Moslims of Islam?

De discussie

Wat mij steeds weer opvalt bij alle discussies over het (moslim) integratievraagstuk in Nederland, is dat de strijdende partijen een wezenlijk ander uitgangspunt hanteren. Waar nette mensen denken in termen van 1+1+1… = 1 miljoen individuen, zien de politiek incorrecten een uitdijende, oncontroleerbare umma ter grootte van 1 miljoen personen. Deze verschillende zienswijzen maken dat discussies over integratie vaak niet gaan over de problemen op zich, maar over 'hoe je met elkaar omgaat’.

Om aangedragen oplossing op hun meritus te beoordelen zou het enorm helpen te weten welk perspectief het juiste is, en daarmee welke initiatieven wel of juist niet uitvoerbaar zijn. Hebben we te maken met individuen die volwaardig en op persoonlijke titel deel uit willen maken van de Nederlandse (en Europese) samenleving, of hebben we te maken met een anonieme groep die haar eigen cultuur als een beschermende burka heeft omgeslagen en niet van plan is dit kledingstuk om te ruilen?

Het beleid
Minister Vogelaar kiest in haar aanpak duidelijk voor het individu. Dit is de politiek correcte, socialistische aanpak. Socialistisch omdat het beschermen van, en rechten geven aan de medemens een wezenlijk kenmerk is van sociaal engagement; prima, dat zouden meer mensen moeten doen. Correct omdat (conform artikel 1 van de grondwet) het geen pas geeft bevolkingsgroepen op basis van ras of geloof uit te sluiten van deelname aan de samenleving. Kenmerkend voor haar beleidsnota is dan ook dat het individu wordt aangesproken en wordt uitgenodigd deel te nemen aan de Nederlandse samenleving.

De minister wil dit bereiken met scholing, stage- en arbeidsplaatsen en bovenal door de mensen het gevoel te geven dat ze welkom zijn. Dit laatste stimuleert zij enerzijds passief middels een oproep aan het autochtone deel van de bevolking de islamitische cultuur en de Islam als een volwaardig onderdeel van onze samenleving te accepteren. Anderzijds actief door de exponenten van deze cultuur (moskeeën, kleding, ideeën) de ruimte te geven zich te profileren, waar nodig met subsidie.

Beleidsmatige tegenstrijdigheid
En hier stuiten we op een probleem. De cultuur in casu wordt volledig gedragen door de beginselen van de Islam en is daar voor de gemiddelde autochtoon ook aan gelijk. Als de minister aangeeft dat de integratie van één miljoen individuen alleen dán kans van slagen heeft wanneer de Islam onderdeel gaat uitmaken van het nationaal cultureel erfgoed, dan geeft zij daarmee ook aan dat de Islam en de umma kennelijk een zeer belangrijke rol spelen voor het individu. Zo belangrijk zelfs dat het individu hiermee onlosmakelijk verbonden is en dat we dit ook niet moeten willen ontvlechten! Maar wat hiervan de effecten voor haar persoons-gerichte beleidsnotitie precies zijn, geeft de minister niet aan en dat is vreemd. Immers, wat zij haar opponenten verwijt is dat deze alle individuele moslims over één kam scheren omdat ze ‘toevallig’ allemaal de Islam aanhangen.Het enige dat we hieruit kunnen concluderen is dat de umma en Islam voor de minister kennelijk dermate transparant zijn, dat zij in staat is hier volledig doorheen te kijken en dientengevolge alleen islamitische individuen ziet.

In interviews geeft de minister inderdaad blijk van deze visie door te stellen dat de culturele impact van de Islam wat haar betreft volledig vergelijkbaar is met die van het Joden- en Christendom. Zij voorziet een toekomst waarin Nederland zichzélf blijft en terugkijkend constateert dat haar cultuur gebaseerd blijkt op Joods-Christelijk-Islamitische invloeden. De individuele querulant voegt zij toe: “Haat is fout, tegen homo’s én moslims, tegen Joden én draagsters van hoofddoeken”. Zo is het altijd gegaan dus waarom nu niet? Maar is dit zo, zal het zo gaan? Is de Islam verenigbaar met een seculiere staatsinrichting en hoe is haar interactie met andere culturen? Delen de vertegenwoordigers van de Islam ook deze 1+1+1 visie?

