Het twee-statenbedrog

Europa is weer eens boos, op Nederland. Want Uri Rosenthal - known for his pro-Israeli policies, himself Jewish and married to an Israeli woman (Spiegel Online) – heeft het gewaagd commentaar te leveren op het EU-standpunt inzake de twee-statenoplossing.

En dat terwijl de verklaring ditmaal toch zo ontzettend evenwichtig is. Niet alleen de Israëlische blokkade van de Gaza-strook wordt (opnieuw) veroordeeld, ook de terroristische aanslagen op Israël (Hamas et al.) en de niet aflatende stroom van executies door diezelfde beweging op de eigen bevolking in Gaza staan in dit concept bloot aan kritiek. Ergo, wie hierin de harmonie en redelijkheid niet herkent houdt er een tweede agenda op na en de wereldvrede tegen.

Wat de dames en heren redelijke politici helaas niet inzien is dat deze verklaring geen redelijke afweging is, maar dat ze tot vervelens toe één zijde van de vergelijking herhaalt:
- Hamas vermoordt haar politieke tegenstanders omdat ze een terroristische beweging is.
- Hamas pleegt aanslagen in Israël omdat ze een terroristische beweging is.
- Israël blokkeert de Gaza-strook omdat Hamas een terroristische beweging is.

Causaliteit en politiek gaan helaas zelden samen, zeker wanneer het Israël betreft. Dat de blokkade is ingesteld ‘in reactie op’, en daarmee geen eigen oorzaak is, is genoegzaam bekend, ook in Europa. Maar als politicus kun je daar weinig mee. Wanneer je je als pater politias ten doel stelt het Palestijns-Israëlisch conflict op te lossen, een conflict dat zoals iedere politicus weet, ten grondslag ligt aan alle problemen in het Midden-Oosten, in Europa, in Pakistan, Afghanistan, Iran en Irak dan moet je met een redelijke propositie komen. Dan moet ook Israël schuld hebben. Schuld aan terreur, schuld aan de statenloosheid van palestijnse Arabieren, schuld aan de misstanden in de Arabische wereld.

En dan kom je met chronologie niet ver. Dan wil je niet van ’48 naar ’67 naar ’73 en via ‘München’ de terrorist highway naar 2011 volgen. Dan wil je je eigen route plotten en naar eigen inzicht langs historische mijlpalen laveren. Want anders is er namelijk geen touw vast te knopen aan je ‘afgewogen standpunten’.

Nu wil ik graag geloven dat de gemiddelde palestijn een normaal leven wil. Maar ik geloof niet dat de door hem gekozen afgevaardigden dat ook willen; noch die van Hamas, noch die van de Palestijnse Autoriteit. En al helemaal de machthebbers in de omliggende Arabische staten niet wier haat en afgunst jegens het succes van de Joodse Staat maat noch rede kent. Zij zoeken geen vrede of welvaart, zij zoeken geen oplossing voor de sores van de doelbewust ontheemden. Zij zijn slechts op zoek naar eigen gewin, naar de gunst van Allah en de vernietiging van Israël. Wat dat betreft hebben ze net zoveel binding met hun achterban als Europese politici die zich bij de vorming van hun Europese Unie niet laten afstoppen door protesten van het thuisfront.

Vanuit eenzelfde monomaan autisme blijft ‘het Westen’ geloven in de twee-statenoplossing. Een oplossing die geen oplossing is maar een leugen. Eentje die de palestijnse vertegenwoordigers zelfs niet proberen te verbloemen. Zo is Hamas verklaard tegenstander van een tweestatenoplossing omdat Israël krachtens haar statuten geen bestaansrecht heeft. Zij wordt hierin juichend bijgestaan door de geldschieters in Iran. Ook Fatah laat weten dat dit slechts een tussenstap is op weg naar een Groot-Palestina. En om de laatste twijfel weg te nemen geeft de ambassadeur voor Palestina in Libanon aan dat er zelfs in deze tussenfase voor ‘palestijnse vluchtelingen’ geen paspoort klaar ligt; want palestijnen in Palestina huisvesten, dat zou de Endlösing maar vertragen.

Leugens, leugens, leugens. Het enige meetbare effect van een twee-statenoplossing bestaat erin dat de Israëlische zeeblokkade moet worden opgeheven en dat vanaf dan de grootte van de raketten niet langer gelimiteerd wordt door de diameter van de smokkeltunnels. Maar wee degene die er wat van zegt, zoals Rosenthal.

Twee-staten, das war einmal. Om precies te zijn in 1947, toen Israël in al haar welwillendheid en vertrouwen in een gezamelijke toekomst akkoord ging. Als dank werd ze overvallen door haar buurlanden. Sindsdien is er veel veranderd, Israël is haar vrienden kwijtgeraakt en haar vijanden hebben zich vermenigvuldigd door leugens en bedrog. Daarom, driewerf hoera voor Uri: Ura! Ura! Ura!

Update: door Pat Condell in het Engels vertaald, soort van ;-)