Behalve de predikers die de multiculturele samenleving de mooiste van de wereld vinden, trof ik nooit een wonderlijker gezelschap dan de klimaatevangelisten. In aanloop naar hun synode in Parijs trekken ze deze dagen in drommen langs de media en verkondigen daar hun boodschap, die stelselmatig en integraal wordt overgenomen.
Ik volgde ze al wat langer, de global warming adventisten, tot ze een jaar of wat geleden plots verdwenen leken. Ik vermoedde een verband met het uitblijven van diezelfde global warming - inmiddels al zo'n achttien jaar - maar dat bleek toch een vergissing want de kerk is actiever dan ooit. Alleen is ze niet langer monocalorisch maar offert ze aan alles wat beweegt: 'Global Warming' werd 'Climate Change'.
Nu verandert het klimaat al vier miljard jaar en geen sterveling die hiertegen wat kan inbrengen. En wie zou dat ook willen want dan kun je net zo goed het weer ontkennen, of de getijden en de seizoenen. Dús is climate change een feit en dús moet er geld worden vrijgemaakt, veel geld. En dat gebeurt ook want we zijn bang. We zijn bang voor iedere overstroming en voor elke storm want de predikers hebben gezegd dat het onze schuld is. Het stond bovendien in de krant. Wij hebben Gaia veronachtzaamd en het uur der wrake is nabij. Hiervan getuigen ook de zieners die in deze adventsweken extra ontvankelijk zijn en hun visioenen welwillend met ons delen:
Profetieën 2015 : 1-7
En het zal geschieden dat de vis die u tot voedsel is gegeven kleiner wordt. Gelijk uw kinderschare zal zij krimpen en honger en armoede zal uw deel zijn. Uw koninkrijk zal verzwolgen worden en uw werken weggevaagd. Het gif van uw totems zal de hemel oranje kleuren en u in oorlog leiden.
Een beetje flauw dit alles, ik geef dat toe maar ik ben er uiterst serieus onder. Ik heb sterk het idee dat we leven onder de dictatuur van het grootmecenaat en dat zij haar geloof beetje bij beetje tot wet verklaart. En zoals elk geloof dat haar openbaringen aan ongelovigen oplegt, moet ook deze sekte aan de kaak gesteld worden. Voor het heil der mensheid!
Wat zou het bevredigend zijn wanneer de moordenaars van IS eruit zagen als de weerzinwekkende vechtmachines uit Lord of the Rings, de Orks. Dan had hun onmenselijk karakter ook een onmenselijk gezicht; dan zouden we de strijd tussen Goed en Kwaad op heroïsche wijze en zonder terughoudendheid kunnen voeren.
Want dat is in ieder mens een diep - en vermoedelijk aangeboren - verlangen: het kwaad bevechten om zo het voortbestaan van de eigen clan en waarden veilig te stellen. Het verklaart het succes van de klassieke heldendichten en van hun moderne pendanten als Lord of the Rings of zelfs The walking Dead. Het Kwaad heeft er een herkenbaar smoel, hetzij fysiek, hetzij door een afgemeten regie van de verteller. Helaas is de praktijk weerbarstiger.
Karel van het Reve schreef hierover: "Wie met het kwaad wordt geconfronteerd tracht meestal tot enig leefbaar compromis met dat kwaad te komen. Dit is een waarheid die de mensen voor zichzelf en anderen verborgen trachten te houden omdat de ethische codex van onze cultuur nu eenmaal zegt dat men het kwaad eigenlijk moet bestrijden". Reve had hierbij WO2 in het achterhoofd. Inmiddels hebben we de morele strijd van toen verinnerlijkt en is het naoorlogs verzet in ons land een ledenrijke vereniging. Op dat punt is er geen enkel verschil met het klassieke heldendicht; vriend en vijand zijn duidelijk herkenbaar en partij kiezen is eenvoudig genoeg.
