Niet het ware Europa

Niet het ware Europa...

IS beoogt een scheiding tussen moslims en 'ongelovigen' en meent dat haar wijze van oorlogvoeren hiertoe zal bijdragen. Zelf heb ik korte tijd de hoop gehad dat IS met het tonen van dit inhumane gezicht van de islam juist het tegendeel zou bewerkstelligen, namelijk een scheuring binnen de Europese moslimgemeenschap zélf. Maar inmiddels ben ik ook daar weer van genezen.  

Die scheuring, zo droomde ik, zou tonen dat de Europese moslimgemeenschap inderdaad die geciviliseerde communiteit was zoals voorgeschreven door de NRC; dat men de humanitaire Europese waarden omarmt en zonder pardon schuimbekkende zeloten de deur zou wijzen. Maar het is niet gebeurd, en het kon ook niet gebeuren want zo'n scheiding wordt door twee elkaar versterkende factoren verhinderd.

Ten eerste is daar de islam zelf. De geweldsinstructie die onlosmakelijk met deze ideologie is verbonden, is door de eeuwen heen onveranderd gebleven. Dit geloof is in de 12e eeuw verstard en niet gewassen door Verlichting of humanisme. De door Europa zo gewenste geweldsapostasie staat daarmee gelijk aan afvalligheid tout court. Bestens komt men, op basis van een persoonlijke niet-gesanctioneerde interpretatie tot: dit is niet mijn islam.

Ten tweede is het deze niet-gefundeerde interpretatie die door de humanistische Europese elite tot algemene waarheid is verheven: dit is niet de ware islam. De moslimgemeenschap wordt zo in een humanitair jasje gehesen en beleidsmatig verlicht door de uitreiking van een Europees paspoort onder het uitspreken van: "dit zijn mijn waarden die aan u gegeven zijn". Het is kul voor goedgelovigen. Maar het heeft wel geleid tot de verkettering van een ieder die deze multiculturele mantra niet onderschrijft.

Bewegingen als Pegida en Identitair Verzet zijn de kinderen van Europees beleid. Ze zijn verwekt door de onwil om onderscheid te maken. Iedereen is gelijk en er is geen andere identiteit dan de Europese. Maar waarin die Europese identiteit bestaat anders dan in 'de verzorgingsstaat' blijft noodzakelijkerwijs in het midden. Want om het even hoe je het omschrijft, geen enkele historisch gefundeerde samenvatting zal 'de islam' op een voor moslims toereikende wijze incorporeren. De afstand tussen islam en generiek humanisme is daarvoor eenvoudigweg te groot. 

Daarom zien de Europese bestuurders er in het geheel maar vanaf. En daarmee verplichten zij zich tot onderdrukking van het steeds veelvuldiger gehoord identitair autochtoon geluid. Tegelijkertijd bouwen de islamitische kwartiermakers verder aan een eigen Europese identiteit; in alle openheid bij bespeurde zwakte, in het geniep bij strategisch belang. En zo zijn wij allen alsnog verenigd, namelijk door het inzicht: dit is niet het ware Europa.

De Ommegang (Zweeds sprookje)

Lang geleden, in een land hier ver vandaan 
woonde eens een ruig en driftig volk
de vrouwen waren toegedaan
de mannen vaardig met hun dolk

Maar de schrale grond
bracht enkel onkruid voort
en uit menig kinderbed
werd droef geween gehoord

Dus gingen woeste mannen scheep
en voor menig schuchter buur
bang voor zwaarden en de zweep
sloeg het laatste uur

plunderen was hun goddelijk recht
onderwerpen een plezier
eer vond men in 't gevecht
kracht en glorie voorschreef hun het brevier

Maar die tijden die zijn lang voorbij
de grond wordt nu bewerkt
en de hele maatschappij
is door sociaal geloof gesterkt

Dank zij de grote Feminus
de koning van weleer
hij bracht het nieuwe angelus
"niet krijg, maar delen is uw eer"

In liefde en vertrouwen
bouwden zij zo aan hun Rijk
de mannen werden vrouwen
de gendercoach praktijk

Gespeeld werd niet om punten
competitie was taboe
het enige uitmunten
lag in het entre-nous

Maar ook de lui van buiten
soms ruig en driftig volk
zou men in de armen sluiten
want liefde was hun tolk

Hele stammen, vaak van ver
op zoek naar rijkdom en vertier
vol van God en morgenster
vonden hier hun herbergier

En de schepelingen van weleer
zij schikten in en gaven graag
want in delen lag hun eer
afwijzen heette nederlaag

Nu zit men stil met strakke mond
en niemand klaagt een woord
maar waar eerst de meisjes gingen
wordt weer piratentaal gehoord

Stichting en ondergang

 samen delen, want het moet eerlijker

"Wanneer de volken die een zeker zedelijk en intellectueel peil bereikt hebben, niet meer de wil en de geestkracht hebben zich te verdedigen, is een overheersing van de laagstontwikkelde stammen, Mongolen, Arabieren, Bantoes werkelijk niet te vermijden" (J. Greshoff, pluis en niet pluis).

Wat Jan Greshoff hier in zijn brief aan H. Dubois schrijft, is en was niet nieuw. Ibn-Chaldoen (1332-1406) zegt in al-Moekaddima zo ongeveer hetzelfde: wanneer een samenleving 'gearriveerd' is en zich op haar lauweren te ruste legt, dan wordt die samenleving vroeg of laat  onder de voet gelopen door nieuwe groepen bij wie het stichtingsideaal nog jong en levendig is.

Dit is letterlijk wat er nu gebeurt in Europa, zij het zonder 'de Mongolen'. Het Europese Rijk heeft een punt bereikt waarop de weerbaarheid vrijwel non-existent is, en ook nu moet de oorzaak gezocht worden in decadentie en zelfgenoegzaamheid, geheel conform de theorie van Chaldoen en het mistroostige inzicht van Greshoff. Maar omdat we er zelf middenin zitten en het NOS-journaal geen beelden toont van Europarlementariërs in toga die zich omringd door naakte jongelingen tegoed doen aan wijn en exquise gerechten, menen we dat het zo'n vaart niet loopt. Maar hierin vergissen we ons.

We vergissen ons omdat we de aard van de decadentie niet herkennen; deze is namelijk niet egoïstisch, zoals gebruikelijk, maar socialistisch. Het Europese vermogen wordt niet stukgeslagen op de happy few, maar wordt actief aangewend om ongeacht volk eenieder in de welvaart van Europa te laten delen. Met een aan hoogmoed grenzende zelfingenomenheid wordt uitgedeeld omdat we geloven dat Europa dit vanuit haar kracht kan doen, en het vanuit haar christelijk-marxistische ideaal ook verplicht is.

De huidige Europese elite acteert als een dolgeworden samaritaan die het eigen volk beurs en mantel afsnijdt om andere volken te voeden en te kleden. Het nieuwe stichtingsideaal, de multiculturele samenleving, valt zo volledig samen met een ondergang 'door overheersing van de laagstontwikkelde stammen'. "Ik ben tegen geweld. Maar laten wij daarbij nuchter blijven en inzien dat wij, door onze beschouwing, de ondergang van de Europese cultuur bevorderen" (J. Greshoff).

Advent klimaatconferentie

Behalve de predikers die de multiculturele samenleving de mooiste van de wereld vinden, trof ik nooit een wonderlijker gezelschap dan de klimaatevangelisten. In aanloop naar hun synode in Parijs trekken ze deze dagen in drommen langs de media en verkondigen daar hun boodschap, die stelselmatig en integraal wordt overgenomen.

Ik volgde ze al wat langer, de global warming adventisten, tot ze een jaar of wat geleden plots verdwenen leken. Ik vermoedde een verband met het uitblijven van diezelfde global warming - inmiddels al zo'n achttien jaar - maar dat bleek toch een vergissing want de kerk is actiever dan ooit. Alleen is ze niet langer monocalorisch maar offert ze aan alles wat beweegt: 'Global Warming' werd  'Climate Change'.

Nu verandert het klimaat al vier miljard jaar en geen sterveling die hiertegen wat kan inbrengen. En wie zou dat ook willen want dan kun je net zo goed het weer ontkennen, of de getijden en de seizoenen. Dús is climate change een feit en dús moet er geld worden vrijgemaakt, veel geld. En dat gebeurt ook want we zijn bang. We zijn bang voor iedere overstroming en voor elke storm want de predikers hebben gezegd dat het onze schuld is. Het stond bovendien in de krant. Wij hebben Gaia veronachtzaamd en het uur der wrake is nabij. Hiervan getuigen ook de zieners die in deze adventsweken extra ontvankelijk zijn en hun visioenen welwillend met ons delen:

Profetieën 2015 : 1-7
En het zal geschieden dat de vis die u tot voedsel is gegeven kleiner wordt. Gelijk uw kinderschare zal zij krimpen en honger en armoede zal uw deel zijn. Uw koninkrijk zal verzwolgen worden en uw werken weggevaagd. Het gif van uw totems zal de hemel oranje kleuren en u in oorlog leiden.

