De Tiende Penning

Dat de Opstand tegen Spanje in het moderne geschiedenis-onderwijs nog vrij is van corrigerende voetnoten mag, gezien de deconfiture van onze zeehelden en handelscompagnieën met recht een wonder heten. De opstand immers bepaalde zich tot strijd tegen 'ongelovigen', het verlies van zeggenschap en een verhoogde belastingdruk: de tiende penning. Stuk voor stuk motieven die in het Europa van nu als 'cancerous nationalism' te boek staan en niet meer passen in een tijd van broederschap, solidariteit en eerlijk delen.

Er is in vier eeuwen veel gebeurd: koninkrijken kwamen en gingen, opstanden stonden en vielen, ideeën bloeiden en verwelkten; wat bleef was de morele rechtvaardiging voor een revolte als die van 1568. Een revolte die door elke Europeaan – mutatis mutandis – werd onderschreven. Zelfbeschikking en culturele identiteit waren de bepalende factoren voor het welzijn en de stabiliteit van een natie. Maar precies vier eeuwen later, met de studentenopstand van 1968 en de nakomende machtsovername door de soixante-huitards, veranderde dat inzicht radicaal.

Volk, eenheid en natie werden tot besmette begrippen verklaard en in weerwil van de Pax Europea die in West-Europa dankzij economische vervlechting, groeiende welvaart en transparante communicatie de facto heerste, werd gewaarschuwd voor oorlog. Een oorlog die alleen voorkomen kon worden door troebele, onnatuurlijke hippie-idealen tot staatsgeloof te verheffen. En zo werden alle Europeanen gedwongen tot geveinsd broederschap, tot ijdele solidariteit en tot overgave aan 'de Brusselse idealen'. Waar Caesar, Napoleon en Hitler nog een leger nodig hadden om hun denkbeelden op te leggen, daar stichtten de soixante-huitards hun Vierde Rijk in mist en heimelijkheid door onderduims en zonder mandaat verdrag op verdrag te stapelen.

Men tekende om een papieren oorlog te voorkomen en een papieren vrede te borgen. Men tekende om de papieren economie te steunen en het papieren Europa uit te breiden. Men tekende om 'ongelovigen' uit te nodigen en tot broeders te verklaren, men tekende om zeggenschap over te dragen en om belastingen te heffen. Men tekende en men tekende tout entre-nous. Het Europa van 'Maastricht' is niets dan een Babylonische bundel papier; een papieren Europa, een droom, een nachtmerrie en een slechte trip die onafwendbaar zal eindigen in een papierloze opstand.

Het enige echte aan dit Europa zijn de astronomische kosten. Er wordt belasting geheven door gemeenten, waterschappen, provincies, landelijke overheid en het is onvermijdelijk dat daar nog een supranationale heffing voor het Vierde Rijk bij zal komen. We betalen BTW, leges en accijnzen in de vaste wetenschap dat het nooit genoeg zal zijn. In sommige Europese landen wordt nu al het BNP voor zestig procent of meer bepaald door overheidsuitgaven. Uitgaven afkomstig uit heffingen op arbeid en productie van burgers en bedrijfsleven. Heffingen noodzakelijk om de doldwaze idealen van een kader- en mateloze elite te bekostigen. Een elite die slechts gestopt kan worden door opstand of een radicale inperking van hun middelen:

want gheeft men dick van thienen één

daer blijft ten lesten één noch gheen

wol mag een herder stillen

dees wolf is met wol noch melck tevreen

hij wil de schaepkens villen

(Uit het Geuzenliedboek van 1581: "Den Thienden Penninck")

Streepjes-kanker

De aanleiding kan van alles zijn – voetbal, islam, Ebru Umar of een halfwas staatsgreep – maar het resultaat is steevast hetzelfde: een explosie van nationalistisch vertoon en horden hysterische toeter-Turken die de Nederlandse straten en pleinen vullen om van hun trouw aan de profeet, de dictator en Turkije te getuigen: Türkiye hoezee! Nederland weg ermee!

Ik kan me voorstellen dat je als derde of vierde generatie migrantenkind nieuwsgierig bent naar het land van je groot- en overgrootouders ook al ben je in Nederland geboren en getogen. Wat ik me niet kan voorstellen is dat je als derde of vierde generatie migrantenkind in je diepste wezen nog steeds een Turk bent. Een Turk in ballingschap lijdend onder Westerse ideeën en idealen die iedere gelegenheid aangrijpt om trouw te zweren aan de Turkse vlag, de Turkse president en oproept andersdenkenden te bestrijden. Je bent dan als Nederlander volkomen misplaatst en mislukt.

Deze massamens die zijn egoloze slavenmentaliteit paart aan een fascistoïde hang naar zelfbevestiging maakt me kotsmisselijk. Hij vlagt voor een totalitaire religie die het Westen beoorloogt. Hij vlagt voor een megalomane dictator die lak heeft aan alles waar de stichter van Turkije voor stond. Hij vlagt tegen zijn afkomstgenoten die hier wel geaard zijn. Hij vlagt tegen de vrijheid die hem het vlaggen mogelijk maakt. Hij vlagt tegen iedereen die niet tot zijn stam behoort. Hij vlagt tegen mij en mijn manier van leven. In Nederland!

De oninpasbaarheid en agressie van deze hermetisch gesloten import-gemeenschappen maakt dat de natie waar zij hun tenten opslaan afweerverschijnselen gaat vertonen. Geen afweer op basis van ras, maar een afweer tegen de schaamteloze minachting en afwijzing van alles wat die natie tot natie maakt. Guy Verhofstadt, posterboy van de EU, noemt deze afweer 'cancerous nationalism' en roept Brussel op haar te bestrijden. Erdogan vergelijkt zijn opponenten met een 'uitgezaaide kanker' en zweept zijn aanhangers op tot een wereldwijde klopjacht.

Ik ben het verdomd zat door deze dwingelanden voor kanker uitgemaakt te worden, net als ik het zat ben steeds weer voor racist gehouden worden. Maar ik doe er weinig tegen. Want totdat ik het Europese adagium: 'niet integreren maar accepteren' onderschrijf, ben ik het die afwijkt. Ben ik de kanker. De kans dat een streepjes-Turk een streep zet door zijn verblijf alhier omdat hij z'n hart elders heeft, is dan ook vele malen kleiner dan de kans dat hij in het grenzeloze Europa van Verhofstadt en z'n oncologenbende straks een autonome gemeenschap kan stichten. Want daar is het wachten op.

De DENK taxonomie

Het taxonomisch instituut van DENK, belast met de classificatie van alle Nederlanders, liet ons dit weekend via Facebook weten dat de gekleurde bevolking van Nederland als volgt zal worden onderverdeeld: er zijn huisnegers en er zijn veldnegers.

Veldnegers – zoals Sylvana Simons – beseffen dat zij worden uitgebuit en eisen hun rechten op, inclusief een schadevergoeding namens hun verre voorouders. In de komende strijd zullen veldnegers worden opgenomen in de rangen van het Denk-negerleger dat onder bevel van Turkse moslims de witte-kruisvaardersbastions zal slopen. Zij krijgen het Black Panthersuniform uitgereikt - met die stoere zwarte baret. Huisnegers daarentegen zijn verraders die liegen dat zij hun welvaart en maatschappelijke positie op eigen kracht bereikten, terwijl zij dit in werkelijkheid deden door “hun gelijken te verloochenen, te bespotten of te negeren”.

