Uit de Euro stappen?

De PVV wil onderzoeken of herintroductie van de gulden voor Nederland voordeliger is dan doorgaan met de euro. De vele miljarden die de afgelopen jaren van Noord naar Zuid zijn gepompt in een poging de eurozone te stabiliseren zijn volgens velen weggegooid geld. Rutte juicht zo'n onderzoek toe want het zal aantonen dat terugkeer naar de gulden zo niet onmogelijk dan toch onbetaalbaar is.

Nu is het bij onderzoeken als deze altijd zeer de vraag wat ze waard zijn. Immers, onderzoeken uit de jaren negentig wezen uit dat de euro een levensvatbare munt was die alleen maar voordeel zou brengen. Inmiddels weten we beter, maar we weten ook waarom. En in dat waarom ligt het antwoord op de vraag of herintroductie van de gulden een zinvol idee is.

Sceptici hebben gedurende het gehele voorbereidingstraject gewezen op de macro-economische gevaren van het afschaffen van de nationale muntstelsels. Hun grootste bezwaar gold het verdwijnen van de mogelijkheid nationale economieën te waarderen middels de koers van hun munt. Deed Italië het in de ogen van investeerders slecht, dan stapte men massaal uit de lire die vervolgens devalueerde. Omdat Italië zo – ten opzichte van Nederland – goedkoper kon produceren, trok de vraag weer aan en daarmee de economie. Een mooi en simpel mechanisme.

Nee, zeiden de europrotagonisten, dat is niet mooi. Veel mooier is het als nationale regeringen bij economische stagnatie structurele hervormingen zouden doorvoeren. Want muntdevaluatie is symptoombestrijding en zorgt niet voor duurzaam herstel van de concurrentiepositie. Als een land niet in haar economische positie investeert zal het uiteindelijk gedwongen worden om duurder te lenen, dus zal men zich wel twee keer bedenken.

Inmiddels is duidelijk geworden dat de zuidelijke eurolanden de afgelopen tien jaar weinig hebben gedaan om hun concurrentiepositie te verbeteren waardoor de rente die ze op hun leningen moeten betalen tot onbetaalbare hoogte is gestegen. En laat dit nu precies het scenario zijn waarvoor de eurochagrijnen ons vijftien jaar geleden probeerden te waarschuwen. Exact dit scenario was de aanleiding een aantal stabiliteitsclausules in te bouwen. Clausules die in het kort neerkomen op a) we gaan elkaar onderling geen geld toestoppen en b) ook de Europese Centrale Bank doet dat niet, op geen enkele manier.

De noodscenario’s die nu voorliggen om de eurozone te redden treden de geest van het verdrag met voeten. Het noodfonds, de garantstellingen en het opkopen van obligaties door de ECB zijn stuk voor stuk maatregelen die we met het stabiliteitspact wilden voorkomen. Zie daar de waarde van onderzoeken en verdragen. Maar wat betekent dat nu voor het idee de gulden opnieuw in te voeren?

Laat ik één ding voorop stellen: moreel gesproken hebben we er recht op omdat verdragen niet zijn nageleefd en we nu, tegen alle afspraken in zwaar aan de bak moeten om juist dát te financieren waar we geen zin in hadden. Bovendien – zo liet ik eerder al zien – heeft de eurozone an sich ons geen enkel economisch voordeel gebracht. De Europese interne markt zoals die al sinds de zestiger jaren floreert is voor Nederland belangrijk, niet de munteenheid. Eurozone en interne markt zijn dan ook geen synoniemen; de interne markt gaat over economie, de eurozone over politiek.

De euro inwisselen voor de gulden betekent daarom niet dat plots onze handelsmogelijkheden wegvallen. De interne markt blijft gewoon bestaan. Het gevaar voor onze handel schuilt elders, en wel in de reden van introductie zelf: de zwakke euro.

De euro zit vol lucht. De economische waarde die ze vertegenwoordigt bestaat maar ten dele. En dat weten ook 'de markten'. Zij zijn constant op zoek naar een veilige haven voor hun liquide middelen in de vorm van een munt die wél solide is. Naar solide munten is veel vraag en waar de vraag groot is stijgt de prijs. Om die reden zijn Amerika, Groot-Britannië en Japan al enige tijd bezig de dollar, het pond en de yen minder solide te maken. Aangeduid met het prachtige eufemisme 'quantative easing' is een programma gestart om lucht in de respectievelijke munten te pompen door geld bij te drukken. Opdat ze net zo snel hun waarde verliezen als de euro. Want een dure dollar en yen zijn funest voor de toch al kwakkelende economieën van Amerika en Japan.