Een beetje flauw dit alles, ik geef dat toe maar ik ben er uiterst serieus onder. Ik heb sterk het idee dat we leven onder de dictatuur van het grootmecenaat en dat zij haar geloof beetje bij beetje tot wet verklaart. En zoals elk geloof dat haar openbaringen aan ongelovigen oplegt, moet ook deze sekte aan de kaak gesteld worden. Voor het heil der mensheid!

De Orks van de Daesh

(via lotr.wikia)

Wat zou het bevredigend zijn wanneer de moordenaars van IS eruit zagen als de weerzinwekkende vechtmachines uit Lord of the Rings, de Orks. Dan had hun onmenselijk karakter ook een onmenselijk gezicht; dan zouden we de strijd tussen Goed en Kwaad op heroïsche wijze en zonder terughoudendheid kunnen voeren.

Want dat is in ieder mens een diep - en vermoedelijk aangeboren - verlangen: het kwaad bevechten om zo het voortbestaan van de eigen clan en waarden veilig te stellen. Het verklaart het succes van de klassieke heldendichten en van hun moderne pendanten als Lord of the Rings of zelfs The walking Dead. Het Kwaad heeft er een herkenbaar smoel, hetzij fysiek, hetzij door een afgemeten regie van de verteller. Helaas is de praktijk weerbarstiger.

Karel van het Reve schreef hierover: "Wie met het kwaad wordt geconfronteerd tracht meestal tot enig leefbaar compromis met dat kwaad te komen. Dit is een waarheid die de mensen voor zichzelf en anderen verborgen trachten te houden omdat de ethische codex van onze cultuur nu eenmaal zegt dat men het kwaad eigenlijk moet bestrijden". Reve had hierbij WO2 in het achterhoofd. Inmiddels hebben we de morele strijd van toen verinnerlijkt en is het naoorlogs verzet in ons land een ledenrijke vereniging. Op dat punt is er geen enkel verschil met het klassieke heldendicht; vriend en vijand zijn duidelijk herkenbaar en partij kiezen is eenvoudig genoeg.

Moeilijker wordt het wanneer de strijd nog woedt, zoals nu met de puntjepuntje-islam. De essentie van deze strijd is geenszins bezonken en wie vriend is en wie vijand staat ons niet helder voor ogen. We zien die aardige buurjongen van wie we denken dat hij blij is met de multiculturele samenleving die we voor hem gecreëerd hebben en we vermoeden in hem geen vijand. Maar ‘s anderendaags zien we diezelfde buurjongen met een AK-47 dood en verderf zaaien op een Parijs terras. Dit weer tot groot verdriet van zijn ouders die toch zulke aardige buren zijn.

Het popup-karakter van de huidige strijd en de onbenoembaarheid van de opponent maken dat we deze oorlog niet kunnen definiëren. We kunnen er geen heldendicht op schrijven. Ons gevoel zegt dat we de tegenstander moeten aanwijzen, isoleren en bevechten, maar dat lukt niet. Deze vijand woont niet in één land, spreekt niet met één tong en zijn soldaten maken zich niet op voorhand kenbaar. Het enige gemeenschappelijke dat deze tegenstanders delen is hun geloof: de islam.

En daarin schuilt het probleem. Want met de islam zijn we niet in oorlog, zeggen onze leiders. De islam is immers óók het geloof van al die vriendelijke buurmannen, die geen Orks zijn. Dus proberen we de ware vijand hieruit met woorden los te weken om hem tóch het Ork-masker op te kunnen zetten. Zo spreken we niet langer over IS (Islamitische Staat) maar over Daesh en komt het prefix moslim te vervallen bij terrorisme. En een bloeddorstig, door de leer gevormde salafist ... die noemen we gewoon een griezel. Wat een semantisch gemoerneuk! 

Maskerade

Ook na dit tweede grote bloedvergieten in Parijs uit naam van de islam, wringen journalisten en politici zich in ongemakkelijke bochten om toch maar terreur en islam gescheiden te kunnen houden. Wat een onzin. Dit waren moslims die de leer van Mohammed onversneden tot zich namen. Het waren mohammedaanse moslims. 

Wanneer Rutte en Hollande verklaren in oorlog te zijn met IS maar niet met de islam, klinkt dat mij in de oren als Winston Churchill die zegt in oorlog te zijn met de Luftwaffe, maar niet met het nazisme. 

Onderscheidende termen als extremistische moslims of moslimextremisten dienen alleen om onze tere multiculturistische kinderziel gerust te stellen. Het kwaad moet een naam en een gezicht hebben, maar het moet ook behapbaar blijven. Het moet om eenlingen gaan, of desnoods om groepjes van eenlingen verenigd in een terroristische organisatie die bestreden kan worden: Boko Haram, Al-Quaeda, IS. Maar vooral niet om de onderliggende ideologie.

Bij deze gedachtegang sluiten moslimorganisaties en (islamitische) regeringsleiders zich maar al te graag aan: "dit is niet de ware islam, islam staat voor vrede". Maar waar precies die 'vrede' nu 'in de islam' staat blijft onduidelijk. De aanslagplegers bedienden zich van soera 9:5 , "Als de heilige maanden voorbij zijn, dood dan de ongelovigen waar ge ze maar vinden kunt, grijp ze, breng ze in het nauw en lok ze overal in hinderlaag". Of van de soera's 2:216, 4:101, 4:89, 4:95, 8:65, 9:14, 9:29 ... 

Het is al vrede wat de klok slaat in de koran, maar niet heus. Evenzo is aan de voorwaarde dat deze verzen alleen geldigheid zouden hebben in oorlogstijd snel voldaan, zeker bij de traditionele verdeling van de wereld in Dar al-Islam en Dar al-harb: het huis van de islam en het huis van oorlogsvoering. Dat neemt niet weg dat ik oprecht geloof dat al die moslimjongens en -meisjes die nu hun faceboekpagina met de Franse vlag versieren deze steunbetuiging ook werkelijk menen.

Maar veel schieten we daar niet mee op zolang er binnen de islamitische gemeenschap geen breed geaccepteerd, en door de oelema onderschreven, tegengif bestaat voor deze oorlogsverzen. Tot die tijd blijven moslims die aanslagen plegen uit naam van de islam gewoon moslims, mohammedaanse moslims. Niet voor niets reageerde Erdogan furieus toen Obama Turkije een voorbeeld noemde van 'the moderate Islam': "It is unacceptable for us to agree with such a definition ... moreover, Islam cannot be classified as moderate or not". Er is maar één islam, de rest is maskerade.

Kleine aantallen

Het is een geliefd argument bij politici, wegkijkers en geruststellers wanneer een onverlaat de favoriete doelgroep weer eens in opspraak heeft gebracht: het is een eenling, het gaat om zeer kleine aantallen, de overgrote meerderheid wil dit niet ... Dus, waar hebben we het eigenlijk over? En vaak werkt het, want zo steken we nu eenmaal in elkaar. Pas in tweede instantie begrijp je dat het een drogredenering is.

In onze hersenen gaat het van één, twee, drie, veel. In die orde van grootte. Bovendien maken we geen onderscheid tussen de losse eenheden wanneer we iets als een homogene groep beschouwen. Neem een doos met knikkers: vijfhonderd witte en twee groene. De groene zijn 'anders' en we denken die los van de rest; blijft over: een doos met vijfhonderd witte knikkers. Dit is de basis voor het succes van het kleine-aantallen argument.

Job Cohen wist er in zijn dagen als burgemeester van Amsterdam wel raad mee. Een handjevol salafisten in de stad? Alsjeblieft lieve mensen, alsjeblieft lieve Theo, waar hebben we het hier over? Het merendeel is van goede wil dus laten we onszelf niet van de wijs brengen. Het beeld dat Job wilde creëren, en waarin hij misschien ook zelf geloofde, was dat van die bak met knikkers. 

Er is echter een levensgroot verschil tussen een verzameling levensloze objecten en een verzameling organismen, zoals mensen. Organismen interacteren en organiseren zichzelf, knikkers doen dat niet. In het geval van mensen stellen ze zich ook doelen. Het aantal mensen met een gemeenschappelijk doel kan zeer klein zijn, maar wanneer de organisatiegraad voldoende is wordt dat doel toch bereikt. 