Tot zover de grap, want om Denk moet niet te veel gelachen worden. Denk is druk doende alle ziektekiemen die de afgelopen veertig jaar door linkse doktoren en politiek-correct verplegend personeel in het maatschappelijk lichaam zijn geïntroduceerd, op te kweken tot een dodelijk virus. Denk – met als motto: niet integreren maar accepteren! – heeft zich ten doel gesteld Nederland op te delen langs etnische en religieuze lijnen. Zij verzamelt daartoe anti-racisten die racisten zijn, anti-fascisten die fascisten zijn en Turkse en Marokkaanse Nederlanders die vooral geen Nederlander willen zijn.

Denk, begonnen als agentschap van Erdogans AK-partij, is in korte tijd uitgegroeid tot een club van intriganten en onruststokers met maar één doel voor ogen: het creëren van parallelle samenlevingen door het zaaien van wantrouwen en verdeeldheid. Geen enkel woord, geen enkele daad en geen enkele publicatie van deze club droeg tot op heden bij aan haar mission statement: bruggen slaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij de PVV nooit inhoudelijk aanvalt op juist dat punt waar de linkse partijen zo op hameren: segregatie. Denk wil immers nog drie stappen verder dan dat.

Als politieke partij zal dit segregatievehikel voorlopig geen potten breken in de Kamer, maar als coördinatie- en publicatieplatform voor slachtofferend en saboterend Nederland kan zij dat wel. Wie in Nederland, waar gelijkheid tot op op drie decimalen is gegarandeerd, decreteert dat wij leven in een maatschappij waar 'white privilege' de norm is en 'witte Meesters' heersen, is behalve een particulier onbenul ook een kwaadaardig provocateur. Een provocateur bovendien die schaamteloos de 'under-priviliged' en half-begaafden het vuile werk laat opknappen. In mijn eigen taxonomie: een slavenhouder.

Brexit gedachten

Het bestuurscollege van de EU lijkt vooralsnog niet van plan zich te verdiepen in de beweegredenen achter de Brexit. Nee, de Brit heeft gekozen en dus moeten de nestbevuilers maar zo snel mogelijk uit Project Europa worden gezet, no questions asked. Dat het juist deze houding van inspraakloze dwang en regentesk paternalisme is geweest die het leave-kamp aan de overwinning hielp, ontgaat de aristocraten volledig.

Na haar oprichting in '92 is de EU een weg ingeslagen die het succes van de EEG om zeep heeft gebracht. In minder dan 25 jaar slaagde men erin het voor Europa unieke gevoel van saamhorigheid en economisch optimisme om te buigen in een atmosfeer van intra-nationaal wantrouwen en monetaire scepsis. En dat is welbeschouwd een misdaad, een misdaad tegen de Europese burger. Een misdaad waarop 'de burger' desondanks uitgesproken beschaafd heeft gereageerd, namelijk met een stembusgang en niet met een revolte.

De enige revolutionairen in Europa vinden we uiteindelijk in Brussel. Onder leiding van gesjeesde Maoïsten en verstokte socialisten is een project in gang gezet dat wars van historische eigenaardigheden, culturele identiteit en nationale soevereiniteit inzette op égalité en fraternité op Europees niveau. Geen seconde heeft men willen accepteren dat fraternité een affectie is die groeit uit een gevoel van gelijkwaardigheid en coöperatie zoals dat ontstaat in naties die na eeuwen van onderlinge verdeeldheid uiteindelijk tot een modus vivendi zijn gekomen. Het is niet iets dat men kan afdwingen met wetgeving en dreigementen zoals de EU dat de afgelopen jaren heeft gedaan.

De EU is een model van politieke dwang en economisch nivelleren waar de EEG er juist een was van soevereine vrijheid en excellent produceren. Niemand onder de Brexit stemmers is tegen Europa of tegen economische samenwerking, laat staan vóór een Europese burgeroorlog. Ik durf daarvoor alles wat mij lief is in het vuur te steken. Maar deze mensen zijn wel voor een zekere mate van autonomie en nationale geborgenheid, iets dat ze wordt ontzegd door de Directie van het Europees Project dat in iedere kritiek ontluikend fascisme vermoedt.

Evenwel, hoezeer ik een Brexit ook toegenegen ben, voor het democratisch fundament onder de Britse samenleving is dit geen goede zaak. Wanneer een krappe meerderheid van 51,9% volstaat om een zo ingrijpende en onomkeerbare wijziging door te voeren, dan kun je stellen dat de minderheid door de meerderheid wordt genegeerd, een tussenweg is hier immers niet mogelijk. Aan de andere kant, de reacties uit Brussel tot nu getuigen zozeer van bestuurlijk dedain en politieke ploertigheid dat een exit ongeacht de stemverhoudingen toegejuicht moet worden.

Labour en het Jodenprobleem

Don't mention the Jews, mention Israel instead

Ken Livingstone ligt binnen Labour UK onder vuur omdat hij in een interview Hitler een supporter van het Zionisme noemde. Hij deed dit ter verdediging van Labour MP mevrouw Naz Shah, die de laan uit vloog nadat ze op facebook de relocatie van Israël naar Amerika als “problem solved” betitelde. Beiden braken de code, namelijk dat kritiek op de staat Israël onbegrensd is, maar dat ze in het openbaar nooit mag raken aan de hoofdbewoners van die staat: de Joden.

En dat is onder het leiderschap van Jeremy Corbyn zeker geen gemakkelijke opgave. Corbyn is een uitgesproken en fel tegenstander van Israël. Zo kondigde hij tijdens een Gaza-conferentie de Hamas- en Hezbollah-delegaties aan als 'my friends', en in het algemeen ervaart hij iedere ademtocht van de Joodse staat als een aanval op het Palestijnse volk. Hij vertolkt daarmee precies de gevoelens van mensen als Livingstone en Shah die – zo vermoed ik – de Joodse staat het liefst zouden 'ausradieren'. Naz Shah juicht in ieder geval plannen toe om het Joodse volk te deporteren en Livingstone trachtte dat in het gewraakte interview te onderbouwen met het 'historical fact' dat Hitler hetzelfde wilde.

Hij heeft hierin half gelijk. De andere helft echter spreekt tegen zijn geloofwaardigheid, en ook tegen die van Naz Shah en die van hun gedeelde liefde: de mohammedaanse volken in de regio. De basis voor Livingstone's historische feit is het Havaara akkoord uit 1933, waarin Hitler en het Joods Agentschap overeen kwamen dat Joden die naar Palestina wilden emigreren een deel van hun vermogen mochten meenemen (wat onder de strenge deviezenwetten anders niet mogelijk was). In hoeverre Hitler zich aan dit akkoord gehouden zou hebben had de uitstroom enige omvang gekregen blijft gissen, maar dat het nooit tot een werkelijke exodus kon komen is eveneens een 'historical fact'. Livingstone verzuimt dit echter te melden.

Het Britse mandaatgebied Palestina, waarbinnen ook het Joods Nationaal Tehuis zou vallen was in '33 al tientallen jaren het toneel van antisemitische terreur. Onder leiding van de 'grote Moefti' Mohammed al-Hoesseini waren Joodse immigranten, zo goed als de oorspronkelijke Joodse gemeenschap, het doelwit van terreuraanslagen en pogroms. In 1931, dus twee jaar voor het Havaara akkoord, was Hoesseini erin geslaagd de gehele Arabische wereld achter zich te verenigen in zijn strijd tegen de vestiging van een Joods Tehuis op islamitisch grondgebied. De gemeenschappelijke haat tegen Joden (en Britten) was hiervoor voldoende gebleken.

