I expect the heaven

bron: EC Audiovisual Service

Ik noteerde eens: Frans Timmermans verhoudt zich tot empathie zoals socialisme zich verhoudt tot altruïsme. En ik bedoelde daarmee dat het een verziekte verhouding is, of beter: geen verhouding maar een goedkoop appelleren aan. Timmermans' recente Facebook post over het vluchtelingenleed bracht mij dit weer in herinnering.

Het is een tekst die van werkelijk emotie gespeend is en woorden gebruikt die een enorme betrokkenheid suggereren - namens de EU - maar daarin niet slagen. Wat blijft is een ijdele poging bankroet beleid te camoufleren met gespeelde bewogenheid en de gratuite suggestie: u zou hetzelfde doen, dus open de poorten.

"Er is teveel menselijk lijden als gevolg van gewelddadige conflicten, teveel mensen zoeken bescherming elders omdat ze vrezen voor hun leven en dat van hun geliefden. Stel jezelf deze simpele vraag: wat zou ik doen? Wel, ik zou alles doen om mijn familie in veiligheid te brengen. Wie zou dat niet doen?"

Wie zou dat niet doen, z'n familie in veiligheid brengen? Laat ik de vraag maar beantwoorden:  alleen onmensen doen dat niet. Zoals alleen onmensen deze oorlogsslachtoffers de toegang tot Europa willen ontzeggen. Maar mijn tegenvraag is deze: wie probeert Timmermans hier voor de gek te houden? Zelfs wie zich enkel laaft aan de zorgvuldig geselecteerde beelden die de NOS over dit onderwerp verspreidt, zal inmiddels tot de conclusie gekomen zijn dat zich tussen die 350.000 'vluchtelingen' verdomd weinig oorlogsslachtoffers bevinden.

Timmermans' gezinnen, die overwegend lijken te bestaan uit alleenreizende jonge mannen, zijn evenzeer duidelijk over hun beweegredenen: "je krijgt er geld van de overheid", "er is hier werk voor iedereen", "wij komen voor het weer", "wij komen om te studeren"... of, samengevat in de woorden van de knaap die in Calais van een vrachtwagen geplukt werd: "I expect the heaven".

Waarom komt Timmermans als woordvoerder van de EU dan met zo'n krokodillentranen-betoog? Ik denk om het volgende: het recht op 'the pursuit of happiness' zoals verwoord in de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring, is in Europa verworden tot 'het recht op geluk'. Iedereen heeft recht op geluk en het is de taak van de overheid daarin te voorzien. De zoektocht voor de in Europa aangekomen jonge mannen is daarmee ten einde, vanaf hier zorgt de overheid voor ze. Die perceptie echter, stuit bij steeds meer Europeanen op verzet.

Lange tijd heeft de burger de overheid beschouwd als een onstoffelijk apparaat dat zowel het beschermend dak boven ons hoofd was als het vangnet onder onze voeten. Middels allerhande belastingen financierden we deze constructie. En dat gaat goed zolang er een geaccepteerd evenwicht bestaat tussen (zorg)vraag en (belasting)aanbod. Maar dat evenwicht is duchtig verstoord.

De misvatting met betrekking tot 'the pursuit of happiness' heeft een verzorgingsapparaat gecreëerd waar het uitgangspunt van 'coöperatieve verzekering' heeft plaatsgemaakt voor een systeem van 'happiness herverdeling' dat zich dankzij de EU tot ver over de landsgrenzen heen uitstrekt. Een systeem bovendien waarvan iedere nieuw-aangekomene gebruik kan maken - en dat ook doet - zonder ooit een bijdrage te hebben geleverd.

De bereidheid van de Europese burger om dit als investering te zien staat onder druk nu blijkt dat immigranten uit Afrika en het Nabije Oosten, zelfs na decennia, in meerderheid niet in staat zijn zichzelf te bedruipen. De oorzaken hiervoor zijn velerlei maar liggen in de regel niet bij de Europese burger. Het is daarom dat de EU, bij monde van Timmermans, haar appèl niet over economische boeg kan gooien - we hebben migranten nodig om Europa draaiende te houden - maar ons in plaats daarvan een giro 555-tranentrekker voorschotelt.