Leve het Openbaar Onderwijs

Begin oktober kwam stadsdeelvoorzitter Marcouch in het nieuws met een pleidooi voor koranlessen op de openbare school; aanleiding hiervoor was zijn spreekbeurt ‘leve het openbaar onderwijs’ bij het jubilerende VOS (Vereniging Openbare Scholen). Inmiddels staat hiervan een verkorte versie online en krijgen we inzicht in Marcouch’ motivatie. Die gaat als volgt: het Nederlandse onderwijssysteem is geweldig, is uniek in de wereld en legt de basis voor een pluriforme maatschappij gebaseerd op gelijkheid. Echter, om dit systeem ook geschikt te maken voor moslims dient het aangepast te worden.

Marcouch begint zijn betoog met een analyse van en een lofzang op het Nederlandse onderwijssysteem: “Het Nederlandse onderwijs maakt Nederland tot een meritocratie. Hier telt niet waar je vandaan komt, uit welke familie je stamt, hoeveel geld je ouders bezitten. Maatschappelijk en economisch succes hangt hier grotendeels af van wat je kunt en kent en van de prestaties die je levert. Een arbeiderskind kan in Nederland dokter worden of advocaat of leraar of manager of computerspecialist. Dat is bijzonder. Dat is bijna nergens op de wereld het geval. Dat is aan het onderwijs te danken”. En daarin heeft Marcouch gelijk. Weliswaar is zijn analyse enigszins geflatteerd maar in essentie beschrijft hij het systeem dat wij de afgelopen 60 jaar hebben willen neerzetten.

Marcouch’ tweede observatie met betrekking tot het onderwijssysteem is zo mogelijk nog interessanter en wederom de spijker op z’n kop: “De openbare school in Nederland is levensbeschouwelijk neutraal. Zij is niet atheïstisch, niet humanistisch en zeker niet antireligieus. De openbare school in Nederland eist van gelovige ouders en kinderen niet dat ze hun geloof op de drempel van de school afleggen en achterlaten. Zij heet gelovige ouders en kinderen welkom. Wat zij van hen vraagt is dat zij accepteren dat hun geloof niet de grondslag vormt van het schoolleven”.

De openbare school is niet antireligieus, heet iedereen welkom en vraagt slechts te accepteren dat een specifiek geloof niet de grondslag kan vormen voor openbaar onderwijs. Hierdoor konden gelovige ouders hun kind “met een goed geweten en in gemoedsrust” naar een openbare school sturen “omdat ze zeker wisten dat hun kind ook op de openbare school geaccepteerd zou worden en zich thuis zou voelen”. Zo groot was het succes van de openbare scholen dat er, volgens Marcouch, een “concurrentie op tolerantie” ontstond met het levensbeschouwlijke onderwijs. Katholieke en protestantse scholen stelden hun deuren open voor andere denominaties en ja, zelfs voor ongelovigen.

Marcouch laat met deze analyse zien dat hij goed weet waar openbaar onderwijs in Nederland voor staat en waaran het haar succes te danken heeft. Klassenloosheid en neutraliteit. Dokter, computerspecialist, advocaat, het behoort allemaal tot de mogelijkheden, ook voor allochtone kinderen. Maar jammer genoeg, zo constateert Marcouch, missen islamitische ouders het vertrouwen in de neutraliteit van het openbaar onderwijs.

“Zij zijn bang dat het kind op school onder druk wordt gezet om tegen de religieuze overtuigingen van het gezin in te gaan. Ze denken soms dat hun geloof op school als achterlijk wordt beschouwd en hun kind als tweederangs. Ze zijn er bang voor dat hun kind omwille van zijn geloof zal worden gepest”. Geheel ten orechte natuurlijk, zo stelt Marcouch. Maar in plaats dat hij deze bezorgde ouders uit gaat leggen hoe het onderwijssysteem dan wél functioneert, dat hun kinderen niet gedeprogrammeerd zullen worden, dat in Nederland een goede opleiding een ‘conditio sine qua non’ is voor wie een maatschappelijke carrière ambieert, schiet Marcouch weer in die typisch islamitische reflex: zij moeten zich aanpassen.