In het jaar van Livingstone's 'historical fact', bood Hoesseini de Duitse consul in Jeruzalem zijn diensten aan met de woorden: “de Moslims in en buiten Palestina begroeten het nieuwe regime in Duitsland van harte en hopen dat ook andere landen het fascistisch-antidemocratisch staatsbestel zullen overnemen”. Met het moorddadig Arabische verzet tegen de Joodse gemeenschap en de druk die Hoesseini op het nazi-regime bleef uitoefenen om toch vooral geen Joden meer naar Palestina te laten gaan, was een vreedzame 'oplossing van het Jodenprobleem' feitelijk onmogelijk geworden. Ook Hoesseini's handelen in de jaren hierna laat over zijn intenties geen enkel misverstand bestaan.

Zo was hij de drijvende kracht achter de vorming van speciale moslim-brigades binnen de Waffen-SS, riep hij de Arabieren op iedere Jood te vermoorden die ze tegenkwamen en heeft hij in 1941 een ontmoeting met Adolf Hitler waarbij zij onder meer de oplossing van het 'Jodenprobleem' bespreken. De notulen hiervan zijn bewaard gebleven. Dus wanneer Livingstone een obscuur document als het Havaara akkoord ter verdediging aanvoert, dan kunnen we er gevoeglijk vanuit gaan dat hem ook de gewapende collaboratie van de Arabische wereld met het nazi-regime bekend is, dat hem de Arabische motivatie hiervoor bekend is – namelijk Jodenhaat, en dat dit alles de nodige kanttekeningen plaatst bij de oorsprong van 'het lijden van het Palestijnse volk' dat hem nu zo ter harte gaat.

Livingstone weet het. Naz Sha en Corbyn weten het. Ze weten donders goed dat hun vrienden van Hamas en Hezbollah zich bij hun guerrilla tegen het Joodse volk laten inspireren door exact dezelfde religieuze haat die al-Hoesseini motiveerde, getuige hun statuten en publicaties. Ze weten dat het Palestijns-Israelisch conflict niet draait om de exacte grenzen van een tweestatenoplossing omdat ze weten dat er uiteindelijk maar een oplossing acceptabel is voor de islamitische wereld, namelijk de deportatie van het Joodse volk. En kennelijk is die oplossing nu ook binnen de Labour partij bespreekbaar geworden.

On the right side of history

President Obama plaatste dit weekend Angela Merkel “on the right side of history” vanwege haar standpunt in de vluchtelingencrisis. Eerder al ontving zij hiervoor de Four Freedoms award. Kennelijk staat het Obama en anderen helder voor ogen hoe onze toekomst eruit zal zien, want anders kun je hierin niet zo uitgesproken zijn. Het maakt me nieuwsgierig.

Dezelfde voorspellende gave bezitten overigens de Europese politici want ook zij zijn, in de vaste overtuiging aan de juiste kant van de geschiedenis te staan, bezig veranderingen door te voeren op een schaal die gerust historisch genoemd kan worden. Wat de afgelopen vijfhonderd jaar steentje voor steentje is opgebouwd wordt nu in één generatie afgebroken en vervangen door … tja, door wat? De geschiedenis zal het ongetwijfeld leren maar ik hoor het graag nu, van hen aan wie de toekomst voorzegd is.

Tot welk hiernamaals gaat de huidige geschiedenis leiden? Welk toekomstbeeld noopt ons tot het importeren van miljoenen en miljoenen migranten die geen enkele affiniteit hebben met Europese normen en waarden en van wie alleen gevraagd wordt aanwezig te zijn, en niet om zich aan te passen of te integreren. Ik zou dat graag horen. Bijvoorbeeld van President Obama onder wiens bewind de netto instroom van Mexicanen tot bijna nul gereduceerd werd, waar ze onder zijn xenofobe voorganger nog in de miljoenen liep. Waarom is ongebreidelde immigratie goed voor Europa en slecht voor Amerika?

Ik vraag het ook aan de post- en neo-marxisten die de EU runnen en doelbewust deze toekomstige geschiedenis tot beleid gemaakt hebben. Ik herinner me discussies uit de zeventiger jaren over de zegeningen van het communistisch systeem en de eis onmiddellijk de DDR te erkennen. Want ook dat zou de toekomst zijn en je kon maar beter aan de goede kant van de geschiedenis staan. Wel mijne heren, de geschiedenis heeft niet mild geoordeeld over deze systemen. Dus wat is nu het plan? Bij welk einddoel passen segregatie, bomaanslagen, oninpasbaarheid, onderdanigheid, boetedoening, economische crises, vrijheidsbeperking, gedachtepolitie en een Europees leger?

Ik kan mij daar maar één eindpunt bij voorstellen, en wel dat van een uitgeput en verzwakt Europa bestaande uit stateloze naties die, op constante voet van oorlog met elkaar, bijeengehouden worden door een federaal gezag in Brussel. Dit alles niet zonder leedvermaak gedoogd door wereldmacht nr.1: de Verenigde Staten. Dan begrijp ik waarom Van Rompuy stelt dat de tijd van homogene natiestaten voorbij is. Dan begrijp ik waarom Obama Frau Merkel aan de goede kant van de geschiedenis plaatst. 

Dan begrijp ik dat al deze zelfbenoemde geschiedenismakers weer bezig zijn een maatschappelijk systeem te implementeren waaronder de Europese burgers vele generaties zullen lijden. De geschiedenis zal voor dit systeem nog een naam moeten bedenken, maar aan welke kant je wil staan, dat is nu al duidelijk.

Turkije in Nederland

Turk of Nederlander? 

De Tweede Kamer gaf aan 'ontzet' te zijn over de kliklijn die het Turkse consulaat heeft geopend. Bij dit meldpunt kunnen Nederlandse Turken terecht die menen dat Erdogan ergens in woord, beeld of geschrift onheus bejegend wordt. Nu vermoed ik dat deze kamerlijke ontzetting niet zozeer is ingegeven door liefde voor het vrije woord, getuige de politiebezoeken aan AZC-critici en de omgang met cartoonisten als Nekschot. Nee, ik vermoed als oorzaak de aantasting van een dierbaar en zorgvuldig gekoesterd wereldbeeld. In andere woorden: cognitieve dissonantie.

De reactie van onze Kamer is naïef en getuigt van een onnozelheid die tot de tachtiger jaren was voorbehouden aan Greenpeacemeisjes van dertien. Een onnozelheid die gestoeld is op de gedachte dat we in Nederland ondanks alle culturele diversiteit één natie vormen. Dat we normen en waarden delen, dat we samen één zijn en schouder aan schouder tegenover de buitenwereld staan, zelfs als die buitenwereld je (ouderlijke) land van herkomst is. We hebben het toch immers goed samen, met alles gratis en gelijk?

De Turken die het NOS-journaal voor de camera kreeg dachten daar duidelijk anders over: “ik ben van Turkse afkomst dus ik ga het gewoon melden”, “hij [Erdogan] is onze leider”, “hij is ons staatshoofd”. Het bezit van een Nederlands paspoort heeft voor deze mensen een evident andere betekenis dan 'Nederlander zijn'. “Hij” is onze leider Tweede Kamer, en niet jullie! Wij zijn niet geïntegreerd en, insjallah, dat zal ook nooit gebeuren. Integratie is een misdaad tegen de menselijkheid, ons staatshoofd heeft dat zelf gezegd.

