De Legers van Chaos

Als de Verenigde Naties vandaag de dag ergens symbool voor staan dan is het wel voor de verenigde bereidheid de laatste restjes beschaving, vrijheid en mensenrechten uit de wereld te ruimen. Althans, de Westerse. Op 15 september begint de 64^e zitting van de Algemene Vergadering, dit jaar onder voorzitterschap van Libië.

In de traditionele openingstoespraak wil de Libische leider Khadaffi aandacht vragen voor zijn plan om Zwitserland van de kaart te vegen. De oudste democratie van Europa heeft het namelijk gewaagd zoonlief aan te houden wegens mishandeling van hotelpersoneel; en kennelijk zijn de Verenigde Naties het geëigende platform om een dergelijke ‘misstand’ recht te zetten.

En waarschijnlijk heeft hij nog gelijk ook want anno 2009 is de VN daadwerkelijk verworden tot verlengstuk en excuuspodium voor zichzelf verrijkende, chanterende en narcistische Vollidioten, al dan niet in natieverband. Als de nabije toekomst objectieve geschiedschrijving nog toe zal staan dan zullen de generaties na ons leren dat een organisatie, opgezet door goedwillenden en boordevol goede bedoelingen, voor een paar barrels olie werd geofferd aan tribale en religieuze belangen. Maar dat niet alleen.

Sinds de jaren tachtig zien de Westerse intelligentia vrede, vrijheid en veiligheid als een door God ingeschapen status quo. Niet langer bestaat het besef dat de rust en zekerheid zoals wij die nu ervaren een stilteperiode vormen tussen twee oorlogen in; zoals iedere periode van vrede en voorspoed in de afgelopen 5000 jaar tussen twee oorlogen in bleek te liggen. Het is dit besef geweest, de realisatie in een permanent interbellum te leven, dat een aantal landen er in 1919 toe bracht de Volkenbond en (later) de Verenigde Naties op te richten.

Het doel was landen te verenigen wier leiders en regeringen er expliciet voor kozen de belangen van haar burgers voorop te stellen. Landen die onderschreven dat er in de gehele geschiedenis nog nooit één burger is geweest die oorlog en armoede verkoos boven vrede en welvaart. Maar deze insteek, het kiezen voor mensen, luidt nu haar ondergang in.

Niet omdat de statuten zijn veranderd maar omdat vanwege het aanvankelijke succes de gedachte heeft postgevat dat de vergadering van de Verenigde Naties de wereld aanstuurt in plaats van andersom. Met name bij de Europese landen bestaat de overtuiging dat vanuit de VN vrede en veiligheid actief verbreid worden. Alsof een machtig, onzichtbaar leger de ter vergadering genomen besluiten oplegt aan de wereld en de mate van chaos nog slechts afhangt van de in de resoluties gebruikte interpunctie.

Deze verdwazing heeft, vanuit een valse maakbaarheidsgedachte, geleid tot een pathologische, welhaast epidemische vorm van socialisme die het eigen welzijnsevangelie aan de wereld wil openbaren. De VN worden hierbij gezien als absolute zekerheid, als een vorm van wereldbestuur die boven de natiestaten zweeft. Als zich maar voldoende landen bij de VN aansluiten dan zal het VN manifest ook in die landen in vruchtbare aarde vallen zo is de gedachte. Immers, de VN staat voor alles wat goed is en wie kan daar nou op tegen zijn?

Dus gingen de deuren en de beurzen open. En iedereen werd gelijk, en alles werd gelijk. En alle culturen en alle mensen waren in gelijke mate goed want wie kon daarover oordelen? En waren ook wijzelf niet slecht geweest? En hadden wij geen kolonieën en slaven gehouden, en Spakenburg? Alle Menschen werden Brüder als wij ze maar de hand willen reiken en niet doen alsof ze gek zijn, of achterlijk, of puur kwaadaardig. Alle waarden zijn immers relatief.

En daarin, zo zal de geschiedenisleraar onze achterkleinkinderen voorhouden, zat de grote denkfout. Want hoe kun je je eigen waarden relativeren als je anderen erin wilt laten delen? De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens is niet relatief. Deze biedt geen ruimte om vrouwen, homoseksuelen of andersgelovigen ándere rechten te geven. De mensenrechten zijn absoluut. Kiesrecht, is absoluut. Grondrechten, zijn absoluut. Ze kunnen door de tijd heen veranderen maar ze zijn inherent aan hetgeen je middels de VN wilt uitdragen. Relativering van deze kernwaarden leidt onherroepelijk tot zelfvernietiging omdat chaos van nature nu eenmaal de stabielere toestand is.

En dat is wat we nu zien gebeuren, de chaotische krachten die tot het instituut (de VN) worden toegelaten vanuit de misconceptie dat beschaving de natuurlijke staat der dingen is, dreigen haar over te nemen en op te vreten. Dictaturen, theocratieën en absolute monarchieën wordt ruimte geboden in commissies die juist waren opgezet om de hieruit voortvloeiende misstanden te voorkomen. De OIC (Organisation of the Islamic Conference) om maar een voorbeeld te noemen, drukt haar stempel van onverdraagzaamheid op de UN Human Rights Committee, terwijl ze zelf de universele verklaring van de rechten van de mens niet onderschrijft.

Door deze landen een platform te bieden binnen de VN, wordt de VN een afspiegeling van de wanorde op het wereldtoneel. Een wanorde die we, met twee wereldoorlogen in het achterhoofd, naar structurele vrede en welvaart hadden willen ombuigen. De afgelopen zestig jaar tonen aan dat in alle gevallen waar ‘chaos’ als volwaardige gesprekspartner wordt geaccepteerd, ordening en beschaving in de verdrukking komen. Kijk naar Israël en haar Arabische buurlanden, Kijk naar de problemen die we in Europa met sommige immigrantengroepen hebben, en niet in de laatste plaats naar de VN zelf, waar straks Khadaffi in naam van de Legers van Chaos komt vragen om de opheffing van een souvereine Europese democratie.