Referendum biedt nepparlement kans

GeenPeil dwingt referendum af

"Stop met zeggen dat Kamerleden niet meer vertegenwoordigen waar ze democratisch op gekozen zijn. Dat hebben we in de geschiedenis te vaak meegemaakt"; Alexander Pechtold reageert furieus wanneer Wilders de Kamer een 'nepparlement' noemt en kan zelfs een bruine sneer niet onderdrukken. Misschien heeft hij gelijk en vertegenwoordigen hij en de Kamer daadwerkelijk het Nederlandse volk. Maar wat ik dan niet begrijp, is zijn eveneens vijandige reactie richting GeenPeil die dit aspect juist probeert te toetsen.

Toen ik vijf weken geleden m'n krabbel zette onder het initiatief had ik er eerlijk gezegd een hard hoofd in. GeenStijl mag dan een goedgelezen weblog zijn, het verzamelen van 300.000 papieren handtekeningen is geen sinecure. Zeker niet wanneer de mainstream media weigeren om er aandacht aan te besteden - ik vraag me af hoe dat zal gaan wanneer Greenpeace of Oxfam-Novib proberen een referendum van de grond te krijgen, maar dit terzijde. Evenwel heeft het er nu alle schijn van dat het gelukt is (±450.000 ondertekenaars) en dat het Nederlandse volk geraadpleegd gaat worden.

Of beter zeg ik: de Nederlandse kiezer gaat haar advies uitbrengen. Want het gaat hier om een raadgevend referendum en dat wil zeggen: het initiatief ligt bij de mandaatgever, en niet bij de mandaathouder. Pechtold kent dit onderscheid en laat dat ook merken wanneer hij het journalistieke aangezicht van de campagne via twitter toevoegt: "Jan Roos, is dat een journalist?", "Man weet zelf nog niet verschil tussen raadgevend en raadplegend referendum." Een treurige reactie, maar representatief voor de respons uit eurofiel Den Haag en de nomenclatura van beschaafd Nederland: hier was het referendum niet voor bedoeld, deze mensen deugen niet, het zijn onruststokers en - daar issie weer - fascistenvriendjes!

Het EU-associatieverdrag met de Oekraïne, over de wenselijkheid waarvan we ons nu mogen uitspreken, werd in de Kamer goedgekeurd met 119 stemmen vóór en 31 tegen. Tachtig procent vóór en twintig procent tégen. Het is een verhouding die weinig twijfel laat bestaan over de wenselijkheid ervan, althans, over de wenselijkheid ervan bij de volksvertegenwoordigers in Den Haag. Wél twijfel ik steeds meer aan het volksvertegenwoordigende gehalte van onze mandaathouders, en ik doe dat op de volgende gronden:

1. Binnen de politieke partijen heerst fractiediscipline, wat zoveel wil zeggen als: alle leden stemmen hetzelfde, nolens volens.
2. De partijen gaan bovendien coalities aan, waardoor achterban-belangen onderhandelbaar worden.
3. In het Europees Parlement nemen partijen die in Nederland een eigen programma hebben soms zitting in één en dezelfde Europese fractie waar, opnieuw, fractiediscipline geldt.
4. Europese verdragen gaan krachtens Artikel 94 van onze Grondwet bóven nationale wetgeving.

Tel deze punten op, meng ze door elkaar of doe ermee wat u goeddunkt, de uitkomst zal hetzelfde zijn: bij EU-gerelateerd beleid is het tegenwoordig volstrekt onduidelijk of besluitvorming conform de wil van de Nederlandse kiezer is. Alhoewel ... de uitslag van het vorige referendum en de sporadische peiling op dit punt doen vermoeden dat er een - laat ik het voorzichtig zeggen - statistisch relevante discrepantie bestaat tussen de ideeën van kiezer en verkozene.

De door Wilders gemunte term 'nepparlement' is, waar het de representatie van 'de stem des volks' betreft, op bovenstaand punt volkomen terecht. En de dames en heren politici weten het. Waarom anders zou je als vertegenwoordiger je toevlucht nemen tot justificaties als: "Europa is te complex om in een referendum te proppen" (Pechtold), "de meeste Europeanen begrijpen toch niet wat er beslist wordt" (Juncker), "Den Haag zal een stapje terug moeten doen" (Pechtold, alweer).  