De oproep van het Turkse consulaat was voor de politiek een klap in het gezicht. De politiek denkt immers in termen van: Nederlander van Turkse komaf, van Marokkaanse komaf, van Somalische komaf; maar bovenal een Nederlander. En wanneer blijkt dat de segregatie waar 'rechtse racisten' al decennia van spreken gewoon een feit is, dan ontstaat een cognitieve kortsluiting in de ivoren schedeltjes die uitgeschreeuwd moet worden; “we hebben hier vrijheid van meningsuiting hoor!”. Het is leeg geblaat en lullax van de bovenste plank. Maar het leidt de spanning weg. En wanneer het consulaat vervolgens meldt dat alles een misverstand was, dan is voor onze Premier de kous af. We gaan over tot de orde van de dag want iedereen is weer geïntegreerd.

Gelukkig maar, want dan kunnen we door op de ingeslagen weg die de enig juiste is. Dan kunnen we door met prijzen uitreiken aan de regeringsleider die de meeste immigranten binnenhaalt. Dan kunnen we door met critici racisten te noemen en te roepen dat juist zij de integratie tegenwerken. Dan kunnen we volhouden dat het 'Ministerie voor Turken in het buitenland' er is om baklava rond te delen op Turkse feestdagen. Kortom, dan klopt alles weer in de hoofdjes en bouwen we verder aan parallelle samenlevingen die we onder de bezielende leiding van Erdogan en 'een beetje meer Europa' tot een groot succes gaan maken. 

Religies vergelijken

Naar goed gebruik haastten politici en media zich de onnozele burger gerust te stellen, de aanslagen in Brussel hadden niets met de islam te maken. Het waren criminelen ditmaal, bekend bij politie om hun criminele verleden en criminele daden. En na een driedaags spervuur van criminele antecedentjes moest de goedgelovige kijker welhaast concluderen “ja, dit is crimineel, dit zijn criminelen, dit heeft niets met de islam te maken”. Dat de aanslagen niet als criminele actie maar als boetedoening waren ingestoken, daarmee hoefden we nu niet meer lastiggevallen te worden.

De kracht schuilt in de herhaling, ook bij aanslagen. Ik bemerk dat goddank bij mijn kennissen, met name bij hen die noch in politiek noch in religie geïnteresseerd zijn. Na deze zoveelste islamitische schunnigheid spreken zij zich steeds openlijker uit: dit deugt niet! Maar de islam deugt wel? Jehova's komen toch ook niet met een bomgordel aan de deur? Ik ervaar het als een gesundenes Volksempfinden, een bevindelijkheid bovendien die zich eenvoudig rationeel laat onderbouwen wanneer je niet op voorhand alle religies gelijk wilt schakelen.

Voor het vergelijken en plaatsen van religies biedt Paul Cliteur in het voorwoord van Wim van Rooys 'Waarover men niet spreekt' een praktisch handvat. Hij zegt hier: je moet natuurlijk kijken naar de teksten waarop een religie zich baseert maar, omdat deze vaak eeuwenoud zijn, moet je ook in ogenschouw nemen hoe er vandaag de dag mee wordt omgegaan. Wat is binnen een geloofsgemeenschap de heersende interpretatie en welke betekenis geven gezaghebbende deskundigen eraan? In de regel beperkt men zich echter tot de letterlijke teksten en komt zo tot de conclusie dat ook de Bijbel een vreselijk boek is, en dus de islam ex aequo als religie geaccepteerd kan worden.

Met Deuteronomium in de hand is die zaak ook eenvoudig gemaakt. Een actueel voorbeeld wordt gevonden in DT 21:10 dat handelt over vrouwen die op de vijand zijn buitgemaakt: “gij moogt haar tot vrouw nemen”. Voor de fijnproevers wijs ik op het expliciete verbod, drie verzen verderop, om haar tot slaaf te maken; “want gij hebt haar gedwongen”. Evenwel maakt dit ons, kinderen van de Geneefse Conventie, onpasselijk. En naar ik meen terecht. Juist daarom zijn Cliteurs vervolgcriteria zo belangrijk: hoe denkt de gemeenschap er tegenwoordig over en is de geestelijkheid het hiermee eens?

We kunnen er kort over zijn, de ontwikkeling die het christendom en jodendom hebben doorgemaakt heeft geresulteerd in een seculier humanistische wetgeving die 90% van Deuteronomium strafbaar stelt. Het gebod om overspelige vrouwen en ook meisjes die niet als maagd het huwelijk zijn ingegaan te stenigen zien we als curiositeit. En we kunnen dit doen omdat joden en christenen de Bijbel niet als Gods letterlijke woord nemen, maar als teksten die door Hem zijn geïnspireerd. Hoe anders is dat met de interpretatie van de koran binnen de islam.

Tot aan het eind van de twaalfde eeuw probeerden islamitische filosofen de wijsheden uit de koran in overeenstemming te brengen met die van de Oude Grieken (met name Aristoteles), net als Aquino dat met de christelijke exegese deed. De meest tot mijn verbeelding sprekende filosoof op dit onderwerp was Ibn Rushd, die wij kennen als Averroes. Hij stelde een systeem van interpretatie voor dat veel gelijkenis vertoont met de werkwijze zoals die nu nog door de katholieke kerk wordt gehanteerd. Maar helaas voor de wereld werd rond dezelfde tijd de strijd in de islamitische wereld tussen rekkelijken en preciezen gewonnen door laatstgenoemden. Vanaf dat moment gold dat de koran het letterlijke woord van god was waaraan nooit meer ene jota geïnterpreteerd mocht worden.

Op dat standpunt is men sinds de twaalfde eeuw niet meer teruggekomen. Renaissance, Verlichting en Moderniteit (die we volgens menig apologeet juist aan mensen als Averroes te danken zouden hebben) gingen aan de islam voorbij. De islam viel terug op haar wortels uit de zevende eeuw en houdt daar tot op de dag van vandaag aan vast. Cliteurs tweede en derde criterium vallen zo nagenoeg samen met het eerste, de letterlijke teksten. Saoedi-Arabië, Iran, Pakistan en Islamitische Staat tonen hoe een 'modern' islamitisch land omgaat met teksten die vanuit westerse optiek het best omschreven kunnen worden als inhumane anachronismen.

Jihadisme is dan ook geen travestie van een anders vreedzame religie, het is de enig mogelijke interpretatie. De crimineel die besluit een vertrekhal op te blazen of z'n mitrailleur leeg te schieten op een strand vol toeristen betert juist zijn leven, hoe vreemd dat ook moge klinken. Voor hem is het een loutering omdat hij conform de letterlijke tekst – de enige tekst – gevolg geeft aan gods opdracht. Het zou goed zijn wanneer de boven ons gestelden dit inzicht verinnerlijkten, het zou de kwaliteit van preventie en reactie zeer ten goede komen. De islam is namelijk geen religie als het christendom of het jodendom. De islam verhoudt zich tot het christendom als Atilla de Hun zich verhoudt tot Stephan Hawking, en het wordt hoog tijd dat 'Stephan Hawking' eens in bescherming werd genomen.