Om het vertrouwen van de allochtone ouders in Slotervaart te winnen wil Marcouch dat de openbare scholen in zijn stadsdeel koranonderwijs gaan geven. Alleen dan zullen de ouders denken: kijk die school is levensbeschouwlijk neutraal want er worden koranlessen gegeven. En doen ze dit niet dan worden de kinderen feitelijk gedwongen hun islamitische identiteit op te geven aldus Marcouch. Dan is de toegangsprijs die zij moeten betalen om dezelfde rechten te hebben als autochtonen “zelfverloochening”. “Het mag niet zo zijn dat een kind zichzelf, zijn geloof, zijn familie en zijn afkomst moet verloochenen om die kans te krijgen. Die toegangsprijs is mensonwaardig”. Huh?

Na eerst tien minuten de loftrompet over het onderwijssysteem gestoken te hebben, na aangegeven te hebben hoe belangrijk (en ongevaarlijk) de levensbeschouwlijke neutraliteit is, concludeert Marcouch doodleuk dat zonder koranlessen op de openbare school, de allochtone kindjes een menswaardig bestaan wordt onthouden. Je moet er maar opkomen.

Waar het de scholieren en hun ouders in Slotervaart in werkelijkheid aan ontbreekt is de motivatie om naar school te gaan en het besef dat Nederland, zoals Marcouch al zei, een klassenloze meritocratie is. Ieder individu krijgt dezelfde kansen maar je wordt wel geacht daar iets voor te doen, je best bijvoorbeeld. Het gegeven dat 30% van de leerlingen in Slotervaart niet aan de landelijke Cito deelneemt wordt niet veroorzaakt door het ontbreken van koranlessen. De gedachte dat onderwijs zinloos is omdat je met een mediterrane achternaam toch geen werk vindt is een self-fulfilling prohecy. Als er uit Slotervaart alleen maar gedreven Havisten en VWO’ers zouden komen dan was het juist een pré geweest. Zoals bij een Chinese achternaam bijvoorbeeld.

Dit genante minkukel-denken in Slotervaart en al die andere prachtwijken wordt zorgvuldig gecultiveerd en in stand gehouden met ‘oplossingen’ als die van Marcouch en met het segregerende gepamper van de Nederlandse politiek. Door op ieder punt waar het met de “sociale verheffing” van (een deel van) de moslimbevolking niet wil lukken, toe te staan dat men zich achter de islamitische identiteit verschuilt, doe je niet alleen deze mensen tekort, je roept ook aversie op bij die allochtonen (en autochtonen) die er onder dezelfde omstandigheden wél in slagen een maatschappelijke carrière op te bouwen. En dát meneer Marcouch, noem ik mensonterend.

Shame on the Netherlands

Pat Condell over Wilders, over Nederland, over rechtspraak, over islam, over schande. "Good luck Netherlands, you're gonna need it".

We will not apologize

“We will not apologize for our way of life, nor will we waver in its defense” – President Barack Obama (inaugural address, 20th Jan 2009 Washington).

Speciaal voor alle Femkes, Agnessen en Alexanders wier cultuurrelativistische cocons tot dusver verhinderden dat Obama’s woorden tot hen doordrongen: we will not apologize for our way of life!

Deze tekst zou bij iedere Europese politicus aan de muur moeten hangen. Deze tekst moet, gebeiteld in het hardste graniet, geplaatst naast de deur van elk EU-gebouw, bij iedere Europese grensovergang, op iedere Europese luchthaven en bij elk gerechtsgebouw. We will not apologize for our way of life, nor will we waver in its defense.

En speciaal voor de vertegenwoordigers van alle ‘vluchtelingen en onderdrukten’ in Nederland: “… who seek to sow conflict, or blame their society’s ills on the West – know that your people will judge you on what you can build, not what you destroy”.

Inspirerende man, die Obama.

Obama in gevaar!

Graag wil ik de veiligheidsdiensten attenderen op bovenstaande video die al enige dagen op youtube circuleert. Hierop is te zien hoe een drietal religieus-extremisten voorbereidingen treft voor een mogelijke aanslag op president-elect Obama, aanstaande dinsdag.

Plaats van handeling is de deur die toegang geeft tot het terras waarop Obama geïnaugureerd zal worden. We zien één van de (onder invloed verkerende) mannen bezig de deurposten in te smeren met onbekende, uit Israël afkomstige, chemicaliën ("oil from the Holy Land" wordt het door de man met de rode sjerp genoemd).

