Herinnering aan Nasr

Dichter des Vaderlands Ramsey Nasr weet als dichter het onderscheid tussen Goed en Kwaad. Want weet van de oorlog en de blanke natiestaat en van vreemde smetten vrij. Als halfpalestijn herkent hij nakend fascisme zelfs in zijn gedoogvariant en wil het Vaderland hiervoor waarschuwen. Waarvoor dank en dankdicht:

Denkend aan Nasr

zie ik blanke gedachten

traag door oneindig

leegland gaan,

marcherende mores

de nieuwe fascisten

zonder één procuratie

in manicheïsche waan;

superieure moraal

de oorlog gestolen

en bevrijd van historie

tot golem gekneed,

de oorlog de oorlog

Gutmenschen houzee

de zwarthemden dichten

als Tolkien verkleed.

De harten zijn vol

de rede wordt langzaam

in bruine veelkleurige

kreten gesmoord,

en de dichter van Holland

van denksmetten vrij

weet zij zijn de schoft

dicht dood aan hun woord.

Herinnering aan Holland, Hendrik Marsman 1936

Mijn nieuwe Vaderland, Ramsey Nasr 2010

Wat zou Jezus stemmen?

Wat Jezus op een CDA-congres zou stemmen weten we niet, maar wat hij heeft gezegd wel. “Niet wat de mond ingaat maakt ons onrein, maar wat de mond uitgaat”. Piet Hein Donner besloot zijn 60 seconden spreektijd met Jezus volgens Mattheüs.

Donner behoorde tot één van de weinige sprekers die zich voorstander toonde van Rutte-1. Een van de weinigen ook die niet sprak over zijn diepgevoelde emoties of over segregatie en uitsluiting. Een verademing. Bovendien toonde hij over een flinke dosis zelffatsoen te beschikken door Matteüs’ Jezus niet verder te citeren. “...uit het hart komen boze gedachten, valse getuigenissen en laster”. Het ware zeer van toepassing geweest, luisterend naar de holhartige retoriek van de vele tegensprekers.

“Doe dit de mensen niet aan, doe dit de partij niet aan, doe dit het land niet aan”, zei Hirsch Ballin nadat hij vrijdag Wilders hangende zijn rechtszaak alvast schuldig verklaarde. Of Van Agt: “Het gaat mij zeer aan het hart dat ons CDA zich dreigt te verbinden aan de PVV”, omdat alles dat niet mordicus anti Israël is hem nu eenmaal zeer aan het hart gaat.

De ex animo van de dag komt echter op konto van Ab Klink. Tussen de export-elegieën en de hele en halve godwins door (Wilders, nein danke!), wist hij zijn medestanders in het hart te treffen met: “op mijn weg hiernaar toe zag ik een spandoek met de tekst: Wat zou Martin Luther King gestemd hebben? Ik weet zeker: hij was hier tegen geweest”. Een schoolvoorbeeld van ‘laat de doden de levenden onderwijzen’, met de kennis van nu.

Want waarom zou MLK zich aan de zijde van iemand als Dries van Agt willen scharen? Omdat de dominee van mening was dat: “anti-Zionist is inherently antisemitic, and ever will be so”? Of omdat hij als zwarte gelovige het verschil tussen ras en religie niet zou weten? Dat hij net als de Nieuw-Linkse geschiedenisbashers en betuttelracisten het onderscheid tussen mensen en mensen hun ideeën niet kon maken?

MLK streed nu juist tegen ongelijke rechten voor mensen met dezelfde ideeën. Tegen ongelijke spelregels voor mensen die binnen één en dezelfde samenleving hun geluk najaagden. Er is geen enkele aanwijzing dat dominee Martin Luther King, in tegenstelling tot deze CDA’ers, enige affiniteit zou hebben gehad met een NGO als Oxfam-Novib die bij wijze van proef een shari’a-rechtbank organiseerde. Om de voordelen van een pluriforme rechtsspraak te onderzoeken; om moslims en niet-moslims ongelijke rechten te bezorgen.

Laten we in godsnaam ophouden door de doden te spreken. Laten we in godsnaam ophouden de historie naar het heden te vormen. Het getuigt van argumentatieleegte en stromanfetisjisme. Jezus was geen Christen. Jezus wilde geen nieuwe kerk. Jezus heeft als historische persoon niets op een CDA-congres te zoeken. Net zomin als dominee King. De gevoelens van medemenselijkheid die door een nagedachtenis worden opgeroepen, dienen met hedendaagse argumenten te worden bekrachtigd en niet met geschiedvervalsing of necropsychologie.

Wie zich het lot van de Nederlandse moslims zegt aan te trekken – en dat was de enige reden voor dit congres, niet de economische agenda – die moet zich afvragen in hoeverre Nederland en de Nederlandse moslims belang hebben bij een islamitische zuil. De christenen hebben hun zuilen vijftig jaar geleden afgebroken, met behoud van het geloof. De moslims in Nederland hebben recht op eenzelfde individuele vrijheid. Dit Nederland is niet langer ingericht op zuilen; zuilen behoren de historie toe, net als de doden.

Oranjegevoel of nationalisme?

Het WK-voetbal heeft in menig linkse huiskamer gevoelens van schrik en afschuw opgewekt. Niet zozeer vanwege het ruwe spel, maar vanwege de nationalistische gevoelens. Zo worden althans de vlaggetjes en beschilderde gezichten ervaren.

En nationalistische gevoelens leiden onherroepelijk tot oorlog, weet Links. "Voor ons is het zwaaien met de vlag een politieke daad, een terugval in territoriaal denken en nationalistische ressentimenten", verklaarde een woordvoerder van extreemlinks in Duitsland. In Nederland verscheen op Indymedia de (ludieke) oproep om tijdens de finale het electriteitsnet te saboteren of toch tenminste die megaschermen kapot te slaan.

Goed, dat is extreem-links. Maar extreem-links grenst aan links. En de aversie tegen alles wat naar nationalisme riekt is een universele constante binnen het linkse geloof. Net zoals de suggestie dat op ‘het oranjegevoel’ nationalisme volgt, en dat nationalisme de opmaat is tot racisme en oorlog. We nemen dit soort wijsheden nu al zestig jaar voor waar aan, ten onrechte.

Stellen dat het oranjegevoel een vorm van nationalisme is of, zoals emeritus hoogleraar van Rossum zegt "een wanhopige vorm van nationalisme", is net zomin juist als de bewering dat de mens van de aap afstamt. Oranjegevoel en nationalisme hebben, net als mens en aap, een gemeenschappelijke oorsprong maar ze liggen niet in elkaars verlengde. Het zijn geen volgordelijke maar parallelle fenomenen.

Er is dus geen causaal verband tussen beide. Het verband berust puur en alleen op de gevoelsmatige associatie die voortkomt uit de gemeenschappelijke oorsprong van beide fenomenen, namelijk: de menselijke behoefte aan groepsbinding; de bevestiging ergens bij te horen, een plaats te hebben.

Dat klinkt misschien heel primitief in het sterk geïndividualiseerde en geseculariseerde Nederland van de 21ste eeuw, maar het is wel een behoefte die zo oud is als de mensheid zelf. En door de eeuwen heen is daar door machthebbers, overal ter wereld ter wereld, gretig misbruik van gemaakt.

Iedere koning wist dat een rijk alleen in stand kon blijven als hij het volk (aan zich) kon binden. En iedere koning wist dat er twee universele parameters zijn die wat betreft hun groepsbindend potentieel met kop en schouders boven de rest uitstaken: nationalisme en religie. Dat was zo en dat is zo. En dat geldt met name religie. Geen eenheid van Staat zonder eenheid van religie, luidde eeuwenlang het adagium. Ook in Europa en ook in het Nederland van de 19e eeuw.

