Afvalligheid en hoogverraad

In Nederland accepteren we dat wie in een katholiek gezin geboren wordt, als katholiek wordt opgevoed en ook z'n verdere leven katholiek zal blijven. Het wij-gevoel dat hiermee gepaard gaat is voor deze groep belangrijk en biedt houvast in een seculiere samenleving. Het besluit van het Vaticaans Concilie dat - onder voorwaarden - gelovigen die hun katholieke geboorte loochenen gedood mogen worden, vinden we weliswaar cru maar begrijpen het desondanks: er staat voor deze minderheid immers veel op het spel.

De paus, die we kennen als een man van rede, een man bovendien die armenzorg hoog in het vaandel voert, verduidelijkte dat uittreding op zích geen reden tot executie inhoudt. Alleen in gevallen waar de afvallige zijn uittreden ook kenbaar maakt (in woord of geschrift), is terechtstelling gerechtvaardigd.

"Afvalligheid kan bij andere katholieken een innerlijke strijd doen ontbranden omdat het de naam van God en zijn profeet Jezus (vrede zij met Hem), onteert". Executie van de afgedwaalde enkeling beschermt en bewaart zo de gehele katholieke gemeenschap. De paus benadrukte dat het edict niet is bedoeld om de rechten van een persoon op vrije geloofsovertuiging te beknotten, dit recht blijft overeind want in het geloof bestaat geen dwang.

De voorzitter van het Vaticaans Concilie, dat sedert lange tijd banden onderhoudt met de Universiteit van Leiden, voegt daaraan nog toe dat genoemde vorm van afvalligheid gezien moet worden als daad waarmee de eenling een gehele natie (wier belangen boven die van het individu verheven zijn), bedreigt. Binnen de seculiere wetgeving valt het beschreven misdrijf te vergelijken met hoogverraad, waarop in oorlogstijd de doodstraf staat.

Bron en h/t.

Mazen dichten

Dichttimmeren is zo'n leuze waarvan de politiek zich met regelmaat bedient wanneer onverwacht een 'misstand' aan het licht komt of een 'onheil' zich stort op persoon of gezelschap. Dan moet de onderste steen boven en het lek gedicht, bij voorkeur in de vorm van wetgeving om herhaling 'naar de toekomst toe' te voorkomen. Dat iedere nieuwe maatregel tenminste twee nieuwe mazen creëert vergeet men in alle opwinding.

Gegeven het lijnstuk AC: tussen de punten A en C heerst wetteloosheid en zijn de gevaren talrijk. Wie van A naar C wil reizen doet er goed aan zich duchtig voor te bereiden om zo het vege lijf voor onheil te behoeden. Bij wijze van voorbeeld denk ik aan een tocht door zestiende-eeuws struikroversland of aan de onbeschermde fabrieksarbeider in de negentiende eeuw. Het is een staat waarnaar we niet willen terugkeren.

De persoon die bij wet punt B invoerde, het derde veilige punt op de lijn, mag zich terecht in onze achting verheugen. Hij maakte de afstand beter overbrugbaar en onze leef- en werkomgeving veiliger. Maar wat hij ook deed was dit: door het instellen van punt B kreeg het lijnstuk AC plots twee ongereguleerde delen, waar het er eerder slechts één bezat. 

Wat volgde laat zich raden en gaat door tot op de dag van vandaag; er kwamen aanvullende wetten om de afstand tussen opeenvolgende punten te verkleinen. En met het aantal wetten groeide ook het aantal mazen. Van twee naar vier, van vier naar acht, naar zestien, tweeëndertig en zo voort. Inmiddels is de afstand tussen de punten zo gering dat er geen voet meer tussen past en niemand met gezond verstand zich kan bezeren. Maar struikelen, dat lukt nog wel.

