Beleid ex consequentia

Dat betekent zoveel als: oorzaak en gevolg omkeren. Bij afwezigheid van beleid en handhaving, de consequenties als uitgangspunt nemen en de oorzaak luidruchtig doodzwijgen. Het is een werkwijze die in het Europa van de 21ste eeuw tot cultureel-correcte norm is verheven. Om de boel bij elkaar te houden. Met Nederland als gidsland bij uitnemendheid.

Zo zagen we deze week bij Pauw en Witteman eerwraakspecialiste Renate van der Zee. Ze zat daar vanwege de dubbele moord in Zierikzee waar een ‘gekwetste’ Irakees z’n kinderen had vermoord; want zo gaan we niet met elkaar om, in Irak. De was man in z’n eer aangetast omdat moeder en dochter na een jarenlang regime van incest en huiselijk geweld uiteindelijk aangifte hadden gedaan. En daarmee hadden ze het gezinshoofd zijn waardigheid ontnomen. En dat kan niet, in Irak.

Maar ook niet in Nederland. “Want cultuur is geen oude jas die je aan de kapstok kunt hangen” zei oud-Minister Ella Vogelaar eens. Zij verwoordde daarmee perfect het multicultureel adagium dat door nagenoeg alle politici en bestuurders wordt onderschreven. Cultuur draag je bij je. Dat is het uitgangspunt. Niet de Europese of Nederlandse cultuur zijn het uitgangspunt maar de cultuur waarin je geboren bent. Cultuur en religie zijn genetisch bepaald, daar mag je niet aankomen.

Dus als Jeroen Pauw dan tijdens de uitzending opmerkt dat eerwraak eigenlijk best wel achterlijk is, dan vindt Renate van der Zee dat een rare observatie. “Ik respecteer andermans cultuur” zegt ze. En moord is vreselijk, zonder twijfel. “Maar er zijn in Nederland ook mannen die hun vrouw vermoorden”. Dat is toch ook vreselijk? En dat kon Jeroen alleen maar beamen natuurlijk, je (vrouw en) kinderen vermoorden is ook vreselijk. Dus als de specialiste dan oppert dat daar beleid voor moet komen, dan kan iedereen het alleen maar met haar eens zijn.

En toen was mevrouw van der Zee precies waar ze wezen wilde en de multiculturele elite keek tevreden toe. Niet langer waren onaangepastheid, achterlijkheid en gebrek aan handhaving debet aan een drama, nee wij, de geschokte samenleving, waren in de fout gegaan. Wij hadden namelijk nooit adequaat beleid op deze consequentie ontwikkeld.

Vanuit eenzelfde omgekeerde wereld-gedachte probeert burgemeester Jorritsma van Almere het gebruik van de pinpas te stimuleren. Er vinden namelijk relatief veel gewapende overvallen plaats in Almere en adequate handhaving is om één of andere reden niet aan de orde. Dus benadert de moderne bestuurder het probleem vanuit de consequentie.

Er vinden veel overvallen plaats, en, overvallers willen geld. Dus moet je beleid erop gericht zijn dat er geen geld is, dan houden de overvallen vanzelf op. Da’s logisch. En zoveel plezieriger voor iedereen. Want handhaving van de openbare orde, dat is iets voor de bruinhemden van de PVV; die tijd heeft de moderne Europeaan gelukkig ver achter zich gelaten.

Van hetzelfde laken een pak bij de streekvervoerders. Het aantal geweldsincidenten neemt schrikbarend toe. Want er zijn te weinig camera’s op de bus, maar de provincies hebben onvoldoende middelen. “Dus wordt ons beleid gefrustreerd” zeggen de vervoerders. Welk beleid? Wát gaan die camera’s precies oplossen? Hebben ze aanhoudingsbevoegdheid? Hebben ze geïntegreerde knieschotapparatuur, of gaan ze ‘een gesprek’ aan met de busterroristjes?

‘Beleid ex consequentia’ is geen beleid. Het is journalistiek. Window dressing. Het is ‘beleid’ dat ook de nieuwbakken lijsttrekker van de PvdA, Job Cohen, goed ligt. Zijn credo: zet nooit een programma neer dat een koers verraadt of om handhaving vraagt. Daarvan komen alleen problemen. Dat is niet communitair, daarmee hou je de boel niet bij elkaar.

Dus als de islamitische traditie plots uit alle kieren van de samenleving begint te lekken, dan moet je die kieren vooral niet willen dichten met een appèl aan religieuze pacificatie van de openbare ruimte. Integendeel. Modern beleid dient er in zo’n geval op gericht te zijn islamisering, als spannend cultuurverschijnsel, een plaatsje te geven. Dat de ex-burgemeester gerust een voorloper van deze nieuwe politiek genoemd mag worden, getuigt zijn opmerking in Trouw, uit september 2006: “als religie in de samenleving van de 21ste eeuw een politieke factor is, dan moet de sociaal-democratie een relatie met de religie aangaan”.

De moderne beleidsmaker schrijft zijn programma op basis van gevolgen. Op basis van een situatie die is ontstaan. Een situatie die is onstaan dankzij de structurele afwezigheid van eigen, oorspronkelijk beleid en handhaving. Beleid ex consequentia. Eerwraak of een religieus geïnspireerde moord, maatschappelijke onrust, straatterrorisme of gewoon een krantenkop, anything goes.

De ‘Umwertung der Werte’ die hieruit volgt prikkelt de morele intuïtie van de samenleving. Een intuïtie die door multicultureel beperkten wordt afgedaan als onderbuikgevoel maar die feitelijk zegt: ‘hier klopt iets niet’. Dit is geen oorzaak, dit is een gevolg. Wíj zijn niet van het padje geraakt beste politici, ú bent de weg kwijt.

Gevolg als oorzaak en deviatie als ijkpunt; ook de ludiek bedoelde nieuwe slogan van SIRE is doordrenkt van deze trieste geïnverteerde logica: “aardige mensen, hoe gaan we ermee om?”