Black Pete, wie kent hem niet

foto Peter de Jong / Associated Press

In ieder geval de Verenigde Naties niet. Haar Comittee on the Elimination of Racial Discrimination (CERD) concludeert in een rapport dat 'zwarte piet' een slavernijsymbool is waar Nederland afstand van moet nemen.  Ze neemt het op voor alle niet-blanke kinderen in Nederland door te stellen: "ze moeten er niet elk jaar aan worden herinnerd dat ze de kinderen van de slaven zijn". Bizar als de uitspraak ook moge zijn, principieel ben ik het er hartgrondig met eens.

Zei het met een nuance. Want ik geloof niet dat Nederlandse kinderen geboren uit tropische ouders vanwege het sinterklaasfeest aan hun slavernijverleden herinnerd worden. De uitspraak suggereert bovendien dat zwarte piet een slaaf was, wat onzin is want de populariteit van zwarte piet dateert van na de afschaffing van de slavernij. Wel geloof ik dat donkere kinderen door uitspraken als deze, en door uitbuiters van het anti-blanke sentiment als Quincy Gario en Iwan Leeuwin, gedrukt worden in de rol van slavenkind.

Het meisje in mijn vorige post houdt een bord omhoog met: "wer sonst nichts hat zum Stolzsein hat immer noch Patriotismus". Hetzelfde geldt m.i. voor de hele zwarte pietdiscussie. Wie niets heeft om trots op te zijn heeft altijd nog z'n huidskleur. Genoemde sneuneuzen praten dit de Nederlandse kinderen aan als hadden ze een excuus nodig voor individueel falen. 

Vraag een willekeurige Nederlander: waren jouw (groot-)ouders NSB'ers, verzetshelden of wegkijkers? En met het antwoord heb je een verklaring voor de huidige sociale status van de ondervraagde. Als je daar tenminste naar op zoek bent. Met statistisch onderzoek zul je je claim overigens niet kunnen onderbouwen, net zomin als het slavernijverleden de bovengemiddelde sociale uitval van Afrikaanse 'diasporakinderen' verklaart.

Gario en z'n fellow travellers zijn op zoek naar een 'theory of everything on black deprivation' en grijpen terug naar omstandigheden zoals die 150 jaar geleden waren. Ze vinden daarbij wit-links aan hun zijde want ook zij vorsen naar een collectivistische oorzaak voor deze rare situatie; een situatie die sterk lijkt op die van de moslimgemeenschap in Nederland maar dan zonder zwarte piet. En omdat de oorzaak nooit bij de slachtoffers kan liggen wordt die gelegd bij de grootst gemene deler: de witte mens en z'n witmensencultuur.

Ik maak me sterk dat wanneer zwarte piet een Chinees of hindoe geweest zou zijn, de VN de zaak in behandeling hadden genomen. Het is het postmodernisme, dat zich als een ghonnoreue sjanker heeft ingevreten in de mondiale bestuursorganen, dat stelt dat alle culturen gelijk zijn en daarom in gelijke mate recht hebben op succes. En is een cultuur - in de postmoderne opvatting veelal samenvallend met ras - op punten en plaatsen minder succesvol, dan is ieder gebruik van de uiterlijke kenmerken ervan, net als iedere vorm van kritiek een directe belediging en de opmaat tot discriminatie.

Mijn zwarte (en Chinese) klasgenootjes in de jaren tachtig waren vooral bezig met hun persoonlijke ontwikkeling, net als ik. Dertig jaar later en twee miljoen gekleurde Nederlanders verder spreken we weer over rassen en culturen. Het komt neer op verzuiling langs etnisch en cultureel-religieuze scheidslijnen. Hét recept voor 'balkanisering' bij uitnemendheid.  

De uitspraak van deze bonte VN-commissie, waarvan het gros de moderniteit heeft overgeslagen maar grif gebruik maakt van de French benefits die de postmoderniteit hen biedt, versterkt de voortschrijdende culturele segregatie en draagt bij aan de vorming van een tribaal Europa. Maar gelukkig heeft onze MP, Mark 'geen-cent-meer-naar-Griekenland' Rutte, al gezegd dat Nederland hier niet aan gaat toegeven. Ik ben er dus gerust op.