De eenentwintigste eeuw wordt gekenmerkt door een notie dat alles geregeld en onder controle is. Daarvoor zorgen onze wetten, veiligheidsmaatregelen en een alomtegenwoordig controleapparaat. En mocht zich onverhoopt toch een ongereguleerde situatie voordoen, dan is de politiek er als de kippen bij om de ontbrekende wetgeving in te passen en elkaar het gat te verwijten. Want dat er iemand op z'n weg van A naar C tussen twee wetjes in z'n teen stoot, dat is in onze comfortabele met rubbertegels beklede maatschappij onacceptabel.

Mijn veiligheid, mijn financiële zelfredzaamheid, mijn gezondheid en mijn doen en laten in algemene zin, de politiek heeft er de handen vol aan om mij een veilig pad te bereiden. En gaandeweegs word ik gevolgd en begeleid om te voorkomen dat ik in een bui van roekeloze eigengereidheid gouvernement of medeburger aanstoot. Of aan zou kunnen stoten, want ook daarop richten zich onze reglementen en verordeningen.

Mijn afkeer van dit met voorschriften geplaveide pad wordt met de dag groter. Ik hoef geen route meer te kiezen omdat iedere steen op het pad mij wordt aangewezen. Ik hoef niet op te letten omdat op iedere kruising een verkeerslicht staat. Ik hoef geen leeftocht mee omdat zich altijd een herberg op loopafstand bevindt. En heb ik even geen geld, dan is het gratis.

Steeds vaker ervaar ik het verlangen om mij weer door struikroversland een weg te moeten banen. Gezeten op een zwetend paard, de zadeltassen vol gezouten vlees, met alleen een zwaard ter bescherming van het eigen lijf. Wat een verademing zou dat zijn. 

Jihadisme verklaard, opnieuw

well, not everything..

"Syriëgangers zijn psychisch gestoord", zo staat het op de site van Elsevier. En ik denk: daar zullen veel mensen blij om zijn want we hebben er een sluitende verklaring mee. Het fraaie eraan is dat onderzoek naar deze jonge strijders zich tot hun pathologie kan bepalen, hun ideologie is slechts uitwisselbare waan.

Ik vrees dat het onderzoek op deze wijze geïnterpreteerd zal worden. Het adagium dat alles niks met islam te maken heeft wordt opnieuw bevestigd: niet hun geloof maakt deze jongens bloeddorstig, maar een psychische stoornis. Waarna men haastig op een ander onderwerp overgaat aanvoelend dat deze opvatting als stelling niet overeind zal blijven.

Want hoe zit het dan met de strijders van IS zelf? Zijn die eveneens en stuk-voor-stuk psychisch gestoord, en zo niet, wat is dán de overeenkomst met 'onze' jongens? Of met de strijders van Boko Haram, Al-Qaeda, Al Shabaab, Jemaah Islamiyah, Abu Sayyaf en de Taliban; laaggeletterdheid misschien?

Ik ga toegeven dat het onderwijssysteem in veel van deze landen duchtig verstoord is. En over de oorzaken ervan kunnen we van mening verschillen maar het is nutteloos want - en zo hoort dat bij een brave stroman- ook dit argument gaat neer. De 'laaggeletterden' achter de aanslagen in Madrid, Londen en Parijs hebben regulier Europees onderwijs genoten. Mohamed Atta, de 'psychisch gestoorde' operations officer achter 9/11, was academisch geschoold en bezig met een post-doc architectuur aan de universiteit van Hamburg.

Het enige dat deze misdadigers onder één noemer brengt en het enige dat hun motieven verenigt, is een gedeelde ideologie: de islam. We kunnen dit beter onder ogen zien in plaats van ons met Occam's scheermes de oren af te snijden. Daarmee is niet gezegd dat in iedere moslim een terrorist schuilt, maar het continu ondergedompeld zijn in een katalysator verhoogt de kans aanzienlijk. 

