De bed bad en brood genocide

Joseph Muscat (bron: Malta gvt)

De premier van Malta verwijt Europa weg te kijken bij het immigrantendrama op de Middellandse Zee, zoals ze wegkeek bij genocides in het verleden. Een obscene vergelijking naar mijn mening, maar dit terzijde. Als geboren socialist en voormalig Europarlementariër kan Joseph Muscat bogen op een moraal die hem beschermt tegen geschiedkundige feitelijkheden en aardse causaliteit zoals die een blogger vaak parten spelen. De gedachtegang evenwel, die bij deze vleesgeworden spreekbuis van het politiek sentiment heeft postgevat: Europa-immigratie-genocide, herken ik en onderschrijf ik, zij het met enige nuance.

De Afrikaanse exodus vindt z'n oorsprong in de Arabische lente; de opstand van een handjevol Westers georiënteerde jongeren die de hun buik vol hadden van tribale dictaturen en economische malaise. De Europese politiek verstond hun revolte als een roep om vrijheid en democratie naar Europees voorbeeld en steunde die strijd met de overgave van een kind dat de kittens van een doodgereden moederpoes verzorgt. Met tweets, geld en bombardementen werd de geboorte van het nieuwe Arabië ingeleid en werden de oude machthebbers en hun structuren aan de kant gezet. Nu was het slechts zaak verkiezingen te organiseren waarna ook onze onderburen vrede en gerechtigheid zouden kennen.

Het verdere verloop is bekend. De Europees-Amerikaanse inmenging, de bijbehorende en welhaast onvoorwaardelijke steun aan de Moslim Broederschap resulteerden in wat sceptici - die indertijd werden nagewezen omdat hun racistische motieven nu waren blootgelegd - vanaf dag één voorspelden: chaos en volkerenmoord. De Europese politiek mag zich dit zwaar aanrekenen. Wanneer je als politicus niet begrijpt dat een regio waar tribale belangen de nationale verre overstijgen, waar het woord democratie een zinledig begrip is omdat individualiteit en vrije keuze er expliciet worden afgewezen en waar de enige structuur, naast de dictatoriale, die van een tyrannieke clerus is, dan ben je als politicus schuldig, schuldig en nogmaals schuldig wanneer je doet wat je hebt gedaan.

De aanzwellende stroom vluchtelingen die rijdend, vliegend, varend en zwemmend Europa tracht te bereiken is een direct gevolg van dit ingrijpen. Een gevolg dat - ik vermoed ingegeven door schuldgevoel - wordt versterkt door de oekaze dat al wie vlucht in Europa kan rekenen op voedsel en onderdak. De humanitaire ramp die door het ingrijpen van onze megalomane politici werd ontketend, wordt zo nog eens versterkt. Maar op een mea culpa hoeven we niet te rekenen, in plaats daarvan krijgen we het verwijt weg te kijken bij een genocide, hun genocide. "Toen waren het treinen, nu zijn het schepen" kopte De Limburger deze week, geheel in lijn met het voorgeschreven sentiment.

We worden geregeerd door lieden die met alleman en de gehele wereld het beste voor hebben. Ze regeren met hun hart. Ze regeren zoals een vijftienjarig Greenpeace-meisje zou regeren: zonder vooruitzien, zonder kunde en zonder Rede. De Europese politiek is verworden tot een kindergarten van emoties en waan-van-de-dag die voorschrijft dat eenieder in gelijke mate recht heeft op alles en dat elke ongelijkheid door financiële arbitrage of een volksverhuizing kan worden weggenomen. Wie daar tegen is, is een slecht mens.

Europa acht zich schuldig aan en verklaart de misère uit haar verleden van kolonisatie en slavenhandel. Het zijn fijne gedachten voor feitenschuwe politici die zich een Jezus wanen en de wereld door 'zelfopoffering' willen wassen. Wat ze bereiken is het tegenovergestelde: Europa's Arabische lente kostte in een paar jaar tijd meer levens dan eeuwen van slavenhandel dat deden. Europa's economische hulp heeft van Afrika een zwak en afhankelijk continent gemaakt waar de enige hoop op vooruitgang bestaat in vluchten. 

Europa is schuldig, schuldig aan genocide en schuldig aan massamigraties; echter, niet vanwege haar handelen in het verleden maar vanwege haar handelen in het hier-en-nu, tot op de dag van vandaag. Het bloed van de genocide waar 'Joseph Muscat' van spreekt kleeft aan zijn handen en de enige die daarvan wegkijkt is hijzelf.