In Nederland hebben we 150 Kamerleden op 17.000.000 inwoners. Volgens de redenatie van 'Cohen' gaan die nooit wat bereiken want het zijn er domweg te weinig. Niets is - helaas - minder waar. Hetzelfde geldt voor multinationals als Shell waar slechts een handjevol mensen de strategie bepaalt; evenwel is het effect van hun handelen immens. En tenslotte, de godsdienstwaanzinnigen: twee groene knikkers op Amsterdam Centraal zijn voldoende om de samenleving voor lange tijd te ontwrichten, we hebben daar al te veel ervaring mee.

In het blote feit dat salafisten, beulen en halsafsnijders hooguit in kleine aantallen naar Europa komen zoals de deskundigen beweren, schuilt voor mij dan ook geen enkele geruststelling. Als argument is het een drogreden, en als beleid ronduit misdadig.

Morele dressuur

nieuws is maatwerk...

La paix à tout prix en de boel bij elkaar houden, aan veel meer lijkt de Europese elite niet toe te komen deze dagen. Nu duidelijk wordt dat een bestendig groeiende groep burgers niet wil meewerken aan de grootse finale van 'Der Untergang des Abendlandes', worden de teugels der betamelijkheid flink aangetrokken. De berichtgeving verliest haar laatste greintje objectiviteit en het klootjesvolk wordt onderworpen aan een morele dressuur.

Ik lees: deze migranten zijn op de vlucht voor dood en verwoesting, punt. Het zijn gezinnen met kleine kinderen, punt. Ze hebben alles verloren, punt. Het is onze morele plicht ze te helpen, einde bericht.  Vervolgens wordt iedere kritiek op beleid en berichtgeving afgedaan als een 'on-menselijk' commentaar op de 'essentie van menselijkheid'. We zouden ons dood moeten schamen. 

Het zij zo. Maar voorlopig doe ik dat niet. Eerst zijn anderen aan de beurt, bijvoorbeeld al die journalisten en politici die mij omwille van hun eigen agenda en overtuigingen graag doen geloven dat de getoonde 5% de volledige werkelijkheid is. Dat de migrantenstroom voor 99% uit ellendigen bestaat en de uitzonderingen op de vingers van één hand te tellen zijn. Het is suggestieve en gekleurde journalistiek waarvoor een nieuwsredactie zich kapot moest schamen. Het zijn leugens waarvoor een volksvertegenwoordiger zijn mandaat ontnomen moest worden.

Maar het tegenovergestelde gebeurt. Met veel aplomb en publicitair geweld wordt de aanval ingezet op afwijkende meningen en kritische geluiden. Deskundigen worden opgetrommeld om ons gerust te stellen, antagonisten worden in diskrediet gebracht en tegenstrevende groeperingen krijgen een bruin hemd aangetrokken. Kortom, de gevoelsjuistheid van de burgerij wordt in twijfel getrokken. We worden onderworpen aan een morele dressuur tot we applaudisseren bij de verknipte beelden van een verdraaide werkelijkheid. USSR? 1984? Noord-Korea?

Integratie, inshallah

Het meest ontmoedigende aan zowel de Midden-Oosten reportages als de onderweg-naar-Europa interviews waarin doorsnee moslims aan het woord komen, is voor mij de permanente aanwezigheid van hun god. Dan weer is hij de grootste, dan weer gebeurt zelfs het meest voorspelbare alleen als hij dat wil: inshallah. En dat is niet slechts spraakgebruik.

De aanwezigheid van Allah in het dagelijks leven van deze geïnterviewden is een reële. Hij neemt een welhaast fysieke plaats in; men spreekt tegen hem en ervaart zijn aanwijzingen. Hij is degene die op elk denkbaar moment het universum herschept en zo alle gebeurtenissen en uitkomsten controleert. Hij is de god wiens letterlijke woord men terugvindt in de Koran en wiens geleerden zijn exacte bedoelingen hebben vertaald voor de gemeenschap. Iedere afwijking van dit pad, iedere vernieuwing, leidt onherroepelijk tot afvalligheid en de hel.

Het schitterende aan de islam, zo zegt de imam, is dat alle vragen al beantwoord zijn. Alles wat van belang is, is bekend. Wie deze route volgt en zijn ziel en verstand onderwerpt komt zeker in de hemel, waar alle lijden beëindigd is; dát maakt de islam zoveel krachtiger dan andere geloven waar mensen met vragen en twijfels achterblijven. Het klinkt mooi, middeleeuws mooi. Maar het past qua denken niet in het Europa van de 21ste eeuw. Maar wellicht ernstiger: het Europa van de 21ste eeuw past niet binnen het denken van de islam.

Het is deze combinatie, vermeerderd met de integratieproblemen van de afgelopen twintig jaar, die mij de vluchtelingenstroom toch anders doen bezien dan bijvoorbeeld het COA dat doet. Natuurlijk zie ik die huilende moeder met haar kindje aan de borst gedrukt, ook hier ontvangen we de NPO. Maar ik weet ook dat zij voor zichzelf en haar kind het verschil niet gaat maken omdat haar denken en haar wezen zijn vastgeklonken aan Allah en zijn vertalers hier op aarde. Uittreden is geen optie want 'Allah' wil het niet.

Dit particuliere geloof is zo diep en zo intens dat het geen referentie heeft binnen ons moderne denken. Wij hebben dergelijk godsbesef al vele generaties geleden afgelegd en hebben er geen herinnering meer aan. Evenwel is het zoveel meer dan alleen die filosofische kwestie die we geacht worden te geloven dat het is. Het is een manier van 'leven', in stand gehouden door rechtzinnigen, waaraan ontsnappen haast onmogelijk is. Dit staat een integratie zoals wij die voor ogen hebben - namelijk door toetreding van het individu - resoluut in de weg.

Gewetensvrijheid versus Godsdienstvrijheid

Artikel 6 van onze Grondwet – ieder heeft het recht zijn godsdienst vrij te belijden – vindt z'n oorsprong in 1564. Op 31 december van dat jaar sprak stadhouder Willem van Oranje de woorden: "ik kan niet goedkeuren dat vorsten over het geweten van hun onderdanen willen heersen en hen de vrijheid van geloof en godsdienst ontnemen". Woorden die de opmaat zouden vormen tot de Tachtigjarige Oorlog maar ook, tot onze Gouden Eeuw en souvereiniteit.

Inmiddels zijn we een aanzienlijk aantal grondwetten verder en is de essentie van die felbevochten ‘gewetensvrijheid’ nog altijd terug te vinden in genoemd Artikel 6. Althans, zo lijkt het. Nadere beschouwing leert helaas dat de strekking van Willems pleidooi voor gewetensvrijheid een volstrekt andere is dan de uitleg die er op dit moment aan wordt gegeven. Willem verzette zich tegen een opgedrongen godsdienst. Hij was van mening dat de keuze een gewetensvraag was, een vraag die door het individu zelf beantwoord moest worden en niet door de koning van Spanje of, zo voeg ik daar anno 2015 aan toe, de oelema. 

Willems ‘vrijheid van geloof en godsdienst’ moet dan ook begrepen worden als een vrijheid aan het individu, en niet als een vrijheid aan godsdienst-instituten. Willems pleidooi voor individuele gewetensvrijheid betekende juist een de facto en de jure inperking van kerkelijke vrijheden. Zo was het Lutheranen verboden hun klokken te luiden, mochten katholieke kerken niet vanaf de openbare weg zichtbaar zijn en waren processies uit den boze. Daarnaast was het leken niet toegestaan in religieuze kledij over straat te gaan. 

In onze huidige grondwet, een herziening uit de tachtiger jaren van de vorige eeuw, is deze insteek verwaterd en zijn de restricties verdwenen. Wat nog rest van die lange lijst verboden is de summiere toevoeging aan Artikel 6: ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet’. En dat blijkt de laatste jaren ,met de opkomst van de islam in Nederland, te weinig om het oorspronkelijk begrip godsdienstvrijheid naar waarde te schatten. 

De islam, waar vrijheid van geloof en vrijheid van geweten volstrekt absent zijn en waar op geloofsafval de doodstraf staat, claimt nu de openbare ruimte en het geweten van haar onderdanen als ware het weer 1564. Zij verlangt hiervoor begrip en wijst op Artikel 6 waarin deze vrijheid verankerd zou zijn. Het tegendeel is waar. De notie van godsdienstvrijheid in Nederland is altijd gericht geweest op individuele gewetensvrijheid en op beperking van de macht van een georganiseerde geestelijkheid. Door al het gedram van religieuze moslims en propaganda voor de multiculturele samenleving zijn we dat echter uit het oog verloren.

Toda Raba Israël

klik voor groot en zie: het imperialistische Israël

Ik schreef dit stukje ruim vijf jaar geleden, naar aanleiding van de voortdurende mediahetze tegen Israël. Sindsdien is er niets veranderd en dus doe ik dat ook maar niet. De Marvi Mermara maakte plaats voor de Gaza-oorlog en de Gaza-oorlog voor de messen-guerilla waar we nu getuige van zijn. Ook de berichtgeving bleef subjectief en reactief: alleen wanneer Israël terugmept is het nieuws. 