Protesten in Duitsland

geëngageerde meisjes weten: immigratiekritiek = nazisme (foto:ANP)

De omvang van de protesten in Duitsland verbaast me eerlijk gezegd. Tenminste, als ik voetstoots zou aannemen wat de nieuwsdiensten erover te vertellen hebben: dat dit demon-straties zijn van extreemrechts, van vreemdelingenhaters en neo-nazi's. Zeker, ze zitten ertussen, en ongetwijfeld hebben ze een vinger in de organisatie. Maar op de beelden zie ik toch vooral gewone Duitsers, Pegida-Duitsers zo u wilt.

De framing is zum kotsen maar door de mainstream media tot standaard verheven: een stem tegen ongebreidelde immigratie en tegen de walgelijke effecten van islamisering en arabisering, is een stem uit extreemrechtse hoek. En wanneer zoiets in Duitsland gebeurt dan vertrouwt de anchorman ons toe dat het nazisme hier nooit helemaal verdwenen is. Waarom is het zo onvoorstelbaar dat gedemonstreerd wordt tegen een van overheidswege gefaciliteerde sloop van Europa?

De brandstichtingen, de scheldpartijen en de regelrechte mishandeling van immigranten is walgelijk en niet goed te praten. Ik griezel hiervan. Ongetwijfeld ook omdat ik het zie als de methoden van extreemlinks dat zich, mutatis mutandis, steevast op dezelfde manier manifesteert. Islamisten gaan hierin nog een paar stappen verder door alles buiten hun kader tot legitiem doelwit te verklaren en aan te vallen. Maar zowel islamisten als extreemlinks hebben hun doel bereikt: de grenzen zijn opgeschoven en hun mores behoren ondertussen tot Europa's gesunkenes Kulturgut.

Wat vroeger extreemlinks was is nu salonfähig. Aan de gewelddadige acties van krakers, RaRa enzovoort wordt met weemoed teruggedacht; "het was nodig" heet het, "het moest gebeuren en er is veel bereikt". Een deel van de toenmalige activisten vormt vandaag de ruggengraat van geaccepteerde politieke partijen en acht zich gematigd, zodat ter linkerzijde nog slechts ruimte blijft voor Maoïsten en fascisten. Een ruimte waarom flink gestreden wordt.

Hetzelfde geldt voor de positionering van de islam in Europa: niet alleen wordt de beoefenaars ervan geen strobreed in de weg gelegd, de aanhoudende dreiging met geweld en de daadwerkelijke toepassing ervan heeft een geloof dat antikerkelijk-links in de jaren zestig en zeventig met de grond gelijk gemaakt zou hebben, onder een stolp geplaatst en haar feitelijk onaantastbaar gemaakt. 

Kennelijk loont geweld. En kennelijk grijpen anti-links en anti-islam nu ook naar dat wapen. Hoe jammer ik dat ook vind. Wat we zien in Duitsland is een grassroot beweging die onder aanvoering van 'beroepsextremisten op rechts' de grens waarop de comunis opinio balanceert in de richting van haar ideeën wil opschuiven en de pensee unique die hen - in de woorden van Merkel - in Dunkeldeutschland plaatst, niet langer tolereert.

Met de constante toevoer van immigranten, de islamitische aanslagen, de om zich heen grijpende culturele segregatie en een politiek die alle commentaar hierop zonder discussie als ziekelijk terzijde legt, zullen deze bewegingen overal in Europa de kop opsteken; een bijzonder zorgelijke ontwikkeling want het is een ontwikkeling die precies verloopt langs de lijnen zoals bewegingen als IS die hebben voorzien: tweedeling, gevolgd door onderwerping. 

Waarover men niet spreekt

Uit de najaarsbrochure van uitgeverij Pelckmans

De klamme lappendeken van de politieke correctheid ligt over Vlaanderen net iets drukkender en verstikkender dan over de rest van Europa. Wie hier een boek wil publiceren dat deze deken tot onderwerp heeft en haar naaisters voor een breder publiek aan de kaak wil stellen, vindt hiervoor niet eenvoudig een uitgever. Tot voor een paar weken terug kon men terecht bij Pelckmans - mits dit en mits dat - maar het kon. Nu is ook dit bastion onder de voet gelopen.