Alleen bleek hier te lande bij de stichting van het Koninkrijk - de samenvoeging met het katholieke België, moeilijk invulling aan te geven. Enerzijds kende de Nederlanden geen traditie van staatkundige eenheid, anderzijds hadden de samenstellende delen van wat nu Nederland ging heten, altijd een grote autonomie gehad waar het de omgang met andersgelovigen betrof. Daar maak je zo 1-2-3 geen eenheid van.

En die eenheid is er dan ook nooit gekomen. De onderlinge culturele en religieuze verschillen en het ontbreken van een gemeenschappelijk nationaal besef, maakten dat België zich in 1830 afscheidde en dat de rest van Nederland in hoog tempo verzuilde. Iets dat door de toenmalig bestuurders en zeker ook de kerken driftig werd aangemoedigd. Met verzuiling voorkwam je dat de al eeuwen smeulende spanningen tussen de geloofsgemeenschappen konden uitmonden in een burgeroorlog of tot een verdere opdeling van ons toch al zo kleine landje zouden leiden. Bovendien gaf het de religieuze gemeenschappen een grote mate van autonomie en controle.

Zonder veel fantasie zou je het beleid uit die dagen kunnen vergelijken met wat nu communitarisme heet. Een model dat wordt aangehangen en uitgedragen door (voormalig) leiders als Balkenende, Kohl en Blair. Communitarisme legt de nadruk op de sociale cohesie binnen groepsverbanden (culturen) en tracht een modus te vinden waarbij verschillende culturen binnen de grenzen van een natiestaat (of Europa) zo wrijvingsloos mogelijk naast elkaar leven. Living together apart. En net als in het Nederland van toen, als goede buren.

"Multiculturaliteit wordt vaak misbegrepen. We zouden het ook beter kunnen omschrijven als een beleid van goed nabuurschap. We moeten erkennen dat er verschillen tussen mensen zijn. Maar tegelijkertijd moeten we samenleven, elkaar helpen. En dat kan het best als we ons gedragen zoals goede buren dat doen".

Bovenstaand pleidooi zou door een willekeurige Europese politicus gehouden kunnen zijn. Niets is echter minder waar. De woorden kwamen uit de mond van Hendrik F. Verwoerd en hij sprak ze bij de installatie van het eerste apartheidsregime in Zuid-Afrika. Het enige onjuiste in deze vertaling is dat hij zijn geesteskind ‘apartheid’ doopte en niet ‘multiculturaliteit’. Maar semantisch gezien zijn het uitwisselbare begrippen.

Beide systemen zijn erop gericht bevolkingsgroepen in hun cultuur, religie of etniciteit te bevestigen. Beide systemen trachten ook een modus te vinden om de groepen gescheiden te houden en te voorkomen dat ze elkaars zuil afbreken; het ene systeem door negatieve discriminatie, het andere door positieve. Wat ze gemeen hebben is de feitelijke ontkenning van het individu. En dat terwijl grondwet en wetboek juist wél van individuele rechten en plichten uitgaan.

Daar wringt hem de schoen. Het multiculturele beleid is strijdig met de levenswijze van de gemiddelde Europese burger. En al helemaal met die van de Nederlander. Want de liberale Nederlander ziet zichzelf in de eerste plaats als individu, en niet als de vleesgworden afdruk van een bepaalde cultuur of religie. Toch wordt hij door een communitaire overheid als zodanig behandeld. Deze overheid plaatst hem bij gebrek aan beter in de groep ‘autonome individuen’, omdat anders het model niet meer klopt.

Het directe gevolg van deze misstap is dat een individuele burger door zijn overheid gelijkgesteld wordt aan werkelijke groepsculturen. Zoals de islam. En de overheid zal hem vragen deze zuil met rust te laten. Want kritiek op gebruiken van en individuen uit een andere groep roept wrijving op. En dat past niet binnen het communitarische model (of het model van samen binden, zoals het bij de PvdA is komen te heten).

Hierdoor groeit bij de ongebondene een unheimisch gevoel. Qua fysiek verschilt hij in geen enkel opzicht van de mens die 5000 jaar geleden in kleine stamverbanden leefde. Zijn sociale intuïties (waar het groepszekerheden betreft) heeft hij behouden. Maar in tegenstelling tot grote delen van de wereld waar de vrijheid van het individu ondergeschikt is aan religieuze en culturele waarden, is hij opgegroeid in een maatschappij waar zijn identiteit niet bij voorbaat vast stond. Hij is een selfmade man.

Geconfronteerd met een overmacht gaat deze selfmade man evenwel (onbewust) op zoek naar zekerheden. Naar tastbare totems. Naar aanknopingspunten die hij gevoelsmatig in verband kan brengen met een traditie die hij vijftig jaar geleden in het museum plaatste. Hij doet dit niet uit nationalistische overwegingen of omdat hij plots joods-christelijke visioenen heeft gekregen. Hij doet dit omdat zijn genen hem vertellen dat in onzekere tijden alleen de groep bescherming biedt. Zelfs als die groep helemaal geen groep is.

Het ‘oranjegevoel’ is zo’n instant binder. Een succesvol team als avatar, als pleister op de eigen onmacht. Zelfs voor wie anders nooit voetbal kijkt. Iets dat ook Evelien Tonkens in haar column signaleert. Alleen suggereert Tonkens dat dit een behoefte is die vooral bij extreem-rechts bestaat en spreekt zij de vrees uit dat nu het WK is afgelopen, deze dolende zielen zich bij allerhande racistische bewegingen zullen aansluiten. Zij belooft ons dit probleem in haar vakantie te gaan bestuderen.

Vreemd genoeg komt het niet bij haar op het ‘groengevoel’ onder moslims in een zelfde categorie te plaatsen. Waarschijnlijk wordt dit gevaar door haar eigen ‘groen-roodgevoel’ uitgefilterd. Toch is het de essentie van ons probleem: groepsculturen passen niet in een geïndividualiseerde maatschappij. De 21ste eeuw verschilt daarin wezenlijk van de 19e eeuw. Het communitarisme heeft afgedaan, net als apartheid.

Daarom, mocht een nieuwe regering het straks als haar taak zien enige vorm van nationale eenheid terug te brengen, dan zal zij eerst en vooral moeten stoppen met het denken in eenheden. Het individu is de maat. Het individu dat zich vrijelijk in allerhande sociale, culturele of religieuze verbanden mag verenigen maar hieraan geen enkel maatschappelijk recht kan ontlenen. De oranjevereniging evenmin als de groenen.

Bang voor verandering

In een gidsbrief gericht aan de onderhandelaars van Paars Plus laat Tjeenk Willink weten: "er is een toenemende tegenstelling tussen mensen die in de veranderende samenleving vooral de kansen zien en mensen die die veranderingen vooral als bedreiging ervaren", om vervolgens iedere mogelijkheid tot verandering vakkundig dicht te timmeren.

Het behoeft geen betoog dat met de groep mensen die ‘verandering vooral als bedreiging ervaart’, de PVV-kiezer wordt bedoeld. De onderbuikmensen. Mensen die niet van vreemde etensluchtjes houden, mensen die niet ontvankelijk zijn voor culturele diversiteit en zich teweer blijven stellen tegen wat goed voor hen is.

Mensen kortom, die de resultaten van twintig jaar kosmopolitisch non-beleid niet zien als verrijking. Zij zien niet hoe de constante toestroom van laag- en ongeletterden een verrijking zou zijn voor de Nederlandse kenniseconomie. Hoe deze lieden hen in hun AOW gaan voorzien. Zij zien niet waarom een hernieuwde religieus-culturele verzuiling goed zou zijn voor het geïndividualiseerde en geseculariseerde Nederland. Ook niet als je daar het etiket ‘communitarisme’ of ‘bindingskracht’ opplakt.

