Dhimmi Air

Lisa Ashton, stewardess voor British Midland (BMI), gooide in 2007 de knuppel in het hoederhok. Ze wilde zich in Saoedi-Arabië niet langer laten vernederen door haar eigen werkgever. BMI verplicht haar vrouwelijke personeelsleden namelijk om, ongeacht hun rang, in islamitische landen áchter hun mannelijke collega’s te blijven lopen. Bovendien worden zij in die landen geacht zich buiten het vliegtuig met een abaya te bedekken. Lisa verdomde het en werd deze week ontslagen.

“It’s outrageous. I’m a proud Englishwoman and I don’t want these restrictions placed on myself.” Terecht, en dat staat helemaal los van wie Lisa is en wat haar motiveerde. De richtlijn in kwestie is in z’n geheel door BMI verzonnen; geen enkel Arabisch land heeft BMI verzocht haar stewardessen te islamiseren. De richtlijn is, volgens een BMI-woordvoerder, ingegeven vanwege respect voor andere culturen.

Hetzelfde geldt ongetwijfeld voor de richtlijn (eveneens BMI) die het personeel verbiedt bijbels, kruisjes, St. Christoffelhangertjes en dierenknuffels mee te nemen op vluchten naar Saudi-Arabië. Het zou zomaar als belediging opgevat kunnen worden, en dat wil BMI niet. Ook Lisa’s vakbond vond het kennelijk de normaalste zaak van de wereld en waarschuwde: “that it was considered part of the uniform and she could face disciplinary action if she did not wear it” [de abaya].

Overigens is BMI niet de enige maatschappij met dit soort vrouwvijandige voorschriften. BMI heeft alleen de pech een ‘proud Englishwoman’ in dienst genomen te hebben en dat is iets dat je in tijden als deze beter niet doet. Want voor je het weet raak je je landingsrechten kwijt, of je export, of vliegt er wat in brand. En waarom? Het doet toch zeker geen pijn om een beetje beleefd te zijn?

Zo zat de rechter die Lisa’s ontslag bekrachtigde er ook in: "Een maatschappij mag personeelsleden regels van een andere cultuur opleggen. Dat vrouwen daar nadeel van ondervinden, is niet bewezen", oordeelde de rechter.

Waarom gaat dit soort logica nou nooit op als vrouwen ergens geen hoofddoek mogen dragen? Waarom oordeelt ‘een commissie gelijke behandeling’ dan nooit: “mevrouw, het is niet bewezen dat u daar last van hebt” (of van uw wel/niet burka, boerkini, gymles, inburgeringsklasje, kunstwerk, informatieloket, theaterstoel, zwemles, foto, enzoverder, enzovoort …)

Voorproefje Durban II

Nederland gaat maandag niet naar naar Genève zo liet Minister Verhagen zaterdagavond weten. De antiracismeconferentie (Durban II) heeft met de nu voorliggende slotverklaring wat hem betreft haar geloofwaardigheid verloren. De reactie op Nederlandse wijzigingsvoorstellen omschreef hij als ‘grimmig’.

“Een aantal landen die zelf nog heel wat te doen hebben op het gebied van mensenrechten, misbruikt de top om religie boven de rechten van de mens te stellen en de vrijheid van meningsuiting onnodig in te perken, discriminatie op grond van seksuele geaardheid te negeren, en impliciet Israël als enige land in de beklaagdenbank te zetten”. Aldus de Minister.

Dit tot groot verdriet van o.a. Harry van Bommel (die desondanks wél gaat) en beroepsactivist René Danen die sprak van een gemiste kans om antiracisme te bestrijden [sic]. Maar niet getreurd heren, de spreker in bovenstaande video licht alvast een tipje van de sluier op. De man was één van de sprekers op het congres “imams en rabbi’s voor vrede” en is met enige regelmaat voorganger in het vrijdaggebed op Al-Aqsa TV. Een wijs man die U zeker en vast gaat ontmoeten daar in Genève.

Trimbaard weet ons te melden dat het pamflet ‘Elders of Zion’ (dat ongetwijfeld ook op deze conferentie weer te koop wordt aangeboden) geen leugen is maar een blauwdruk voor Joods imperialisme. En daarom: “Israel is a cancer that wants to rule the world”, “time will come when their children will be exterminated”. Prettige conferentie verder.

Henrik Langedam, bruggenbouwer

Caïro, van onze verslaggever.
Afgelopen week stonden de Egyptische kranten weer eens bol van wat zij betitelden als ‘de zoveelste aanval op de islamitische identiteit’. Aanleiding vormde een cassettebandje dat De Broederschap in handen was gespeeld en waarop we de Nederlandse hoogleraar ‘sociale cohesie en broederschap’ - Henrik Langedam – horen spreken over de gelijkheid tussen man en vrouw. Althans, zo beweert de hoofdredacteur van Dar al-Taqiyya, het lijfblad van de Broederschap.