Schrijver, debater en publicist Wim van Rooy leverde in mei dit jaar het manuscript in voan zijn essaybundel 'Waarover men niet spreekt'. Inhoud en vorm werden in de maanden daarna veelvuldig besproken met Karl Drabbe, redacteur/uitgever namens Pelckmans. In juli werden de proefdrukken gekeurd en werd de uitgave opgenomen in de folder 'binnenkort bij Pelckmans' waarvan hierboven een uitsnede. De verbijstering was daarom groot toen de uitgever een week voor het ter perse gaan besloot van alles af te zien en even later ook Karl Drabbe de laan uitstuurde.

Het argument hiervoor: "Het aantal discriminerende en schofferende passages overschaduwde het maatschappijkritische doel van dit essay van 600 bladzijden" en de uitgever wilde geen boek "dat de moslims voor het hoofd zou kunnen stoten". Voilà! Ik vermoed dat de immer nette Paul Cliteur - die het voorwoord schreef - de wenkbrauwen hoog optrok toen hij erachter kwam gemene zaak te maken met een heus schoffeur.

Toch kwam voor Pelckmans deze kritische insteek niet uit de blauwe lucht vallen. Wim publiceert al jaren kritische essays, ook bij deze uitgever. Bovendien, als ondertitel was gekozen voor 'bezonken gedachten over Europa, postmodernisme, islam' en op de de achterflap had de uitgever voorzien: 'Waarover men niet spreekt is een polemisch-biografisch getint vervolg op De malaise van de multuculturaliteit, een boek waarvoor hij wel eens de Vlaamse Paul Scheffer wordt genoemd'. 

Kritiek op een systeem en belediging van een individu zijn twee volstrekt verschillende zaken. Van Rooy, ook in zijn meest heftige beschouwingen, speelt nooit op de man; in ieder geval niet in etnisch- of religieusgenerieke zin. Systemen worden aangevallen, belegerd en gebombardeerd maar de individuele burger die toevallig daarin geboren is, nooit. Dat het boek moslims voor het hoofd kan stoten is evident, maar een uitgever die dat wil vermijden ziet z'n aanbod beperkt tot abstracte kleurplaten en de koran.

Karl Drabbe kreeg met z'n ontslag een spreekverbod - en hopelijk voor hem een grote zak met geld. Zijn plaats is ingenomen door Harold Polis, de uitgever die eerder dit jaar op straat kwam te staan toen Bezige Bij haar Vlaamse tak liquideerde. Polis is de naam waarnaar het lemma 'politiek correct' in de Grote Encyclopedie verwijst. Polis is de man die een flink aantal schrijvers uit de BB-boedel bij het zieltogende Pelckmans onderbracht. Polis is de man van wie Pelckmans binnenkort de naam overneemt. En deze nieuwe uitgeverij Polis, bij monde van Polis zélf, stelt: "Ik wil tegenstrijdige stemmen laten horen, ik wil het debat over de grote thema’s van onze tijd oppoken". 

Het is de weerzinwekkende newspeak van postmodern links: zelfs de leugen is van haar inhoud ontdaan. De multiculturele zwelbast heeft met Polis nu ook Pelckmans gezuiverd en in het Antwerps Boekhuis hoeft men niet bevreesd meer zijn voor dissidente geluiden. En van Rooy? Hij weigerde zwijggeld, maar hem is als Vlaams schrijver effectief de mond gesnoerd. Waarover men niet spreekt...

I expect the heaven

bron: EC Audiovisual Service

Ik noteerde eens: Frans Timmermans verhoudt zich tot empathie zoals socialisme zich verhoudt tot altruïsme. En ik bedoelde daarmee dat het een verziekte verhouding is, of beter: geen verhouding maar een goedkoop appelleren aan. Timmermans' recente Facebook post over het vluchtelingenleed bracht mij dit weer in herinnering.

