Democratie: ja mits maar

Dat regeerders en reaguurders elkaar niet liggen was al wel duidelijk, interactieve 2.0 terugkoppeling past nu eenmaal niet in de bestaande bestuursmodellen. Dit geconstateerd hebbende zijn er drie manieren om hiermee om te gaan. Eén: je negeert het verschijnsel. Twee: je doet een poging erin mee te gaan. Drie: je verbiedt interactie en terugkoppeling omdat ... [state your crap on the dotted line].

Jarenlang zijn reaguurders en bloggers genegeerd vanwege de eerste wet van Lucas: 80% is mongool. Daarbij ging het om een relatief kleine groep die obscure blogjes volblafte op plaatsen waar de oppassende huisvader zich liever niet bevuilde. Maar die tijd is voorbij, de blogosfeer is mainstraim geworden en de politiek is erachter dat commenters soms ook kiezers zijn. Althans, een deel van de politiek.

Want voor sommigen blijft het eng, dat terugpraten. Neem bijvoorbeeld Marianne Mikko die namens de Estlandse Socialistische Partij een zetel in het Europarlement bezet. Toen Estland werd aangesloten op het wereldwijde web contateerden Marianne en haar vriendinnen tot hun ontzetting dat "with blogs becoming commonplace, less principled people will want to use them". Mind you, less principled people!

En daar was het web niet voor opgezet weet Marianne, zoveel had ze vanachter het ijzeren gordijn nog wel meegekregen. Dus om u, de beschermwaardige Euroburger, te vrijwaren van anonieme meningen van mensen die u niet kent, heeft Marianne vorige week het parlement voorgesteld anoniem bloggen te verbieden. Bovendien zouden bloggers hun doelstellingen openbaar moeten maken om "malicious intentions or hidden agendas" snel boven water te krijgen. Op deze manier kunnen gevaarlijke blogs zoals GeenStijl (wereldheerschappij) namelijk snel op zwart.

Gelukkig voor de less principled people kreeg Marianne ditmaal de parlementaire middelvinger maar de toon is gezet. Terugpraten moet verboden worden. Dat is uiteindelijk ook veel efficiënter dan vastleggen over welke onderwerpen wél geblogd mag worden en welke profeten je daarbij vooral níet mag beledigen.

Maar ook in eigen land werd vorige week de aanval op onwelgevallige feedback ingezet. Minister Donner van Sociale Zaken verklaarde in een spreekbeurt: “opiniepeilingen ondermijnen het vertrouwen in de regering, het parlement en de overheid in het algemeen”.

Neen excellentie, het gevoerde beleid ondermijnt het vertrouwen in de regering. De politieke correctheid ondermijnt het vertrouwen in het parlement en daadkrachtloze incompetentie ondermijnt het vertrouwen in de overheid als geheel. Don't shoot the messenger maar doe wat met de informatie. Het bedrijfsleven geeft jaarlijks miljoenen uit om erachter te komen hoe de klant over ze denkt en u krijgt het op een presenteerblaadje, foei!

De kloof tussen burger en (Europese) politiek wordt met het jaar groter omdat de politiek blijft volharden in achterhaalde bestuursvormen en troebele besluitvorming. De online 2.0 burger ziet dit, heeft er zijn gedachten over en uit dit middels blog en enquête. Moet je niet bang voor zijn. De conservatieve Britse MP Chris Heaton Harris heeft het door wanneer hij zegt: "blogs have become the life blood of a vibrant democracy". Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen, thanks Chris.

Maar ook dichter bij huis, nota bene in de jongste uitgave van ‘Christen Democratische Verkenningen’, komt Peter Cuyvers tot de conclusie dat de Nederlandse middenklasse (via internet) in staat is snel kennis tot zich te nemen en zich een beeld van de maatschappij te vormen. Daarnaast kan zij in alle openheid de handen ineen slaan en in actie komen. Dit in tegenstelling tot de overheid die volhardt in blaartrekkende vergaderingen achter gesloten deuren.

Rita Verdonk loopt met haar internetprogram mijlen op de troepen vooruit, ze wil te veel en de aanpak is ronduit knullig; heeft u nog paperclips en oh ja, hoe gaan we de gezondheidszorg organiseren? Toch zit zij op het juiste spoor want communicatie tussen politiek en burger dient zich niet te beperken tot één dag per vier jaar. Ook 100 dagen praten met een selecte, niet-representatieve greep uit de burgerij zet geen zoden aan de dijk.

In plaats van het willen smoren van interactie, zouden de Donners en de Mikkos van deze wereld vanaf morgen moeten onderzoeken hoe zij de zo verafschuwde ‘burgergeluiden’ het best kunnen kanaliseren en gebruiken. De 'middenklasse' heeft hier behoefte aan en het lijkt mij bovendien een stuk relevanter dan het opstellen van richtlijnen voor de kromheid van komkommers en het houden van goudvissen.

-----

Update en lol. Diverse kerkleiders, vorige week in Londen bijeen voor de ‘Godblogconferentie’, hebben een lijst met 10 geboden voor bloggers opgesteld:

1. Gij zult geen blog plaatsen dat strijdt met integriteit.
2. Gij zult geen beeld maken van uw blog.
3. Gij zult niet voor de anonimiteit kiezen om onder een andere identiteit te kunnen zondigen.
4. Gedenk de sabbatdag door uw blog een dag offline te zetten.
5. Eer uw medebloggers boven uzelf en geef geen aanleiding tot misbruik.
6. Gij zult de eer, reputatie of gevoelens van medebloggers niet aantasten.
7. Gij zult het internet niet gebruiken voor overspel.
8. Gij zult niet de inhoud van een andere blog stelen.
9. Gij zult geen vals getuigenis geven tegenover uw medebloggers.
10. Gij zult niet begerig zijn naar het succes van een medeblogger. Wees tevreden met uw eigen blog.