Bij berichten over Israëlische agressie zie ik steevast die tien agenten op het strand van Hoek van Holland. Tien agenten, ingesloten en uitgedaagd door een met flessen en stokken bewapende bloeddronken lynchmob van tweeduizend man. Tot een agent zijn pistool trekt. De beelden van het schot gaan de hele wereld over. Buurvrouw verklaart dat de dode zo’n lieve man was die nooit een vlieg kwaad deed. Dat-ie elke woensdag z’n dochtertje naar zwemles bracht. Enzovoort enzoverder ... waarmee het inhumane karakter en de onverholen agressie van het politiekorps opnieuw zijn aangetoond.

Gelukkig voor de politie keerde pers en publieke opinie zich tegen de amokmakers. Helaas voor Israël kiest de wereld de laatste decennia consequent partij voor relschoppers, moordenaars en onderdrukkers. Bevangen door een pathologische hulp- en gelijkheidsdrang is ‘de wereld’ het zicht op de wereld en het causale verband der dingen kwijtgeraakt. Een strategisch filmpje of subjectieve foto volstaan om, zonder verdere vragen en reflectie, een PR-tegenoorlog te starten. Het geheugen reikt niet verder dan de krantekoppen van gisteren. Dit alles onder het mom: "alle misstanden de wereld uit, te beginnen met Israël".

Wie het kaartje hierboven bekijkt herkent het strand van Hoek van Holland. Zes miljoen Joden ingesloten door één miljard moslims. Een welvarende democratische rechtsstaat temidden van wrede dictaturen, apocalyptische theocratieën en absolute monarchen. Heersers tot wier enige wapenfeit de bloedige knechting van de eigen bevolking behoort. Een bevolking die zij, onder het aanroepen van de profeet, verenigd hebben onder het sprookje dat al hun ellende te wijten is aan Zionisme en de eeuwige Jood.

Met welgeplaatste PR-campagnes vanuit linkse en islamitische hoek is hiervan nu ook de door schuldgevoel aangevreten Europese emo-hedonist overtuigd geraakt; Israël is een misdadigersstaat en Palestina dient bevrijd te worden. Zonder wroeging en niet gehinderd door enig historisch besef wordt vervolgens aangemonsterd op een oorlogsvloot omgedoopt tot hulpkonvooi. Dat de bemanning voor vertrek haar testament opmaakt en de hoop uitspreekt als martelaar te mogen sterven rekenen we gemakshalve maar tot de  oosterse folklore. We zien wat we willen zien.

Ik bekijk zaken graag van enige afstand. En als ik dat doe dan zie ik één oase in een verder desolate woestijn. Dan zie ik een land dat zich in zestig jaar heeft gevormd van zandstrip tot toonaangevende natie op gebied van technologie, industrie en farmacie. Een land dat per hoofd van de bevolking meer academici voortbrengt dan enig Europees land. Een land dat jaarlijks meer patentaanvragen indient dan de gehele Arabische wereld in tien jaar tijds.

En dat alles ondanks laffe aanvallen vanuit diezelfde Arabische wereld. Aanvallen ingegeven door pure haat, door een puur religieuze haat jegens Joden. Israël wordt aangevallen om het simpele feit dát ze bestaat. En inmiddels zijn de verschillen tussen het Israëlisch succes en het Arabisch falen zo groot, dat geen mens meer gelooft dat Israël op een eerlijke manier aan haar welvaart is gekomen. Want luidt niet het credo: alle mensen zijn gelijk? Wel, daarvan is hier geen sprake.

Oorzaken zijn dan snel gevonden. Israël blokkeert willens en wetens de opbouw van Gaza en de Westbank. De zogenaamde veiligheidsmuur en blokkades dienen helemaal niet om een oorlog zoals in ’67 te voorkomen, ze zijn er puur en alleen op gericht de Palestijnen hun levensgeluk te ontnemen. Israël is een apartheidsstaat. En Hamas, de verbeelding van alles wat er fout is aan de Arabische wereld, is er dan als de kippen bij om westerse antropologiestudentes van ‘objectieve’ informatie te voorzien. Bij thuiskomst mogen de Hamas pr-hoertjes dan in ieder denkbaar praatprogramma uitgebreid van de schrik bekomen. Opnieuw een slag gewonnen.

De recente geschiedenis van het Midden-Oosten in ogenschouw nemend zijn twee zaken evident. Ten eerste: Israël heeft in de afgelopen zestig jaar meer aan de vooruitgang van de mensheid bijgedragen dan al haar buurlanden in de afgelopen duizend jaar. Ten tweede: als de Arabische wereld morgen haar wapens neerlegt, dan is het overmorgen vrede. Als Israël hetzelfde doet, dan drijft het Joodse volk overmorgen in zee; conform Artikel 7 uit het handvest van Hamas!

In weerwil van alle bloedsprookjes, mediaverdraaiingen en aperte leugens zegt deze goy in hart en nieren daarom: "toda raba Israel!", heb mijn dank.

Het democratisch proces is verstoord

Als ik de media en hoogwaardigheidsbekleders mag geloven dan gebeurt het de laatste tijd nogal eens dat het democratisch proces wordt verstoord. En vooral op momenten en op onderwerpen waar je dat als weldenkend mens niet verwacht: vluchtelingen, Europa, vluchtelingen & Europa. Ik moet daar een beetje om lachen.

Ik heb weinig op met inschreeuwers op inspraakavonden, en nog minder wanneer ze een 'Front' of 'Unie' vertegenwoordigen. Het is niet daarom dat ik lach. Ik lach om de burgemeesters, de loco's en al die zelfzalvers die voor een ogenblik hun treiterige hooghartigheid afleggen en met gespeelde verslagenheid beweren dat nu "het democratisch proces is verstoord". Ha!

Er bestaat rond deze immigratiegolf geen democratisch proces. Er heeft geen enkel overleg plaatsgevonden tussen volk en vertegenwoordigers. In geen enkel verkiezingsprogramma stond te lezen "Nederland zal vanaf 2015 een Afrikaanse volksverhuizing naar Europa faciliteren". Alle besluiten zijn genomen op politieke en emotionele gronden, en niet op democratische. Het enige democratische in deze hele affaire tot nu is, zij het in z'n meest primitieve vorm, het luidruchtig protest van de tegenstanders.

De Europese migrantencrisis van 2015 an sich is het voorbeeld par excellence van een verstoring van het democratisch proces. Ten eerste verzaken de aangestelde machthebbers de grenzen te bewaken, terwijl dat wel hun opdracht is. Ten tweede verzuimen zij hun burgers te raadplegen over de vergaande besluiten die worden genomen, terwijl men weet dat islamitische immigratie - en zeker op deze schaal - uiterst gevoelig ligt. Ten derde wordt ieder volks protest geklasseerd als xenofoob en ondemocratisch, terwijl protest en inspraak nu juist het hart van een democratische samenleving vormen. 

De avonden zoals in Purmerend en Steenbergen zijn niet gericht op democratische besluitvorming en vormen zodoende geen onderdeel van het democratisch proces. Het is evident dat de besluiten al zijn genomen; er komen dit jaar een miljoen migranten extra naar Europa en de enige vraag is: hoever wil de bevolking inschikken bij het ophokken? De avonden beperken zich derhalve tot inspraak op de slotprocedure, wat neerkomt op schreeuwen naar een voldongen feit. Maar wie weet, misschien werkt het. 

De cost gaet voor de baet uyt?

...maar dat geldt alleen voor investeringen

Het is een hardnekkige mythe dat de instroom van asielzoekers de economie zal aanjagen. Eerder publiceerde de Volkskrant hierover en deze week doet nota bene! het Financieel Dagblad het nog eens dunnetjes over: vijf asielzoekers zorgen voor één voltijdbaan.

"Als er ergens in Nederland een asielzoekerscentrum opent met 500 opvangplaatsen, is dat goed voor honderd volledige nieuwe arbeidsplaatsen", aldus het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers (COA) in het FD. Hetzelfde COA inderdaad, dat eerder meldde dat de nieuw-aangekomenen in meerderheid hoogopgeleid zijn: een derde academisch, een derde hbo/mbo. Nu reis ik dagelijks een paar haltes met het asielzoekersboemeltje Amsterdam-Zwolle, maar vanuit die ervaring kan ik dit optimisme niet onderschrijven. Evenzogoed, wanneer alleen al hun aanwezigheid 20.000 banen op 100.000 genereert, wat maakt het opleidingsniveau dan nog uit?

