestelijke" elite.
ReplyDeleteHet gedachtegoed en dogma’s van het CDA en PvdA zijn in de loop der jaren versteend. Zij zijn gewend geraakt dat zij bij gratie God de leiders van het land zijn. Zij zijn absoluut niet bewust van de risico’s dat de massa immigratie met zich meebrengt. Men kon in het begin van de 20ste eeuw Nederland verzuilen omdat men in Nederland een homogene mentaliteit heerste. Al hadden div. groepen een andere geloofovertuiging, de mentaliteit en cultuur waren dezelfde. Men zocht naar bindende factoren en vermeed twistpunten (zoals bijv. in Noord Ierland). De Poldermodel zorgde voor vreedzame coëxistentie tussen RK’s, Protestanten en Joden. De Islam past niet in dit stramien. Dit knuffeldier lijkt veel op het beestje van de ‘Goonies’. Het neigt van een lief beestje te veranderen in een monster.
ReplyDeleteDe Islam kent evenmin coëxistentie als het Nazisme!. Het duldt geen tegenspraak, geen individualisme, geen vrijheid. Alles wat de verlichting aan techniek, wetenschap en cultuur heeft bijgedragen, is voor de Islam vreemd. De Islam staat op gelijke voet met het primitieve gedachtegoed die in Europa heerste tijdens de brandstapels en de Bartholomeus nacht. Is dat wat de PvdA en het CDA voor Nederland wensen? Denken ze werkelijk dat de Islam zal hen als Kufar-leiders tolereren? Enkel en omdat ze nu zo bereidwillig zijn? Ook Anton Mussert koesterde dezelfde gedachten toen de Duitsers binnenkwamen. Echter had hij snel in de gaten dat de Moffen hem niet nodig hadden, zodra de bezetting van Nederland was afgerond.
Individualiseren wordt consekwent verkeerd begrepen. Zoals Jaap al stelt is een geslaagde individuatie totaal ingebed in een wederkerige verbondenheid. Maar de weg naar onafhankelijkheid kent vele pitfalls.Alleen ouders die het proces doorgemaakt hebben , en daardoor ook snappen , kunnen hun kids op de goede weg zetten. De klepel zoekenden stagneren meestal in een misverstaan entitlement , en leven vóór dat luidkeels geuite eisen gratificatie verdienen.
ReplyDeleteDie kant van halverwege blijven steken in een ontwikkeling, van perverse invulling van vrijheid, wordt door de groepsdenkers en groepsvoelers terecht aangeklaagd.
Met hun eigen onvermogen om oprechte individuatie te herkennen neemt men aan dat deze pervertering representatief is voor een vrij mens.
Niets is minder waar.