Afvalligheid en hoogverraad

In Nederland accepteren we dat wie in een katholiek gezin geboren wordt, als katholiek wordt opgevoed en ook z'n verdere leven katholiek zal blijven. Het wij-gevoel dat hiermee gepaard gaat is voor deze groep belangrijk en biedt houvast in een seculiere samenleving. Het besluit van het Vaticaans Concilie dat - onder voorwaarden - gelovigen die hun katholieke geboorte loochenen gedood mogen worden, vinden we weliswaar cru maar begrijpen het desondanks: er staat voor deze minderheid immers veel op het spel.

De paus, die we kennen als een man van rede, een man bovendien die armenzorg hoog in het vaandel voert, verduidelijkte dat uittreding op zích geen reden tot executie inhoudt. Alleen in gevallen waar de afvallige zijn uittreden ook kenbaar maakt (in woord of geschrift), is terechtstelling gerechtvaardigd.

"Afvalligheid kan bij andere katholieken een innerlijke strijd doen ontbranden omdat het de naam van God en zijn profeet Jezus (vrede zij met Hem), onteert". Executie van de afgedwaalde enkeling beschermt en bewaart zo de gehele katholieke gemeenschap. De paus benadrukte dat het edict niet is bedoeld om de rechten van een persoon op vrije geloofsovertuiging te beknotten, dit recht blijft overeind want in het geloof bestaat geen dwang.

De voorzitter van het Vaticaans Concilie, dat sedert lange tijd banden onderhoudt met de Universiteit van Leiden, voegt daaraan nog toe dat genoemde vorm van afvalligheid gezien moet worden als daad waarmee de eenling een gehele natie (wier belangen boven die van het individu verheven zijn), bedreigt. Binnen de seculiere wetgeving valt het beschreven misdrijf te vergelijken met hoogverraad, waarop in oorlogstijd de doodstraf staat.

Bron en h/t.