Uit het commentaar van de verdachten maak ik verder op dat de chemicaliën een tweeledig effect sorteren. Eerst zal de president zich van een cardiologische anomaliteit bewust worden (it will "stir the heart of the president"), direct gevolgd door een vorm van cognitieve dissonantie ("the president will listen...he will hear the instructions"). Het laatste doet vermoeden dat er buiten dit drietal nog een vierde Persoon in het spel is.

De openheid waarmee deze mannen zichzelf en hun doelen prijsgeven wijst erop dat zij een onomkeerbare beslissing hebben genomen; wij zagen soortgelijk gedrag eerder in videoboodschappen van religieus-extremisten. Haast is derhalve geboden.

Verdeelde Toekomst

De PvdA presenteerde onlangs haar integratienota 'verdeeld verleden, gedeelde toekomst' waarin harde taal en met de vuist op tafel. Zozeer zelfs dat de PVV zich hardop afvroeg of voorzitster Ploumen er misschien met Wilders’ agendapunten vandoor wilde. Men kan gerust zijn, de islamisering wordt met deze nota niet gestopt noch zal ze tot een oplossing van het integratievraagstuk leiden.

Het integratieverleden van de PvdA is een verleden waarin kritiek op het door cultuur geïnspireerde doen en laten van (met name) moslimse Nederlanders werd gezien als een verraad aan de spreekwoordelijke Hollandse tolerantie. Daarmee stigmatiseerde je een hele groep en werkte je integratie tegen. We moesten een stapje opzij, we moesten inschikken en niet alles zeggen wat er in ons opkwam. Dus, als je dan na 25 jaar inschikken en inslikken verrast wordt met een nota die rept van "een compromisloze verdediging van het vrije debat", dan word je blij. Vandaar ook die gelukzalige glimlach op het gezicht van menig kritisch lid.

In een opiniestuk in de Volkskrant van 13 januari vatten Eddy Terstall en Marcel Duyvestijn (beiden kritisch en uitgesproken seculier) het als volgt samen: “Op gebied van integratie, religie en migratie werd continu weggekeken. Het moest van beide kanten komen, was de mening. Of nog erger: wacht maar af, dan komt het vanzelf goed”. “Iemand als Bolkestein werd verweten ‘te vissen in troebel water’. Pim Fortuyn werd gemakshalve linea recta in de bruine hoek gezet en men was apetrots op de eigen oogkleppen”. Deze met-de-billen-bloot nota van Ploumen leidt bij Terstall en Duyvestijn dan ook tot de conclusie: “haar integratienotitie ging verder dan we ooit hadden durven dromen”.

De notitie richt zich inderdaad ondubbelzinnig tegen de misstappen uit het PvdA-verleden, en eveneens tegen die moslims en geestelijken die de seculiere Nederlandse samenleving en de Nederlandse Grondwet op grond van hun cultuur afwijzen. Niet langer hoeven we van Ploumen homohaters met fluwelen handschoentjes aan te pakken omdat homo’s islamtechnisch gezien 'nu eenmaal moeilijk liggen'. Nee, homo’s horen erbij en kritiek is toegestaan. Een openbare schuldbelijdenis waar de vrijzinnigen binnen de PvdA terecht blij mee zijn. Maar een afrekening met het verleden is nog geen plan voor de toekomst.

De integratienota is opgesteld vanuit een Westers, seculier perspectief en vanuit de gedachte dat alle nieuwkomers net zo willen worden als ‘wij’: zelfstandig denkende en opererende individuen voor wie de rechten en plichten van de eigen ‘ik’ zwaarder wegen dan die van de groep. Emancipatie en verheffing van het individu vormen dan ook de rode draad in Ploumens betoog. Evenwel onderkent zij dat er allochtonen zijn die een zodanige groepsdruk ervaren dat dit hun emancipatie in de weg staat, maar ook hierover is de nota duidelijk: “de PvdA kiest altijd de kant van het individu in zijn of haar emancipatie”.

Helaas moeten we constateren dat juist op die punten waar groepsdenken en ik-denken met elkaar botsen, op punten waar emancipatie en ontsnappen aan de groepsdruk een aanvang hadden kunnen nemen, de PvdA kiest voor de rechten van de groep, en daarmee tegen de emancipatie van het individu. De burka moet kunnen. Niet altijd maar "het staat iedereen vrij te geloven wat hij wil ... ook wanneer het om orthodoxe geloofsopvattingen gaat" Zo wordt de emancipatie van wij-denkers tot ik-denkers in de kiem gesmoord en kunnen individuen zich vrijwillig of onvrijwillig blijven verschuilen achter de hoge muren van de umma.