DNB bepleit 'radicale transitie' energiesysteem

Directeur Job Swank van de Nederlandsche Bank bepleit een 'radicale transitie' van het energiesysteem. Eerder al uitten DNB-president Klaas Knot en de voorzitter van de The Bank of England zich in gelijke bewoordingen. Nu juich ik het toe dat centrale banken onderzoek doen naar de financieel-economische effecten van klimaatmaatregelen, want die zijn reusachtig, maar ik reken het niet tot hun taak ons de politieke agenda van GroenLinks als economisch panacee voor te schrijven.

Het klimaatakkoord van Parijs zal, indien volledig doorgevoerd, grote financiële implicaties hebben. Niet alleen zijn de investeringen om de 'duurzame' situatie te bereiken immens, ook de gevolgen voor de bestaande industrie en infrastructuur zijn schier onbecijferbaar. Wanneer fossiele grondstoffen kunstmatig duurder worden gemaakt, bijvoorbeeld door een fikse verhoging van de CO2-belasting, dan verliest de petrochemische industrie haar economische grondslag, zo niet haar bestaansrecht. Hetzelfde geldt voor de glastuinbouw en de transportsector. Het wegvallen van deze harde economische pijlers zal de door euro en influx geplaagde Nederlandse economie doen omvallen.

De zorgen van Swank en Knot zijn dan ook terecht. De transitie van fossiel naar duurzaam zal ongekende kosten met zich meebrengen wanneer je de huidige verhouding (85% fossiel, 8% duurzaam)¹ wilt omkeren, en wanneer het gebruik van fossiele brandstoffen door sterk verhoogde emissieprijzen onmogelijk wordt gemaakt. Wat mij betreft had het rapport hier kunnen eindigen, maar DNB dacht daar anders over en komt met een advies aan industrie, tuinbouw en de transportsector: om te overleven moeten we onze economie acuut met een overdosis aan ziekmakers injecteren.

Er moet een radicale transitie plaatsvinden: het gebruik van kolen, olie en gas moet versneld worden afgebouwd en vervangen door windmolens op zee. De CO2-prijs moet van de huidige €8 per ton omhoog naar €30 per ton en een sterke reductie in emissierechten moet ervoor zorgen dat de markt krapper wordt en de prijzen gaan stijgen. Bovendien moet het Nederlands Energieakkoord – dat nu al als een zwaard van damocles boven de markt hangt – worden aangescherpt. Met andere woorden, om de gevolgen van de groenlinkse agenda het hoofd te bieden, moeten we haar versneld invoeren en daar nog een schepje bovenop doen. Was getekend, uw prudente toezichthouder.

Alleen al het inzicht dat we op termijn ook van gas af moeten is ridicuul; want al zouden we de ruimte vinden om 70% van onze energiebehoefte met windmolens in te vullen, dan nog blijft een backup in de vorm van gascentrales noodzakelijk. Die backup bedraagt 80% van het opgewekt vermogen. Met andere woorden: ook in dit scenario blijft 55% van de behoefte gedekt worden door (tegen die tijd onbetaalbare) fossiele brandstoffen.

Het was al een slecht plan toen de klimaatalarmisten er via hun politieke vehikel, het IPCC, mee op de proppen kwamen en het wordt er niet beter op nu de centrale banken het overnemen. Zowel De Nederlandsche Bank als de Bank of England beroepen zich in hun advies op de onwetenschappelijke en politiek fel bediscussieerde 'consensus' die er op dit punt volgens het IPCC zou bestaan. Een dergelijke eenzijdige en discutabele motivatie is voor een centrale bank ongepast en bovenal: niet-prudent. 

---------------

1. van de 8% duurzaam opgewekte energie is 6,5% afkomstig van waterkracht centrales

Adjectieven en referentiekaders

NRC laat weer ware gezicht zien

'Het rechtse blog GeenStijl', zo wordt de site door de NOS steevast aangekondigd wanneer men er met een nieuwsitem echt niet meer omheen kan. En de NOS zal dit adjectief ook niet snel achterwege laten. De kijker moet immers weten dat de nieuwsbron zich aan 'de andere zijde' van de courante opinie bevindt. Hadden onze media geen linkse, maar een neutrale of rechtse signatuur gehad, dan zouden Rob Trip en Annechien Steenhuizen misschien gesproken hebben van het linkse dagblad de Volkskrant of van tendentieuze berichtgeving in de NRC.

Afhankelijk van waar je zelf staat beoordeel je zaken als links, neutraal of rechts. Is iets vanuit jouw optiek neutraal dan behoeft het geen verduidelijking door adjectieven, zoals kennelijk bij de Volkskrant. Dit blad krijgt vanuit de mainstream media nooit het predicaat links opgeplakt. Desondanks ziet de Volkskrant zichzelf wél als links. Maar haar positie wordt binnen het huidige medialandschap door de overige partijen (zoals NOS, Parool, NRC, omroepen, politiek) als neutraal ervaren. Dit verklaart waarschijnlijk ook de uitslag van het onderzoek dat de NOS vorig jaar instelde na aantijgingen dat haar berichtgeving naar links zou overhellen: men kwam tot de slotsom dat de berichtgeving 'neutraal' was.

Voor wie nog een stap verder naar links leeft en de wereld door extreemlinkse bril beziet, is rechts gelijk aan extreemrechts. Alles is dan Hitler: Fortuyn is Hitler, Wilders is Hitler, Israël is Hitler, Pegida is Hitler. We zijn het inmiddels gewend. We kijken er niet meer van op wanneer AFA-fascisten worden aangekondigd als linkse tegendemonstranten en de terroristen van Hamas als verzetsstrijders ten tonele gevoerd worden. Wat zou het grappig zijn eens een spandoek te zien met: PvdA = Marx, SP = Mao of GroenLinks = Rode Khmer. Daar zijn in alle gevallen meer overeenkomsten te vinden dan bij de Hitlervergelijkingen.

Met de komst van Pegida heeft tout links en weldenkend Nederland eindelijk weer een volksbeweging waartegen men ten strijde kan trekken. Want met de PVV en Wilders bleef het toch behelpen. Fascisme, racisme, xenofobie, nazisme en extreemrechts, alle verdachtmakingen zijn de afgelopen weken uit de kast gehaald om de Pegida-demonstranten met suggestieve berichtgeving, halve waarheden en hele leugens in een bruin hemdje te hijsen. En niet alleen de mensenjagers van AFA maakten zich hieraan schuldig, ook Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van het gerespecteerde grachtengordel-orgaan de NRC toonde zijn ware gezicht.

Wat ik precies van Pegida Nederland moet vinden weet ik nog niet. Wel weet ik dat ik voor inlichtingen hierover niet bij de mainstream media hoef aan te kloppen. Hun standpunten en berichtgeving op dit punt waren het afgelopen weekend weer even onafscheidelijk als stront en strontlucht.

Rechte grenzen en multiculturaliteit

rechte grenzen en multiculturaliteit

Begin dit jaar kwam ik een oude bekende tegen van wie ik weet dat ze een fervent aanhangster is van het multiculturele samenlevingsmodel. Zij is ook bekend met mijn ideeën en daarom laten we het onderwerp meestal rusten. Evenwel kwam het gesprek op Syrië en de algehele onrust in dat gebied. Zij was van mening dat de kiem hiervoor gelegd was door de Europese kolonisator, die stam- en cultuurgebieden met willekeurige grenslijnen doorsneden had. En dat verbaasde me.