Dat maakt inderdaad niets uit. Niet voor deze mythe in ieder geval. Want vanuit economisch perspectief bezien zijn deze banen nep. Het zijn Melkertbanen, het zijn nepbanen. Het zijn banen die volledig met belastinggeld gefinancierd worden en niet bijdragen aan een werkelijke groei van de economie; ze verdwijnen zodra de migratiekraan wordt dichtgedraaid. Wanneer de overheid de één tot twee miljard die hiervoor in 2015 zijn gereserveerd had bestemd om de betrokken bedrijven 'um sonst' nieuw personeel te laten werven, dan had dat hetzelfde effect gesorteerd.

De waarneming dat de extra ingehuurde arbeidskrachten niet met de armen over elkaar zitten maar zich inzetten om de migranten te voorzien van onderdak, zorg en rechtsbijstand suggereert een economische groei. Dit is echter een lokaal of micro-economisch effect want landelijk bezien is de economische waarde van Nederland ongewijzigd gebleven. Alleen de kosten zijn toegenomen; de asielzoekers zélf namelijk zitten wel degelijk (gedwongen) met de armen over elkaar, die produceren niets. De economische groei die wordt gesuggereerd bestaat daarom niet, alleen de geldstroom is verlegd. De nationale begroting had er niet anders uitgezien wanneer de fondsen direct waren overgemaakt naar Turkije en Jordanië voor opvang in de regio. 

Als tegenargument op deze - toch wel zwartgallige - voorstelling van zaken werpt de optimistische econoom mij voor de voeten: je moet dit ook niet boeken onder 'kosten' maar onder 'investeringen'. Deze mensen gaan straks onze economie een onvoorstelbare impuls geven. Denk 17e eeuw, denk VOC: 'de cost gaet voor de baet uyt', de honderdduizenden migranten van toen hebben dit Holland gemaakt! Mijn probleem met deze voorstelling van zaken is tweeledig.

Ten eerste de Gouden Eeuw-vergelijking: de migranten van toen hoefden niet te rekenen op bed, bad en brood, ze waren op zichzelf en hun lotgenoten aangewezen. De noodzaak om aan de slag te gaan en zich te confirmeren aan de Hollandse zeden en gewoonten was groot en, gelukkig voor hen, de bureaucratie gering. Daarbij kwam dat zij nieuwe metiers meebrachten waarvan Holland kon profiteren, zoals de lakenindustrie.

Het argument dat de immigranten van nu vanwege hun hoge opleidingsniveau hetzelfde gaan doen is voor mij weinig solide, en niet alleen vanwege mijn scepsis op het punt opleidingsniveau. Want wat brengen zij voor economisch relevante vernieuwing of versterking? Ze komen uit verwoeste ontwikkelingslanden waar met uitzondering van de islam niets bloeit, op z'n best bevechten ze zich een plaats op de reeds bestaande arbeidsmarkt.

En daarmee kom ik op punt twee: tenzij de Nederlandse economie door het aantrekken van de wereldeconomie een arbeidskrapte gaat vertonen, blijven we voorlopig zitten met 600.000 werkelozen. Het aanbod is wezenlijk groter dan de vraag. Dus, voor de migranten die aan de slag komen geldt dat zij óf een bestaande werknemer werkeloos maken, óf een bestaande werkeloze werkeloos laten. Op microniveau is dit lood om oud ijzer, maar vanuit macro-economisch perspectief zullen we de werkeloosheid bij benadering zien groeien met het aantal immigranten, ongeacht hoeveel van hen aan werk geraken.

De bewering dat de komst van arbeidskrachten de economie zal aanjagen tart iedere waarneming. Onze eigen, zeer ruime, arbeidsreserve is hiertoe al decennia niet in staat gebleken terwijl hun gemiddelde opleidingsniveau dat van de Syriërs toch minstens zal evenaren. Überhaupt wordt in dit licht werkeloosheid een onverklaarbaar fenomeen! De optimistische woorden van het COA en onze politici zijn dan ook enkel bedoeld om diegenen onder ons, voor wie knuffelbaarheid alléén niet volstaat, over de streep te trekken.

Schieten op de boodschapper

Geweld tegen asielzoekers is fout. Het is fout om meer dan één reden maar ik beperk me nu tot deze ene reden: asielzoekers zijn niet de oorzaak, ze zijn het gevolg.

Oorzaak en gevolg versmelten onder druk van emotie soms tot één: de boodschapper. Deze wordt tot zinnebeeld van affectie voor de een, en tot object van weerzin voor de ander. Het is absoluut menselijk, maar het is niet rationeel en daarom verwerp ik het. Ik hecht aan rationaliteit omdat alleen hierin de mens zich onderscheidt van de beesten. Redeloosheid, voor mij, is het prerogatief van de linkse kerk, waar ik geen lid van ben.

De miljoen migranten die nu uit sporthallen en opvangcentra puilen zijn een probleem, een groot probleem. Maar ze zijn niet hun eigen oorzaak. Die oorzaak ligt bij een bestuurlijke elite die onder het vaandel van de multiculturaliteit acteert als een door god aangestelde gideonsbende en het kamp van de Europese burgerij met lege frasen in haar slaap heeft overvallen (vrij naar Richteren 7:1). 

To rub the right's nose in diversity, to bring democracy to the world, pour égalité et fraternité ... de ingrediënten zijn 'verheven', de kok heet 'maakbaarheid' maar het resultaat smaakt naar stront. En de Europese burger wordt gedwongen deze stront te vreten. Ik kan me goed voorstellen dat dan na de vierde gang een opstand uitbreekt.

Ook begrijp ik de frustratie die voortkomt uit de historische zekerheid dat het gros van deze asielmigranten onintegreerbaar zal blijken, dat de segregatie in Europa hierdoor nóg ernstiger vormen aanneemt en dat woorden voor menigeen niet langer toereikend zijn. 

Desondanks zeg ik: blijf van die vrouwen en kinderen af. Het aanvallen van asielzoekers blijft het aanvallen van de boodschapper. Ik veroordeel het wanneer het Wilders overkomt en ik veroordeel het nu.

Judas Roemer

Het blijft een wonderlijke kerel die Emile Roemer. Zo'n blijmoedige karpatenkop die lijkt te zeggen: zoek bij mij geen tweede agenda, ik zeg wat ik doe en ik doe wat ik zeg, net als mijn partij. Dat de SP behalve een tweede agenda ook een dubbele bodem heeft wordt daarom met regelmaat over het hoofd gezien. Roemers opmerking dat de rellen in Oranje zijn uitgelokt door de VVD om draagvlak voor een strenger asielbeleid te kweken is een mooie aanleiding om de relatie SP en immigratie weer eens in herinnering te brengen.

Ingegeven door de idée fixe van een eeuwige klassenstrijd is de motivatie van de SP als arbeiderspartij drievoudig: 
i) alles wat rechts is, is slecht (het Kapitaal)
ii) eigen arbeiders eerst
iii) baas in eigen land
Dat was zo bij de oprichting, en dat is anno 2015 nog steeds zo; al waakt men er tegenwoordig voor zich niet zo steil uit te laten als destijds in 1983 met de brochure 'Arbeid en Kapitaal'. Hierin werd de - met name islamitische - migrantengemeenschap omschreven op een wijze die nu zeker tot een veroordeling zou leiden. 

Saillant detail daarbij is de overeenkomst tussen de conclusie uit de brochure en de motivatie van de protesterende inwoners van Oranje: islamitische immigranten zijn niet te integreren, en bestuurders moeten de schuld hiervan niet bij de Nederlanders leggen. Onder het kopje 'geloof en kultuur' schrijft de commissie hierover in haar rapport:

"Een zeer groot deel van hun manier van leven vloeit voort uit het islamitiese geloof. Islamieten vinden dat de kultuur een onderdeel is van hun geloof. En hun geloof schrijft nu eenmaal erg veel geboden en verboden voor die het dagelijks leven raken [...]. De kombinatie van afkomst, zeden en gewoonten, én het grote verschil in kultuur en ontwikkeling, maken dat speciaal de gastarbeiders en hun gezinnen die uit islamitiese landen afkomstig zijn, weinig of hoegenaamd geen kontakt krijgen met Nederlandse arbeiders en hun gezinnen met wie zij samen werken en wonen.
Alle mogelijke andragogen, zoals daar zijn maatschappelijk werkers, opbouwwerkers, buurt- en klubhuiswerkers, maar ook politici, juristen, antropologen, theologen - meestal in dienst van de talloze stichtingen die voor het welzijn van gastarbeiders zeggen te werken - doen alsmaar een beroep op die Nederlanders die op wat voor manier dan ook worden gekonfronteerd met de kultuur van hun buitenlandse buren en mede-arbeiders. Die mensen moeten volgens de meeste van die zich deskundig noemende hulpverleners, zich meer aanpassen bij de situatie die nu eenmaal ontstaan is. Zij moeten meer begrip tonen en sommigen, zoals ex-burgemeester André van der Louw, zeggen dat het feit dat er zoveel gastarbeiders in een wijk wonen, een verrijking is van de kultuur. Hij heeft er nooit bij verteld waaruit die verrijking dan wel mag bestaan. Dat kon hij ook niet vertellen, hij verdiende als burgemeester 220.000 gulden per jaar en woonde in een huis en een buurt waarin men nog nooit een gastarbeider heeft gezien".