Emancipatiepartij nummer één kiest in voorkomende gevallen voor de vrijheid van godsdient (artikel 6) en tégen emancipatie. De vrijheid van godsdienst houdt in Nederland in dat iemand mag kiezen om gehuld in zwarte lappen als analfabete nietsnut door het leven te gaan. Hooguit kan zij verplicht worden tot een inburgeringscursus die, om gehoor te geven aan de rest van haar religieuze rechten, ook ‘women-only’ verkrijgbaar is. Deze mevrouw is daarmee niet langer een persoon, maar een beschermd cultuurfenomeen. Einde verhaal, einde nota, en alles bleef zoals het was.

Het burkaprobleem lijkt marginaal want, om met Cohen te spreken, waar hébben we het nu helemaal over? Over honderd, tweehonderd, duizend vrouwen misschien? Daar lopen we toch niet op leeg? Nee, daar lopen we niet op leeg, maar daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat, in dit geval vanwege de keuze voor artikel 6, het groepsdenken, de groepseenheid, en daarmee het ongeëmancipeerde groepsgedrag in stand wordt gehouden. En niet alleen in stand gehouden, dankzij artikel 23 kan het segregatiedenken ook op school al vroeg worden bijgebracht. En is er geen art. 23 school in de buurt? Geen nood, ook aan de openbare scholen is straks koranonderwijs mogelijk.

Groepen kun je wel beschermen maar niet emanciperen. De PvdA is daar getuige de nota inmiddels wel achter. Kritiek op groepswaarden is daarom weer toegestaan, en de emancipatie richt zich op individuele leden van de groep. Maar als je dan vervolgens moet constateren dat een emancipatievijandig normenkader als de umma, meer rechten kan claimen dan het individu, dan dien je jezelf in gemoede af te vragen of Thorbecke dit in gedachten had toen hij in 1848 de basis legde voor onze moderne democratie. Thorbecke nota bene, die zichzelf opwerkte van armeluiszoon tot staatsman.

Je kunt scholing, kansen en banen bieden tot je een ons weegt, als acceptatie ervan gezien wordt als verraad aan de groep (een HAVO opleiding als toppunt van verkazing bijvoorbeeld) of als de toegeeflijkheid van ondergeschikten (de Arabische cultuur is superieur), dan zullen nooit ofte nimmer de door de PvdA gedroomde geëmancipeerde jongens en meisjes opstaan. Dan verhuist men liever naar Marcouch’ nieuwe moslimstad waar je onder elkaar kunt zijn. Met bekende groepsnormen, met een eigen groepscultuur, met eigen wetten en regels. Dan wordt Ploumens hartekreet: “emancipatie draait om vrijheid, om de vrijheid van al die mensen die zelf willen bepalen hoe ze willen leven”, een heel droeve gedachte. Dan 'kiezen' de ongeëmancipeerde jongens en meisjes ervoor zich af te zonderen en op te sluiten in afwachting van 'betere' tijden.

Emancipatie en kuddegedrag staan lijnrecht tegenover elkaar. Emancipatie kan pas beginnen als je de individuen uit de groep (de zuil) losweekt. Dit is in Nederland gebeurd, mede dankzij de progressieve wind die vanaf de jaren ’60 door Europa woei. Individualisering is de enige manier om mensen aan te spreken op het eigen succes of falen. Het is tevens het enige medicijn tegen de islamisering van het Westen.

Want of het nu salafistische islamisten of moderne islamisten zijn, Fawaz Djneid en Tariq Ramadan kunnen alleen dan hun kalifaat verwezenlijken als zij de beschikking hebben over mensen die zich als één groep, de umma, laten aanspreken en behandelen. Emancipatie, individualisering en zelfstandig denken is deze lieden een gruwel.

‘Zelfverkozen’ onvrijheid mogen we daarom nooit als vrijheid aanmerken, ongeacht de mogelijkheden die de wetgever daartoe biedt. Ze is namelijk niet in lijn met de strekking van de wet, noch met het karakter van de geïndividualiseerde Nederlandse maatschappij. Toe blijven geven aan dit recht op onvrijheid en daarmee aan het voortbestaan van een autonoom en wezensvreemd cultureel bolwerk binnen Nederland, leidt onherroepelijk tot parallelle samenlevingen en een verdeelde toekomst.