Want dit standpunt is onverenigbaar met het idee dat de multiculturele samenleving het antwoord is. Wat immers, is het verschil tussen een selectie kennelijk onverenigbare volken samen in een nieuw land te plaatsen, en een handvol onverenigbare volken samen te brengen in een bestaand land? Beide handelingen komen op hetzelfde neer. Hoe kun je vervolgens beweren dat zoiets in het ene geval leidt tot oorlog, en in het andere tot een vreedzaam samenleven?

Ik kan mij slechts voorstellen dat deze gedachte voortkomt vanuit de idée fixe dat iedereen graag Nederlander wil zijn, en dat wij dus gastvrij en tolerant moeten wezen zodat alles vanzelf goedkomt. En inderdaad, soms lukt dat. Dan wordt het multiculturele samenleven een multiculinair samenleven met etensluchtjes in het portiek en al het moois waar Alexander Pechtold zo dol op is. De werkelijkheid is helaas weerbarstiger: niemand wil Nederlander zijn wanneer het Nederlanderschap strijdig is met de waarden en normen die men met van huis uit heeft meegekregen. Het Nederlanderschap wordt door vreemde culturen alleen dan geaccepteerd en verinnerlijkt wanneer de overlap met de eigen cultuur dit niet in de weg staat.

De afgelopen twintig jaar hebben we geconstateerd dat in sommige gevallen de keuken onvoldoende bindkracht heeft om een vreemde cultuur aan de Nederlandse samenleving te hechten. De Arabisch-islamitische cultuur is er daar een voorbeeld van. Ik vermoed dat het Arabische machismo in combinatie met een principieel onintegreerbaar geloof hieraan debet zijn. De macho-man aardt niet omdat de goedopgeleide en gefeminiseerde metro-man in Nederland de norm is, en de islam aardt niet omdat ze een religie is van dominantie en niet van integratie. Op z'n best leven we langs elkaar heen, zoals Balkenende met zijn communitarisme voorstond, maar van integratie zal nooit sprake zijn.

De koloniale opdeling van Afrika en het Midden-Oosten heeft in voorkomende gevallen niet bijgedragen tot de vorming van coherente staten. En dat is om één simpele reden: het werden geen natiestaten. Naties die elkaar naar het leven staan en niet door een dictatuur bijeengehouden worden zullen nooit in staat zijn samen iets op te bouwen. En dit, lieve vriendin, geldt ook voor multiculturaliteit. Wanneer een volk niets van de cultuur van haar landgenoten moet hebben dan is de staat gedoemd te mislukken, ongeacht of ze nu in Afrika of in Europa ligt. 

anti-fascisme versus fascisme

Umwertung vollendet

“Heeft u last van ze?” vraagt de AT5-verslaggever aan een Pegida-demonstrante. Hij doelt op de 'vluchtelingen' en wil van mevrouw weten of ze persoonlijk hinder ondervindt van de massale instroom uit Noord-Afrika. Het doet denken aan de vraag van Tofik Dibi aan Hans Jansen indertijd: "wat mérkt u dan van de islamisering?"

Je kunt de vraag ook anders stellen, zónder mensen. "Wat merkt u dan van het water, heeft u natte voeten?" om daarmee te suggereren: waarom wilt u in godsnaam dijken bouwen? De Limburgse mevrouw in kwestie was niet aangerand, en haar beide dochters ook niet. Ze moest de interviewer een sensationeel antwoord daarom schuldig blijven maar redde zich desondanks aardig en bijzonder netjes. Want het is natuurlijk een onzinnige en vooringenomen vraag. Waarom wil je dijken? Waarom wil je een leger? Waarom wil je een slot op de deur? Waarom draag je een helm? Waarom neem je een verzekering? De kwintessens van alle antwoorden: de mens bezit de gave tot vooruitdenken.

De demonstranten voorzien dat de komst van miljoenen moslims naar Europa de moeilijkheden die er nu al zijn zullen verergeren. De demonstranten voorzien dat de opvangkosten tientallen miljarden per jaar zullen bedragen - en worden hierin bevestigd door de rekenkamers. De demonstranten voorzien dat met de huidige aanwas de oemma ook die laatste tien procent integratie-willigen in haar greep zal krijgen. Kortom: men vreest een hernieuwde segregatie langs cultureel-religieuze lijnen zoals die in Nederland nu juist was opgeheven. De demonstranten willen de open etnisch-diverse samenleving zoals die vanaf de jaren zestig is opgebouwd graag conserveren. Maar de nakomelingen van de 'open-society' protagonisten uit de sixties lijken daar anders over te denken.

Aan de overkant van het politiekordon klinkt het: "vluchtelingen welkom, fascisten niet". Het bekende agressieve allegaartje van antifascisten, Palestina-activisten, anti-zwartepietpanters en internationale socialisten heeft voor de gelegenheid versterking gekregen van SP'ers, GroenLinks'ers en PvdA'ers die Vluchtelingenwerk vijf euro beloofden voor iedere Pegida demonstrant die ze zouden zien. De bezorgde vaders, moeders en buitenlui worden tot fascist gebombardeerd met boosaardige leuzen en rookbommen zoals dat eerder politie, Joden, Sinterklaas en Wilders overkwam. De antifascistische agressie in combinatie met een 'verdacht pakketje' op de plaats waar de demonstratie zou plaatsvinden (RaRa wie legde dat neer), leidde ertoe dat de demonstratie vast kwam te staan op de Blauwbrug nog voor ze goed en wel begonnen was. Al met al, een eclatant succes voor gewelddadig links en haar politieke fellow travelers.

Laatst bladerde ik weer eens door 'Lou de Jong'. Met name de interviews die de tijdgeest van de jaren dertig weergeven interesseren me vanwege de vraag: hoe ging Jan Modaal om met Musserts fascisme? In één van die interviews komt een Amsterdammer aan het woord die zich in het café laatdunkend had uitgelaten over al die on-Hollandse denkbeelden; het café werd prompt belaagd door een groepje N.S.B.'ers. Vandaag zijn on-Hollandse ideeën de norm. Opnieuw moet de doorsnee Hollander er aan geloven en opnieuw is antisemitisme bon ton, alleen heten de fascisten nu anti-fascisten en is hun gedachtegoed politiek bezonken. Wat had Mussert dit graag mee willen maken!

Onvermijdelijk socialistisch

"De zwakheid der werkelijke individualisten: zij heffen zichzelf op zodra ze zich organiseren" (E. du Perron). Het lijkt een semantisch grapje maar het is bittere ernst, de organisatiedrang onder individualisten is vrijwel nihil. Om die reden leggen zij het steevast af tegen de goed georganiseerde collectieven, die zonder uitzondering 'sociaal' van aard zijn. Met als resultaat: een permanente staat van socialisme.

De individualist is zelfredzaam, of vindt althans dat hij dat zou moeten zijn. Hij ziet dit als plicht jegens zichzelf en is van mening dat ook anderen die plicht hebben. Ondanks dit is hij bereid de mens-in-nood een helpende hand toe te steken, maar hij is tegenstander van het anoniem, structureel en institutioneel verlenen van deze hulp. En dat brengt hem in botsing met de sociaal-collectivisten.

De sociaal-collectivist is ervan overtuigd dat een grote groep mensen nooit in staat zal zijn naar behoren voor zichzelf te zorgen. Hij meent evenwel dat deze mensen eenzelfde individuele zelfstandigheid toekomt als de zelfredzame individualist. Om dat te bereiken vaardigt hij wetten uit die deze gelijkheid met intellectuele en financiële subsidies moeten bewerkstelligen - nu revoluties uit de mode zijn geraakt.