Henrik Langedam (46) kennen wij in Nederland als een begenadigd spreker en een innemende persoonlijkheid maar bovenal, als een geleerde die zich ook in de Arabische wereld verstaanbaar weet te maken. Zelf ziet hij zich als bruggenbouwer tussen “twee culturen met een tastbare overlap”. Gekneed en gevormd door de Verlichtingsgedachte acht Langedam de Mohammedaanse openbaringsleer op een aantal punten niet in strijd met de beginselen van Verlichting en seculariteit. Daarom wil hij zich samen met de Egyptische overheid inzetten om de verlichtingsfobie, die in de Arabische wereld steeds ernstiger vormen aanneemt, een halt toe te roepen.

De aanslagen uit 2001, waarbij extremisten van het Voltairisch Genootschap vier gestolen kamelen tot ontploffing brachten in de Al-Aqsa moskee, dreunen in de Arabische wereld nog altijd na. Net als de vele gewelddadige aanslagen in de jaren daarna waarbij de brute moord op de omstreden cineast Teov Angogh het dieptepunt vormde. Deze aanslag en de ongeregeldheden die daarop volgden deden de universiteit van Caïro besluiten een leerstoel ‘sociale cohesie en broederschap’ in te stellen. Een leerstoel die tot op de dag van vandaag wordt bezet door de Nederlandse hoogleraar.

Toch is Langedam in de Arabische wereld niet onomstreden. Veel Egyptenaren zien in hem een bedreiging van de islamitische cultuur en verwijten hem met dubbele tong te spreken. Zo zou hij in zijn Arabische lezingen de door Allah ingestelde kosmische orde onderschrijven, maar verklaart hij in het bijzijn van Europeanen dat mannen en vrouwen gelijke rechten hebben. Daarnaast heeft hij, zo luidt de beschuldiging, nooit afstand genomen van de radicale denkbeelden van zijn grootvader die voorstander was van het homohuwelijk, die geen bezwaar had tegen het afbeelden van levende wezens en zelfs gemengd zwemmen niet als zonde wilde bestempelen.

“Onzin”, noemt Langedam deze beschuldigingen. “Ik heb in het verleden meermalen aangegeven hoe ik hier tegenover sta. Laten we daarbij niet vergeten dat mijn grootvader zijn uitspraken bijna vijftig jaar geleden deed. Het is niet alsof de wereld sindsdien heeft stilgestaan”. De hoogleraar windt zich zichtbaar op als de jongste beschuldigingen ter sprake komen. “Die uitspraken heb ik tien jaar geleden gedaan” zegt Langedam. “Bovendien zijn ze in het artikel volkomen uit hun context gelicht en slecht vertaald”. Tot die conclusie is inmiddels ook de gemeenteraad van Caïro gekomen.

In een gemeenschappelijke verklaring lieten gemeente en Langedam weten dat wat hen betreft de krant zich schuldig heeft gemaakt aan “onjuiste, onvolledige en tendentieuze berichtgeving” en dat de gemeenteraad niet meedoet aan deze “stemmingmakerij”. De wethouder liet zich zelfs ontvallen verlichtingsfobie als een volksziekte te beschouwen waartegen landelijk ingeënt zou moeten worden. Langedam zei in zijn verdediging dat “het aanwakkeren van angstgevoelens jegens verlichtingsidealen een strategie is van partijen zonder toegevoegde sociale waarde”. De toegestroomde pers kreeg tenslotte te horen dat de gemeente Langedams dienstverband met twee jaar zal verlengen.

Na afloop van de persconferentie spraken wij nog even off the record met de hoogleraar. Over zijn ideeën, over de huidige situatie en over de weg die hij voor zich ziet. “Kijk” begint Langedam, “toen de eerste lichting Westerse immigranten hier in de zestiger jaren aankwam was er niets geregeld en konden zij feitelijk geen kant op. Er waren geen vrijdenkersruimten, varkensvlees was nergens te koop en op atheïsme stond de doodstraf. Het is vooral de ‘daadkracht’ van de tweede generatie immigranten geweest die wereldwijd het proces van acceptatie in een stroomversnelling heeft gebracht. Het feit dat hierbij soms slachtoffers vielen en dat in een aantal gevallen aanzienlijke materiële schade werd aangericht is betreurenswaardig maar zal uiteindelijk slechts een rimpeling in de vijver van de geschiedenis blijken”.

Langedam toont zich verheugd over het feit dat Europese regeringen nog steeds bereid zijn grote sommen geld beschikbaar te stellen voor het beschermen van wat hij noemt “de verlichtingsidentiteit in den vreemde. Het gevaar is namelijk levensgroot aanwezig dat na een paar generaties assimilatie optreedt en de Europese cultuur uit Noord-Afrika verdwijnt”. De professor benadrukt dat de Europese cultuur altijd in Noord-Afrika aanwezig is geweest en dat assimilatie daarom gezien moet worden als een misdaad tegen de menselijkheid.

