Lieve God,
Het is al lang geleden dat ik mij tot U richtte. Veel te lang, ik weet het. Twintig jaar? Zou zomaar kunnen. Maar zolang dingen voorspoedig gaan glipt een evaluatie er gemakkelijk tussendoor, zo ben ik. Affijn, dat hoef ik U niet te vertellen. U kent mij beter dan ik mezelf ken. En het is daarom dat ik U een moment wil spreken, ik ben namelijk even 'lost' zoals we dat tegenwoordig zeggen.
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik U een Klootzak vond. Sinds ik van Uw handelingen vernam, het oude testament, later de koran en de handelingen van Uw profeten, Uw evangeliën zal ik maar zeggen, vond ik U een onmens. Ik vond U alles wat ik nooit zou willen zijn.
We hebben hierover menig geanimeerd gesprek gevoerd, U zult zich dit herinneren. U vergeet immers nooit - desnoods installeert u een regenboog (sorry, flauw ik weet het). Maar om een lang verhaal kort te maken, ik herinner mij dat we op enig moment een afspraak hebben gemaakt. Ik zou U mijn gehele leven mogen blijven ontkennen en verfoeien en U zou mij na afloop laten branden in de hel. U zou mij mijn seculiere aardse bestaan gunnen, vrij van goddelijke inmenging. Vrij van Rouvoeten en Ballins. Dat was de afspraak. Ik meen mij zelfs te herinneren dat de Jehova's mijn deur voorbij zouden gaan maar daar ben ik me niet helemaal zeker meer van.
Ik moet nu echter constateren, mijn Beste, dat Iemand Zijn afspraken niet nakomt and it ain't me. Anno 2008 bent U het, mijn God, die in een duizelingwekkend aantal hoedanigheden weer probeert het leven van de mens op aarde tot een hel te maken. Christenen, moslims, joden, hindoes, what You have; miljarden volgelingen heeft U gemobiliseerd en tegen elkaar opgezet. Het is weer ouderwets moorden, bedriegen, bedreigen en onderdrukken. And frankly my Dear, I don't give a damn. Laat ze elkaar maar uitmoorden, ze komen toch wel Uw hemel. Zo steekt Uw plan nu eenmaal in elkaar.
Maar ónze afspraak was (godgloeiende!) dat de seculieren, dat de heidenen en de honden, dat ik mijn ongelovige ding zou kunnen doen. Dat was de afspraak o Grote Intrigant. De scheiding tussen Kerk en Staat. De Hollandse tolerantie. De zelfbevochten vrijheden, weet U nog? Nee? Nee, natuurlijk niet. That's You. U bent alles wat mij in U tegenstaat.
U communiceert nog slechts in tsunami's, in aardbevingen, in aanslagen en tweespalt. Maar weet U wat God? Ik houd mij ook niet meer aan onze afspraak. Ik kom niet meer branden in Uw hel. Uw eigen schepping heeft Zichzelf overtroffen. Wij mensen, wij zijn geëvolueerd. Wij zijn menselijker dan Uw Aangezicht. Wij weten meer dan U ons ooit kunt openbaren. Wij hebben U niet meer nodig. U bent nog steeds dezelfde Klootzak die U altijd bent geweest maar wij, wij zijn nu mensen. Wij zijn onze eigen god!
Dus, god: neem uw volgelingen tot u en verdwijn. Ik wil u niet meer spreken. Gaandeweg dit gesprek heb ik mij hervonden. U hebt afgedaan, u bent dood en passé. Vanaf heden ik spreek nog slechts met mensen.
Posts
Er is nog een andere leugen in bedrijf, dat moslim ouders geen keuze hebben behalve hun kinderen naar die weekendschooltjes sturen.
ReplyDeleteDat is wel degelijk een welbewuste keuze. Men mag dan wel niet op de hoogte zijn van de zegeningen van Openbaar Onderwijs, men weet verdraaid goed wat er in die weekendmadrassa's omgaat. Dat sluit helemaal aan bij hun gedachtengoed. Inclusief het pedagogische klimaat. Slaan, als ze niet willen luisteren.
En de weerzin tegen het Westen wordt daar alleen voortgezet, dat hadden die kids van huis uit al meegekregen.
Hoe kun je dat liefdevol ouderschap noemen, je krijgt kinderen in nederland, zet ze vanaf dag èèn op tegen de maatschappij waain ze opgroeien, maak hun toekomst onmogelijk, en verwacht vervolgens het onmogelijke om het onheil weer ongedaan te maken.
Mag ik dat een recept voor schizofrenie noemen ?
Geplaatst door: Marie- Jose | 23 juni 2008 om 16:08
Ik was erg off topic in mijn eerste reactie. Ik riskeer maar even dat bijna niemand je blog leest om een privé ervaring te delen. Iets meer dan een jaar geleden overleed mijn favoriete oom. 84 jaar oud, echt niet in de wieg gesmoord, maar ik had een bijzondere band met hem. Wat mijn ouders niet gaven had hij wel in huis. Altijd liefdevol en begrijpend. Geen intellectueel, gewoon een mijnwerker, maar een feilloos moreel kompas en integriteit. De kerk zat stampvol voor zijn begrafenis. Weet je waar ik nou zo ontzet van was, die laatste twee weken van zijn leven wist hij dat het afgelopen was. En hij maakte zich geen zorgen dat het leven eindigde, maar uit het grijze verleden doemden angstvisioenen op. Meer dan zeventig jaar genegeerd werd hij extreem angstig dat hij wel eens in de hel zou kunnen belanden. Die oude ingeprente angsten waren weer prominent aanwezig. Ik had het hem zo graag willen besparen, het leven loslaten is al moeilijk genoeg, elke religie die schermt met een afrekening in het hiernamaals vervloek ik tot in mijn tenen.
ReplyDeleteWat er op neer komt dat ik elke religie vervloek.
Die paar decennia dat we op de planeet verblijven verkankeren met angst.
Zou er nou echt geen andere manier zijn om sociaal gedrag te stimuleren zonder hel en verdoemenis te preken ?
Vreselijk, gevangen in je eigen hoofd met alleen je angsten als 'gezelschap'. Alleen een doodscultus kan dat teweeg brengen.
ReplyDeleteIk weet dat in de 19e eeuw, toen het aantal 'Darwinisten' langzaam groeide, de katholieke kerk veel ruchtbaarheid gaf aan zogenaamde sterfbedbekeringen. Mensen die hun gehele leven ratio boven religio prefereerden maar uiteindelijk hun angsten niet de baas konden en absolutie vroegen. Horror vacuï.
Angst voor de hel speelt overigens ook veel gelovigen parten als het moment daar is. Heb ik het wel goed gedaan O god van liefde? Geen woorden.
Toch zijn er wel religies waar mensen zonder angst kunnen sterven. Jaïnisme, Hindoeïsme en met name Boeddhisme zijn gericht op hoop en verbetering. Het Boeddhisme stelt de mens centraal. De mens kan god worden en lukt het niet in dit leven dan misschien in een volgend. Zo anders dan die gemankeerde verdoemenispredikers waar wij hier bekend mee zijn.
Een mooie bijdrage Marie-José, dank je wel.