Adjectieven en referentiekaders

NRC laat weer ware gezicht zien

'Het rechtse blog GeenStijl', zo wordt de site door de NOS steevast aangekondigd wanneer men er met een nieuwsitem echt niet meer omheen kan. En de NOS zal dit adjectief ook niet snel achterwege laten. De kijker moet immers weten dat de nieuwsbron zich aan 'de andere zijde' van de courante opinie bevindt. Hadden onze media geen linkse, maar een neutrale of rechtse signatuur gehad, dan zouden Rob Trip en Annechien Steenhuizen misschien gesproken hebben van het linkse dagblad de Volkskrant of van tendentieuze berichtgeving in de NRC.

Afhankelijk van waar je zelf staat beoordeel je zaken als links, neutraal of rechts. Is iets vanuit jouw optiek neutraal dan behoeft het geen verduidelijking door adjectieven, zoals kennelijk bij de Volkskrant. Dit blad krijgt vanuit de mainstream media nooit het predicaat links opgeplakt. Desondanks ziet de Volkskrant zichzelf wél als links. Maar haar positie wordt binnen het huidige medialandschap door de overige partijen (zoals NOS, Parool, NRC, omroepen, politiek) als neutraal ervaren. Dit verklaart waarschijnlijk ook de uitslag van het onderzoek dat de NOS vorig jaar instelde na aantijgingen dat haar berichtgeving naar links zou overhellen: men kwam tot de slotsom dat de berichtgeving 'neutraal' was.

Voor wie nog een stap verder naar links leeft en de wereld door extreemlinkse bril beziet, is rechts gelijk aan extreemrechts. Alles is dan Hitler: Fortuyn is Hitler, Wilders is Hitler, Israël is Hitler, Pegida is Hitler. We zijn het inmiddels gewend. We kijken er niet meer van op wanneer AFA-fascisten worden aangekondigd als linkse tegendemonstranten en de terroristen van Hamas als verzetsstrijders ten tonele gevoerd worden. Wat zou het grappig zijn eens een spandoek te zien met: PvdA = Marx, SP = Mao of GroenLinks = Rode Khmer. Daar zijn in alle gevallen meer overeenkomsten te vinden dan bij de Hitlervergelijkingen.

Met de komst van Pegida heeft tout links en weldenkend Nederland eindelijk weer een volksbeweging waartegen men ten strijde kan trekken. Want met de PVV en Wilders bleef het toch behelpen. Fascisme, racisme, xenofobie, nazisme en extreemrechts, alle verdachtmakingen zijn de afgelopen weken uit de kast gehaald om de Pegida-demonstranten met suggestieve berichtgeving, halve waarheden en hele leugens in een bruin hemdje te hijsen. En niet alleen de mensenjagers van AFA maakten zich hieraan schuldig, ook Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van het gerespecteerde grachtengordel-orgaan de NRC toonde zijn ware gezicht.

Wat ik precies van Pegida Nederland moet vinden weet ik nog niet. Wel weet ik dat ik voor inlichtingen hierover niet bij de mainstream media hoef aan te kloppen. Hun standpunten en berichtgeving op dit punt waren het afgelopen weekend weer even onafscheidelijk als stront en strontlucht.

Rechte grenzen en multiculturaliteit

rechte grenzen en multiculturaliteit

Begin dit jaar kwam ik een oude bekende tegen van wie ik weet dat ze een fervent aanhangster is van het multiculturele samenlevingsmodel. Zij is ook bekend met mijn ideeën en daarom laten we het onderwerp meestal rusten. Evenwel kwam het gesprek op Syrië en de algehele onrust in dat gebied. Zij was van mening dat de kiem hiervoor gelegd was door de Europese kolonisator, die stam- en cultuurgebieden met willekeurige grenslijnen doorsneden had. En dat verbaasde me.

Want dit standpunt is onverenigbaar met het idee dat de multiculturele samenleving het antwoord is. Wat immers, is het verschil tussen een selectie kennelijk onverenigbare volken samen in een nieuw land te plaatsen, en een handvol onverenigbare volken samen te brengen in een bestaand land? Beide handelingen komen op hetzelfde neer. Hoe kun je vervolgens beweren dat zoiets in het ene geval leidt tot oorlog, en in het andere tot een vreedzaam samenleven?

Ik kan mij slechts voorstellen dat deze gedachte voortkomt vanuit de idée fixe dat iedereen graag Nederlander wil zijn, en dat wij dus gastvrij en tolerant moeten wezen zodat alles vanzelf goedkomt. En inderdaad, soms lukt dat. Dan wordt het multiculturele samenleven een multiculinair samenleven met etensluchtjes in het portiek en al het moois waar Alexander Pechtold zo dol op is. De werkelijkheid is helaas weerbarstiger: niemand wil Nederlander zijn wanneer het Nederlanderschap strijdig is met de waarden en normen die men met van huis uit heeft meegekregen. Het Nederlanderschap wordt door vreemde culturen alleen dan geaccepteerd en verinnerlijkt wanneer de overlap met de eigen cultuur dit niet in de weg staat.