Zij willen verandering. En dat weet ook Tjeenk Willink.Vandaar de schoffering. Vandaar zijn abjecte poging het democratisch proces te knevelen. "Het contraseign op initiatieven vanuit de Kamer wordt geweigerd als de beginselen van de democratische rechtsstaat, de internationale positie van Nederland of de financiële uitgangspunten van het beleid in het geding zijn".

In gewoon Nederlands komt dat neer op: wetsvoorstellen waar immigratiebeperking, hoofddoekjes, moskeeën of bijzonder onderwijs een rol spelen, zullen niet in overweging genomen worden. Ook hoeven islamkritische publicisten niet te rekenen op wettelijk mededogen omdat hun werk per definitie ‘de internationale positie van Nederland’ schaadt. Zie Fitna.

Als het aan regenten als Tjeenk Willink ligt wordt de multiculturele puinhoop van nu in situ bevroren. Als ware het een Natura2000 gebied. Omdat men bang is voor verandering. Het linkse gedachtengoed dat de afgelopen vijftig jaar tot in elke porie van de maatschappij is doorgedrongen, dient koste wat kost geconserveerd te worden. Zelfs als dat betekent dat de Kamer de mond gesnoerd moet worden. Zo ziet een democratie voor bange mensen eruit meneer Pechtold.

Een democratie waarin mensen mensen niet naar de stembus gaan om hun wensen kenbaar te maken, maar om een zelfgekroonde elite te legitimeren. Net als in Iran. Wie is er nu bang voor verandering meneer Willink?

Collignon wint stripprijs

Jos Collignon in de Volkskrant

Amsterdam, 7 juni 2010

Jos Collignon wint stripprijs ‘De eeuwige Jood en zijn manieren’ met bovenstaande inzending. "Collignon slaagt erin op subtiele wijze de inherente agressie en arrogantie van de zionistische entiteit in een paar pennenstreken te vatten", aldus het juryrapport.

Voorts roemt het rapport de gelaagdheid in Collignons werk "waardoor steeds nieuwe perversiteiten op de voorgrond treden die de toeschouwer als het ware dwingen te blijven kijken en ontdekken".

Voor zijn collega’s maar ook voor de grote schare fans die de kunstenaar inmiddels om zich heen verzameld heeft kwam de uitverkiezing niet als een verrassing, "de consistente lijn en zijn creatief hoogstaand werk maken hem tot de terechte winnaar" laat de redactie van de Volkskrant telefonisch weten.

Collignon zelf toonde zich in een eerste reactie verheugd en verklaarde dat hij een deel van het prijzengeld ten goede zal laten komen aan het nabestaandenfonds ‘de martelaren van 31 mei’.

Voor een Palestijns Palestina, houzee!

Toda raba Israel

Bij berichten over Israëlische agressie zie ik steevast die tien agenten op het strand van Hoek van Holland. Tien agenten, ingesloten en uitgedaagd door een met flessen en stokken bewapende bloeddronken lynchmob van tweeduizend man. Tot een agent zijn pistool trekt.

De beelden van het schot gaan de hele wereld over. Iedereen verklaart dat de dode zo’n lieve man was die nooit een vlieg kwaad deed. Dat-ie elke woensdag z’n dochtertje naar zwemles bracht. Enzovoort enzoverder. Waarmee het inhumane karakter en de onverholen agressie van het politiekorps opnieuw zijn aangetoond.

Gelukkig voor de politie keerde pers en publieke opinie zich tegen de amokmakers. Helaas voor Israël kiest de wereld de laatste decennia consequent partij voor relschoppers, moordenaars en onderdrukkers. Bevangen door een pathologische hulp- en gelijkheidsdrang is ‘de wereld’ het zicht op de wereld en het causale verband der dingen kwijtgeraakt. Een strategisch filmpje of effectief uitgezochte foto volstaan om, zonder verdere vragen of reflectie, een PR-wereldoorlog te starten. Het geheugen reikt niet verder dan de krantekoppen van gisteren. Dit alles onder het mom: "alle misstanden de wereld uit te beginnen met Israël".

Wie het plaatje hierboven bekijkt herkent het strand van Hoek van Holland. Vijf miljoen Joden ingesloten door één miljard moslims. Een welvarende democratische rechtsstaat temidden van slopende dictaturen, apocalyptische theocratieën en absolute monarchen. Heersers tot wier enige wapenfeit de bloedige knechting van de eigen bevolking gerekend mag worden. Een bevolking die zij, onder aanroepen van de profeet, verenigd hebben in het sprookje dat alle ellende te wijten is aan het zionisme van de eeuwige Jood.

Middels welgeplaatste PR-campagnes is hiervan nu ook de door schuldgevoel aangevreten Europese emo-hedonist overtuigd geraakt; Israël is een misdadigersstaat en Palestina dient bevrijd. Zonder wroeging en niet gehinderd door enig historisch besef monstert men ‘s anderendaags aan op een oorlogsvloot die door de zeeroverskapitein tot ‘hulpkonvooi’ is omgedoopt. Dat de bemanning voor vertrek haar testament opmaakt en de hoop uitspreekt als martelaar te mogen sterven, dat is dan maar zo. We zien wat we willen zien.

Ik mag graag naar het grotere plaatje kijken. En als je dat doet dan zie je een oase in een desolate woestijn. Dan zie je een land dat zich in zestig jaar heeft gevormd van zandstrip tot toonaangevende natie op gebied van innovatie, industrie en farmacie. Een land dat per hoofd van de bevolking meer academici voortbrengt dan enig Europees land. Een land dat jaarlijks meer patentaanvragen indient dan de gehele Arabische wereld om haar heen in een heel decennium.

En dat alles ondanks laffe aanvallen vanuit diezelfde Arabische wereld. Aanvallen ingegeven door pure haat. Door pure irrationele Jodenhaat. Vanwege geen andere provocatie dan het Zijn van Israël. Inmiddels zijn de verschillen tussen het Israelische succes en het Arabische falen zo groot, dat geen mens meer gelooft dat Israël op een eerlijke manier aan haar welvaart is gekomen. Immers, alle mensen zijn gelijk en daarvan is hier geen sprake.

Oorzaken zijn dan snel gevonden. Israël blokkeert willens en wetens de opbouw van Gaza en de Westbank. De zogenaamde veiligheidsmuur en blokkades dienen helemaal niet om een oorlog zoals in ’67 te voorkomen, ze zijn er puur en alleen op gericht de Palestijnen hun levensgeluk te ontnemen. En Hamas, de proxy van alles wat fout is in de Arabische wereld, is er dan als de kippen bij om Westerse antropologiestudentes van ‘objectieve’ informatie te voorzien, waarbij ze voor het gemak zowel de slachtoffers als de plaatjes maakt. Na afloop mogen de maagdelijke hamashoertjes dan in ieder denkbaar praatprogramma uitgebreid van de schrik bekomen. Opnieuw een slag gewonnen.

De geschiedenis van het Midden-Oosten in ogenschouw nemend poneer ik twee stellingen. Ten eerste: Israël heeft in de afgelopen zestig jaar meer aan de vooruitgang van de mensheid bijgedragen dan al haar buurlanden in de afgelopen duizend jaar. Ten tweede: als de Arabische wereld morgen haar wapens neerlegt, dan is het overmorgen vrede. Als Israël hetzelfde doet, dan drijft het Joodse volk overmorgen in zee; conform Artikel 7 uit het handvest van Hamas.

In weerwil van alle bloedsprookjes, mediaverdraaiingen en aperte leugens zeg ik - heiden in hart en nieren – dan ook: toda raba Israel, heb dank.

Echt Nederlands?