En het is met name dit laatste punt dat de Nederlandse kiezers dwars zit: de EU besluit en de uitslag van nationale verkiezingen doet er steeds minder toe. Van Rompuy droomt van een EU die zich uitstrekt van de Noordpool tot Irak, en van IJsland tot aan Rusland. Guy Verhofstadt zegt "Europa moet een Rijk worden", Barroso claimt: "de EU is het eerste Rijk dat niet naar uitbreiding streeft"; en de zowel ongerust als duizelig geworden Europese burger wordt door Hollande gerustgesteld: "wat ons bedreigt is niet te veel Europa, maar juist te weinig".

Daarom is het goed dat dit referendum er komt. Het is goed om vast te stellen of ook bij de Nederlandse kiezers de verhouding tussen vóór en tegen 80 op 20 is. Ik vermoed van niet. Evenzo vermoed ik dat onze afgevaardigden niet gerust zullen zijn op de uitkomst, integendeel. En ook dat is goed. Immers: de uitkomst van het referendum biedt ze de mogelijkheid Wilders te logenstraffen en te tonen dat dit land een écht parlement bezit. Een parlement dat het volk vertegenwoordigt. 

Grenzen dicht voor de EU

De beelden van de vluchtelingencrisis krijgen steeds meer het karakter van oorlogsbeelden. Een mensenmassa die schaamte, waardigheid en respect heeft afgeworpen en over elkaar heen klauterend probeert een trein binnen te komen op weg naar Noord-Europa, het beloofde land. Het is alsof de laatste helikopter uit Saigon vertrekt.

Voor mij is deze walgelijke vertoning de generieke verbeelding van twintig jaar EU. Vervang de immigranten door Euro's en we zien de eurocrisis. Vervang de gelukzoekers door ambtenaren en het wordt de baantjescaroussel. De EU is een 'gravy train' waarop iedereen een plaatsje wil: een trein afgeladen met gestolen goederen waarvan de deuren wijd open staan maar waarop machinist, dienstleider en conducteur ontbreken. 

Sinds het verdrag van Maastricht is Europa noodzakelijkerwijs maakbaar. Maakbaar vanuit Brussel en noodzakelijkerwijs omdat nationale bevoegdheden de facto en de jure zijn overgeheveld. Voor monetair beleid of beleid op gebied van van immigratie, integratie, islamisering, economie, milieu, energie en overzeese betrekkingen moet ieder land haar ideeën toetsen aan 'Europa'. De resultaten zijn dramatisch.

De eenwording werd beklonken met boekhoudfraude, afspraken golden alleen voor wie er niet toe deed en de Euro bleek een weldoordacht virus dat individuele lidstaten tot monetaire zombies maakte. Het resultaat: een economische malaise met 'dokter Brussel' als contractueel-aangewezen geneesheer. Maar daar bleef het niet bij.

Inmiddels heeft de Europese Icarus-val er nog een dimensie bijgekregen, want na het interne sloopwerk werpt nu ook het EU-buitenlandbeleid haar giftige vruchten af. De openlijke aanval op de Russische buitengrenzen en de vuile oorlog in Noord-Afrika veroorzaakte slaande ruzie met een strategisch superieur dictator, en maakte dat er in korte tijd een miljoen migranten extra Europa binnenkwamen.

Maar hierover hoeven we ons volgens Frans Timmermans, de vicaris van de Europese Commissie, geen zorgen te maken: het gaat immers maar om een aanwas 0,02%; en dat is nú even lastig, maar op de middellange termijn kunnen we het makkelijk hebben, zegt hij. Dat de moslimbevolking hierdoor niet met 0,02% maar met 5% groeit meldt hij wijselijk niet, want daarmee speel je alleen de populisten maar in de kaart. Brussel en cijfers: het blijft een veile combinatie.

Juncker, Verhofstadt, Timmermans, Schulz of Barroso, ik zie ze stuk voor stuk in toga, gecast als keizer voor een Italiaanse b-film: de ondergang van het Romeinse Rijk. Maar niet alleen deze 'keizers' verbeelden die ondergang, ook de omstandigheden doen dat: economische chaos, wanbestuur, (morele) decadentie en de instroom van miljoenen vertonen een benauwende overeenkomst met die laatste Romeinse jaren.

De E.E.G. heeft ons veel goeds gebracht, maar de EU is een fout geweest. Een fout die crisis op crisis stapelt en onherstelbaar is. De enige oplossing is uittreden. Leve Europa! maar grenzen dicht voor de EU.

Postmodernistische vrijheidsmoraal

'Alle vrijheidsidealen zijn gelijkwaardig', zegt de postmodernist

Vrijheid is een van de meest subjectieve begrippen uit de menselijke vocabulaire. Als er een ranglijst zou bestaan van dubbelzinnige concepten dan eindigde vrijheid - wat mij betreft - ex aequo met 'god'.