Deze wetten beogen een praktische nivellering door middel van financiële overdrachten tussen de zelfredzamen enerzijds en de (vermeend) on-zelfredzamen anderzijds. De overheid fungeert hierbij als anonieme koerier. Het initiatief voor deze wetgeving ligt steeds bij de sociaal-collectivist, en niet bij de individualist. In de praktijk zien we dan ook een hausse aan sociale wetgeving ten tijde van 'linkse coalities' en een baisse wanneer 'individualisten' de lakens uitdelen. Maar ook tijdens zo'n baisse blijven de eerder uitgevaardigde wetten bestaan. Sinds de AOW-wet van Drees uit 1947 is de sociale wetgeving in Nederland uitgegroeid van het vangnet dat ze aanvankelijk was, tot de kolossos van nu die 60% van de overheidsinkomsten verteert. 

Het argument dat Nederland niet links is omdat er de afgelopen decennia tenminste evenveel rechtse als linkse kabinetten zijn geweest, is dan ook een kul-argument. De verzorgingsstaat is de afgelopen decennia opgebouwd onder links bewind, maar onder rechts bewind nooit afgebroken. Het resultaat is een socialistisch bouwwerk dat onaantastbaar is voor de ongeorganiseerde individualist en pas instort wanneer het onder zijn eigen gewicht bezwijkt. 

O was ik maar een progressief

Wat benijd ik toch de mensen die onze wereld zo feilloos kunnen duiden. Die hun vinger op een wonde leggen en oorzaken probleemloos vaststellen. In hun schaduw voel ik mij een redeloze ploeteraar die vastloopt in details en allengs enkel nog boos kan worden. O was ik maar een progressief!

Ik zou inzien dat 'Keulen' het voorafgaand gevolg was van de racistische aandacht die volgde. Dat het hedendaags feminisme de vrouw bevrijdt door gekleurde mannen te beschermen en witte een historische piemel op te zetten. Ik zou beseffen dat Wilders het feminisme ondermijnt met zijn regressieve ideeën over zelfbescherming en onderwerping.

Ik zou invoelen dat klimaatverandering de grootste bedreiging voor de mensheid is. Dat het beter is híerin duizend miljard te investeren dan in ontwikkelingshulp. Dat warmte en CO2 de voedselproductie dan wel ten goede komen, maar de snel groeiende wereldbevolking hiermee niet gebaat is. Ik zou bewijzen dat het uitblijven van de opwarming deze hypothese niet afbreekt, maar juist versterkt.

Ik zou begrijpen hoe zes miljoen Joden op een voetbalveldje aan de Middellandse zee één miljard moslims aan de vooruitgang kunnen ontrukken. Dat Arabische misère en molest geen verband houden met de predikingen van een sektarisch en oorlogszuchtig profeet, maar met Joodse patenten en Nobelprijzen. Ik zou door het boycotten en labelen van Israëlische producten de raketten van Hamas aan de grond kunnen houden.

Het zou mij dagen waarom kritiek op het christendom een intellectuele exercitie is en islamkritiek een fobie. Het zou mij helder zijn waarom een half miljard gekleurde christenen hierdoor niet racistisch bejegend worden, maar moslims wel. Ik zou kunnen afleiden hoe Wilders' kritiek de criminaliteit onder deze mensen opstuwt en stageplekken transformeert tot gaskamers.

O was ik maar een progressief! Ik zou mij warmen aan de gloed van het collectief en delen in het bewustzijn van de groep. Ik zou het goede doen en het kwade bestrijden. Ik zou weten en ik zou voelen en in deze twee-eenheid zou ik mij verheffen. Maar eilaas, god sloeg mij met zelfstandig denken. Tot mijn dood zal ik aan de zijlijn staan, zal ik wikken en zal ik wegen om in het zweet mijns aanschijns mijn standpunten te bepalen. Het is een straf, maar ik zal haar met waardigheid dragen.

Angst en broederschap

Frans Timmermans bundelde eind vorig jaar een handvol tweets en overpeinzingen onder de titel 'Broederschap'. Samengevat: zoals een kind dat dapper balancerend op een hoge kademuur niet begrijpt dat de bezorgdheid bij zijn ouders reëel is, zo begrijpt Timmermans niet dat de Europese burger eenzelfde machteloze angst ervaart bij het optreden van de EU. Kleine Fransje klapt en springt, hij heeft immers alles onder controle?

Niets is onder controle, de financiën niet, de immigratie niet, de multiculturele samenleving niet. Sinds de economische unie (E.E.G.) werd vervangen door een solidariteits-unie (EU) is het met Europa bergafwaarts gegaan. Omdat het eerlijker moest, omdat het niet om cijfers maar om mensen ging, omdat geen mens illegaal was. De financiële en maatschappelijke crisis waarin we ons nu al jaren bevinden vereist een harde en zakelijke aanpak. Een aanpak waarbij de adviezen van boekhouders en van Snoeck Hurgronje leidend zijn.

Maar in plaats daarvan wil Timmermans meer solidariteit en meer broederschap. Terwijl om hem heen de bommen ontploffen, de kalasjnikovs ratelen en vrouwen aangerand worden door lieden die meer van de dood houden dan wij van het leven, richt  hij zich in zijn pamflet tot 'de mensen van goede wil': "Ik denk dat wij als ouders en als samenleving onze taak hebben verwaarloosd om de jonge generatie op te voeden in burgerschap". 

Het klinkt als een oncoloog die de gezonde cellen aanspoort het lichaam beter te maken en tegelijkertijd het afweermechanisme onderdrukt, omdat daar alleen maar koorts van komt. Wij, de burgers van Europa, hebben volgens dokter Frans en zijn EU-artsen een fobische angst voor allerhande ziekten, maar we moeten niet bang zijn. Want alles is onder controle, het is slechts inbeelding. De verschijnselen zijn het gevolg van een chronisch tekort aan solidariteit en dat is eenvoudig te verhelpen:

"Ik denk dat er veel redenen zijn om best bezorgd en bang te zijn. De vraag is alleen: moet je die angst vertalen in ‘dat komt door die en door dat’? " Inderdaad: niet benoemen, dat is de remedie. Dat heeft de afgelopen twintig jaar ook uitstekend gewerkt. Wanneer je de financiële builen en maatschappelijke zweren niet benoemt maar inzalft met broederschap dan gaan ze vanzelf weg. Ik vraag me af: zou dat ook werken met de EU? Als ik er niet meer aan denk en niet meer over schrijf, gaat ze dan vanzelf weg? Of werkt ze stug door aan haar eigen agenda?

De islamitische massamens

Ik ben geen liefhebber van menigten, ik ben geen massamens. Misschien is het daarom dat Gogol's beschrijving van de jaarmarkt in Sorotsjinsky mij is bijgebleven: "..waar het volk tot één enorm gedrocht is samengesmolten en met zijn lichaam over de pleinen en door de nauwe straten dringt". Vorig jaar ging er geen dag voorbij zónder dat we beelden zagen van dergelijke 'jaarmarkten', met 31 december in Keulen als triest dieptepunt. 