De gulden en de Nederlandse economie zouden eenzelfde lot beschoren zijn en waarschijnlijk nog heviger ook. Ten eerste zullen er minder guldens te koop zijn waardoor de prijs volatieler is, ten tweede hebben wij in Nederland geen traditie hebben van geld bijdrukken om de pijn te verlichten. De stabiliteit die we aan de gulden dachten te kunnen ontlenen wordt zo teniet gedaan door het onvoorspelbare karakter van onze handelspositie. Wrang genoeg komt die stabiliteit pas terug op het moment dat de euro zich heeft hersteld of wanneer we - net als de Zwitsers hun frank - de gulden koppelen aan een zwakke munt. Maar daarmee streef je je doel voorbij.

Ik neem aan dat het onderzoek naar de herintroductie eenzelfde beeld zal opleveren. Maar ik hoop ook dat het een stap verder gaat en onderzoekt en uitrekent waar het kantelpunt ligt. Want dat is er zeker. Herintroductie van de gulden wordt, ondanks de inherente handelsinstabiliteit, een optie wanneer de oplossing van het europrobleem de voorwaarden uit het stabiliteitspact niet overneemt en/of verzuimt de lucht uit de euro te laten. Dit laatste kan alleen door de verliezen te nemen waar ze horen. In het land zelf en bij de investeerders.  De banken dus. Dat is vervelend maar het is niet anders want geld zonder bestaansrecht mag niet bestaan. Het is aan de lokale centrale banken en de ECB er zorg voor te dragen dat het betalingsverkeer doorgang blijft vinden en dat particuliere spaarders hun geld en pensioen niet verliezen.

Nadat de rust vervolgens is weergekeerd zijn de regels voor het nieuwe stabiliteitspact simpel:
- obligatierente wordt door de markt bepaald en niet door 'Europa'
- de ECB bewaakt een beperkt noodfonds als buffer tegen marktspeculaties [1]
- een land dat langer dan een jaar uit dit fonds moet lenen vliegt uit de euro [1]

Wanneer de Europese gedachten in deze richting gaan is herinvoering van de gulden niet wenselijk, het is dan beter de rit uit de zitten. Wanneer de aangedragen oplossing daarentegen bol staat van financiële solidariteitsgedachten en maakbaarheidswaan, dan is het beter Artikel 49A uit het Verdrag van Lissabon te activeren en uit de Unie te stappen.

------
[1] Het voorstel ter oprichting van de ESM (Europees Stabiliteits Mechanisme) zoals dat rond Kerst door de lidstaten geratificeerd moet worden, doet dit niet. Dit voorstel gaat uit van verplichte solidariteit van de lidstaten waarbij de uitvoering onder exclusieve regie van Brussel plaatsvindt. 
Niet alleen is dit de zoveelste stap die moet leiden tot afschaffing van de souvereiniteit der lidstaten, ook gaat het voorstel in tegen de aard van vrije marktwerking. Dit voorstel gaat uit van 'het gelijk van Europa' dat beschermd moet worden tegen de profane markten.

"Het doel van het ESM is het vrijmaken van middelen en het verstrekken van financiële bijstand, onder stringente voorwaarden voor het economische beleid, ten gunste van ESM-leden die te maken hebben met of worden bedreigd door ernstige financieringsproblemen, indien zulks onontbeerlijk is om de financiële stabiliteit van de eurozone in haar geheel te waarborgen." 

Overdrijvende Gedachten 1/n

Lord, I ascribe it to thy grace
and not to chance like others do
that I was born of Christian race
and not a Heathen or a Jew
(Isaac Watts, 1715)

Religieuze rassentheorieën als deze werpen de vraag op wat de algoede God ertoe brengt een nog onbevlekte ziel in het verkeerde geloof geboren te laten worden. Gegeven de redelijkheid van het godsgericht is de conclusie ‘reïncarnatiestraf’ onontkoombaar en derhalve Hindoeïsme het ware geloof.

Mauro slachtoffer gelijkheidsdenken

Het is opmerkelijk hoe snel gelijkheidsdenkers die niets willen weten van selectie aan de grens, als een blad aan de boom omdraaien wanneer het repatriëring betreft. Dan ineens heeft iedereen een gezicht en benoembare kwaliteiten en wordt de Minister zelfs opgeroepen voor deze persoon de wet maar aan de kant te zetten.