Niet alle Duitsers waren in de jaren dertig psychisch gestoord, niet alle Russen onder Stalin laaggeletterd en ook Mao had niet van meet af aan de steun van alle Chinezen. Echter, een dwingende maatschappelijke ideologie met een messiaanse ondertoon zal uiteindelijk, laaggeletterden en gestoorden eerst, het hele collectief in haar greep krijgen. 

neosocialisme versus altruïsme

Werken van Barmhartigheid

Oordelend op gevoel is men sterk geneigd een grote overlap tussen altruïsme en socialisme  te veronderstellen. Het oogmerk van beide lijkt immers overeen te komen: hulp geven aan de hulpbehoevenden. Een rationele overdenking van het hedendaags neosocialisme leidt echter tot een tegenovergestelde uitkomst: neosocialisme verdelgt het altruïsme.

Had ik geleefd in de tweede helft van de negentiende eeuw, de tijd dat iedere straathoek van het geïndustrialiseerde Europa een Dickensroman in zich had, dan had ik tot het socialisme geneigd geweest; of tenminste zou ik er enige affiniteit mee hebben gehad. Niet alleen vanwege die erbarmelijke omstandigheden, maar ook omdat het een slecht economisch model was. De acties van vroege socialisten om hierin verbetering te brengen werden ingegeven door altruïstische motieven, of beter, door een persoonlijk medelijden met de ‘verworpenen der aarde’. En het uiteindelijke resultaat was een nivellering van de goede soort, namelijk: verheffing van de ondersten. 

Ik hoed mij ervoor te stellen dat de motivatie van de neosocialist of milieubeschermer slechts wordt ingegeven door partij- of stichtingsbelangen, want zeker bij de jongere aanhang zal de barmhartige Samaritaan zo nu en dan nog flink opspelen, evenwel is de wereld zodanig veranderd dat hun persoonlijke beweegredenen er niet langer toe doen. Het socialisme van nu is geïnstitutionaliseerd en daarmee ge-deïndividualiseerd. En dat is strijdig met de essentie van haar oorsprong: altruïsme, wat een zuiver persoonlijke emotie is.

Waar liefdadigheid vroeger het initiatief was van de particulier, van zijn parochie, of - bij wijze van stedelijke concurrentie - van een ‘Camer van Charitate’, daar ligt het monopolie van naastenliefde vandaag bijna volledig bij de overheid. De overheid draagt zorg voor ‘de ander’ en financiert dit, steevast appellerend aan ons ingeschapen mededogen, door bij eenieder wezenlijk op het salaris in te houden.

De zeven werken van barmhartigheid zijn op twee na (de gevangenen bezoeken en de doden begraven) een overheidstaak geworden: de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de naakten kleden, de zieken verzorgen en de vreemdelingen herbergen. En inmiddels verwachten wij niet anders. En niet alleen dat, ook waar het de opvoeding van onze kinderen betreft, op school en daarbuiten, rekenen we op een aanzienlijke inbreng van neosocialistische ministers en secretarissen. En gaat het mis, en vertrekt een kind als jihadstrijder naar Syrië, dan kan de overheid een aanklacht wegens nalatigheid verwachten.

Dit anonieme, in wetten en voorschriften vastgestelde staatssocialisme - want dat is het neosocialisme - staat mijlenver af van de onzelfzuchtigheid waaraan het appelleert. Ook de torenhoge salarissen, financiële schandalen en afkoopsommen in deze sector tonen dat het een onpersoonlijke, professionele bedrijfstak is waarin zeer veel geld omgaat. Zoveel, dat we er gevoelsmatig ook alles van mogen verwachten.

Ik hoef geen hongerigen te voeden, geen dorstigen te laven en geen bejaarden te herbergen, ik betaal er rijkelijk voor! Ik heb mijn persoonlijke plicht jegens de medemens afgekocht en wanneer ik naar 555 gireer: zelfs met interest. Het neosocialisme heeft zo het altruïsme geïnstitutionaliseerd, in wetten vastgelegd en bij de particulier uitgedoofd.