Mauro Manuel is niet de eerste die in een kafkaëske remigratieklucht figureert en hij zal ook zeker niet de laatste zijn. Zolang we bij de regelgeving geen discriminatoire clausules durven inbouwen als 'bij aantoonbare of gebleken geschiktheid', blijven we tegen het probleem aanlopen dat discriminatie achteraf - zoals in het geval van Mauro - door diezelfde regels wordt uitgesloten.
Ik begrijp de opwinding die rondom deze achttienjarige is ontstaan heel goed. En ook ik vind het plan om deze ex-AMA terug te sturen een slecht plan. Net zo als ik het een slecht plan vond om Taida Pasic terug te sturen en om verwesterde Afghaanse meisjes terug te sturen. Maar ik vind het een slecht plan vanuit een geheel andere motivatie dan de linkse en christelijke gelijkheidsdenkers die deze affaire aangrijpen om hun eigen morele verhevenheid te etaleren en te schreeuwen over verrechtsing en verwildering.
De eerste ama-regeling dateert uit 1992 en kwam uit de koker van het derde Kabinet-Lubbers (CDA, PvdA). Vanaf dag één gaf deze regeling aanleiding tot misbruik en controversen. Het goedbedoelde en intens humane 'je stuurt toch geen kinderen terug' bleek een vrijbrief voor mensenshandelaren om voor veel geld kinderen naar Nederland te smokkelen (en voor kansloze meerderjarigen om zich voor te doen als minderjarige). De toestroom van 'minderjarigen' eind jaren negentig maakte een explosieve groei door, zozeer zelfs dat rond de eeuwwisseling 15% van alle asielzoekers een alleenstaande minderjarige bleek te zijn.
Je zou dan ook moeten concluderen dat deze regeling, die de wereld het sociale gezicht van Nederland moest tonen, ertoe leidde dat duizenden ouders werden aangezet tot het verstoten van hun kinderen. Hoe sociaal wenselijk is dat? De ama-regeling is daarmee het zoveelste voorbeeld van doorgeschoten socialisme. De zoveelste illustratie hoe het Wallage-adagium 'wie zijn wij aanspraak kunnen maken op dit stukje aarde' ontaardt in jammer en misère en het wijzen naar de verkeerde.
De verzorgingsstaat zoals die in Europa bestaat kan niet zonder selectie aan de grens en voorwaarden vooraf omdat, eenmaal binnen, niemand meer een bijdrageverplichting heeft. Dit in tegenstelling tot landen als Amerika, Canada en Australië waar de sociale voorzieningen zo minimaal zijn dat, om te overleven, de immigrant genoodzaakt is een netto bijdrage te leveren. Vandaar ook de strenge toelatingseisen. Wie zich in Canada wil vestigen heeft naast taal- en financiële eisen te maken met de zogenaamde 'skilled workers list'. Want alleen als je C.V. voldoende ervaring en opleiding laat zien in een beroepsgroep die door de Canadese Regering is aangemerkt als wenselijk, verdien je voldoende punten voor je visumaanvraag.
Dit ballotagesysteem voorkomt dat goed-opgeleide en geïntegreerde individuen als Mauro na tien jaar alsnog uitgezet moeten worden omdat het beleid niet gericht is op individuele merites maar op anonieme groepen. Genoemde immigratielanden bewijzen al sinds jaar en dag dat het argument 'we kunnen niet iedere immigrant persoonlijk beoordelen' een kul-argument is. Vanaf de Gouden Eeuw tot aan de jaren zeventig hebben we het hier nota bene net zo gedaan.
Wie kiest voor een immigratie- en asielbeleid zonder aanzien des persoons, moet ook in tweede instantie niet op personen willen zien. Het verongelijkte gehuil dat dezer dagen uit congressen en vergaderzaaltjes opklinkt is hypocriet omdat de situatie rond Mauro het directe gevolg is van de depersonificatie van onze migratiewetten zoals die in de jaren zeventig tot negentig door deze zelfde congresgangers werd ingevoerd. Deze wetten deugen niet. En het feit dat de rest van Europa ze inmiddels heeft omarmd maakt ze er niet beter op.
De campagne rond Mauro maakt duidelijk dat mensen niet gelijk zijn. Mauro's pleegouders hebben van hem een Nederlander gemaakt op een manier zoals geen enkele inburgeringscursus dat zou kunnen. Mauro's school heeft hem tot het voorportaal van de IT-wereld gebracht. Mauro heeft meer toegevoegde waarde dan de anonieme importbruid die straks zijn plek inneemt. Maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen, van de congresgangers. Want alle mensen zijn gelijk.
Posts
Goed verhaal Jaap! Ik ben het met name met je eens dat de fout aan het begin zit en dat er een gemeenschappelijk Europese oplossing voor de immigratie moet komen. Wat Europa nodig heeft is een immigratieautoriteit met echte bevoegdheden. De tegenwoordige vorm van organisatie in Brussel met een Commissie en een Europees parlement heeft nu zo overduidelijk gefaald, daar moeten we niet mee doorgaan. Een per probleem georganiseerd Europa zou veel beter werken dan de quasi democratie en quasi confederatie die we nu hebben. Schaf dat af, dan hebben we meteen al die problemen niet meer die met de interne werking van Brussel van doen hebben.
ReplyDelete