En om het eigen standpunt versus de andragogen kracht bij te zetten wordt vrijdenker Anton Constandse geciteerd:

"Men kan nu wel hoog opgeven van hun afwijkende `kultuur', maar waarin bestaat die dan? Goed, ze hebben als godsdienst - behalve variaties van het christendom - de islam. [...]. Het aantal analfabeten onder hen is groot, ze laten zich manipuleren door feodale leiders en leveren mede de fascistiese overvallers op hun lotgenoten. Het is onzin, over te lopen van eerbied voor zulke vormen van `kultuur', waar we zelf na eeuwen van strijd mee hebben afgerekend, enkele onderontwikkelde gebieden uitgezonderd, die ons zwarte zeden en beklagenswaardige gehandikapten leveren, zoals slachtoffers van polio. Men moet zich eens indenken, welke ghetto's er zullen ontstaan van verouderde, en voor ons gevaarlijke immigranten, als we niet alleen hun gruwelijke slachtgewoonten aanvaarden, maar ook hun diskriminatie van vrouwen, hun patriarchaal-autoritaire aanmatiging, hun onderwerping van kinderen, hun stamveten. Waarom van nieuwkomers aanvaarden, wat we zelf in gewoonten en wetten hebben opgeruimd?"

Geert Wilders zat nog op de middelbare school toen geheel links Nederland viel over deze brochure. De SP mocht niet langer 'De Internationale' meezingen en werd verweten gemene zaak met Hans Janmaat te maken. Daarop werd besloten er het zwijgen toe te doen. Inhoudelijk stond en staat! men nog vierkant achter de tekst maar in de jaren die volgden werd er alleen nog in bedekte termen aan gerefereerd. Met name om 'rechts' de wind uit de zeilen te nemen.

SP-senator Tiny Kox: "het heeft de SP veel schade berokkend, het heeft ervoor gezorgd dat we later in de Tweede Kamer zijn gekomen", "het was duidelijk dat we er niet doorkwamen, dus zijn we er vanaf 1985 over gaan zwijgen". Maar nog in '92 refereerde Kox aan deze arbeidsmigranten als "treinladingen met profiteurs".

Partijleider Jan Marijnissen zegt een aantal jaren later: "Om eerlijk te zijn: ik ben er trots op dat wij ver voor Bolkestein, maar dan ook heel erg ver voor Bolkestein, dit onderwerp op de agenda hebben gezet. We zijn geweken, terwijl we hadden moeten doorzetten". 

En ook Roemer zelf laat zich bij zijn installatie als partijleider niet onbetuigd: "Wilders is iemand die de wind mee heeft omdat hij een aantal problemen die onder mensen leven goed weet te verwoorden. Daar moeten wij open voor staan. Daar moeten wij heel voorzichtig mee omgaan. Die zijn problemen die de SP ook al lang – en eigenlijk vér voor Geert Wilders – benoemd heeft".

Roemers complotverwijt aan de VVD is dan ook niet ingegeven door compassie met de  'treinladingen profiteurs', maar door de archaïsche obsessie van de SP met ‘het Kapitaal’. Al moet je er je eigen standpunt voor verloochenen: wanneer het Kapitaal in diskrediet gebracht kan worden, dan gaat dat voor alles.

Verliezen door Klimaatverandering

The Bank of England waarschuwt bij monde van haar voorzitter Mark Carney voor "potentially huge losses" op de financiële markten door stringentere regelgeving op gebied van klimaatverandering. En ik dacht: eindelijk een financial die de gevolgen van twintig jaar klimaatkolder aan de kaak stelt, maar helaas. Carney blijkt een spreekbuis voor het IPCC.

De speech die hij 29 september voor de leden van Loyd's of London gaf opent met de constatering: "there is a growing international consensus that climate change is unequivocal". Klimaatverandering is onmiskenbaar zegt Carney. Vanuit puur wetenschappelijk oogpunt een loze constatering omdat het klimaat al vier miljard jaar lang verandert, hierover bestaan geen verschillen van inzicht. Waarom hecht de gouverneur van de centrale bank er dan belang aan dat op dit punt een internationale consensus zou bestaan? Consensus nota bene, iets onwetenschappelijkers dan consensus bestaat haast niet!

Wel, Carey heeft het niet over klimaatverandering, maar over global warming; anthropogenic global warming (AGW) om precies te zijn. Door het gebruik van fossiele brandstoffen warmt de mens de aarde op en dat leidt tot onze ondergang. Zo luidt althans het credo waarmee het IPCC de politiek heeft vergiftigd, wereldwijd. Dat het begrip AGW zeven jaar geleden werd omgedoopt in klimaatverandering, is vanwege het uitblijven van diezelfde global warming: over de afgelopen 18 jaar is de gemiddelde temperatuur op aarde gelijk gebleven. Wie uit wil gaan van het tegendeel heeft daarom niets aan wetenschap, die moet het zoeken in consensus.

Dat de gouverneur van de belangrijkste financiële instelling in Groot-Brittannië zich onderhoudt met één van de grootste verzekeraars ter wereld over de gevolgen van klimaatpolitiek is begrijpelijk. De torenhoge subsidies op duurzame energie heben de markt duchtig verstoord en het rendement op investeringen in deze sector is volledig afhankelijk van overheidsbijdragen. Vallen deze weg dan zou dat een investeerder als Lloyd's in grote problemen kunnen brengen. Een technisch betoog langs deze lijnen zou passen binnen het mandaat van de Bank of England dat prudentie hoog in het vaandel draagt. Maar daar doelt Carney niet op.

Carney spreekt namens de BoE zijn persoonlijke overtuiging uit en onderbouwt die, getuige de voetnoten, met argumenten uit rapportages van het IPCC en hieraan gelieerde organisaties. Argumenten die hun validiteit ontlenen aan de mate van politieke instemming, en niet aan de wetenschap. Zo houdt hij zijn gehoor op basis van deze vermeende internationale consensus voor dat: "human drivers are judged extremely likely to have been the dominant cause of global warming since the mid-20th century" en waarschuwt: "climate change could prompt increased morbidity and mortality from disease or pandemics". "These risks will only increase as the science and evidence of climate change hardens"

Het is bij mijn weten de eerste keer dat een zo invloedrijk persoon uit de financiële wereld, een persoon wiens enige opdracht het is de stabiliteit van de markten te bewaken zich op deze wijze vergaloppeert. Hij roept zijn gehoor op om maatregelen te treffen die straks, bij het grote oordeel, kunnen aantonen dat men aan de goede kant stond. Dat verzekeraars hun maatregelen troffen om de gevolgen van climate change (AGW!) te mitigeren. 

Carey doet zijn aanbeveling in de vorm van verholen dreigementen: [hoewel] "a given physical manifestation of climate change – a flood or storm – may not directly affect a corporate bond’s value" ... [but] ... "if parties who have suffered loss or damage from the effects of climate change seek compensation from those they hold responsible" ... Dan kun je maar beter aan de goede kant staan lijkt Carey hier te zeggen, dan kun je beter geen Shell of Exxon op boek hebben want zij waren fout in de 'greenhouse wars'. Het zijn teksten die niet uit de mond van een president van de Centrale Bank horen te komen, deze bijltjesdagpraat hoort thuis op een vrijdagmiddagborrel van de GroenLinks Jugend. 

Carey sprak in aanloop naar de VN conferentie over klimaatverandering in Parijs later dit jaar. En had hij zijn gehoor aangeraden eens na te denken over de mogelijk draconische maatregelen die de wereldleiders daar overeen zouden komen, dan had hij gehandeld conform zijn mandaat. In plaats daarvan adviseert hij, mede uit persoonlijke overtuiging, beleid te maken op het onwetenschappelijke en ronduit bedrieglijke  IPCC Report for Policy Makers zoals dat vorig jaar verscheen en waarop uit wetenschappelijke hoek veel viel aan te merken.

Referendum biedt nepparlement kans

GeenPeil dwingt referendum af

"Stop met zeggen dat Kamerleden niet meer vertegenwoordigen waar ze democratisch op gekozen zijn. Dat hebben we in de geschiedenis te vaak meegemaakt"; Alexander Pechtold reageert furieus wanneer Wilders de Kamer een 'nepparlement' noemt en kan zelfs een bruine sneer niet onderdrukken. Misschien heeft hij gelijk en vertegenwoordigen hij en de Kamer daadwerkelijk het Nederlandse volk. Maar wat ik dan niet begrijp, is zijn eveneens vijandige reactie richting GeenPeil die dit aspect juist probeert te toetsen.