Het is een tekst die van werkelijk emotie gespeend is en woorden gebruikt die een enorme betrokkenheid suggereren - namens de EU - maar daarin niet slagen. Wat blijft is een ijdele poging bankroet beleid te camoufleren met gespeelde bewogenheid en de gratuite suggestie: u zou hetzelfde doen, dus open de poorten.

"Er is teveel menselijk lijden als gevolg van gewelddadige conflicten, teveel mensen zoeken bescherming elders omdat ze vrezen voor hun leven en dat van hun geliefden. Stel jezelf deze simpele vraag: wat zou ik doen? Wel, ik zou alles doen om mijn familie in veiligheid te brengen. Wie zou dat niet doen?"

Wie zou dat niet doen, z'n familie in veiligheid brengen? Laat ik de vraag maar beantwoorden:  alleen onmensen doen dat niet. Zoals alleen onmensen deze oorlogsslachtoffers de toegang tot Europa willen ontzeggen. Maar mijn tegenvraag is deze: wie probeert Timmermans hier voor de gek te houden? Zelfs wie zich enkel laaft aan de zorgvuldig geselecteerde beelden die de NOS over dit onderwerp verspreidt, zal inmiddels tot de conclusie gekomen zijn dat zich tussen die 350.000 'vluchtelingen' verdomd weinig oorlogsslachtoffers bevinden.

Timmermans' gezinnen, die overwegend lijken te bestaan uit alleenreizende jonge mannen, zijn evenzeer duidelijk over hun beweegredenen: "je krijgt er geld van de overheid", "er is hier werk voor iedereen", "wij komen voor het weer", "wij komen om te studeren"... of, samengevat in de woorden van de knaap die in Calais van een vrachtwagen geplukt werd: "I expect the heaven".

Waarom komt Timmermans als woordvoerder van de EU dan met zo'n krokodillentranen-betoog? Ik denk om het volgende: het recht op 'the pursuit of happiness' zoals verwoord in de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring, is in Europa verworden tot 'het recht op geluk'. Iedereen heeft recht op geluk en het is de taak van de overheid daarin te voorzien. De zoektocht voor de in Europa aangekomen jonge mannen is daarmee ten einde, vanaf hier zorgt de overheid voor ze. Die perceptie echter, stuit bij steeds meer Europeanen op verzet.

Lange tijd heeft de burger de overheid beschouwd als een onstoffelijk apparaat dat zowel het beschermend dak boven ons hoofd was als het vangnet onder onze voeten. Middels allerhande belastingen financierden we deze constructie. En dat gaat goed zolang er een geaccepteerd evenwicht bestaat tussen (zorg)vraag en (belasting)aanbod. Maar dat evenwicht is duchtig verstoord.

De misvatting met betrekking tot 'the pursuit of happiness' heeft een verzorgingsapparaat gecreëerd waar het uitgangspunt van 'coöperatieve verzekering' heeft plaatsgemaakt voor een systeem van 'happiness herverdeling' dat zich dankzij de EU tot ver over de landsgrenzen heen uitstrekt. Een systeem bovendien waarvan iedere nieuw-aangekomene gebruik kan maken - en dat ook doet - zonder ooit een bijdrage te hebben geleverd.

De bereidheid van de Europese burger om dit als investering te zien staat onder druk nu blijkt dat immigranten uit Afrika en het Nabije Oosten, zelfs na decennia, in meerderheid niet in staat zijn zichzelf te bedruipen. De oorzaken hiervoor zijn velerlei maar liggen in de regel niet bij de Europese burger. Het is daarom dat de EU, bij monde van Timmermans, haar appèl niet over economische boeg kan gooien - we hebben migranten nodig om Europa draaiende te houden - maar ons in plaats daarvan een giro 555-tranentrekker voorschotelt.