De islamitische vrouwenorganisatie Al Nisa lanceert een campagne om Hollandse eigenheimers duidelijk te maken dat de islamitische cultuur inmiddels écht Nederlands is. Cultuurcentrum de Balie wil samen met u onderzoeken of shariarechtbanken voor Nederland een toegevoegde waarde kunnen hebben, en Job Cohen verklaart PVV en VVD tot gevaar voor de Nederlandse rechtsorde.

Drie berichtjes die je schouderophalend of grompelend tot je neemt. Het zal wel, volgende pagina. Maar als je er vijf seconden langer over nadenkt en probeert te achterhalen wát nu precies dat knagende gevoel teweeg brengt, dan is er geen andere conclusie mogelijk dan dat het typisch Hollandse boerenverstand de afgelopen jaren vakkundig is verdoofd.

Hoe anders is het te verklaren dat je niet in een homerisch gelach uitbarst bij een campagne als die van Al Nisa? De naam alleen al. Al Nisa is echt Nederlands voor ‘de vrouwen’. Al Nisa houdt zich bezig met vrouwen en islam. Wat betekent het om naast moslim, ook Nederlandse te zijn? Inderdaad, in deze volgorde. Al Nisa geeft daarnaast bladen uit voor de Nederlandse jeugd met oerhollandse titels als ‘anti wa-anta’ (jij en jij / meisjes en jongens) en ‘as siraata’ (het pad).

Al Nisa is een religieus geïnspireerde organisatie. Alles draait om de islamitische identiteit. Hoe daarmee om te gaan en hoe die te behouden. Hoe te handelen als je zoontje of dochter vriendschap sluit met een niet-moslimkindje? Want, heilige schrik, het zal je gebeuren als moslima. Laat je net een haring ter grootte van een beekforel naar binnen glijden, sluit je kindje vriendschap met een niet-moslim.

Ik kan me half voorstellen dat je daar als streng-gelovige eerste generatie immigrant een probleem mee hebt. Voor de tweede en derde generatie kan ik het me het al een stuk minder voorstellen. Maar wat ik me helemaal niet kan voorstellen is dat ik dit als écht Nederlands moet zien. Tot de eerste helft van de vorige eeuw was religieuze segregatie misschien echt Nederlands, nu niet meer. Maar dan ook echt niet, daar helpt geen haring of zoute drop aan.

Cultuurcentrum de Balie maakt het nog bonter. In een uitbarsting van samaritaanse zelfhaat heeft hier de gedachte postgevat dat je al nisa kunt helpen integreren door ze hun grondrechten af te nemen. Oftewel, laten we onderzoeken of shariarechtbanken ook in Nederland een plaats verdienen. Goedgevoel professor Maurits Berger mag aftrappen.

Volgens Berger komt het shariarecht voor 95% overeen met het Nederlands recht. We hoeven ons dus geen zorgen te maken zegt de professor. Het DNA van professor Berger komt voor 98% overeen met dat van een chimpansee. Zou de sponsor van zijn leerstoel, de sultan van Oman, zich zorgen maken als zijn colleges ‘islam in de hedendaagse Westerse wereld’ in het vervolg door een aap gegeven werden?

Een van de redenen waarom orthodoxe mohammedanen shariarechtspraak prefereren boven Westerse rechtspraak heeft te maken met de positie van de vrouw binnen de islam. Die is anders. Die is zodanig anders dat ze islamitische landen verhindert de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens te ondertekenen. En dan hebben we het nog niet eens over de positie van homoseksuelen en niet-moslims binnen de sharia, want die hebben geen positie. Echt Nederlands?

Als we niet oppassen gaan we die kant wel op. Een congsi van snobisten, naïvisten en kwaadwillenden wil (ons doen) geloven dat intellectuele zelfkneveling een daad van emancipatie is. Dat een onsamenhangende middeleeuwse collectie van oorlogszuchtige, vrouwonvriendelijke, homofobe en ondemocratische wetteksten gelijkwaardig is aan de Nederlandse grondwet. En dat, wie daar vanuit een diepgevoelde liberale emotie tegen te hoop loopt, ‘aanschuurt’ tegen de Nederlandse rechtsstaat.

Dit laatste kregen de PVV en VVD vorige week van Cohen te horen. Hun kritische beschouwing van zijn gedroomde open-mind-and-borders maatschappij zou volgens de oud-burgemeester mensen uitsluiten. Hoe je precies mensen uitsluit die zich (nog) niet in Nederland bevinden, die geen woord Nederlands spreken en zélfs geen Nederlands paspoort hebben, vermeldde de leider van het nationaal ontvangstcomité helaas niet.

Maar dat hoeft ook niet. Want hij komt ermee weg. En wel om de doodeenvoudige reden dat zo’n beetje elke maatschappijkritische organisatie haar personeel van Bureau 3VK lijkt te betrekken (3x de Volkskrant). En omdat het gros van deze organisaties elkaar kent, helpt en zich laaft aan dezelfde subsidiestromen; hetzij direct, hetzij indirect. En omdat de gelijkgeschakelde media al dit hartverwarmende engagement liefdevol toonzetten en ieder dissident geluid als zijnde schril, vals en on-Nederlands vakkundig smoren.

Centrale thema’s hierbij: 1) misdeeld zijn mensen buiten hun schuld en dienen daarom ongevraagd geholpen te worden. Ook buiten Nederland. 2) Buitenlandse mensen met een kleurtje ontlenen hun identiteit aan religie en cultuur; beide elementen verdienen dan ook bescherming en respect. 3) De welvaart van de één gaat ten koste van de ander en dat is niet eerlijk. 4) Op al deze punten stond ‘het Westen’ tot voor kort aan de verkeerde kant van de morele streep. Maar dat gaan we nu met terugwerkende kracht rechtzetten.

De Balie, Al Nisa, Job Cohen, haring, aanschuren en sharia zijn smaken uit hetzelfde potje. Zijn variaties op een thema. Zonder veel moeite hadden ze ook in één bericht gepast. Want?

Cohen is baas van de PvdA en oud-burgemeester van PvdA-bolwerk Amsterdam. Amsterdam steekt ieder jaar veel geld in cultuurcentrum De Balie, want cultuur. De Balie organiseert samen met ‘armoedebestrijder’ Oxfam Novib het sharia-proefproces. Deze eerste kennismaking vindt plaats in het kader van ‘Justice for All’, één van de vele Oxfam Novib programma’s die mogelijk worden mogelijk gemaakt dankzij de royale subsidie die directrice Karimi (GroenLinks) hiertoe jaarlijks van de Nederlandse overheid ontvangt.

Een deel van de ontvangen gelden sluist Oxfam Novib door naar bevriende organisaties die – om wat voor reden dan ook - geen overheidssteun genieten. Bijvoorbeeld naar ‘Nederland Bekent Kleur’ (NBK). NBK afficheert zich als antiracisme platform en houdt zich boven alles bezig met het achtervolgen van de PVV. Want de PVV is racistisch. Volgelingen van de islam hebben immers vaak een kleurtje. NBK staat dan ook volledig achter Cohens inzicht dat de PVV aanschuurt tegen de Nederlandse rechtsorde.

En als dank voor zoveel positieve aandacht voor het islamitisch gedachtegoed, mag Nederland Bekent Kleur haar antiracisme petities op de site van vrouwenorganisatie Al Nisa plaatsen. Einde bericht. Ons kent ons, de circel is rond en we denken er allemaal hetzelfde over. Maar of dit nu écht Nederlands is? Ik hou het voorlopig op écht links.

Beautiful Flower

Click for BIG

Update: De hovenier van Sharia4Belgium vat de eigen-huis-en-tuingedachte nog eens bondig samen:

'Wat is het probleem?', vraagt Abu Imran zich af. 'De Shelter is een integratiecentrum. Wel, wij hebben Belgen duidelijk gemaakt dat ze maar beter integreren in de islam.