Toen ik vijf weken geleden m'n krabbel zette onder het initiatief had ik er eerlijk gezegd een hard hoofd in. GeenStijl mag dan een goedgelezen weblog zijn, het verzamelen van 300.000 papieren handtekeningen is geen sinecure. Zeker niet wanneer de mainstream media weigeren om er aandacht aan te besteden - ik vraag me af hoe dat zal gaan wanneer Greenpeace of Oxfam-Novib proberen een referendum van de grond te krijgen, maar dit terzijde. Evenwel heeft het er nu alle schijn van dat het gelukt is (±450.000 ondertekenaars) en dat het Nederlandse volk geraadpleegd gaat worden.

Of beter zeg ik: de Nederlandse kiezer gaat haar advies uitbrengen. Want het gaat hier om een raadgevend referendum en dat wil zeggen: het initiatief ligt bij de mandaatgever, en niet bij de mandaathouder. Pechtold kent dit onderscheid en laat dat ook merken wanneer hij het journalistieke aangezicht van de campagne via twitter toevoegt: "Jan Roos, is dat een journalist?", "Man weet zelf nog niet verschil tussen raadgevend en raadplegend referendum." Een treurige reactie, maar representatief voor de respons uit eurofiel Den Haag en de nomenclatura van beschaafd Nederland: hier was het referendum niet voor bedoeld, deze mensen deugen niet, het zijn onruststokers en - daar issie weer - fascistenvriendjes!

Het EU-associatieverdrag met de Oekraïne, over de wenselijkheid waarvan we ons nu mogen uitspreken, werd in de Kamer goedgekeurd met 119 stemmen vóór en 31 tegen. Tachtig procent vóór en twintig procent tégen. Het is een verhouding die weinig twijfel laat bestaan over de wenselijkheid ervan, althans, over de wenselijkheid ervan bij de volksvertegenwoordigers in Den Haag. Wél twijfel ik steeds meer aan het volksvertegenwoordigende gehalte van onze mandaathouders, en ik doe dat op de volgende gronden:

1. Binnen de politieke partijen heerst fractiediscipline, wat zoveel wil zeggen als: alle leden stemmen hetzelfde, nolens volens.
2. De partijen gaan bovendien coalities aan, waardoor achterban-belangen onderhandelbaar worden.
3. In het Europees Parlement nemen partijen die in Nederland een eigen programma hebben soms zitting in één en dezelfde Europese fractie waar, opnieuw, fractiediscipline geldt.
4. Europese verdragen gaan krachtens Artikel 94 van onze Grondwet bóven nationale wetgeving.

Tel deze punten op, meng ze door elkaar of doe ermee wat u goeddunkt, de uitkomst zal hetzelfde zijn: bij EU-gerelateerd beleid is het tegenwoordig volstrekt onduidelijk of besluitvorming conform de wil van de Nederlandse kiezer is. Alhoewel ... de uitslag van het vorige referendum en de sporadische peiling op dit punt doen vermoeden dat er een - laat ik het voorzichtig zeggen - statistisch relevante discrepantie bestaat tussen de ideeën van kiezer en verkozene.

De door Wilders gemunte term 'nepparlement' is, waar het de representatie van 'de stem des volks' betreft, op bovenstaand punt volkomen terecht. En de dames en heren politici weten het. Waarom anders zou je als vertegenwoordiger je toevlucht nemen tot justificaties als: "Europa is te complex om in een referendum te proppen" (Pechtold), "de meeste Europeanen begrijpen toch niet wat er beslist wordt" (Juncker), "Den Haag zal een stapje terug moeten doen" (Pechtold, alweer).  

En het is met name dit laatste punt dat de Nederlandse kiezers dwars zit: de EU besluit en de uitslag van nationale verkiezingen doet er steeds minder toe. Van Rompuy droomt van een EU die zich uitstrekt van de Noordpool tot Irak, en van IJsland tot aan Rusland. Guy Verhofstadt zegt "Europa moet een Rijk worden", Barroso claimt: "de EU is het eerste Rijk dat niet naar uitbreiding streeft"; en de zowel ongerust als duizelig geworden Europese burger wordt door Hollande gerustgesteld: "wat ons bedreigt is niet te veel Europa, maar juist te weinig".

Daarom is het goed dat dit referendum er komt. Het is goed om vast te stellen of ook bij de Nederlandse kiezers de verhouding tussen vóór en tegen 80 op 20 is. Ik vermoed van niet. Evenzo vermoed ik dat onze afgevaardigden niet gerust zullen zijn op de uitkomst, integendeel. En ook dat is goed. Immers: de uitkomst van het referendum biedt ze de mogelijkheid Wilders te logenstraffen en te tonen dat dit land een écht parlement bezit. Een parlement dat het volk vertegenwoordigt. 

Grenzen dicht voor de EU

De beelden van de vluchtelingencrisis krijgen steeds meer het karakter van oorlogsbeelden. Een mensenmassa die schaamte, waardigheid en respect heeft afgeworpen en over elkaar heen klauterend probeert een trein binnen te komen op weg naar Noord-Europa, het beloofde land. Het is alsof de laatste helikopter uit Saigon vertrekt.

Voor mij is deze walgelijke vertoning de generieke verbeelding van twintig jaar EU. Vervang de immigranten door Euro's en we zien de eurocrisis. Vervang de gelukzoekers door ambtenaren en het wordt de baantjescaroussel. De EU is een 'gravy train' waarop iedereen een plaatsje wil: een trein afgeladen met gestolen goederen waarvan de deuren wijd open staan maar waarop machinist, dienstleider en conducteur ontbreken. 

Sinds het verdrag van Maastricht is Europa noodzakelijkerwijs maakbaar. Maakbaar vanuit Brussel en noodzakelijkerwijs omdat nationale bevoegdheden de facto en de jure zijn overgeheveld. Voor monetair beleid of beleid op gebied van van immigratie, integratie, islamisering, economie, milieu, energie en overzeese betrekkingen moet ieder land haar ideeën toetsen aan 'Europa'. De resultaten zijn dramatisch.

De eenwording werd beklonken met boekhoudfraude, afspraken golden alleen voor wie er niet toe deed en de Euro bleek een weldoordacht virus dat individuele lidstaten tot monetaire zombies maakte. Het resultaat: een economische malaise met 'dokter Brussel' als contractueel-aangewezen geneesheer. Maar daar bleef het niet bij.

Inmiddels heeft de Europese Icarus-val er nog een dimensie bijgekregen, want na het interne sloopwerk werpt nu ook het EU-buitenlandbeleid haar giftige vruchten af. De openlijke aanval op de Russische buitengrenzen en de vuile oorlog in Noord-Afrika veroorzaakte slaande ruzie met een strategisch superieur dictator, en maakte dat er in korte tijd een miljoen migranten extra Europa binnenkwamen.

Maar hierover hoeven we ons volgens Frans Timmermans, de vicaris van de Europese Commissie, geen zorgen te maken: het gaat immers maar om een aanwas 0,02%; en dat is nú even lastig, maar op de middellange termijn kunnen we het makkelijk hebben, zegt hij. Dat de moslimbevolking hierdoor niet met 0,02% maar met 5% groeit meldt hij wijselijk niet, want daarmee speel je alleen de populisten maar in de kaart. Brussel en cijfers: het blijft een veile combinatie.

Juncker, Verhofstadt, Timmermans, Schulz of Barroso, ik zie ze stuk voor stuk in toga, gecast als keizer voor een Italiaanse b-film: de ondergang van het Romeinse Rijk. Maar niet alleen deze 'keizers' verbeelden die ondergang, ook de omstandigheden doen dat: economische chaos, wanbestuur, (morele) decadentie en de instroom van miljoenen vertonen een benauwende overeenkomst met die laatste Romeinse jaren.

De E.E.G. heeft ons veel goeds gebracht, maar de EU is een fout geweest. Een fout die crisis op crisis stapelt en onherstelbaar is. De enige oplossing is uittreden. Leve Europa! maar grenzen dicht voor de EU.

Postmodernistische vrijheidsmoraal

'Alle vrijheidsidealen zijn gelijkwaardig', zegt de postmodernist

Vrijheid is een van de meest subjectieve begrippen uit de menselijke vocabulaire. Als er een ranglijst zou bestaan van dubbelzinnige concepten dan eindigde vrijheid - wat mij betreft - ex aequo met 'god'.