Het heilstaatverlangen

De menselijke geest heeft een door de evolutie ingeschapen verlangen zijn wereld te controleren. Een verlangen dat niet stopt bij het direct waarneembare. Het transcendeert de tastbare natuur en haar wetten om tenslotte gehoor te vinden bij de Uiteindelijke, Die alles bestuurt en alles vermag. Het is de afgelopen 10.000 jaar een prima concept gebleken. Problematisch wordt het wanneer Hij uit het denken verdwijnt maar niet de notie dat Zijn stad, de civitas Dei, alsnog gesticht moet worden.

De westerse wereld wordt geteisterd door autochristi: zelfzalvers die hun overtuigingen tot blauwdruk voor de heilstaat promoveren. Een niet-aflatend evangelisatieoffensief heeft hun profetieën inmiddels tot gemeengoed gemaakt, politici bekeerd en industrieën omgekocht. En wie nog immer niet gelooft in klimaatverandering, de EU en de behoefte aan wezensvreemde immigratie is een onverbeterlijke ketter en een maatschappelijk gevaar; hij is een on-mens.

De nieuwe inquisitie, geworven uit de gelederen van NGO's, politiek en media, spoort de onrechtzinnigen op en isoleert ze. Met een gekverklaring, beroepsverbod of regelrechte bedreiging. Dit alles zonder bediscussieerbare argumenten omdat het de nieuwe geloven, gelijk hun deïstische voorgangers, ontbreekt aan bewijzen en tastbaarheid. Het zijn particuliere affecties verheven tot pantheïstische staatsgodsdienst waaraan iedere burger moet offeren.

Messias Obama decreteert dat het tegengaan van klimaatverandering het hoogste doel van de mensheid is. Metingen die aantonen dat de opwarming van de aarde al midden jaren '90 is stilgevallen beschouwt hij als duivelsverzen. Ook berekeningen die aantonen dat zelfs een farizeese toepassing van de Kyoto-protocollen de 'opwarming' met ten hoogste 0,2 graden zal afremmen, zijn valse profetieën. 

Vanaf het moment dat de EEG overging in de EU en de economische binding - ook in naam - overging in een politieke, blijven de Euro-economieën zichtbaar achter bij hun non-Euro pendanten. Wel groeien de schulden. Maar opperen dat hier een causaal verband bestaat is blasfemie. In reactie op deze ketterij kwam een apostolisch schrijven: kritiek dient gecensureerd te worden. De stad gods wordt gebouwd op solidariteit en geloof, niet op kritiek en redelijkheid.

In minder dan een jaar tijd zijn 300.000 nieuwe 'gelovigen' de EU binnengekomen. Zo worden ze althans gezien: het levende bewijs dat de kracht van het Europees evangelie dolende zielen over de gehele wereld bekeert. De profeten zijn verrukt. De tegenwerping dat deze zielen wellicht op de gratis maaltijd en huisvesting afkomen houden ze voor een gotspe. Juncker verklaart dat Europa het aan de nieuwe gelovigen verplicht is onderdak te bieden. En gaat dat niet goedschiks, dan zal hij ons dwingen. 

Mijn god, wat word ik beroerd van deze krankzinnige zieners. De goden werden tot mens, en de mensen werden goden. Sommigen althans, want wie niet gelooft werkt voor de duivel. Wie niet bouwt aan de civitas dei van het nieuwe Hoge, bouwt aan een civitas diaboli: een stad voor de duivel. De goden zijn doodverklaard maar de seculiere heilstaat wordt opgebouwd volgens een aloud religieus concept: de belofte van een zalig hier-en-nu en de verlossing van Schuld. Dit alles op voorwaarde dat de  voorschriften op militaristische wijze worden opgevolgd en nageleefd.

Maar ik weiger de kritiek van de rede in te ruilen voor goedkope emotie. Ik weiger profetieën te accepteren zonder een falcificeerbaar fundament. Ik weiger hosanna te zingen voor zelfbenoemde heiligen die anders dan een geperverteerde vorm van goedheid niets op hun naam hebben. En daarom bid ik: lam Gods, dat wegneemt de zonden der wereld, mogen deze hoogmoedigen ook mee?

-------------------------------------

1 De civitate Dei: 'Over de stad Gods', een apologie in 22 delen van kerkvader Augustinus. Hij schreef het in reactie op beschuldigingen uit 'heidense' hoek dat het Christelijk geloof per se, oorzakelijk was aan de plundering en uiteindelijke omverwerping van Rome.