De afgelopen twintig jaar hebben we geconstateerd dat in sommige gevallen de keuken onvoldoende bindkracht heeft om een vreemde cultuur aan de Nederlandse samenleving te hechten. De Arabisch-islamitische cultuur is er daar een voorbeeld van. Ik vermoed dat het Arabische machismo in combinatie met een principieel onintegreerbaar geloof hieraan debet zijn. De macho-man aardt niet omdat de goedopgeleide en gefeminiseerde metro-man in Nederland de norm is, en de islam aardt niet omdat ze een religie is van dominantie en niet van integratie. Op z'n best leven we langs elkaar heen, zoals Balkenende met zijn communitarisme voorstond, maar van integratie zal nooit sprake zijn.

De koloniale opdeling van Afrika en het Midden-Oosten heeft in voorkomende gevallen niet bijgedragen tot de vorming van coherente staten. En dat is om één simpele reden: het werden geen natiestaten. Naties die elkaar naar het leven staan en niet door een dictatuur bijeengehouden worden zullen nooit in staat zijn samen iets op te bouwen. En dit, lieve vriendin, geldt ook voor multiculturaliteit. Wanneer een volk niets van de cultuur van haar landgenoten moet hebben dan is de staat gedoemd te mislukken, ongeacht of ze nu in Afrika of in Europa ligt. 

anti-fascisme versus fascisme

Umwertung vollendet

“Heeft u last van ze?” vraagt de AT5-verslaggever aan een Pegida-demonstrante. Hij doelt op de 'vluchtelingen' en wil van mevrouw weten of ze persoonlijk hinder ondervindt van de massale instroom uit Noord-Afrika. Het doet denken aan de vraag van Tofik Dibi aan Hans Jansen indertijd: "wat mérkt u dan van de islamisering?"

Je kunt de vraag ook anders stellen, zónder mensen. "Wat merkt u dan van het water, heeft u natte voeten?" om daarmee te suggereren: waarom wilt u in godsnaam dijken bouwen? De Limburgse mevrouw in kwestie was niet aangerand, en haar beide dochters ook niet. Ze moest de interviewer een sensationeel antwoord daarom schuldig blijven maar redde zich desondanks aardig en bijzonder netjes. Want het is natuurlijk een onzinnige en vooringenomen vraag. Waarom wil je dijken? Waarom wil je een leger? Waarom wil je een slot op de deur? Waarom draag je een helm? Waarom neem je een verzekering? De kwintessens van alle antwoorden: de mens bezit de gave tot vooruitdenken.

De demonstranten voorzien dat de komst van miljoenen moslims naar Europa de moeilijkheden die er nu al zijn zullen verergeren. De demonstranten voorzien dat de opvangkosten tientallen miljarden per jaar zullen bedragen - en worden hierin bevestigd door de rekenkamers. De demonstranten voorzien dat met de huidige aanwas de oemma ook die laatste tien procent integratie-willigen in haar greep zal krijgen. Kortom: men vreest een hernieuwde segregatie langs cultureel-religieuze lijnen zoals die in Nederland nu juist was opgeheven. De demonstranten willen de open etnisch-diverse samenleving zoals die vanaf de jaren zestig is opgebouwd graag conserveren. Maar de nakomelingen van de 'open-society' protagonisten uit de sixties lijken daar anders over te denken.

Aan de overkant van het politiekordon klinkt het: "vluchtelingen welkom, fascisten niet". Het bekende agressieve allegaartje van antifascisten, Palestina-activisten, anti-zwartepietpanters en internationale socialisten heeft voor de gelegenheid versterking gekregen van SP'ers, GroenLinks'ers en PvdA'ers die Vluchtelingenwerk vijf euro beloofden voor iedere Pegida demonstrant die ze zouden zien. De bezorgde vaders, moeders en buitenlui worden tot fascist gebombardeerd met boosaardige leuzen en rookbommen zoals dat eerder politie, Joden, Sinterklaas en Wilders overkwam. De antifascistische agressie in combinatie met een 'verdacht pakketje' op de plaats waar de demonstratie zou plaatsvinden (RaRa wie legde dat neer), leidde ertoe dat de demonstratie vast kwam te staan op de Blauwbrug nog voor ze goed en wel begonnen was. Al met al, een eclatant succes voor gewelddadig links en haar politieke fellow travelers.

Laatst bladerde ik weer eens door 'Lou de Jong'. Met name de interviews die de tijdgeest van de jaren dertig weergeven interesseren me vanwege de vraag: hoe ging Jan Modaal om met Musserts fascisme? In één van die interviews komt een Amsterdammer aan het woord die zich in het café laatdunkend had uitgelaten over al die on-Hollandse denkbeelden; het café werd prompt belaagd door een groepje N.S.B.'ers. Vandaag zijn on-Hollandse ideeën de norm. Opnieuw moet de doorsnee Hollander er aan geloven en opnieuw is antisemitisme bon ton, alleen heten de fascisten nu anti-fascisten en is hun gedachtegoed politiek bezonken. Wat had Mussert dit graag mee willen maken!