Mauro Manuel is niet de eerste die in een kafkaëske remigratieklucht figureert en hij zal ook zeker niet de laatste zijn. Zolang we bij de regelgeving geen discriminatoire clausules durven inbouwen als 'bij aantoonbare of gebleken geschiktheid', blijven we tegen het probleem aanlopen dat discriminatie achteraf - zoals in het geval van Mauro - door diezelfde regels wordt uitgesloten.

Ik begrijp de opwinding die rondom deze achttienjarige is ontstaan heel goed. En ook ik vind het plan om deze ex-AMA terug te sturen een slecht plan. Net zo als ik het een slecht plan vond om Taida Pasic terug te sturen en om verwesterde Afghaanse meisjes terug te sturen. Maar ik vind het een slecht plan vanuit een geheel andere motivatie dan de linkse en christelijke gelijkheidsdenkers die deze affaire aangrijpen om hun eigen morele verhevenheid te etaleren en te schreeuwen over verrechtsing en verwildering.

De eerste ama-regeling dateert uit 1992 en kwam uit de koker van het derde Kabinet-Lubbers (CDA, PvdA). Vanaf dag één gaf deze regeling aanleiding tot misbruik en controversen. Het goedbedoelde en intens humane 'je stuurt toch geen kinderen terug' bleek een vrijbrief voor mensenshandelaren om voor veel geld kinderen naar Nederland te smokkelen (en voor kansloze meerderjarigen om zich voor te doen als minderjarige). De toestroom van 'minderjarigen' eind jaren negentig maakte een explosieve groei door, zozeer zelfs dat rond de eeuwwisseling 15% van alle asielzoekers een alleenstaande minderjarige bleek te zijn.

Je zou dan ook moeten concluderen dat deze regeling, die de wereld het sociale gezicht van Nederland moest tonen, ertoe leidde dat duizenden ouders werden aangezet tot het verstoten van hun kinderen. Hoe sociaal wenselijk is dat? De ama-regeling is daarmee het zoveelste voorbeeld van doorgeschoten socialisme. De zoveelste illustratie hoe het Wallage-adagium 'wie zijn wij aanspraak kunnen maken op dit stukje aarde' ontaardt in jammer en misère en het wijzen naar de verkeerde.

De verzorgingsstaat zoals die in Europa bestaat kan niet zonder selectie aan de grens en voorwaarden vooraf omdat, eenmaal binnen, niemand meer een bijdrageverplichting heeft. Dit in tegenstelling tot landen als Amerika, Canada en Australië waar de sociale voorzieningen zo minimaal zijn dat, om te overleven, de immigrant genoodzaakt is een netto bijdrage te leveren. Vandaar ook de strenge toelatingseisen. Wie zich in Canada wil vestigen heeft naast taal- en financiële eisen te maken met de zogenaamde 'skilled workers list'. Want alleen als je C.V. voldoende ervaring en opleiding laat zien in een beroepsgroep die door de Canadese Regering is aangemerkt als wenselijk, verdien je voldoende punten voor je visumaanvraag.

Dit ballotagesysteem voorkomt dat goed-opgeleide en geïntegreerde individuen als Mauro na tien jaar alsnog uitgezet moeten worden omdat het beleid niet gericht is op individuele merites maar op anonieme groepen. Genoemde immigratielanden bewijzen al sinds jaar en dag dat het argument 'we kunnen niet iedere immigrant persoonlijk beoordelen' een kul-argument is. Vanaf de Gouden Eeuw tot aan de jaren zeventig hebben we het hier nota bene net zo gedaan.

Wie kiest voor een immigratie- en asielbeleid zonder aanzien des persoons, moet ook in tweede instantie niet op personen willen zien. Het verongelijkte gehuil dat dezer dagen uit congressen en vergaderzaaltjes opklinkt is hypocriet omdat de situatie rond Mauro het directe gevolg is van de depersonificatie van onze migratiewetten zoals die in de jaren zeventig tot negentig door deze zelfde congresgangers werd ingevoerd. Deze wetten deugen niet. En het feit dat de rest van Europa ze inmiddels heeft omarmd maakt ze er niet beter op.

De campagne rond Mauro maakt duidelijk dat mensen niet gelijk zijn. Mauro's pleegouders hebben van hem een Nederlander gemaakt op een manier zoals geen enkele inburgeringscursus dat zou kunnen. Mauro's school heeft hem tot het voorportaal van de IT-wereld gebracht. Mauro heeft meer toegevoegde waarde dan de anonieme importbruid die straks zijn plek inneemt. Maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen, van de congresgangers. Want alle mensen zijn gelijk.