Maar zover zal het niet komen stelt de hoogleraar ons gerust. Nu de OIC (Organisation of the Islamic Council) besloten heeft dat de zakat, de islamitische liefdadigheidsbelasting, nagenoeg volledig besteed zal worden aan integratieprojecten en ook de VN (haar zusterorganisatie), heeft toegezegd dat alles in het werk gesteld zal worden om verlichtingsidealisten en atheïsten een veilig thuis in de Arabische wereld te bieden, ligt er een stevig fundament. Als ‘bewijs’ hiervoor citeert Langedam de Egyptische Minister van Integratie die naar eigen zeggen niet uitsluit dat in de toekomst sprake zal zijn van een islamitische verlichtingstraditie.

“Toch is het zaak scherp te blijven” besluit Langedam zijn betoog. “Incidenten zoals deze kunnen de boel op scherp zetten. Laten we niet vergeten dat vertrouwen bij het gemene volk soms ver te zoeken is. Het is de angst voor verandering. Zij kunnen zich niets voorstellen bij gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Het is een ethiek die hen vreemd is. Weliswaar omvat hun Leer zowel het geestelijke als het wereldlijke, maar de ethiek van het menselijke ontbreekt. Het is juist op dit punt dat onze cultuur veel voor de islamitische wereld kan betekenen en daarom moeten we alert blijven; we moeten verhinderen dat tegenstanders zich toeleggen op het uitvergroten van randverschijnselen (zeg, dit komt toch niet in de krant hè?)”.

En met een traditioneel ‘de vrijheid is met u en met uw geest’ neemt de hoogleraar afscheid en haast zich naar het volgende interview, uw verslaggever enigszins beduusd achterlatend aan een morsig tafeltje zomaar ergens in Neêrlands 13e provincie.

Celibaat is Gave

Het celibaat is een gave van God die werkt via de Heilige Geest. Zo onthult ons aartsbisschop van Eijk in een interview met NRC. “Meteen bij de eerste opkomst van verliefdheid heb ik ervoor gewaakt de vlam hiervan niet te laten doorwerken”.

Van Eijk wist al op z'n zesde dat hij priester wilde worden, dat hij zijn liefde aan de Heer en niet aan de meisjes zou geven. Fascinerend. Vul voor 'de Heer' om het even wát in, en je bent vaste klant bij het RIAGG.

Kamervragen week 13-14

Week 13 kwam niet lekker uit de startblokken. Flauwe vragen, vragen naar de bekende weg maar bovenal, weinig vragen. Misschien had de griffie problemen met haar stiffie, misschien wilde de Kamer liever van het lentezonnetje genieten, het schoot niet op. Maar, volksvertegenwoordiger ben je uit overtuiging en niet voor de lol. Na 3 dagen had men zich herpakt, het zonnetje werd buitengesloten en krantenkoppen werden Kamervragen. De rode draad deze week: roze.

Van homo’s en helden

De Gaykrant lichtte deze dagen meer dan eens het deksel van de beerput der godvruchtigheid: “In navolging van diverse islam-leiders zal ook de regering van Marokko zich scherper inzetten voor de verdediging van de Marokkaanse normen en waarden. De overheid wil af van 'laaghartig gedrag' en stromingen die 'homoseksualiteit willen goedpraten”. Prachtig gezegd, ‘de verdediging van normen en waarden’, daar gaan we voor, ook in Nederland. Jouw norm is mijn norm, jouw namenlijst is mijn namenlijst. Vragen? Geen vragen. Het gaat immers om de vorm.

Wat zuidelijker blijken ze het juiste format nog niet helemaal te pakken te hebben; Zambia’s vice-president roept de bevolking plompverloren op om homo’s aan te geven. En dat kan natuurlijk niet. Niemand die eraan twijfelt dat dit ter ‘verdediging van de Zambiaanse normen en waarden’ is, maar het is niet de juiste vorm. Zo gaan we niet met elkaar om. Reden genoeg voor Boekestijn (VVD) om Minister Koenders te vragen deze drukjacht niet met ontwikkelingsgeld te willen financieren.

En ook aan het thuisfront werd de homo in het hoederhok geworpen. Stadsdeelvoorzitter Marcouch stelt voor de CanalParade dit jaar door Slotervaart te loodsen. Niet alleen heeft de jeugd dan eens een ander object om zich in het stenigen te bekwamen, ook voor de beeldvorming rondom zijn eigen persoontje zou het goed van pas komen. Je zit bij de PvdA dus je bent progressief. En om er zeker van te zijn dat het bij een geste blijft fluisterde zijn kleine shaytan hem in het oor: “nodig Rouvoet uit”.

