UKIP: winnaar en grootste verliezer

Dat verkiezingen in een democratisch land niet altijd tot een democratisch resultaat leiden bewijst de vierkiezingsuitslag in Groot-Brittannië. Hier krijgt de UK Independence Party steun van 12,5% van de kiezers, maar behaalt slechts 1 van de 650 zetels. In Nederland zouden dat er 81 geweest zijn.

De opdeling van een land in kiesdistricten waarbij ieder district uiteindelijk slechts één afgevaardigde naar het parlement stuurt - namelijk de vertegenwoordiger van de partij met de meeste stemmen - sluit niet aan bij wat wij tegenwoordig onder  een representatieve volksvertegenwoordiging verstaan. Een partij met iets meer dan een derde van de stemmen hoort niet de absolute macht te krijgen.

In vroeger tijden, toen districten coherente eenheden waren en er in het parlement  lokale belangen vertegenwoordigd moesten worden, was dit een redelijk stelsel. Maar sinds een eeuw of wat zien we landen toch meer als de som van allen die er wonen en zouden we eigenlijk de ideeën die de bevolking er als geheel op nahoudt in het nationaal parlement vertegenwoordigd willen zien.

Evenwel sprak het Britse volk zich een aantal jaar geleden per referendum nog uit voor behoud van dit archaïsche stelsel, en gezien het feit dat grootste partij er wel bij vaart zullen we het ook niet snel zien verdwijnen. Toch ervaren ook wij, hier op het continent, de gevolgen van dit gemankeerde kiesstelsel. 

Eén op de acht Britten stemde UKIP omdat men de huidige koers op gebied van EU, immigratie en nationale soevereiniteit niet onderschrijft. Hun stem nu, zal binnen Europa op regeringsniveau niet gehoord worden omdat ze niet in de Britse regering vertegenwoordigd zijn. En dat is jammer want met name op Europees niveau wordt diversiteit geestdriftig gevierd.

Voor de Britse elite zou daarom het model van een vertegenwoordigende democratie zo slecht niet zijn: 'to rub the Elite's nose in diversity', so to speak.