20 Mei

Click for big

Het motto van vandaag:

LUX ET LIBERTAS

Vrouwenrecht of krom?

Illustratie studio Hajo

Waarom trekt de vrouwenrechtenbeweging wél ten strijde tegen vrouwen die menen dat zij op bijbelse gronden een andere roeping hebben dan de man, maar laat zij dit bij islamitische vrouwen passeren?

Zonder ook maar één SGP-vrouw te vertegenwoordigen, lopen vrouwenrechtenorganisaties al sinds begin negentiger jaren de deur plat bij gerechtshoven om deze groep aan hun recht te helpen. Om lidmaatschap te eisen, om bestuursfuncties te eisen, om passief kiesrecht te eisen. Omdat het moet. Van Artikel 1, van de VN, van Aletta Jacobs en van Clara Wichmann.

Deze week oordeelde de Raad van State in een cassatieberoep, aangespannen door de Staat en de SGP, dat het onthouden van passief kiesrecht aan vrouwen binnen de SGP niet door de beugel kan. Het Clara Wichmannfonds ziet hiermee een jarenlange strijd beloond. Niet langer mag de SGP met een beroep op de bijbel vrouwen van de kieslijst weren.

Voorzitter Kolijn reageert: "Dat is een inperking van de eigen vrijheid. Ons wordt de mogelijkheid onthouden om een eigen vereniging in te richten zoals leden dat op grond van onze lezing van de Bijbel willen''. En die lezing is vrij eenvoudig: mannen en vrouwen zijn God even lief maar beiden hebben een andere roeping; waarbij de roeping van de vrouw in 1922 als volgt werd verwoord: "Haar levensdoel, haar levenstaak, haar levenslust is thuis. Zulken vrouwen eren wij naar het Woord Gods, als de wijze, die haar huis bouwt. En we verachten de vrouw die zich haar huis onttrekt, en haar leven zoekt buiten in het publieke leven".

Niet verwonderlijk dat je je hier als voorvechtster van gelijke rechten tegen verzet. De vraag is alleen of je dit ook moet doen als de vrouwelijke SGP-aanhang het hartstochtelijk met je oneens is. Deze vrouwen betonen zich volgens Kolijn namelijk "zeer verontwaardigd en bezorgd". De moraal van waaruit de ‘Clara Wichmannvrouwen’ het proces hebben gevoerd is strijdig met de normen en waarden van de SGP-vrouwen. De emancipatiemoraal van de jaren zestig wordt opgelegd aan vrouwen die hierom niet hebben gevraagd.

Deze morele normoplegging verschilt in niets met de evangelisatiemoraal van pak-em-beet de ChristenUnie, die aanstaande moeders (op geloofsgronden) niet wilde toestaan hun embryo’s op erfelijke borstkanker te laten screenen. En bovendien handelt het Clara Wichmannfonds inconsequent. Want waarom wil men wél deze gereformeerde vrouwen dwingend emanciperen maar laat men moslimvrouwen ‘in de kou staan’? Waarom gaat men voorbij aan het feit dat de rol van de vrouw volgens de Koran nog beperkter is dan de rol zoals die aan de mannenbroeders van de SGP is geopenbaard?

Soera 4:34. "De mannen zijn zaakwaarnemers voor de vrouwen, omdat God hen boven haar heeft gesteld en omdat zij van hun eigendommen uitgeven aan de vrouwen. En de oprechte vrouwen zijn gehoorzame vrouwen en zij waken over zichzelf en de eigendommen in de afwezigheid, zoals Allah ook waakt. En wat betreft de echtgenotes waarvan jullie ongehoorzaamheid vrezen: vermaant hen, als dat niet helpt, negeert hen in bed, en als dat niet helpt, slaat hen licht. Indien zij jullie dan gehoorzamen: zoek dan geen voorwendsel om hen lastig te vallen."

En als een moslimse vrouw wil aangeven dat zij zich in deze rol schikt, dan draagt zij een hoofddoek. "Als uiting van religiositeit" zegt Fatima Elatik. En dan applaudiseert de vrouwenbeweging, tot tranen toe geroerd om zoveel emancipatoire durf. Want witte mannen houden daar niet van, van hoofddoekjes. Dat is omdat ze vrouwen met een eigen wil nog steeds niet kunnen lijden. En al helemaal niet als ze daarnaast ook nog een kleurtje hebben, zo weten deze voorvechtsters.

Wat er bij de hedendaagse feministen niet in wil is dat beide uitingen, passief kiesrecht en hoofddoek, loten zijn aan dezelfde boom. Het gaat in beide gevallen om onderwerping aan religieuze tradities; tradities die gezien het patriarchale karakter, veelal door mannen zijn ingesteld. De ene bevechten en de andere toejuichen is van de gekke. Dat neigt naar racisme. Betuttelracisme.

De Nederlandse maatschappij is ingericht op zelfstandig denkende mensen. Voor traditionele onderwerping, kuddegedrag en verzuiling is weinig plaats meer. Misschien nog net voor die 10.000 SGP-vrouwen maar niet voor honderdduizend jonge moslima’s die uit respect voor soera 4:34 hun hoofd bedekken.

Wanneer het instellingen als het Clara Wichmannfonds daadwerkelijk om emancipatie te doen is, dan trekken zij ten strijde tegen overheidsbeleid en subsidiestromen die de emancipatie van deze groep in de weg staan. Dan trekken zij alle registers open om individuele vrouwen uit de oemma los te weken. Om ze zo dezelfde kansen te geven als Nederlandse vrouwen vanaf de jaren zestig kregen. Want heus, een hoofddoek is geen teken van emancipatie, het is een teken van onderwerping.

Helaas is de vrouwenrechtenbeweging in Nederland het spoor volledig bijster. Niet alleen blijft zij inhakken op het gebeente van een vijand die al vijftig jaar geleden werd verslagen, veel ernstiger is het dat zij de nieuwe vijand niet herkent. De islamitische traditie doet in niets onder voor de meest exreem-patriarchale varianten van het Christendom zoals we die uit de geschiedenis kennen. Toch wordt ze als een vriend onthaald. Zozeer zelfs dat nieuwe Opzij-leden in 2008, als welkomstgeschenk, een exemplaar van de Koran cadeau kregen. Inclusief soera 4:34. Is dit de nieuwe norm voor vrouwenrechten, of is het gewoon krom?

Beleid ex consequentia

Dat betekent zoveel als: oorzaak en gevolg omkeren. Bij afwezigheid van beleid en handhaving, de consequenties als uitgangspunt nemen en de oorzaak luidruchtig doodzwijgen. Het is een werkwijze die in het Europa van de 21ste eeuw tot cultureel-correcte norm is verheven. Om de boel bij elkaar te houden. Met Nederland als gidsland bij uitnemendheid.

Zo zagen we deze week bij Pauw en Witteman eerwraakspecialiste Renate van der Zee. Ze zat daar vanwege de dubbele moord in Zierikzee waar een ‘gekwetste’ Irakees z’n kinderen had vermoord; want zo gaan we niet met elkaar om, in Irak. De was man in z’n eer aangetast omdat moeder en dochter na een jarenlang regime van incest en huiselijk geweld uiteindelijk aangifte hadden gedaan. En daarmee hadden ze het gezinshoofd zijn waardigheid ontnomen. En dat kan niet, in Irak.

Maar ook niet in Nederland. “Want cultuur is geen oude jas die je aan de kapstok kunt hangen” zei oud-Minister Ella Vogelaar eens. Zij verwoordde daarmee perfect het multicultureel adagium dat door nagenoeg alle politici en bestuurders wordt onderschreven. Cultuur draag je bij je. Dat is het uitgangspunt. Niet de Europese of Nederlandse cultuur zijn het uitgangspunt maar de cultuur waarin je geboren bent. Cultuur en religie zijn genetisch bepaald, daar mag je niet aankomen.

