Waarover men niet spreekt

Uit de najaarsbrochure van uitgeverij Pelckmans

De klamme lappendeken van de politieke correctheid ligt over Vlaanderen net iets drukkender en verstikkender dan over de rest van Europa. Wie hier een boek wil publiceren dat deze deken tot onderwerp heeft en haar naaisters voor een breder publiek aan de kaak wil stellen, vindt hiervoor niet eenvoudig een uitgever. Tot voor een paar weken terug kon men terecht bij Pelckmans - mits dit en mits dat - maar het kon. Nu is ook dit bastion onder de voet gelopen.

Schrijver, debater en publicist Wim van Rooy leverde in mei dit jaar het manuscript in voan zijn essaybundel 'Waarover men niet spreekt'. Inhoud en vorm werden in de maanden daarna veelvuldig besproken met Karl Drabbe, redacteur/uitgever namens Pelckmans. In juli werden de proefdrukken gekeurd en werd de uitgave opgenomen in de folder 'binnenkort bij Pelckmans' waarvan hierboven een uitsnede. De verbijstering was daarom groot toen de uitgever een week voor het ter perse gaan besloot van alles af te zien en even later ook Karl Drabbe de laan uitstuurde.

Het argument hiervoor: "Het aantal discriminerende en schofferende passages overschaduwde het maatschappijkritische doel van dit essay van 600 bladzijden" en de uitgever wilde geen boek "dat de moslims voor het hoofd zou kunnen stoten". Voilà! Ik vermoed dat de immer nette Paul Cliteur - die het voorwoord schreef - de wenkbrauwen hoog optrok toen hij erachter kwam gemene zaak te maken met een heus schoffeur.

Toch kwam voor Pelckmans deze kritische insteek niet uit de blauwe lucht vallen. Wim publiceert al jaren kritische essays, ook bij deze uitgever. Bovendien, als ondertitel was gekozen voor 'bezonken gedachten over Europa, postmodernisme, islam' en op de de achterflap had de uitgever voorzien: 'Waarover men niet spreekt is een polemisch-biografisch getint vervolg op De malaise van de multuculturaliteit, een boek waarvoor hij wel eens de Vlaamse Paul Scheffer wordt genoemd'. 

Kritiek op een systeem en belediging van een individu zijn twee volstrekt verschillende zaken. Van Rooy, ook in zijn meest heftige beschouwingen, speelt nooit op de man; in ieder geval niet in etnisch- of religieusgenerieke zin. Systemen worden aangevallen, belegerd en gebombardeerd maar de individuele burger die toevallig daarin geboren is, nooit. Dat het boek moslims voor het hoofd kan stoten is evident, maar een uitgever die dat wil vermijden ziet z'n aanbod beperkt tot abstracte kleurplaten en de koran.

Karl Drabbe kreeg met z'n ontslag een spreekverbod - en hopelijk voor hem een grote zak met geld. Zijn plaats is ingenomen door Harold Polis, de uitgever die eerder dit jaar op straat kwam te staan toen Bezige Bij haar Vlaamse tak liquideerde. Polis is de naam waarnaar het lemma 'politiek correct' in de Grote Encyclopedie verwijst. Polis is de man die een flink aantal schrijvers uit de BB-boedel bij het zieltogende Pelckmans onderbracht. Polis is de man van wie Pelckmans binnenkort de naam overneemt. En deze nieuwe uitgeverij Polis, bij monde van Polis zélf, stelt: "Ik wil tegenstrijdige stemmen laten horen, ik wil het debat over de grote thema’s van onze tijd oppoken". 

Het is de weerzinwekkende newspeak van postmodern links: zelfs de leugen is van haar inhoud ontdaan. De multiculturele zwelbast heeft met Polis nu ook Pelckmans gezuiverd en in het Antwerps Boekhuis hoeft men niet bevreesd meer zijn voor dissidente geluiden. En van Rooy? Hij weigerde zwijggeld, maar hem is als Vlaams schrijver effectief de mond gesnoerd. Waarover men niet spreekt...