Moeilijker wordt het wanneer de strijd nog woedt, zoals nu met de puntjepuntje-islam. De essentie van deze strijd is geenszins bezonken en wie vriend is en wie vijand staat ons niet helder voor ogen. We zien die aardige buurjongen van wie we denken dat hij blij is met de multiculturele samenleving die we voor hem gecreëerd hebben en we vermoeden in hem geen vijand. Maar ‘s anderendaags zien we diezelfde buurjongen met een AK-47 dood en verderf zaaien op een Parijs terras. Dit weer tot groot verdriet van zijn ouders die toch zulke aardige buren zijn.
Het popup-karakter van de huidige strijd en de onbenoembaarheid van de opponent maken dat we deze oorlog niet kunnen definiëren. We kunnen er geen heldendicht op schrijven. Ons gevoel zegt dat we de tegenstander moeten aanwijzen, isoleren en bevechten, maar dat lukt niet. Deze vijand woont niet in één land, spreekt niet met één tong en zijn soldaten maken zich niet op voorhand kenbaar. Het enige gemeenschappelijke dat deze tegenstanders delen is hun geloof: de islam.
En daarin schuilt het probleem. Want met de islam zijn we niet in oorlog, zeggen onze leiders. De islam is immers óók het geloof van al die vriendelijke buurmannen, die geen Orks zijn. Dus proberen we de ware vijand hieruit met woorden los te weken om hem tóch het Ork-masker op te kunnen zetten. Zo spreken we niet langer over IS (Islamitische Staat) maar over Daesh en komt het prefix moslim te vervallen bij terrorisme. En een bloeddorstig, door de leer gevormde salafist ... die noemen we gewoon een griezel. Wat een semantisch gemoerneuk!
Ook na dit tweede grote bloedvergieten in Parijs uit naam van de islam, wringen journalisten en politici zich in ongemakkelijke bochten om toch maar terreur en islam gescheiden te kunnen houden. Wat een onzin. Dit waren moslims die de leer van Mohammed onversneden tot zich namen. Het waren mohammedaanse moslims.
Wanneer Rutte en Hollande verklaren in oorlog te zijn met IS maar niet met de islam, klinkt dat mij in de oren als Winston Churchill die zegt in oorlog te zijn met de Luftwaffe, maar niet met het nazisme.
Onderscheidende termen als extremistische moslims of moslimextremisten dienen alleen om onze tere multiculturistische kinderziel gerust te stellen. Het kwaad moet een naam en een gezicht hebben, maar het moet ook behapbaar blijven. Het moet om eenlingen gaan, of desnoods om groepjes van eenlingen verenigd in een terroristische organisatie die bestreden kan worden: Boko Haram, Al-Quaeda, IS. Maar vooral niet om de onderliggende ideologie.
Bij deze gedachtegang sluiten moslimorganisaties en (islamitische) regeringsleiders zich maar al te graag aan: "dit is niet de ware islam, islam staat voor vrede". Maar waar precies die 'vrede' nu 'in de islam' staat blijft onduidelijk. De aanslagplegers bedienden zich van soera 9:5 , "Als de heilige maanden voorbij zijn, dood dan de ongelovigen waar ge ze maar vinden kunt, grijp ze, breng ze in het nauw en lok ze overal in hinderlaag". Of van de soera's 2:216, 4:101, 4:89, 4:95, 8:65, 9:14, 9:29 ...
Het is al vrede wat de klok slaat in de koran, maar niet heus. Evenzo is aan de voorwaarde dat deze verzen alleen geldigheid zouden hebben in oorlogstijd snel voldaan, zeker bij de traditionele verdeling van de wereld in Dar al-Islam en Dar al-harb: het huis van de islam en het huis van oorlogsvoering. Dat neemt niet weg dat ik oprecht geloof dat al die moslimjongens en -meisjes die nu hun faceboekpagina met de Franse vlag versieren deze steunbetuiging ook werkelijk menen.