Onderzoek
In Nederland zijn al veel zaken parlementair onderzocht maar vreemd genoeg dit vraagstuk, dat de Nederlanders tot op het bot verdeelt, niet. De minister baseert zich met haar 56-punten lijst hoofdzakelijk op haar eigen partij-politieke gevoel, en komt zodoende met een plan dat we misschien het beste een ‘pre-Fortuyn’ oplossing kunnen noemen. Pappen, nathouden en over de bol aaien. De kritische noot in het stuk lijkt direct afkomstig uit Paul Scheffer’s “Het Land van Aankomst”. Als basis onder ministrieel beleid is dit ten ene male onvoldoende.

De Islamitische cultuur heeft zich in Nederland gevestigd mede dankzij royale donaties uit Islamistische landen. Landen waarvan de leiders er om nationalistische of religieuze redenen baat bij hebben dat hun emigranten verbonden blijven met het land van herkomst. Het institutionaliseren van een umma overzee voorziet in beide. Dit op zich is al een bijzonder fenomeen want welke Nederlandse instanties voorzien haar ex-onderdanen van geld en middelen om toch maar vooral Nederlands te blijven en de Nederlandse cultuur uit te dragen? Veel verder dan een haring en een bitterbal op het consulaat komt men in de regel niet.

Toch krijgt regerend Europa warme gevoelens bij dit zorgzame gedrag jegens moslims in de diaspora. Wat de effecten van deze hulp zijn op de integratiebereidheid bij de gemiddelde immigrant, en in hoeverre ze verenigbaar is met het eigen beleid terzake, wenst men niet te onderzoeken. Hiervan zou een stigmatiserende werking uitgaan. Ik denk echter dat er voldoende signalen zijn dat de Islam – en dan met name de geestelijke en politieke leiding achter de Islam, heel andere doelen nastreeft waar het de integratie van haar onderdanen betreft. Indien de minister meent dat dit alles slechts xenofobe, nationalistische prietpraat is, wat is er dan eenvoudiger deze gedachte middels een onafhankelijk onderzoek naar het rijk der fabelen te verwijzen?

Vragen
Alvorens er ook maar één haar op mijn hoofd instemt met een beleid gericht op de institutionalisering van de Islam in Nederland zou ik graag willen weten:

Wat al die uitspraken van islamitische leiders binnen en buiten Europa over ‘de verovering van Europa’ nu precies inhouden.
Welke waarheid er schuil gaat achter de aantijgingen van Bat Ye’or en arabist Hans Jansen
Of we behalve burka en hoofddoek ook zullen tolereren dat er een islamitische zedenpolitie komt (voor moslims) naar Iraans model en zo niet, waar de minister dan de knip legt
Of ik (officieel) begrip moet opbrengen voor het feit dat Theo van Gogh is vermoord, dat Hirsi Ali wordt bedreigd en de ter doodveroordeling van Rushdi nog steeds staat.
Of de minister verwacht dat ik in 2017 ongestraft een Mohammed cartoon kan publiceren.
Hoe de waarheid van de Koran zich laat rijmen met bijvoorbeeld de evolutietheorie.
Of een verlichte Islam voorwaardelijk is voor een seculier Europa?
Of het de minister bekend is dat haar kijk op de Islam (onschuldig cultureel vermaak voor op de vrijdagavond) niet gedeeld wordt door haar islamitische achterban?
Of het de minister bekend is dat de BVD, AIVD en IND al meer dan tien jaar rapporten publiceren waaruit blijkt dat Islam en haar moslims twee verschillende entiteiten zijn

En dit zouden dan alleen mijn populistische vragen zijn. Demografie, arbeidsparticipatie, scholingsniveau en wetgeving heb ik nog achterwege gelaten.

Als ik vandaag de dag om mij heen kijk mevrouw de minister, dan zie ik een wereld die wezenlijk verschilt van die van tien jaar geleden. Wat mij met name stoort is dat ik in het openbaar op mijn woorden begin te letten, dat ik accepteer dat mijn dochter’s islamitische klasgenootje niet op haar verjaardag mag komen en dat heel Nederland op een reusachtig big brother huis begint te lijken.

Voor u is de Islam misschien een transparante grootheid, maar ik heb op dit moment grote moeite de indivuduele mensen achter dit geloof te onderscheiden en dat stoort mij. Daarom, verlicht ook mij, mevrouw de minister, en stel een parlementair onderzoek in dat deze te-zot-om-te-moeten-stellen vragen beantwoordt. Pas dan kunnen we zeggen of we in Nederland moeten moeten spreken over moslims of over de Islam.

Jaap.