Dus als Jeroen Pauw dan tijdens de uitzending opmerkt dat eerwraak eigenlijk best wel achterlijk is, dan vindt Renate van der Zee dat een rare observatie. “Ik respecteer andermans cultuur” zegt ze. En moord is vreselijk, zonder twijfel. “Maar er zijn in Nederland ook mannen die hun vrouw vermoorden”. Dat is toch ook vreselijk? En dat kon Jeroen alleen maar beamen natuurlijk, je (vrouw en) kinderen vermoorden is ook vreselijk. Dus als de specialiste dan oppert dat daar beleid voor moet komen, dan kan iedereen het alleen maar met haar eens zijn.

En toen was mevrouw van der Zee precies waar ze wezen wilde en de multiculturele elite keek tevreden toe. Niet langer waren onaangepastheid, achterlijkheid en gebrek aan handhaving debet aan een drama, nee wij, de geschokte samenleving, waren in de fout gegaan. Wij hadden namelijk nooit adequaat beleid op deze consequentie ontwikkeld.

Vanuit eenzelfde omgekeerde wereld-gedachte probeert burgemeester Jorritsma van Almere het gebruik van de pinpas te stimuleren. Er vinden namelijk relatief veel gewapende overvallen plaats in Almere en adequate handhaving is om één of andere reden niet aan de orde. Dus benadert de moderne bestuurder het probleem vanuit de consequentie.

Er vinden veel overvallen plaats, en, overvallers willen geld. Dus moet je beleid erop gericht zijn dat er geen geld is, dan houden de overvallen vanzelf op. Da’s logisch. En zoveel plezieriger voor iedereen. Want handhaving van de openbare orde, dat is iets voor de bruinhemden van de PVV; die tijd heeft de moderne Europeaan gelukkig ver achter zich gelaten.

Van hetzelfde laken een pak bij de streekvervoerders. Het aantal geweldsincidenten neemt schrikbarend toe. Want er zijn te weinig camera’s op de bus, maar de provincies hebben onvoldoende middelen. “Dus wordt ons beleid gefrustreerd” zeggen de vervoerders. Welk beleid? Wát gaan die camera’s precies oplossen? Hebben ze aanhoudingsbevoegdheid? Hebben ze geïntegreerde knieschotapparatuur, of gaan ze ‘een gesprek’ aan met de busterroristjes?

‘Beleid ex consequentia’ is geen beleid. Het is journalistiek. Window dressing. Het is ‘beleid’ dat ook de nieuwbakken lijsttrekker van de PvdA, Job Cohen, goed ligt. Zijn credo: zet nooit een programma neer dat een koers verraadt of om handhaving vraagt. Daarvan komen alleen problemen. Dat is niet communitair, daarmee hou je de boel niet bij elkaar.

Dus als de islamitische traditie plots uit alle kieren van de samenleving begint te lekken, dan moet je die kieren vooral niet willen dichten met een appèl aan religieuze pacificatie van de openbare ruimte. Integendeel. Modern beleid dient er in zo’n geval op gericht te zijn islamisering, als spannend cultuurverschijnsel, een plaatsje te geven. Dat de ex-burgemeester gerust een voorloper van deze nieuwe politiek genoemd mag worden, getuigt zijn opmerking in Trouw, uit september 2006: “als religie in de samenleving van de 21ste eeuw een politieke factor is, dan moet de sociaal-democratie een relatie met de religie aangaan”.

De moderne beleidsmaker schrijft zijn programma op basis van gevolgen. Op basis van een situatie die is ontstaan. Een situatie die is onstaan dankzij de structurele afwezigheid van eigen, oorspronkelijk beleid en handhaving. Beleid ex consequentia. Eerwraak of een religieus geïnspireerde moord, maatschappelijke onrust, straatterrorisme of gewoon een krantenkop, anything goes.

De ‘Umwertung der Werte’ die hieruit volgt prikkelt de morele intuïtie van de samenleving. Een intuïtie die door multicultureel beperkten wordt afgedaan als onderbuikgevoel maar die feitelijk zegt: ‘hier klopt iets niet’. Dit is geen oorzaak, dit is een gevolg. Wíj zijn niet van het padje geraakt beste politici, ú bent de weg kwijt.

Gevolg als oorzaak en deviatie als ijkpunt; ook de ludiek bedoelde nieuwe slogan van SIRE is doordrenkt van deze trieste geïnverteerde logica: “aardige mensen, hoe gaan we ermee om?”

De spade kan de grond in

Chandler's Tombstone Generator

Het Kabinet wordt begraven. Het was even de vraag in welke van de vele bouwputten men zou vallen maar het werd uiteindelijk Uruzgan. Een zelfgeplaatste bermbom die afging door overhaaste demontage. Hoe kon dat zo gebeuren?

Een betere vraag is misschien, hoe kon het zo lang uitblijven? Want deze coalitie werd niet gekozen door het volk. Ze stelde zichzelf samen uit een onwaarschijnlijke optelsom om vervolgens, onder het motto "samen werken, samen leven", samenwerking en samenleving aan de kant te zetten.

Rentmeesterschap en verheffing. Niet luisteren náár maar spreken tót de kiezer. Kleinbijbelse verboden en belastingen streden om voorrang met grootgroene geboden en heffingen. Het volk diende opgevoed en opgelijnd. De afgelopen decennia was er iets misgegaan en dat moest nodig rechtgezet te worden.

Doorgeschoten secularisering en zelfbeschikking waren de oorzaak. Of anders toch zeker intolerantie, individualisme en een te sterke hang naar ‘het eigene’. Nederland was hard op weg een land van fascistoïde racististen te worden en daaraan moest paal en perk gesteld worden.

Paddo’s, coffeshops, vuurwerk, godslastering, koopzondagen, SUV’s, windmolens, pre-screening, CO2-opslag, terrasverwarming, electronische dossiers en databanken, wie was er níet mee bezig bij de vorige verkiezingen? Waarschijnlijk waren velen er niet mee bezig. Desondanks stak dit Kabinet er veel energie in. Omdat God en Gore het hadden opgedragen. Men had mandaat.

Maar niet van de kiezer. En al helemaal niet bij het verhogen van de AOW-leeftijd, het verlengen van de Afghanistanmissie en de ondertekening van het Verdrag van Lissabon. Terwijl dat toch aardige momenten waren geweest om even ruggespraak met het electoraat te houden.

Vanuit democratisch oogpunt is dit Kabinet dan ook drie jaar lang demissionair geweest. Men had geen mandaat en geen idee. Zozeer geen idee zelfs dat eerst honderd dagen werden besteed om te horen waar het volk behoefte aan had. En wat bleek? Het volk had vooral behoefte aan een centrale registratie van gestolen fietsen. En die kwam er, de rest werd bijzaak.

Feit is dat de verkeerde vragen werden gesteld. Dat men dacht de samenleving op regenteske wijze naar de eigen heilsleer te kunnen vormen. Kritiek op immigratie en integratie werd afgewimpeld als fascistisch populisme; een populisme dat we eerder zagen. Kritiek op de islam en islamitische tradities werd afgedaan als racisme; geloof, daar word je in geboren, dat bepaalt je identiteit dus zonder geloof kan niemand functioneren. En wie vraagtekens plaatste bij de menselijke broeikashypothese was een flat-earther. Vak K was de vleesgeworden arrogantie.

Afijn, het is voorbij. Nu kan beëindigd worden waaraan nooit begonnen werd. Bos staat alweer breedlachend op de zeepkist en deelt de bloemen van de begrafenis uit. Jan Peter heeft van Hare Majesteit te horen gekregen dat-ie pas terug mag komen als hij mét geloof wél kan functioneren en zijn zoons, Maxime en Camiel, gaan uitvechten wie Kaïn en wie Abel is.