Toch ervaren we dat niet zo. Ieder voor zich weet exact wat hij onder vrijheid verstaat en wanneer die wordt aangetast. Zo ook Pieter Klein, redacteur van RTL Nieuws in zijn column 'vrijheid, vrijheid, vrijheid'. Dit betoog handelt over het vluchtelingen-probleem en Klein maant ons hier, vragend: "Heb jij meer recht op vrijheid dan de mensen die nu aan de deur van Europa kloppen? You tell me".

Inhoudelijk laat ik Kleins demagogisch geraaskal hier voor wat het is: emotioneel geblaat in een poging de redelijkheid te overschreeuwen. Interessanter vind ik zijn gebruik van het woord vrijheid; kennelijk is voor Klein 'vrijheid' een universeel gegeven dat uitwisselbaar is tussen continenten en culturen. Het doet denken aan de postmoderne kijk op het begrip 'waarheid'. De waarheid bestaat niet zegt de postmodernist, ieders kijk op de waarheid levert een particuliere werkelijkheid waarover wij niet mogen oordelen. Waarheid is daarmee weliswaar een uitwisselbaar, maar evenzo inhoudsloos begrip geworden.

Dat waarheid als notie door onze postmoderne maatschappij is uitgehold en ankerloos gemaakt weten we, we zien dat dagelijks geëtaleerd onder de noemer: multiculturele diversiteit. Maar bij vrijheid ligt dat anders, hierbij denken we onbewust nog dat het een gemeenschappelijke waarde aangaat, een waarde die over de gehele wereld wordt gedeeld. Dat is echter niet zo, en dat is ook nooit zo geweest.

In 1938 schreef Menno ter Braak: "het paradoxale aan het woord vrijheid is, dat het een toestand moet aanduiden, die voor den een dit en voor den ander dat beteekent; daarom omspant het vrijheidsbegrip een aantal voorstellingen, die loopen van volstrekte anarchie tot kadaverdiscipline" (Over Waardigheid en Macht); een klare observatie waarvan de juistheid eenvoudig is na te gaan door naar een definitie te zoeken. Die is er niet. Het zijn stuk voor stuk beschrijvingen vanuit een individueel, historisch of cultureel perspectief. 

Een verklaring daarvoor zou kunnen zijn dat vrijheid een emotioneel concept is, terwijl waarheid - veelal - een rationeel concept betreft. Vertel me dat twee plus twee vijf is en ik ga op zoek naar tegenargumenten. Maar, bind me de handen op de rug en verklaar me tot slaaf en ik zal woest worden. Vrijheid is een verinnerlijkt, cultureel-instinctief idee dat onmiddellijk een gevoelsmatige reactie oproept zodra ze wordt geschaad.

De vrijheid, waar Klein aan refereert, slaat daarom terug op zijn eigen gevoel van vrijheid. Gezien vanuit het vreedzame Nederland staan oorlog, honger en dictatuur gelijk aan onvrijheid. Ik ga in zoverre met hem mee dat tekorten en onderdrukking geen situatie scheppen waarin een individu, ongeacht zijn culturele achtergrond, vrijheid ervaart. Maar wat Klein de vluchtelingen hier aanbiedt is zijn vrijheid en niet de hunne, want die kent hij immers niet.

Zo zal de vrome moslim tussen de vluchtelingen zich pas vrij voelen wanneer hij alle verplichtingen die de islamitische traditie hem oplegt tot tweede natuur heeft gemaakt. Zijn vrijheidsidee verlangt dat van hem terwijl wij - in ieder geval ik - een zo totale controle over onze dagindeling en ons handelen als persoonlijke bezetting zouden ervaren. Vrijheid binnen de islam staat gelijk aan onderwerping, terwijl Kleins perceptie van vrijheid juist het tegendeel inhoudt. Daar zit dan ook het gevaar van een open invitatie om van onze vrijheid te komen genieten. Veel genodigden zullen de ongebonden vrijheid die wij zo lief hebben verwerpen en veroordelen, soms op gewelddadige wijze. 

Postmodernistisch Europa gaat echter aan dit dilemma voorbij door ieder onderscheid en ieder referentiekader af te wijzen vanuit de gedachte dat alle concepten gelijkwaardig zijn, dat van de vrijheid incluis. En of jouw idee van vrijheid nu naar anarchisme neigt danwel een kadaverdiscipline vereist, het past allemaal binnen de Europese maatschappelijke ruimte; aldus de gelijkheidsmantra. Persoonlijk heb ik hier grote twijfels bij. 