Maar veel schieten we daar niet mee op zolang er binnen de islamitische gemeenschap geen breed geaccepteerd, en door de oelema onderschreven, tegengif bestaat voor deze oorlogsverzen. Tot die tijd blijven moslims die aanslagen plegen uit naam van de islam gewoon moslims, mohammedaanse moslims. Niet voor niets reageerde Erdogan furieus toen Obama Turkije een voorbeeld noemde van 'the moderate Islam': "It is unacceptable for us to agree with such a definition ... moreover, Islam cannot be classified as moderate or not". Er is maar één islam, de rest is maskerade.
Het is een geliefd argument bij politici, wegkijkers en geruststellers wanneer een onverlaat de favoriete doelgroep weer eens in opspraak heeft gebracht: het is een eenling, het gaat om zeer kleine aantallen, de overgrote meerderheid wil dit niet ... Dus, waar hebben we het eigenlijk over? En vaak werkt het, want zo steken we nu eenmaal in elkaar. Pas in tweede instantie begrijp je dat het een drogredenering is.
In onze hersenen gaat het van één, twee, drie, veel. In die orde van grootte. Bovendien maken we geen onderscheid tussen de losse eenheden wanneer we iets als een homogene groep beschouwen. Neem een doos met knikkers: vijfhonderd witte en twee groene. De groene zijn 'anders' en we denken die los van de rest; blijft over: een doos met vijfhonderd witte knikkers. Dit is de basis voor het succes van het kleine-aantallen argument.
Job Cohen wist er in zijn dagen als burgemeester van Amsterdam wel raad mee. Een handjevol salafisten in de stad? Alsjeblieft lieve mensen, alsjeblieft lieve Theo, waar hebben we het hier over? Het merendeel is van goede wil dus laten we onszelf niet van de wijs brengen. Het beeld dat Job wilde creëren, en waarin hij misschien ook zelf geloofde, was dat van die bak met knikkers.
Er is echter een levensgroot verschil tussen een verzameling levensloze objecten en een verzameling organismen, zoals mensen. Organismen interacteren en organiseren zichzelf, knikkers doen dat niet. In het geval van mensen stellen ze zich ook doelen. Het aantal mensen met een gemeenschappelijk doel kan zeer klein zijn, maar wanneer de organisatiegraad voldoende is wordt dat doel toch bereikt.
In Nederland hebben we 150 Kamerleden op 17.000.000 inwoners. Volgens de redenatie van 'Cohen' gaan die nooit wat bereiken want het zijn er domweg te weinig. Niets is - helaas - minder waar. Hetzelfde geldt voor multinationals als Shell waar slechts een handjevol mensen de strategie bepaalt; evenwel is het effect van hun handelen immens. En tenslotte, de godsdienstwaanzinnigen: twee groene knikkers op Amsterdam Centraal zijn voldoende om de samenleving voor lange tijd te ontwrichten, we hebben daar al te veel ervaring mee.
In het blote feit dat salafisten, beulen en halsafsnijders hooguit in kleine aantallen naar Europa komen zoals de deskundigen beweren, schuilt voor mij dan ook geen enkele geruststelling. Als argument is het een drogreden, en als beleid ronduit misdadig.
 |
| nieuws is maatwerk... |
La paix à tout prix en de boel bij elkaar houden, aan veel meer lijkt de Europese elite niet toe te komen deze dagen. Nu duidelijk wordt dat een bestendig groeiende groep burgers niet wil meewerken aan de grootse finale van 'Der Untergang des Abendlandes', worden de teugels der betamelijkheid flink aangetrokken. De berichtgeving verliest haar laatste greintje objectiviteit en het klootjesvolk wordt onderworpen aan een morele dressuur.
Ik lees: deze migranten zijn op de vlucht voor dood en verwoesting, punt. Het zijn gezinnen met kleine kinderen, punt. Ze hebben alles verloren, punt. Het is onze morele plicht ze te helpen, einde bericht. Vervolgens wordt iedere kritiek op beleid en berichtgeving afgedaan als een 'on-menselijk' commentaar op de 'essentie van menselijkheid'. We zouden ons dood moeten schamen.