En de kiezers, wij maken ons op voor weer een lange periode van zelfredzaamheid. Van noeste arbeid en van klippen omzeilen. Wij zullen niet aanzitten aan G20 banketten of plaatsnemen op de tribunes in Vancouver. Voor ons is het weer als vanouds: samenwerking en samenleving.

Herders van de verzuiling

De Nederlandse politiek wordt gekenmerkt door herdersdrang. Vanuit religieuze, economische en sociale beginselen worden doelgroepen benoemd, bediend en bijeengehouden. Dat deze vroeg twintigste-eeuwse insteek het liberale en geïndividualiseerde Nederland om zeep helpt, lijkt geen enkele politicus te deren.

Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw heeft het maatschappelijk landschap in Europa een metamorfose ondergaan. Religieuze en sociale verzuiling maakten plaats voor het individu. Techniek, reizen, vrij toegankelijk onderwijs en een aanzwellende informatiestroom maakten het samen met de opkomende verzorgingsmaatschappij mogelijk dat personen zich ontworstelden aan knellende kerk-, dorps- en familiebanden. Ieder individu had recht op dezelfde ontplooiingskansen en mocht gaan en staan waar het hem uitkwam.

Dat is het Nederland waarin ik ben opgegroeid. Dat, voor mij, is de Nederlandse identiteit. Geen alom geaccepteerde groepsvoorschriften maar ‘ikke zelf’. Een ik die op geheel vrijwillige basis sociale verbanden aangaat. Die zijn zelfstandigheid verzekerd weet maar zich tegelijkertijd realiseert dat aan ieder sociaal vangnet een prijskaartje hangt.

Deze ontwikkeling nu, is aan sociaaldemocraten en christendemocraten voorbijgegaan. Hier denkt men nog steeds in termen van doelgroepen en zuilen in plaats van ongebonden individuen. De komst van honderdduizenden migranten afkomstig uit gebieden die de individualiseringsslag nog niet hebben doorgemaakt, is dan ook een godsgeschenk voor de communitaire beroepspolitici binnen CDA en PvdA.

Met name Turken, Marokkanen en Afrikanen vormen dankbare maatschappelijke ‘objecten’. Ze verbeelden ‘de arbeidersklasse’, ‘de sociaal zwakkeren’ en zijn aan te spreken op hun religieuze identiteit. Gefundenes Fressen voor al wie de Westerse identiteit niet begrijpt of niet wil begrijpen. Een onvermijdelijke gevolg van dit soort politiek is evenwel dat het de nieuwkomers onmogelijk gemaakt wordt zich te ontwikkelen tot individu, tot volwaardig en intellectueel mondig Nederlander.

Een ander minstens zo kwalijk effect is dat misdragingen van individuen die toevallig afkomstig zijn uit de groep van protegés, worden gebagatelliseerd of verzwegen. Dan ineens bestaan individuen wel. Dan ineens gaat het om acties van eenlingen waarop je de groep niet mag afrekenen. Dan mag niet de hele kudde over één kam geschoren worden, zeggen de herders. Dat de herders de kudde zelf bijeen hebben gedreven en er hun brood mee verdienen moeten we in zo’n geval maar even vergeten.

Deze insteek is inconsistent en kwalijk. De Nederlander verwacht dat iedereen persoonlijk op zijn handelen wordt aangesproken en afgerekend, ongeacht afkomst, religie of ras. In Nederland heeft religieuze en sociale overerving afgedaan. Wie voor een dubbeltje geboren is heeft alle mogelijkheden zichzelf tot kwartje op te werken. Je toekomstmogelijkheden zijn niet minder als je uit een katholieke moeder geboren bent. Dat was in de negentiende eeuw zo. Maar nu niet meer. En dat is een situatie waarnaar we vooral niet moeten terugverlangen.

Toch wordt daar nu uit domme onwetendheid en koele berekening op aangestuurd. Vanuit een pathologisch verlangen mensen groepsgewijs te verheffen, hebben sociaaldemocraten de maatschappij langs etnisch-culturele lijnen opgeknipt en zijn begonnen aan een nieuwe verheffingsronde. Het object van hun affectie: ‘moslims’ en Afrikanen. Die zijn als doelgroep gemakkelijk te herkennen. (Merk hierbij op dat de honderdduizenden Aziaten die zich de afgelopen decennia in Nederland gevestigd hebben niet tot de doelgroep behoren. Zij zijn geïndividualiseerd, zij hebben de Westerse identiteit wél begrepen.)

Mohammed Benzakour verwoordt de ziekelijke neiging mensen een individuele identiteit te onthouden deze week perfect in zijn jeremiade in de Volkskrant waarin hij betoogt: “sociaal zwakkeren [moslims] zijn niet te verheffen als constant hun identiteit [islam] verdacht wordt gemaakt”. Bezakour zegt hier: moslims zijn geen individuen, moslims zijn in hun identiteit geboren en die identiteit ontlenen zij aan de koran. Apostasie is uitgesloten.

Van dit soort uitspraken zouden iedere moderne Europeaan de haren te berge moeten rijzen. Maar niets is minder waar. De sociaaldemocraten, voorheen strijdend tegen de autoriteit van kerk en kapitaal, omarmen de islam als nieuwe groepsbinder. Want groepen moeten er zijn. Zonder herkenbare groepen geen electoraat voor de sociaaldemocraten; dan liever heulen met wat je als emancipatiepartij genadeloos zou moeten bevechten.

De overlap tussen sociale doelgroep en religie maakt tevens dat sociaaldemocraten en christendemocraten tegenwoordig vaak op één lijn zitten. De vroegere vijanden strijden nu zij aan zij vóór religieuze identiteit en tegen secularisering. Net als Benzakour zijn christendemocraten als Hirsch Ballin namelijk van mening dat mensen hun identiteit aan religie ontlenen. Dat zij zonder religie niet kunnen functioneren, dat zij zonder Boek en voorganger programmaloze robots zijn.

De christendemocraten zien de huidige moslimgemeenschap als breekijzer om het door hen zo verfoeide en geseculariseerde Nederland open te breken en terug te brengen in een staat zoals die in de eerste helft van de vorige eeuw bestond. Een keurig georganiseerde, langs religieuze en culturele lijnen verzuilde maatschappij waarbij de politiek slechts tot taak heeft een vreedzame coëxistentie te bewerkstelligen. Ziehier het communitarische denken van de heer Etzioni, het politieke baken van onze Minister President.

Wat de christendemocraten in hun geïnspireerde opwinding echter vergeten is dat de vroegere zuilen bestonden bij gratie van groepsdenken en onwetendheid. De traditionele autoriteit werd algemeen aanvaard. Men moest wel, er waren geen alternatieve informatiebronnen en buiten de zuil kon niemand financieel onafhankelijk zijn. Maar die tijd is voorbij. Anno 2010 zijn Nederlanders te geëmancipeerd en te zeer geïndividualiseerd om de zuilen weer op te richten.

Dat is te zeggen, op één zuil na. De islamitische. Binnen de islamitische geloofsgemeenschap leeft op hoofdlijnen nog wel het besef dat men door geboorte en komaf normen en waarden deelt. Dat men een groepsidentiteit heeft. Een identiteit die door de religieuze leiders gepredikt wordt en door de Nederlandse politiek, de elite en de media in woord en daad wordt bevestigd.

In weerwil van alle integratiedoelstellingen zijn we in Nederland zo op weg een monoliet op te richten. Een zuil die in gesloten afzondering temidden van vijftien miljoen individuen staat en van waaruit geen ontsnappen mogelijk is; Leer noch politiek staan het toe. Een zuil die door de herders van de multiculturaliteit wordt gevierd als toppunt van diversiteit, maar die in de ogen van de moderne Europeaan symbool staat voor de nieuwe apartheid.