Rechts of niet-Links?

Statler en Waldorf

Misschien ligt het aan mij, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat 'rechts' in Nederland niet meer bestaat. Er zijn geen rechtse ideeën meer, er zijn geen rechtse politici meer, er is geen rechtse partij meer. Ten beste is rechts het collectief gedefinieerd door de eigenschap: niet-links.

De wereld van maatschappelijke ideeën wordt gedomineerd door links. Of het nu gaat om de drie I's (immigratie, integratie, islam), de economie, het klimaat, de EU of het energievraagstuk, het initiatief ligt in alle gevallen in handen van groepen die zichzelf progressief noemen. En progressief in dit verband betekent zoveel als: recht-zo-die-gaat. Niet omkijken, niet afvragen, niet afwegen maar immer gerade aus. Volg je hart! het gaat om mensen, niet om cijfers. Volg je gevoel! geen mens is illegaal.

De burger die hier op rationele gronden tegenin gaat kwalificeert zichzelf als rechts en onmens. Een volle doos met historische onmensen en onmenselijkheden wordt over hem leeg gekieperd: populist! fascist! islamofoob! nationalist! nazi! Want: argumentatie is niet de weg van het hart maar die van de onderbuik. "De burgers zijn rechts, de maatschappij wordt steeds rechtser en het economisme regeert; het wordt tijd dat links hiertegen een vuist maakt". Ten eeuwigen dage zal links zich afficheren als reactie op door henzelf benoemde misstanden.

Ik ken veel 'rechtse burgers' en weet zo dat er onder hen verdomd weinig zijn die ooit op de VVD gestemd hebben - indertijd een rechts-liberale partij. Wat deze burgers verenigt, op papier althans, is hun neiging tot individualiteit boven collectiviteit, hun toetsen van emoties aan de ratio en het ontbreken van aversie jegens cijfers en feiten. Het zijn mensen die bestaan en dus denken.

De generatie '68 was een generatie die op opstand kwam tegen een maatschappij die - ook na twee wereldoorlogen - niet van de plaats wilde, een maatschappij die inert en conservatief was. Deze generatie stelde het individu boven het collectief en eiste verandering van denken. En die verandering kwam er.

We zijn inmiddels vijftig jaar verder en de soixant-huitards zitten stevig in het zadel. 'Vooruitgang' is de norm en het bevragen ervan een humanistische doodzonde. Het uitgesproken individualisme van destijds heeft plaatsgemaakt voor ideologisch collectivisme in velerlei gedaanten: EU-socialisme, klimaatsocialisme, multiculturalisme en zo meer. Alles wordt vastgelegd en afgeperkt op een zo mondiaal-mogelijke schaal opdat de burger, waar ook ter wereld, noodzakelijkerwijs handelt in lijn met 'het goede'. 

Een deel van deze generatie echter, en een groeiend deel van hun nageslacht, huldigt nog steeds de oorspronkelijke uitgangspunten: vrijheid voor het individu en 'van A naar Beter'. Verandering kan niet zonder referentiekader en verbetering vraagt om een cijfermatige toetsing. Daaraan is niets onmenselijks, integendeel. Helaas is het tegenwoordig zo dat wie zich tegen de collectieve emotie verzet een 'enge denker' is; eng zowel in de betekenis van nauw als naar.

En enge denkers verdienen geen podium, enge denkers zijn een gevaar voor 'wat we met z'n allen bereikt hebben'. De wetenschapper die kanttekeningen plaats bij het IPCC-model voor global warming is zo'n enge denker. Hij verzet zich tegen de gedicteerde 'consensus' en ziet z'n onderzoeksaanvraag afgekeurd, z'n publicatie geweigerd en z'n baan op de tocht.

De enge denker die het waagt de islam-is-vrede-consensus aan te vechten moet soms rennen voor z'n leven maar weet in ieder geval dat hij als paria nooit meer door consensus-afhankelijke uitgevers gepubliceerd zal worden. Het komt neer op een totale overwinning van de generatie Dutschske; het onderwijs en de media zijn gelijkgeschakeld en dragen de grote gelijkheidsgedachte met verve uit.

Wie zich roert is tegen en dus: rechts. Rechts is het Statler en Waldorf-commentaar op de linkse schepping - die zonder humor is. Rechts in 2015, is alles wat niet-links is. Het conservatieve ankerpunt van weleer, waar je tegenaan kon schoppen maar dat er altijd voor zorgde dat de maatschappij 'op orde' bleef is verdwenen en met brede instemming tot vijand van de menselijke vooruitgang verklaard.