“Ja, Rouvoet moet de opening van de CanalParade verrichten”. Het duurde twee dagen voordat Boris van de Ham (D66) weer helemaal droog was en z’n middenrif enigszins onder controle had. Nog licht nahikkend vroeg hij de Minister “of deze van de uitnodiging had gehoord en of hij ging?” Man man man, wat hebben we gelachen! En omdat een goeie mop alleen maar beter wordt als je hem vaker vertelt deed GroenLinks het nog eens dunnetjes over: “of de Minister van Jeugd en Gezin op de uitnodiging in zou gaan en zo nee, waarom niet? Moehaha!

Signaleren was overigens niet het enige dat de Gaykrant deed, ze wás ook nieuws. Hoofdredacteur Henk Krol had de hand weten te leggen op casettebandjes waarop de grote filosoof Tariq Ramadan voor eigen parochie preekte. En wat schetst onze verbazing, de man die voor 290 euro per uur bruggen bouwt naar de mensen toe en over culturen heen, blijkt vrouwen en homo’s gewoon haram te vinden. Tsk, tsk. SP en VVD konden dit niet waarderen en vragen zich af of Rotterdam nog wel verder moet met deze hoogleraar ‘Identiteit en Burgerschap’.

Henk Krol, de lieverd, een beetje geschrokken van alle commotie en Kamervragen nodigde de hooggeleerde Ramadan uit op zijn kantoor voor wederhoor. En dat kreeg hij. Henk heeft inmiddels aangifte gedaan wegens intimidatie en bedreiging.

Ontwikkelingshulp uit en thuis
Sinds Linda Polman haar boek ‘De Crisiskaravaan’ bij P&W presenteerde, mag je je in Nederland hardop afvragen of structurele ontwikkelingshulp dezelfde positieve uitwerking heeft op de ontvangers als op de gevers. Bouwt het op of maakt het afhankelijk? De Zambiaanse econome Dambisa Moyo denkt het laatste en gaf haar boek de titel “Why Aid is Not Working”. Hulpverslaving is volgens Moyo het enige tastbare resultaat van ontwikkelingshulp. Marcia Luyten gaat mee in de verslavingsgedachte en stelde twee weken geleden in de NRC dat de Nederlandse hulp aan Oeganda hulpverslaving in de hand werkt. Reden voor Boekestijn om de Minister te vragen of ontwikkelingshulp hulpverslaving in de hand werkt. Just to be sure.

Maar ook kleinschalige projecten waarbij het gevaar van verslaving minimaal is en de gulle gever met z’n neus bovenop het resultaat zit, blijken soms een bron van misverstanden. Zo zijn daar de AMV projecten. AMV staat voor Alleenstaande Minderjarige Vreemdeling. Weesjes dus. Het schijnt met enige regelmaat voor te komen dat er weesjes op schiphol landen. Uit Somalië bijvoorbeeld. Omdat de geleerden het erover eens zijn dat deze amv’s beter in het het land van herkomst opgevoed kunnen worden, heeft Nederland op die plaatsen waar weesjes in vliegtuigen stappen, weeshuizen gebouwd. Een mooi initiatief, beheersbaar ook.

Want stel, er komt een vliegtuiglading weesjes uit bijvoorbeeld Somalië, die vang je dan op Schiphol op, je checkt de papieren, schenkt een kopje thee en vertelt ze het goede nieuws. Namelijk, dat ze kunnen terugkeren naar hun eigen land omdat er een plaatsje in een goed toegerust Nederlands weeshuis voor ze is gereserveerd. Groot is dan de verbazing wanneer bij aankomst (in Somalië) blijkt dat de weesjes worden afgehaald door ouders en familie. De Krom (VVD) begreep er niets van en wil van de Minister weten of hij nou zo dom is of deze weesjes zo slim.

Ook een beetje dom

Was de Minister van Economische Zaken, Maria van der Hoeven. Zij reisde voor 102.000 euro met een privéjet naar Angola om over mogelijke gasleveranties te praten. Oorspronkelijk vroeg de operator 140.000 euro, zo laat de Minister weten, maar na flink onderhandelen was dat teruggebracht tot ruim een ton, “een hele prestatie” aldus de bewindsvrouw. Volgens Quote viel dat wel mee. Een privéjet op dat traject kost maximaal 60.000 euro terwijl bij Britisch Airways een business class retourtje (inclusief slaapstoel, kaviaar en bubbels) 4500 euro doet. Niet echt een voorbeeld van Intelligent Design deze trip excellentie.

Ik ben benieuwd met welke intelligente ontwerpresoluties de volksvertegenwoordigers de komende week weer pal zullen staan voor onze identiteit en ons burgerschap. Ik hou u op de hoogte.