De kosten van uitsterven

De Dodo, geheel kostenloos uitgestorven.

Vanmorgen konden we in diverse kranten en op zo’n beetje alle natuur- & milieufora lezen: "uitsterven plant- en diersoorten kost Europa 1,1 triljoen euro per jaar". Nu is het milieu weliswaar sinds jaar en dag een populaire denominatie om ‘alles wat goed is’ in uit te drukken, maar ditmaal slaat de inflatie wel heel hard toe.

Menigeen zal bij het lezen gedacht hebben: "goh, da’s veel, 1,1 triljoen" om snel over te gaan tot de orde van de dag. Want hoeveel nullen heeft dat, wat kun je ervoor kopen, wat moet je ervoor laten? Och, het zal wel kloppen, het zal wel nagerekend zijn, het staat in de krant.

Ter vergelijking: het bruto binnenlands product (bbp) van de EU bedraagt een slordige 12,5 biljoen euro. En dat is veel geld. Europa verdient daarmee bijna 30% van alles wat er op deze aardkloot verdiend wordt. Maar hoe verhoudt zich dat tot die 1,1 triljoen?

Een triljoen staat voor miljoen x biljoen. Dat is een één met achttien nullen. Dat is ongeveer 100.000 keer zo groot als het bedrag hierboven. Het is meer dan de gehele mensheid door de eeuwen heen ooit heeft verdiend. Alle inkomsten vanaf het oude Egypte tot aan Wallstreet bij elkaar opgeteld vallen in het niet bij deze 1,1 triljoen. En dat dus per jaar.

Ik weet niet of het woord uitdaging hier op z’n plaats is, maar bij gelijkblijvend bbp zou iedere Europeaan tot aan z’n drie- of viermiljoenste verjaardag moeten doorwerken. Zoveel kost het als er in Europa planten of dieren uitsterven. Zegt althans het net gepresenteerde rapport. Gelukkig moeten er binnenkort in Europees verband nieuwe afspraken worden gemaakt over het behoud van biodiversiteit. Komt dat even goed uit!

20 januari

Mijn laatste demonstratie was op het museumplein, tegen de neutronenbom. De willekeur en onredelijkheid daarvan gingen mijn jongensverstand te boven. 20 januari sta ik aan de Parnassusweg, vanuit dezelfde motivatie.

Ik zal er niet zozeer staan ter verdediging van de persoon Wilders of ter verdediging van de PVV - al zullen de stormtroepers van de antifascistische Jugend daar waarschijnlijk geen boodschap aan hebben. Ik zal er staan omdat ik geloof dat grondwet noch wetboek een collectie vrij te interpreteren politieke openbaringen bevat. Ik zal er staan omdat ik wél geloof in gelijke kansen voor ieder individu. Ik zal er staan omdat een congsi van onnozelen en kwaadwillenden een frontale aanval op de fundamenten van het vrije Westen heeft ingezet.

De coalitie tegen Wilders is ongekend divers. Een feit dat op zich al fascineert want hoe is het mogelijk dat één man met een handvol boude uitspraken een zó incoherente groep tegen zich in het harnas jaagt? Hoe is het mogelijk dat zijn islamkritiek christendemocraten, salafisten, sociaaldemocraten, linksextremisten, mainstream media en zelfs Het Hof tot een gemeenschappelijke aanklacht beweegt?

Het proces tegen Wilders brengt die waanzin in kaart. Als je dan persé iets positiefs wilt zien is dat het wel. Dit proces dwingt om de motivatie van de ‘coalitie van de goeden’ tegen het licht te houden. En dat levert geen frisse beelden op. Zelotisme, heilstaatsidealen, zelfhaat, kwaadaardigheid, goedgelovigheid en pure domheid strijden om voorrang. Eén drijfveer hebben de aanklagers echter gemeen: allen zijn anti-liberaal gemotiveerd.

Van christendemocraat tot ‘antifascist’, van sociaaldemocraat tot salafist. De klagers zijn van mening dat burgers in de eerste plaats tot een groep behoren en pas in tweede instantie zelfstandig burger zijn. Klagers achten het bovendien de taak van de Overheid deze gemeenschappen te beschermen tegen verstorende invloeden immers, het individu ontleent zijn identiteit in hun visie aan de groep, niet aan zichzelf. Het ideaal van de multiculturele samenleving past hierin wonderwel.

En dat de verschillende klagers de moslimgemeenschap ieder een ander nut toedichten doet dan niet meer terzake. Het gaat erom dat ze als groep behouden blijft. Zelfdenkende individuen zijn de klagers een gruwel want denken, dat kunnen ze zelf veel beter.

Zo denken de christendemocraten dat de inspanningen van moslimleiders hun god kenbaar te maken in de openbare ruimte, op den duur ook de christengod weer salonfähig zal maken. Maar vanwege dit gelukzalig vooruitzicht vergeten zij achterom te kijken. Zij zien daarom niet dat nog zeer recent protestanten en katholieken elkaar de hersens insloegen. Zij zien niet dat de zo veelgeprezen en veelmisbruikte geloofsvrijheid slechts tot stand kon komen nadat beide partijen zich expliciet uit de openbare ruimte hadden teruggetrokken. Geloofsvrijheid, zo spraken zij af, beperkte zich tot de boezem van de kerk.

Net zo min zien sociaaldemocraten in dat, nu de arbeidersklasse op de bank ligt en TV kijkt, het definiëren van een nieuw electoraat meer inhoudt dan het langs alternatieve weg doorsnijden van de samenleving. Om vervolgens de zuil met het laagste inkomen en de grootste problemen te omarmen. De Nederlandse maatschappij heeft geen eenduidig aanwijsbare onderklasse meer, PvdA en SP kunnen zichzelf opheffen. Maar in plaats daarvan kantelen zij hun nieuwgevonden zuil en verklaren deze tot te verheffen onderklasse, precies: de moslims. Een beschermwaardige groep.

Zo mogelijk nog simplistischer redeneren de Internationale Socialisten. Opgegroeid in dichtgetimmerde kraakpanden is het succes van de sociaaldemocraten aan hun aandacht ontsnapt. Met kaarsstompjes in de hand lezen zij vergeelde manifesten en dromen van de revolutie. Van een opstand der horigen die de bourgeoisie uit hun koophuizen verdrijft en ten lange leste de arbeidersheilstaat zal verwezenlijken. Maar omdat god volgens deze manifesten niet bestaat spelen moslims in hun droom niet de rol van onderdrukte gelovigen, nee, ze vormen het nieuwe proletariaat; kameraden.

De salafisten tenslotte laten zich al deze onverwachte steun en belangstelling lekker aanleunen. Islamitische hardliners die we nu eens door Fawaz Jneid dan weer door Tariq Ramadan vertegenwoordigd zien. Zij leggen de zwaarste claim op de Nederlandse moslims. Zij eisen hun ziel en zaligheid en worden daartoe gelegitimeerd door alle bovengenoemde communitaristen. Communitaristen die zonder dit soort groepsindelingen hun pathologische maatschappijvisies niet kunnen verwezenlijken.

Ik word daar onpasselijk van. Sociaaldarwinisme van achter de tekentafel. Intellectueel racisme dat individuen ongevraagd een groepsidentiteit oplegt. De aanklacht tegen Wilders is erop gericht deze vorm van culturele humaantaxonomie bij wet te bekrachtigen.

De coalitie van aanklagers ziet niet in dat de kracht van het Westen hem zit in de vrijheid om waarden en tradities tegen het licht te houden en vastgeroeste gewoontes los te kloppen. Om gericht en ongericht te schieten op al wat algemeen aanvaard is. En dat net zo lang tot er een individu uit zijn heilige huisje stapt en een beter huis bouwt. That’s how the West was won, door individuen. Niet door heilige huisjes.