Toch ervaren we dat niet zo. Ieder voor zich weet exact wat hij onder vrijheid verstaat en wanneer die wordt aangetast. Zo ook Pieter Klein, redacteur van RTL Nieuws in zijn column 'vrijheid, vrijheid, vrijheid'. Dit betoog handelt over het vluchtelingen-probleem en Klein maant ons hier, vragend: "Heb jij meer recht op vrijheid dan de mensen die nu aan de deur van Europa kloppen? You tell me".

Inhoudelijk laat ik Kleins demagogisch geraaskal hier voor wat het is: emotioneel geblaat in een poging de redelijkheid te overschreeuwen. Interessanter vind ik zijn gebruik van het woord vrijheid; kennelijk is voor Klein 'vrijheid' een universeel gegeven dat uitwisselbaar is tussen continenten en culturen. Het doet denken aan de postmoderne kijk op het begrip 'waarheid'. De waarheid bestaat niet zegt de postmodernist, ieders kijk op de waarheid levert een particuliere werkelijkheid waarover wij niet mogen oordelen. Waarheid is daarmee weliswaar een uitwisselbaar, maar evenzo inhoudsloos begrip geworden.

Dat waarheid als notie door onze postmoderne maatschappij is uitgehold en ankerloos gemaakt weten we, we zien dat dagelijks geëtaleerd onder de noemer: multiculturele diversiteit. Maar bij vrijheid ligt dat anders, hierbij denken we onbewust nog dat het een gemeenschappelijke waarde aangaat, een waarde die over de gehele wereld wordt gedeeld. Dat is echter niet zo, en dat is ook nooit zo geweest.

In 1938 schreef Menno ter Braak: "het paradoxale aan het woord vrijheid is, dat het een toestand moet aanduiden, die voor den een dit en voor den ander dat beteekent; daarom omspant het vrijheidsbegrip een aantal voorstellingen, die loopen van volstrekte anarchie tot kadaverdiscipline" (Over Waardigheid en Macht); een klare observatie waarvan de juistheid eenvoudig is na te gaan door naar een definitie te zoeken. Die is er niet. Het zijn stuk voor stuk beschrijvingen vanuit een individueel, historisch of cultureel perspectief. 

Een verklaring daarvoor zou kunnen zijn dat vrijheid een emotioneel concept is, terwijl waarheid - veelal - een rationeel concept betreft. Vertel me dat twee plus twee vijf is en ik ga op zoek naar tegenargumenten. Maar, bind me de handen op de rug en verklaar me tot slaaf en ik zal woest worden. Vrijheid is een verinnerlijkt, cultureel-instinctief idee dat onmiddellijk een gevoelsmatige reactie oproept zodra ze wordt geschaad.

De vrijheid, waar Klein aan refereert, slaat daarom terug op zijn eigen gevoel van vrijheid. Gezien vanuit het vreedzame Nederland staan oorlog, honger en dictatuur gelijk aan onvrijheid. Ik ga in zoverre met hem mee dat tekorten en onderdrukking geen situatie scheppen waarin een individu, ongeacht zijn culturele achtergrond, vrijheid ervaart. Maar wat Klein de vluchtelingen hier aanbiedt is zijn vrijheid en niet de hunne, want die kent hij immers niet.

Zo zal de vrome moslim tussen de vluchtelingen zich pas vrij voelen wanneer hij alle verplichtingen die de islamitische traditie hem oplegt tot tweede natuur heeft gemaakt. Zijn vrijheidsidee verlangt dat van hem terwijl wij - in ieder geval ik - een zo totale controle over onze dagindeling en ons handelen als persoonlijke bezetting zouden ervaren. Vrijheid binnen de islam staat gelijk aan onderwerping, terwijl Kleins perceptie van vrijheid juist het tegendeel inhoudt. Daar zit dan ook het gevaar van een open invitatie om van onze vrijheid te komen genieten. Veel genodigden zullen de ongebonden vrijheid die wij zo lief hebben verwerpen en veroordelen, soms op gewelddadige wijze. 

Postmodernistisch Europa gaat echter aan dit dilemma voorbij door ieder onderscheid en ieder referentiekader af te wijzen vanuit de gedachte dat alle concepten gelijkwaardig zijn, dat van de vrijheid incluis. En of jouw idee van vrijheid nu naar anarchisme neigt danwel een kadaverdiscipline vereist, het past allemaal binnen de Europese maatschappelijke ruimte; aldus de gelijkheidsmantra. Persoonlijk heb ik hier grote twijfels bij. 

Rechts of niet-Links?

Statler en Waldorf

Misschien ligt het aan mij, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat 'rechts' in Nederland niet meer bestaat. Er zijn geen rechtse ideeën meer, er zijn geen rechtse politici meer, er is geen rechtse partij meer. Ten beste is rechts het collectief gedefinieerd door de eigenschap: niet-links.

De wereld van maatschappelijke ideeën wordt gedomineerd door links. Of het nu gaat om de drie I's (immigratie, integratie, islam), de economie, het klimaat, de EU of het energievraagstuk, het initiatief ligt in alle gevallen in handen van groepen die zichzelf progressief noemen. En progressief in dit verband betekent zoveel als: recht-zo-die-gaat. Niet omkijken, niet afvragen, niet afwegen maar immer gerade aus. Volg je hart! het gaat om mensen, niet om cijfers. Volg je gevoel! geen mens is illegaal.

De burger die hier op rationele gronden tegenin gaat kwalificeert zichzelf als rechts en onmens. Een volle doos met historische onmensen en onmenselijkheden wordt over hem leeg gekieperd: populist! fascist! islamofoob! nationalist! nazi! Want: argumentatie is niet de weg van het hart maar die van de onderbuik. "De burgers zijn rechts, de maatschappij wordt steeds rechtser en het economisme regeert; het wordt tijd dat links hiertegen een vuist maakt". Ten eeuwigen dage zal links zich afficheren als reactie op door henzelf benoemde misstanden.

Ik ken veel 'rechtse burgers' en weet zo dat er onder hen verdomd weinig zijn die ooit op de VVD gestemd hebben - indertijd een rechts-liberale partij. Wat deze burgers verenigt, op papier althans, is hun neiging tot individualiteit boven collectiviteit, hun toetsen van emoties aan de ratio en het ontbreken van aversie jegens cijfers en feiten. Het zijn mensen die bestaan en dus denken.

De generatie '68 was een generatie die op opstand kwam tegen een maatschappij die - ook na twee wereldoorlogen - niet van de plaats wilde, een maatschappij die inert en conservatief was. Deze generatie stelde het individu boven het collectief en eiste verandering van denken. En die verandering kwam er.

We zijn inmiddels vijftig jaar verder en de soixant-huitards zitten stevig in het zadel. 'Vooruitgang' is de norm en het bevragen ervan een humanistische doodzonde. Het uitgesproken individualisme van destijds heeft plaatsgemaakt voor ideologisch collectivisme in velerlei gedaanten: EU-socialisme, klimaatsocialisme, multiculturalisme en zo meer. Alles wordt vastgelegd en afgeperkt op een zo mondiaal-mogelijke schaal opdat de burger, waar ook ter wereld, noodzakelijkerwijs handelt in lijn met 'het goede'. 

Een deel van deze generatie echter, en een groeiend deel van hun nageslacht, huldigt nog steeds de oorspronkelijke uitgangspunten: vrijheid voor het individu en 'van A naar Beter'. Verandering kan niet zonder referentiekader en verbetering vraagt om een cijfermatige toetsing. Daaraan is niets onmenselijks, integendeel. Helaas is het tegenwoordig zo dat wie zich tegen de collectieve emotie verzet een 'enge denker' is; eng zowel in de betekenis van nauw als naar.

En enge denkers verdienen geen podium, enge denkers zijn een gevaar voor 'wat we met z'n allen bereikt hebben'. De wetenschapper die kanttekeningen plaats bij het IPCC-model voor global warming is zo'n enge denker. Hij verzet zich tegen de gedicteerde 'consensus' en ziet z'n onderzoeksaanvraag afgekeurd, z'n publicatie geweigerd en z'n baan op de tocht.

De enge denker die het waagt de islam-is-vrede-consensus aan te vechten moet soms rennen voor z'n leven maar weet in ieder geval dat hij als paria nooit meer door consensus-afhankelijke uitgevers gepubliceerd zal worden. Het komt neer op een totale overwinning van de generatie Dutschske; het onderwijs en de media zijn gelijkgeschakeld en dragen de grote gelijkheidsgedachte met verve uit.

Wie zich roert is tegen en dus: rechts. Rechts is het Statler en Waldorf-commentaar op de linkse schepping - die zonder humor is. Rechts in 2015, is alles wat niet-links is. Het conservatieve ankerpunt van weleer, waar je tegenaan kon schoppen maar dat er altijd voor zorgde dat de maatschappij 'op orde' bleef is verdwenen en met brede instemming tot vijand van de menselijke vooruitgang verklaard.