Le Shuttle, the chaos

foto via Fleet Europe

Het is niet zo dat ik geen sympathie voel met de knul die voor de NOS-camera verklaart dat hij naar Engeland wil om te studeren, het is alleen dat mijn antipathie jegens 'de zwerm' waarvan hij deel uitmaakt en die wachtende vrachtwagens belaagt, openbreekt en binnendringt het wint van mijn sympathie. 

De beelden uit Calais verschillen in niets van 'the day after' films en series waarin Hollywood grossiert. Ongrijpbare horden storten zich uit het niets op een vrachtwagencombinatie en overmeesteren hem...als ware het een scene uit the walking dead of the hills have eyes. Of deze associatie me tot een verknipt mens maakt weet ik niet, zelf wijt ik het aan mijn diepgewortelde afkeer van agressieve collectiviteit ongeacht aard of doel. Daarnaast ben ik me bovengemiddeld bewust van de kwetsbaarheid van complexe systemen in een open en hoogbeschaafde samenleving als de onze. De beelden uit Calais maken mij tot getuige van een botsing tussen beide en ik weet dat chaos het in een directe confrontatie altijd wint van ordening.

Het zijn niet die twee of drieduizend illegalen die zich de afgelopen maanden een heus vluchtelingenkamp hebben gebouwd die me in dat opzicht zorgen baren. Maar de oorzaak en het gevolg van hun aanwezigheid doen dat wel. Die oorzaak ligt in zwakke grenscontroles en een weinig ontmoedigende houding van de EU. Alleen al dit jaar zijn er naar schatting meer dan honderdduizend immigranten illegaal Europa binnengekomen. Immigranten bij wie het ontbreekt aan scholing en culturele openheid. Deze mensen zullen in meerderheid de weg gaan die miljoenen voor hen gingen: uitkering, uitsluiting en gettovorming.

Hoewel de berichtgeving hierover lijdt onder zelfcensuur, begint het nu ook tot de lezers van de mainstream media door te dringen dat in verschillende Europese steden zogenaamde no-go areas bestaan. In Duitsland, Zweden, Frankrijk en België bestaan wijken waar politie en hulpdiensten structureel worden verjaagd. Men is teruggevallen op de eigen zeden en gewoonten, en daarmee op een eigen wetgeving: veelal de sharia. Dit zijn de wijken waar uiteindelijk veel van deze migranten terecht zullen komen; het percentage studenten ligt er bijzonder laag.  

Ik twijfel er niet aan dat er ook onder de Calais-gangers veel individueel potentieel zit, maar ik betwijfel of dit er ooit uitkomt. Deze mensen komen uit Noord- en Midden-Afrika en hen ontbreekt het aan de individualistische instelling zoals die in Europa sinds een eeuw of wat de norm is. In eerste en laatste instantie zal men terugvallen op de eigen groep en zich daarmee de kans ontzeggen te integreren in West-Europa en te profiteren van de infrastructuur die hun een uitweg naar individueel succes en zelfstandigheid biedt.

De laat-maar-waaien en laat-maar-varen mentaliteit bij Europese politici, vermeerderd met de bizarre premisse dat de Europese economie behoefte heeft aan ongeschoolde jongeren, en gelardeerd met de overtuiging dat Europa een koloniale schuld jegens Afrika te vereffenen heeft, heeft tot een humanitaire ramp geleid. Daarnaast betekent de influx van miljoenen kansarmen waarvan, als we er de statistieken bijnemen, ook de volgende generaties niet of nauwelijks zullen integreren dat de Europese verzorgingsstaat tot op het bot wordt afgekloven.

Dit is wat ik denk wanneer ik de ellendige beelden van Calais zie: Europa is een door en door ziek continent en dit is slechts een van de symptomen ervan. Vier decennia van postmodern, schuldbeladen cultuurrelativisme hebben in combinatie met twee decennia Brussels staatssocialisme dit continent economisch en cultureel tot aan de afgrond gebracht.