Het zij zo. Maar voorlopig doe ik dat niet. Eerst zijn anderen aan de beurt, bijvoorbeeld al die journalisten en politici die mij omwille van hun eigen agenda en overtuigingen graag doen geloven dat de getoonde 5% de volledige werkelijkheid is. Dat de migrantenstroom voor 99% uit ellendigen bestaat en de uitzonderingen op de vingers van één hand te tellen zijn. Het is suggestieve en gekleurde journalistiek waarvoor een nieuwsredactie zich kapot moest schamen. Het zijn leugens waarvoor een volksvertegenwoordiger zijn mandaat ontnomen moest worden.
Maar het tegenovergestelde gebeurt. Met veel aplomb en publicitair geweld wordt de aanval ingezet op afwijkende meningen en kritische geluiden. Deskundigen worden opgetrommeld om ons gerust te stellen, antagonisten worden in diskrediet gebracht en tegenstrevende groeperingen krijgen een bruin hemd aangetrokken. Kortom, de gevoelsjuistheid van de burgerij wordt in twijfel getrokken. We worden onderworpen aan een morele dressuur tot we applaudisseren bij de verknipte beelden van een verdraaide werkelijkheid. USSR? 1984? Noord-Korea?
Het meest ontmoedigende aan zowel de Midden-Oosten reportages als de onderweg-naar-Europa interviews waarin doorsnee moslims aan het woord komen, is voor mij de permanente aanwezigheid van hun god. Dan weer is hij de grootste, dan weer gebeurt zelfs het meest voorspelbare alleen als hij dat wil: inshallah. En dat is niet slechts spraakgebruik.
De aanwezigheid van Allah in het dagelijks leven van deze geïnterviewden is een reële. Hij neemt een welhaast fysieke plaats in; men spreekt tegen hem en ervaart zijn aanwijzingen. Hij is degene die op elk denkbaar moment het universum herschept en zo alle gebeurtenissen en uitkomsten controleert. Hij is de god wiens letterlijke woord men terugvindt in de Koran en wiens geleerden zijn exacte bedoelingen hebben vertaald voor de gemeenschap. Iedere afwijking van dit pad, iedere vernieuwing, leidt onherroepelijk tot afvalligheid en de hel.
Het schitterende aan de islam, zo zegt de imam, is dat alle vragen al beantwoord zijn. Alles wat van belang is, is bekend. Wie deze route volgt en zijn ziel en verstand onderwerpt komt zeker in de hemel, waar alle lijden beëindigd is; dát maakt de islam zoveel krachtiger dan andere geloven waar mensen met vragen en twijfels achterblijven. Het klinkt mooi, middeleeuws mooi. Maar het past qua denken niet in het Europa van de 21ste eeuw. Maar wellicht ernstiger: het Europa van de 21ste eeuw past niet binnen het denken van de islam.
Het is deze combinatie, vermeerderd met de integratieproblemen van de afgelopen twintig jaar, die mij de vluchtelingenstroom toch anders doen bezien dan bijvoorbeeld het COA dat doet. Natuurlijk zie ik die huilende moeder met haar kindje aan de borst gedrukt, ook hier ontvangen we de NPO. Maar ik weet ook dat zij voor zichzelf en haar kind het verschil niet gaat maken omdat haar denken en haar wezen zijn vastgeklonken aan Allah en zijn vertalers hier op aarde. Uittreden is geen optie want 'Allah' wil het niet.
Dit particuliere geloof is zo diep en zo intens dat het geen referentie heeft binnen ons moderne denken. Wij hebben dergelijk godsbesef al vele generaties geleden afgelegd en hebben er geen herinnering meer aan. Evenwel is het zoveel meer dan alleen die filosofische kwestie die we geacht worden te geloven dat het is. Het is een manier van 'leven', in stand gehouden door rechtzinnigen, waaraan ontsnappen haast onmogelijk is. Dit staat een integratie zoals wij die voor ogen hebben - namelijk door toetreding van het individu - resoluut in de weg.
Posts