Gevallen Helden

De strijd van Israël tegen Hamas is een strijd tegen haat, intolerantie en religieuze onredelijkheid. Blog of Reason kan dan ook niet anders dan de actie van Contradicere ondersteunen. Terecht eert Contradicere de Israëlische soldaten die sneuvelden in deze strijd, een strijd die ook de onze zou moeten zijn.

Uit het beeld dat de Nederlandse media ons voorschotelen kunnen we niet anders dan concluderen dat Israël bezig is, met ‘disproportioneel’ geweld, de Palestijnse bevolking uit te roeien. Honderden onschuldige Palestijnse burgers vonden reeds de dood. Aan Israëlische zijde stierf slechts een handjevol zwaarbewapende soldaten zo horen we. Die te eren is een misdaad tegen ons particuliere rechtvaardigheidsgevoel en tegen de menselijke waarde in het algemeen. Dat althans lijkt de consensus in de reguliere media.

Nieuwsrubrieken, actualiteitenprogramma’s en krantenredacties weigeren categorisch de achtergronden van dit conflict te belichten. Consequent en moedwillig beperkt men de discussie tot de burgerslachtoffers die niet hadden mogen vallen. Hier ben je voor of tegen, afhankelijk van de kant waar je staat. Of je bent een goed mens, of je heult met oorlogsmisdadigers.

Waarom durft geen enkele moderator het aan om te zeggen: “mijn hart huilt voor de slachtoffers maar…laten we voor de beeld- en oordeelsvorming de feiten eens op een rijtje zetten”. Waarom stond het museumplein afgelopen zaterdag vol met mensen die ‘uit medeleven met de Palestijnse slachtoffers’ de meest gruwelijke teksten scandeerden? Waar waren deze medelevers bij de één miljoenste Congolese dode? En waar bij de 350.000ste dode in Darfur? De media-aandacht vóór en aversie tégen Israël is buiten elke proportie, alleen al uit journalistieke en humanitaire overwegingen.

Feiten over het Palestijns-Israëlisch conflict zijn niet moeilijk te achterhalen. Na zestig jaar is dit het best gedocumenteerde conflict uit de geschiedenis van de mensheid. Zelfs de amateur, die na Nova en P&W met een ongeïnformeerd gevoel achterblijft, kan zich na twee uur Wikipedia een eigen mening vormen. Een mening die niet bepaald wordt door de kinderlijkjes van gisteravond, maar gebaseerd is op de doelstellingen van de spelers en hun daden uit het verleden.

Zo zal deze amateur tot de conclusie komen dat het de Arabische landen waren die zich tegen een Palestijnse Staat keerden. Dat het de Arabische landen waren die daags na de onafhankelijkheidsverklaring van Israël de oorlog verklaarden. Een oorlog ‘om de laatste Jood uit het heilige land te verdrijven’. En in ’67 weer. En in ’73 weer. En dat de fakkel van de haat nu formeel is overdragen aan terroristische organisaties als Hezbollah en Hamas die haar brandende willen houden in de harten van alle moslims.

Het handvest van Hamas, dat ook Pauw en Witteman gewoon op internet hadden kunnen vinden, is een handboek voor haat. Is in bloed geschreven en roept op de boodschap in bloed door te geven. “Het martelaarschap is het hoogst haalbare voor een moslim”. Te sterven voor de ‘bevrijding van heel Palestina’, dat samenvalt met de vernietiging van Israël, is de religieuze plicht voor iedere moslim. Is dit waar van Bommel, van den Broek en van Agt voor staan?

Hamas is een terroristische organisatie die een op theocratische leest geschoeide werelddictatuur voorstaat. Een streven naar geluk en welvaart voor haar bevolking komt in de statuten niet voor. De Palestijnen moeten het doen met “wij houden van de dood zoals jullie van het leven”. Het wel en wee van de Gazastrook interesseert haar niet, maar ze weet donders goed dat ze haar doelstelling, de vernietiging van Israël, middels kinderlijkjes en een appèl aan de empathische gevoelens van het hedonistische Westen, weer een stapje dichterbij kan brengen.

SP, GroenLinks en het hele legioen van apologeten en Israël-haters vinden daarom dat met Hamas onderhandeld moet worden. Dat Hamas daar zelf heel anders over denkt boeit niet. Hamas covenant Art 13: “There is no solution for the Palestinian question except through Jihad. Initiatives, proposals and international conferences are all a waste of time and vain endeavors”.