Le Shuttle, the chaos

foto via Fleet Europe

Het is niet zo dat ik geen sympathie voel met de knul die voor de NOS-camera verklaart dat hij naar Engeland wil om te studeren, het is alleen dat mijn antipathie jegens 'de zwerm' waarvan hij deel uitmaakt en die wachtende vrachtwagens belaagt, openbreekt en binnendringt het wint van mijn sympathie. 

De beelden uit Calais verschillen in niets van 'the day after' films en series waarin Hollywood grossiert. Ongrijpbare horden storten zich uit het niets op een vrachtwagencombinatie en overmeesteren hem...als ware het een scene uit the walking dead of the hills have eyes. Of deze associatie me tot een verknipt mens maakt weet ik niet, zelf wijt ik het aan mijn diepgewortelde afkeer van agressieve collectiviteit ongeacht aard of doel. Daarnaast ben ik me bovengemiddeld bewust van de kwetsbaarheid van complexe systemen in een open en hoogbeschaafde samenleving als de onze. De beelden uit Calais maken mij tot getuige van een botsing tussen beide en ik weet dat chaos het in een directe confrontatie altijd wint van ordening.

Het zijn niet die twee of drieduizend illegalen die zich de afgelopen maanden een heus vluchtelingenkamp hebben gebouwd die me in dat opzicht zorgen baren. Maar de oorzaak en het gevolg van hun aanwezigheid doen dat wel. Die oorzaak ligt in zwakke grenscontroles en een weinig ontmoedigende houding van de EU. Alleen al dit jaar zijn er naar schatting meer dan honderdduizend immigranten illegaal Europa binnengekomen. Immigranten bij wie het ontbreekt aan scholing en culturele openheid. Deze mensen zullen in meerderheid de weg gaan die miljoenen voor hen gingen: uitkering, uitsluiting en gettovorming.

Hoewel de berichtgeving hierover lijdt onder zelfcensuur, begint het nu ook tot de lezers van de mainstream media door te dringen dat in verschillende Europese steden zogenaamde no-go areas bestaan. In Duitsland, Zweden, Frankrijk en België bestaan wijken waar politie en hulpdiensten structureel worden verjaagd. Men is teruggevallen op de eigen zeden en gewoonten, en daarmee op een eigen wetgeving: veelal de sharia. Dit zijn de wijken waar uiteindelijk veel van deze migranten terecht zullen komen; het percentage studenten ligt er bijzonder laag.  

Ik twijfel er niet aan dat er ook onder de Calais-gangers veel individueel potentieel zit, maar ik betwijfel of dit er ooit uitkomt. Deze mensen komen uit Noord- en Midden-Afrika en hen ontbreekt het aan de individualistische instelling zoals die in Europa sinds een eeuw of wat de norm is. In eerste en laatste instantie zal men terugvallen op de eigen groep en zich daarmee de kans ontzeggen te integreren in West-Europa en te profiteren van de infrastructuur die hun een uitweg naar individueel succes en zelfstandigheid biedt.

De laat-maar-waaien en laat-maar-varen mentaliteit bij Europese politici, vermeerderd met de bizarre premisse dat de Europese economie behoefte heeft aan ongeschoolde jongeren, en gelardeerd met de overtuiging dat Europa een koloniale schuld jegens Afrika te vereffenen heeft, heeft tot een humanitaire ramp geleid. Daarnaast betekent de influx van miljoenen kansarmen waarvan, als we er de statistieken bijnemen, ook de volgende generaties niet of nauwelijks zullen integreren dat de Europese verzorgingsstaat tot op het bot wordt afgekloven.

Dit is wat ik denk wanneer ik de ellendige beelden van Calais zie: Europa is een door en door ziek continent en dit is slechts een van de symptomen ervan. Vier decennia van postmodern, schuldbeladen cultuurrelativisme hebben in combinatie met twee decennia Brussels staatssocialisme dit continent economisch en cultureel tot aan de afgrond gebracht.