Strijd de goede strijd

Op 5 mei overleed arabist en islamdeskundige Hans Jansen op 72-jarige leeftijd. Geboren in 1942, het jaar waarin de wereld zucht onder het juk van een imperialistische ideologie: het nazisme. Gestorven in 2015, het jaar waarin de wereld zucht onder de gesel van een imperialistische ideologie: de islam. Jansen streed hiertegen. Alleen al daarom zullen we hem zeer, zeer missen.

Wat Hans Jansen bijzonder maakt, naast z'n grenzeloze kennis van de islam en de Arabische cultuur, is zijn al dan niet bewuste toegenegenheid tot maatschappelijke relevantie. Wanneer ik me bepaal tot zijn vakgebied - en daarmee zijn werk op gebied van ontwikkelingssamenwerking en het Rode Kruis wat oneerbiedig buiten beschouwing laat - dan valt op dat de ontwikkeling die de islam in Nederland doormaakt samenvalt met zijn persoonlijke ontwikkeling. 

Zijn aanvankelijk geloof in de wassende kracht van de Verlichting in combinatie met de volgens hem onvermijdelijke secularisatie van - zeker ook - de moslimgemeenschap, bracht hem lijnrecht tegenover Pim Fortuyn en hen die de ontplooiing van de islam in Nederland van dichtbij meemaakten. Echter, de moord op Theo van Gogh, de instroom van granieten imams die haat tegen het Westen predikten en het voeren van jihad zagen als de heilige plicht voor individuele moslims, maakten dat Jansen zich in het publieke debat ontwikkelde tot uitgesproken criticus.

Was hij aanvankelijk een veelgevraagd commentator voor de mainstream media bij gelegenheden waar multicul-ongelovigen welonderbouwd de mond gesnoerd moest worden, na zijn 'bekering' werd hij de paria van diezelfde media. De Volkskrant gaat in haar necrologie zelfs zover hem de 'nar in arabistenland' te noemen. Wie de man Hans Jansen en zijn werk beschouwt, zal concluderen dat men een mannetjesputter van zijn kaliber in eigen gelederen kennelijk node mist immers, bij afdoende argumentatie hoef je je niet tot ad hominems te verlagen.

Maar zo gaat dat bij afvalligen, men verliest na enige tijd vrienden, collegae en podia. Zijn snoeiharde recensie van de Europese multiculturele droom maakte dat hij zijn inmiddels tot waarschuwing uitgegroeide beschouwingen de laatste jaren steeds vaker op internet publiceerde; dit bij gebrek aan peer-podia die in reactie op zijn standpunt steevast de door hem naar voren gebrachte feiten en commentaren tot mening degradeerden, hetgeen hem pijn gedaan moet hebben. Kritische blogs als HoeiBoei en GeenStijl maakten hier evenwel dankbaar gebruik van, en zo ook hun lezers. 

In dit licht zie ik ook zijn werk als Europarlementariër voor de PVV. Dit was de enige partij die hem in de gelegenheid stelde zijn boodschap in het midden van het bos, het Europarlement, te planten. Een boodschap die voor hem, gezien zijn bekendheid met heden en verleden van de islamitische ideologie, met de dag urgenter werd. Helaas is de tijd te kort gebleken om van die boom ook de vruchten te plukken. De geschiedenis zal uitwijzen of er na Jansen überhaupt nog geplant werd in dat Europese bos. 

Hans Jansen had de gewoonte z'n mails af te sluiten met de woorden 'strijd de goede strijd' en ik mag  daarom graag denken dat het ook zijn laatste waren. Voor mij in ieder geval wel.

Strijd de goede strijd!