Mijn afkeer geldt niet zozeer de massa op zich, alswel de massamens. De mens die zijn identiteit ontleent aan voorgedrukte ideeën en het als misdaad beschouwt er niet in te geloven. De mens die zich de meerdere acht vanwege deze ideeën en voor wie eigen belangen ondergeschikt zijn aan het groepsbelang. Deze mens bespeurt vijandschap in alles van buiten het collectief; hij zondert zich hiervan of of valt het aan. Evenmin schroomt hij om dissidente individuen uit eigen gelederen terecht te wijzen of zelfs uit de weg te ruimen.

De islam is mij daarom niet enkel vanwege haar leer antipathiek, het is met name de door haar gekweekte massamens die mijn weerzin wekt. Ongeacht of deze nu openlijk door de nauwe straten dringt of door de niet-aflatende berichtgeving over zijn ideeën, zijn handelen en zijn onvrede tot mij komt: ik ben mij bewust van de islamitische massamens. Ik verschil op dit punt sterk van mening met kennissen en vrienden die menen dat de islamitische massamens niet bestaat en dat de oemma een idee-fixe is.

In zoverre geef ik ze gelijk dat de oemma niet die aanspreekbare entiteit met erkende vertegenwoordigers is, zoals de r-k. kerk dat is. Maar ze bestaat wel degelijk. De oemma wordt in eerste instantie gevormd door de kleinst mogelijke eenheid: het gezin en de familiebanden. Binnen deze eenheid is het vrijwel onmogelijk als individu een levenshouding te adopteren die afwijkt van de islamitische groepsnorm. Verstoting en zelfs eerwraak zijn het gevolg, zoals het trieste verhaal van 'Elvira' op GeenStijl nog eens duidelijk maakt. De ex-moslim is in Europa dan ook een zeldzaam fenomeen.

Een niveau hoger in de oemma staat de moskee. Deze verenigt de gezinnen uit de buurt, bevestigt de leer aan de ouderen en onderwijst de jongsten op zondagsschool en zomerkamp in alles wat het regulier onderwijs verzuimde te leren. En waar nodig wordt het vreemd-geleerde gecorrigeerd. De moskeeën op hun beurt zijn verenigd in raden en koepels die - gescheiden naar etniciteit en leerstellige denominatie - worden gecontroleerd door de oelema; dit zijn de schriftgeleerden die uiteindelijk het laatste woord hebben. Zij zijn het ook die gastsprekers uitnodigen, meest uit verre streken en van westerse smetten vrij, om de moskeebezoekers te bevestigen in hun islamitische identiteit en isolement. 

"Neemt de Joden en de Christenen niet tot vrienden" is in dit licht één van de vriendelijkere segregatiegeboden. Er zijn er meer, en samen met het afvalligheidsverbod dat tot op gezinsniveau wordt nageleefd, trekt het een muur op tussen onze westerse samenleving en de islamitische gemeenschap, een gemeenschap die ieder jaar groeit en met de dag geslotener en vijandiger wordt. Een deel van de moslims aanvaardt deze scheiding met tegenzin maar in stilte, een ander deel ervaart het isolement als een belegering door 'kruisvaarders' en wapent zich met verzen en kalasjnikovs.

Overal waar de moslimgemeenschap een bepaalde kritische massa bereikt sluit zij zich af, vervreemdt en wordt agressief jegens haar omgeving. Dat is het moment waarop de massamens zijn beweging sterk genoeg acht om zich te manifesteren. De afgelopen decennia hebben we in Europa kunnen ervaren waar de islamitische massamens voor staat en tevens dat zijn ideeën onverenigbaar zijn met onze cultuur: de westerse maatschappij kweekt individuen, de islam kweekt de massamens.

Ook Gelauff heeft z'n geloof

Persvrijheid is niets meer en niets minder dan de vrijheid van de pers om te schrijven wat haar goeddunkt. Het is een vrijheid die valt of staat met de vrijheid van meningsuiting. Is dit laatste er niet dan is er ook geen vrije pers en zal er geen ruimte zijn voor kritische berichtgeving. Echter, het begrip vrije pers is in tegenstelling tot wat veel Nederlanders goedsukkelend aannemen, niet hetzelfde als een objectieve pers.

Objectiviteit moet niet gezocht worden bij één persoon noch bij een groep personen die er 'hetzelfde over denkt'. Ieder nieuwskanaal is dan ook gekleurd: mijn krant zo goed als de uwe, mijn blog zo goed als deJoop. Maar in een land waar de vrijheid van meningsuiting bij wet is vastgesteld kan eenieder (behoudens zijn verantwoordelijkheid volgens de wet) besluiten die gekleurde kijk op zaken in de vorm van een blog, krant of nieuwszender te gieten om zo een breder publiek te informeren.

En in het verleden is dit ook steeds gebeurd. De katholieken hadden hun krant, net als de socialisten en de liberalen. Een buitenstaander die zich in die dagen van verzuiling een beeld had willen vormen van Nederland en haar veelheid aan overtuigingen, had hiervoor gewoon bij de krantenkiosk terecht gekund. De objectiviteit van het perslandschap als geheel werd gejustificeerd door de diversiteit van het aanbod.

Tegenwoordig is dat minder, en misschien zelfs in het geheel niet meer het geval. Want hoewel een aanzienlijk deel van de toenmalige kranten - al dan niet gefuseerd - nog steeds bestaat hebben ze hun oorspronkelijke signatuur verloren. Dat is op zich begrijpelijk want als je doelgroep zichzelf opheft dan moet je als krant toch zien te overleven. Evenwel is het jammer dat alle nieuwskanalen qua karakter een zeer sterke overeenkomst zijn gaan vertonen. Zozeer zelfs dat de buitenstaander van weleer vandaag de dag aan de kiosken geen representatief beeld van het Nederlandse opinielandschap meer kan krijgen. 

Want wie de redactionele commentaren van toonaangevende kranten leest begrijpt niet dat de PVV zo'n opgang maakt. Wie de vluchtelingenreportages van het NOS-journaal bekijkt begrijpt niet dat onder de bevolking een fikse weerstand tegen hun opvang groeit. Wie de berichtgeving over de islam in Europa via de mainstream media volgt begrijpt niet dat een steeds grotere groep Europeanen de islam onverenigbaar acht met westerse normen en waarden. Wie de weermeisjes van het KNMI over klimaatverandering hoort spreken weet niet dat de academische wereld grote twijfels heeft over het wetenschappelijke gehalte van de IPCC protocollen. Juist op die punten waar onder de bevolking grote verdeeldheid bestaat - Europa, islam, immigratie, integratie en klimaat - is de berichtgeving in de media veel te uniform. Bovendien valt haar insteek goeddeels samen met die van de Europese politiek.

Marcel Gelauff, baas van NOS Nieuws, is zich naar eigen zeggen bewust van zijn semi-monopoliepositie en wil daarom 'objectief' berichten. Maar ook Gelauff heeft z'n geloof. En zijn geloof werd in de jaren '70 gevormd aan de Sociale Academie. Net als dat, mutatis mutandis, van het gros van de huidige politici en journalisten. Het zijn de broertjes, de zusjes en de kinderen van Rudi Dutschke. En dat staat niet garant voor een pluriform medialandschap noch voor democratische politiek. Deze de facto gelijkschakeling van pers en politiek laat een groot deel van het electoraat zonder stem. Het is één van de grootste frustraties bij de betrokken burgerij anno 2016, een frustratie die zich uit in steeds nadrukkelijkere bewoordingen en steeds heftiger daden.