Dat weet ook Israël. Al 60 jaar ondervindt zij aan den lijve wat het betekent om gehaat te worden. Wat de gevolgen zijn als je bestuur overdraagt aan een organisatie die haar statuten opleukt met klassiekers als “… and trees will say O Moslems, there is a Jew behind me, come and kill him”.

Hamas is een terroristische organisatie die bestreden moet worden en het enige land ter wereld dat daar het lef voor heeft is Israël. Bij haar gesneuvelde zonen en dochters dienen wij stil te staan. Ik doe dat in ieder geval.

Nieuw Semitisch Belang

Stichting ‘Een Ander Joods Geluid’ met voorzitter Harry de Winter – bekend van de anti-Wilders advertentie in de Volkskrant eerder dit jaar, demonstreerde vanmiddag op de Dam tegen “de Israëlische oorlogsmisdaden in Gaza”. Op een speciaal voor de gelegenheid ontworpen affiche zien we, heel subtiel, een LGB (laser guided bomb) in een kinderwagen verdwijnen. KABOEM! Met recht ‘Een Ander Joods Geluid’.

Behalve verdedigers van het Joodse belangen, waren er vanmiddag nog zo’n 25 andere organisaties die belangen te verdedigen hadden. Organisaties die stuk voor stuk bekend staan om hun affiniteit met de democratische rechtsorde en daar ook graag gebruik van maken. Zoals Milli Görüs, de Raad Marokkaanse Moskeën, de Internationale Socialisten, rapper Appa en natuurlijk de SP die altijd op de barricaden staat zodra de Joden aan het kindermoorden slaan. Heel goed.

Om 14:00 uur stipt hulde de menigte zich in Palestijnse vlaggen en begaf zich achter spandoeken als “to hell with Israel” richting het centrum van de stad. Velen droegen de vlaggen van Hamas, een Palestijnse welzijnsorganisatie die in Gaza op het onderwijs toeziet, en Hezbollah, een liefdadigheidsinstelling die thuislozen voorziet van handige opbergceintuurs. De enige dissonant kwam van een man die het fenomeen ‘Joods geluid’ verkeerd begrepen had en, gehuld in Israëlische vlag, zich bij het gezelschap wilde voegen. Een misverstand dat door de politie snel werd rechtgezet.

Harry van Bommel (SP) hekelde in zijn toespraak de zwijgzaamheid van de Nederlandse regering door te stellen dat: “de Nederlandse regering ofwel blind ofwel medeplichtig is. De Nederlandse regering mag niet zwijgen”. Klare taal. Want zwijgen over de misdaden van Israël of de zegeningen van Hamas is iets dat ook Milli Görüs aan het hart gaat. Al in 1989 zei haar oprichter Erbakan in Arnhem: “De Europeanen zijn ziek. We hebben het medicijn om hen beter te maken. Wij zullen Rome veroveren. Europa zal de islam van jullie leren”. Hear, hear. Exact ook dat zegt Hamas over de zegeningen van de islam; over een Ander Geluid gesproken, to hell with Israel, to hell ook met het decadente Westen!

En dan de dappere rapper Appa, die zich in een interview eerder dit jaar bij de Winter aansloot met zijn ontboezeming dat “Als iemand een kogel door zijn [Wilders] fokking kop schiet, vind ik dat niet erg". Het waren duizenden handen op één buik vanmiddag in Amsterdam en van diverse pluimage, maar met één doel: steun aan Hamas. Deze democratisch gekozen idealisten hebben met hun aanpak zelfs de harten van de meest cynische onder de Internationale Socialisten weten te stelen.

Na afloop van deze demonstratie van saamhorigheid maakte Harry de Winter bekend dat ‘Een Ander Joods Geluid’ in de toekomst verder zal gaan als onderafdeling van het Nederlands Palestina Komitee. Daar echter het begrip ‘Joods’ in Nederland te zeer met fascisme wordt geassocieerd is besloten de naam van de stichting te veranderen in Nieuw Semitisch Belang. Waarvan acte.

Update: er zijn inmiddels beelden met nog meer 'andere geluiden'. "Hamas Hamas, Joden aan het gas", "Allahuakbarrrr", "Hizbollaaahhh", en parlementarier Harry van Bommel die oproept tot een intifada.